Τόσο στη φύση, όσο και στα έργα των ανθρώπων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και σε όλες τις εποχές, ορισμένα σχήματα έχουν προτιμηθεί από άλλα, επειδή θεωρούνται πιο ελκυστικά και αισθητικά τέλεια. Αυτό που έχουν κοινό ο Παρθενών των Αθηνών, οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, η Μόνα Λίζα του ντα Βίντσι και (για να γίνουμε λίγο ασεβείς) το κεφάλι του Τζορτζ Κλούνεϊ, είναι η λεγόμενη "χρυσή αναλογία", μια μαθηματική αναλογία που διαχρονικά και υποσυνείδητα, για κάποιο λόγο, ευχαριστεί το ανθρώπινο μάτι.
Η χρυσή αναλογία ή θεϊκή αναλογία ή χρυσή τομή (η αναλογία που ισούται περίπου με 1:1,618), η οποία χοντρικά απεικονίζεται στις διαστάσεις μιας τηλεοπτικής ή κινηματογραφικής οθόνης (πράγμα καθόλου τυχαίο), έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, ενώ συναντάται και στη φύση.
Τώρα, ένας μαθηματικός, ο καθηγητής 'Αντριαν Μπέτζαν του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, ο οποίος δημοσίευσε σχετική επιστημονική εργασία στο "International Journal of Design and Nature and Ecodynamics" (Διεθνές Περιοδικό Σχεδιασμού και Φύσης και Οικοδυναμικής), σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ", πιστεύει ότι βρήκε την αιτία για την γοητεία που ασκεί η συγκεκριμένη αναλογία.
Όπως πιστεύει, η ενστικτώδης προτίμηση του ανθρώπου για σχήματα με αυτή την αναλογία, οφείλεται στο ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πιο εύκολο από κάθε άλλη αναλογία για το μάτι και τον εγκέφαλο του ανθρώπου να αποτυπώσουν μια εικόνα σε όλες τις σημαντικές λεπτομέρειές της, κάτι που εξηγείται από την εξελικτική προϊστορία των προγόνων μας. Με άλλα λόγια, η χρυσή αναλογία είναι το πιο αποτελεσματικό σχήμα για το οπτικό "σκανάρισμα" από τον εγκέφαλό μας. Σύμφωνα με τον ερευνητή, χάρη στη χρυσή αναλογία, το μάτι μπορεί να συλλάβει περισσότερες πληροφορίες σε πολύ πιο σύντομο χρόνο (έως και πέντε φορές ταχύτερα).
Ο Μπάτζαν έχει από το 1996 έχει εφεύρει έναν μαθηματικό νόμο, που ισχυρίζεται ότι περιγράφει πώς δημιουργούνται τα διάφορα σχέδια στη φύση, από τη ροή των υδάτων στα δέλτα των ποταμών μέχρι τις διακλαδώσεις των αεραγωγών στους πνεύμονες, με βάση μια ενιαία αρχή: την ολοένα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της κίνησης και της ροής του νερού, του αέρα, του αίματος, ακόμα και των ατόμων μέσα σε ένα πλήθος.
Όπως υποστηρίζει, η όραση επίσης υπόκειται στον ίδιο νόμο της αυξημένης αποτελεσματικότητας, όσον αφορά την ταχύτερη ροή των πληροφοριών από τον έξω κόσμο στο μάτι μας και από εκεί στον εγκέφαλό μας. Και το κατ' εξοχήν σχήμα που βοηθά σε αυτό, όπως λέει, είναι η χρυσή αναλογία. Από βιολογική άποψη, ο "νόμος" αυτός ισχύει στα ζώα και σταδιακά τέθηκε σε εφαρμογή και στους προγόνους των ανθρώπων, όταν κυνηγούσαν ζώα και μάζευαν τροφές από το δάσος ή επέλεγαν συντρόφους.
Κάπως έτσι, κατά τον Μπάτζαν, το μάτι ευχαριστιέται σήμερα ιδιαίτερα να βλέπει ένα οριζόντιο παραλληλόγραμμο στο οποίο η οριζόντια πλευρά είναι περίπου μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την κάθετη και, γενικότερα, μια τέτοια αναλογία επεκράτησε στη ζωή και τον πολιτισμό των ανθρώπων, με συνέπεια, μεταξύ άλλων, πρόσωπα που αντανακλούν αυτή την αναλογία να είναι πιο ελκυστικά από τα άλλα.
Dec 22, 2009
Τα δημητριακά είναι πολύ παλαιότερα από ό,τι νόμιζαν οι επιστήμονες
Το ξεκίνημα της μέρας με ένα μπολ δημητριακών είναι τελικά πολύ παλαιότερη ανθρώπινη συνήθεια, από ό,τι θεωρούσαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες, έχοντας παρελθόν άνω των 100.000 ετών, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Τα δημητριακά είναι πολύ παλαιότερα από ό,τι νόμιζαν οι επιστήμονες
Το ξεκίνημα της μέρας με ένα μπολ δημητριακών είναι τελικά πολύ παλαιότερη ανθρώπινη συνήθεια, από ό,τι θεωρούσαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες, έχοντας παρελθόν άνω των 100.000 ετών, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Μετρήθηκαν οι διαστάσεις του τέλειου γυναικείου προσώπου
Πάρτε μεζούρα και αρχίστε το μέτρημα! Καναδοί επιστήμονες πιστεύουν ότι μέτρησαν τις διαστάσεις του πιο ελκυστικού γυναικείου προσώπου, θεωρώντας "κλειδί" τις αποστάσεις ανάμεσα στα μάτια και ανάμεσα στο στόμα και τα μάτια σε σχέση με το υπόλοιπο πρόσωπο.
Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο, υπό τον καθηγητή Κανγκ Λι, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Vision Research" (Έρευνα Όρασης), σύμφωνα με το BBC. Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν μια σειρά από πειράματα, στα οποία εθελοντές κλήθηκαν να βαθμολογήσουν την ελκυστικότητα μιας σειράς εγχρώμων φωτογραφιών του ίδιου γυναικείου προσώπου, του οποίου οι αναλογίες είχαν αλλοιωθεί με το ειδικό πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών Photoshop.
Τελικά, οι ερευνητές συμπέραναν ότι οι τέλειες αναλογίες είναι οι εξής:
- Η απόσταση ανάμεσα στα μάτια της γυναίκας και στο στόμα της να είναι λίγο πάνω από το ένα τρίτο (συγκεκριμένα 36%) του συνολικού μήκους του προσώπου της, από τα μαλλιά μέχρι το πηγούνι της.
- Η απόσταση ανάμεσα στις κόρες των ματιών της πρέπει να είναι λίγο κάτω από το μισό (συγκεκριμένα 46%) του συνολικού πλάτους του προσώπου της (ανάμεσα στα δύο αυτιά της).
Ευτυχώς για τις γυναίκες, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτές οι πιο ελκυστικές αναλογίες ουσιαστικά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από ένα μέσο γυναικείο πρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση, όπως είπαν οι ερευνητές, οι γυναίκες που δεν έχουν τις "τέλειες" αναλογίες, δεν χρειάζεται να καταφύγουν στον…πλαστικό χειρούργο.
Αυτό που συμβουλεύουν τις γυναίκες, είναι να αξιοποιήσουν μάλλον τον …κομμωτή τους, για να δημιουργήσουν οπτικά "τρικ" με το χτένισμά τους, έτσι ώστε το πρόσωπό τους να πλησιάσει με "τεχνητό" τρόπο τις τέλειες αναλογίες (αν, τέλος πάντων, τις απασχολεί το ζήτημα!). Όπως δήλωσε ο καθηγητής Κανγκ Λι, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ", "μερικές φορές μια ελκυστική γυναίκα χάνει τη γοητεία της ή το αντίστροφο, μετά από ένα συγκεκριμένο κόψιμο και χτένισμα των μαλλιών της, επειδή ακριβώς έχει αλλάξει τις αναλογίες του προσώπου της".
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όμορφες γυναίκες, όπως η διάσημη ηθοποιός Αντζελίνα Ζολί, δεν έχουν καθόλου τις "σωστές" αναλογίες προσώπου, αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει να είναι άκρως γοητευτικές. Αντίθετα, άλλες γνωστές ηθοποιοί, όπως η Τζέσικα 'Αλμπα, έχουν όντως τις "τέλειες" αναλογίες στο πρόσωπό τους.
Από την άλλη, σύμφωνα με τον αντίλογο από τον καθηγητή Ντέηβιντ Πέρετ του πανεπιστημίου του Σεν 'Αντριους στη Σκωτία, αυτά καθεαυτά τα χαρακτηριστικά του προσώπου μάλλον παίζουν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τις αναλογίες τους: ένας άνδρας είναι πιθανότερο να γοητευτεί από δύο μεγάλα και ωραία γυναικεία μάτια ή από δύο σαρκώδη χείλη, παρά από το γεγονός ότι τα μάτια δεν είναι τόσο ωραία, αλλά βρίσκονται σε μια "τέλεια" απόσταση μεταξύ τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι βιολόγοι και εξελικτικοί ψυχολόγοι έχουν επισημάνει ότι οι άνδρες είναι πιθανότερο να γοητευτούν περισσότερο από μια γυναίκα με καμπύλες, παρά από μια πολύ αδύνατη και χωρίς καμπύλες γυναίκα, άσχετα με τις αναλογίες του προσώπου της.
Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο, υπό τον καθηγητή Κανγκ Λι, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Vision Research" (Έρευνα Όρασης), σύμφωνα με το BBC. Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν μια σειρά από πειράματα, στα οποία εθελοντές κλήθηκαν να βαθμολογήσουν την ελκυστικότητα μιας σειράς εγχρώμων φωτογραφιών του ίδιου γυναικείου προσώπου, του οποίου οι αναλογίες είχαν αλλοιωθεί με το ειδικό πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών Photoshop.
Τελικά, οι ερευνητές συμπέραναν ότι οι τέλειες αναλογίες είναι οι εξής:
- Η απόσταση ανάμεσα στα μάτια της γυναίκας και στο στόμα της να είναι λίγο πάνω από το ένα τρίτο (συγκεκριμένα 36%) του συνολικού μήκους του προσώπου της, από τα μαλλιά μέχρι το πηγούνι της.
- Η απόσταση ανάμεσα στις κόρες των ματιών της πρέπει να είναι λίγο κάτω από το μισό (συγκεκριμένα 46%) του συνολικού πλάτους του προσώπου της (ανάμεσα στα δύο αυτιά της).
Ευτυχώς για τις γυναίκες, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτές οι πιο ελκυστικές αναλογίες ουσιαστικά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από ένα μέσο γυναικείο πρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση, όπως είπαν οι ερευνητές, οι γυναίκες που δεν έχουν τις "τέλειες" αναλογίες, δεν χρειάζεται να καταφύγουν στον…πλαστικό χειρούργο.
Αυτό που συμβουλεύουν τις γυναίκες, είναι να αξιοποιήσουν μάλλον τον …κομμωτή τους, για να δημιουργήσουν οπτικά "τρικ" με το χτένισμά τους, έτσι ώστε το πρόσωπό τους να πλησιάσει με "τεχνητό" τρόπο τις τέλειες αναλογίες (αν, τέλος πάντων, τις απασχολεί το ζήτημα!). Όπως δήλωσε ο καθηγητής Κανγκ Λι, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ", "μερικές φορές μια ελκυστική γυναίκα χάνει τη γοητεία της ή το αντίστροφο, μετά από ένα συγκεκριμένο κόψιμο και χτένισμα των μαλλιών της, επειδή ακριβώς έχει αλλάξει τις αναλογίες του προσώπου της".
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όμορφες γυναίκες, όπως η διάσημη ηθοποιός Αντζελίνα Ζολί, δεν έχουν καθόλου τις "σωστές" αναλογίες προσώπου, αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει να είναι άκρως γοητευτικές. Αντίθετα, άλλες γνωστές ηθοποιοί, όπως η Τζέσικα 'Αλμπα, έχουν όντως τις "τέλειες" αναλογίες στο πρόσωπό τους.
Από την άλλη, σύμφωνα με τον αντίλογο από τον καθηγητή Ντέηβιντ Πέρετ του πανεπιστημίου του Σεν 'Αντριους στη Σκωτία, αυτά καθεαυτά τα χαρακτηριστικά του προσώπου μάλλον παίζουν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τις αναλογίες τους: ένας άνδρας είναι πιθανότερο να γοητευτεί από δύο μεγάλα και ωραία γυναικεία μάτια ή από δύο σαρκώδη χείλη, παρά από το γεγονός ότι τα μάτια δεν είναι τόσο ωραία, αλλά βρίσκονται σε μια "τέλεια" απόσταση μεταξύ τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι βιολόγοι και εξελικτικοί ψυχολόγοι έχουν επισημάνει ότι οι άνδρες είναι πιθανότερο να γοητευτούν περισσότερο από μια γυναίκα με καμπύλες, παρά από μια πολύ αδύνατη και χωρίς καμπύλες γυναίκα, άσχετα με τις αναλογίες του προσώπου της.
Dec 16, 2009
Καφές και τσάi απομακρύνουν τον διαβήτη τύπου 2
Η κατανάλωση καφέ και τσάι περιορίζει την εμφάνιση διαβήτη τύπου 2, υποστηρίζουν Αυστραλοί επιστήμονες.
Σύμφωνα με την έρευνα που έγινε από το «The George Institute for International Health», ένα άτομο που καταναλώνει τρία με τέσσερα κύπελλα καφέ ή τσάι ημερησίως μειώνει κατά 25% τις πιθανότητες να προσβληθεί από διαβήτη τύπου 2.
"Η μείωση φτάνει έως το 40% για όσους πίνουν έξι καφέδες την ημέρα", δήλωσε η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Δρ Ράσελ Χάξλεϊ.
Η ερευνητική ομάδα εστίασε τη μελέτη της σε 18 σχετικές έρευνες που έγιναν σε 480.000 ανθρώπους.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται στο ιατρικό περιοδικό «Archives of Internal Medicine».
Σύμφωνα με την έρευνα που έγινε από το «The George Institute for International Health», ένα άτομο που καταναλώνει τρία με τέσσερα κύπελλα καφέ ή τσάι ημερησίως μειώνει κατά 25% τις πιθανότητες να προσβληθεί από διαβήτη τύπου 2.
"Η μείωση φτάνει έως το 40% για όσους πίνουν έξι καφέδες την ημέρα", δήλωσε η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Δρ Ράσελ Χάξλεϊ.
Η ερευνητική ομάδα εστίασε τη μελέτη της σε 18 σχετικές έρευνες που έγιναν σε 480.000 ανθρώπους.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται στο ιατρικό περιοδικό «Archives of Internal Medicine».
Ποιοι άνθρωποι θυμώνουν περισσότερο
Οι νεότεροι, όσοι έχουν παιδιά και οι λιγότερο μορφωμένοι είναι οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων που είναι πιθανότερο να εκδηλώσουν θυμό, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.
Ο θυμός, ένα από τα πιο κοινά αρνητικά συναισθήματα, μπορεί να έχει σημαντικές ψυχικές και σωματικές συνέπειες αν διαρκεί πολύ, αν και η σύγχρονη ψυχολογία τον θεωρεί μάλλον ως ένα φυσικό συναίσθημα, που ορισμένες φορές μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο, γι' αυτό, άλλωστε, ενθαρρύνει την εκδήλωσή του. Μάλιστα μια προηγούμενη μελέτη έχει διαπιστώσει ότι όσοι εκφράζουν συχνά το θυμό τους (σε λογικά πλαίσια!) μπορούν να ζήσουν περισσότερο από όσους τον κρατούν μέσα τους.
Η νέα έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο υπό τον καθηγητή Σκοτ Σίμαν του τμήματος κοινωνιολογίας, σύμφωνα με το Live Science, και θα δημοσιευτεί στο "International Handbook of Anger" (Διεθνές Εγχειρίδιο του Θυμού), που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2010.
Σύμφωνα με την έρευνα:
Οι νεότεροι άνθρωποι κάτω των 30 ετών νιώθουν πιο συχνά θυμό σε σχέση με τους μεγαλύτερους, κυρίως επειδή βιώνουν μεγαλύτερη πίεση χρόνου, περισσότερες οικονομικές δυσκολίες (ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης) και μεγαλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις στο εργασιακό περιβάλλον τους.
Η έλλειψη χρόνου και το συνακόλουθο αίσθημα πίεσης είναι ο συχνότερος παράγων πρόκλησης θυμού.
Πέρα από τις πολλές χαρές της, μια οικογένεια με παιδιά (ειδικά όταν αυτά είναι άτακτα…) είναι ένα περιβάλλον όπου συχνά γεννιούνται συναισθήματα θυμού και επιθετικές συμπεριφορές, κάτι που ισχύει περισσότερο για τις γυναίκες παρά για τους άνδρες.
Οι περισσότερο μορφωμένοι είναι λιγότερο επιρρεπείς στον θυμό και, όταν θυμώνουν, μιλάνε πιο ανοιχτά από τους λιγότερους μορφωμένους για τις αιτίες του θυμού τους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι γενικά ο αυτοέλεγχος αυξάνεται ανάλογα με το επίπεδο της μόρφωσης ενός ανθρώπου.
Όσοι έχουν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, τείνουν να έχουν και περισσότερο θυμό, κάτι που ισχύει επίσης περισσότερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Ο θυμός, ένα από τα πιο κοινά αρνητικά συναισθήματα, μπορεί να έχει σημαντικές ψυχικές και σωματικές συνέπειες αν διαρκεί πολύ, αν και η σύγχρονη ψυχολογία τον θεωρεί μάλλον ως ένα φυσικό συναίσθημα, που ορισμένες φορές μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο, γι' αυτό, άλλωστε, ενθαρρύνει την εκδήλωσή του. Μάλιστα μια προηγούμενη μελέτη έχει διαπιστώσει ότι όσοι εκφράζουν συχνά το θυμό τους (σε λογικά πλαίσια!) μπορούν να ζήσουν περισσότερο από όσους τον κρατούν μέσα τους.
Η νέα έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο υπό τον καθηγητή Σκοτ Σίμαν του τμήματος κοινωνιολογίας, σύμφωνα με το Live Science, και θα δημοσιευτεί στο "International Handbook of Anger" (Διεθνές Εγχειρίδιο του Θυμού), που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2010.
Σύμφωνα με την έρευνα:
Οι νεότεροι άνθρωποι κάτω των 30 ετών νιώθουν πιο συχνά θυμό σε σχέση με τους μεγαλύτερους, κυρίως επειδή βιώνουν μεγαλύτερη πίεση χρόνου, περισσότερες οικονομικές δυσκολίες (ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης) και μεγαλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις στο εργασιακό περιβάλλον τους.
Η έλλειψη χρόνου και το συνακόλουθο αίσθημα πίεσης είναι ο συχνότερος παράγων πρόκλησης θυμού.
Πέρα από τις πολλές χαρές της, μια οικογένεια με παιδιά (ειδικά όταν αυτά είναι άτακτα…) είναι ένα περιβάλλον όπου συχνά γεννιούνται συναισθήματα θυμού και επιθετικές συμπεριφορές, κάτι που ισχύει περισσότερο για τις γυναίκες παρά για τους άνδρες.
Οι περισσότερο μορφωμένοι είναι λιγότερο επιρρεπείς στον θυμό και, όταν θυμώνουν, μιλάνε πιο ανοιχτά από τους λιγότερους μορφωμένους για τις αιτίες του θυμού τους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι γενικά ο αυτοέλεγχος αυξάνεται ανάλογα με το επίπεδο της μόρφωσης ενός ανθρώπου.
Όσοι έχουν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, τείνουν να έχουν και περισσότερο θυμό, κάτι που ισχύει επίσης περισσότερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Dec 15, 2009
Ο γάμος κάνει καλό στην υγεία, σύμφωνα με διεθνή έρευνα
Ο γάμος κάνει καλό στην υγεία, σύμφωνα με τα συμπεράσματα διεθνούς έρευνας, που δείχνουν ότι η συζυγική σχέση μειώνει τον κίνδυνο κατάθλιψης και άγχους.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 34.500 ανθρώπων από 15 χώρες, διευκρινίζει η Κέιτ Σκοτ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Οταγκο στη Νέα Ζηλανδία.
Η έρευνα βασίζεται και σε στοιχεία για την ψυχική υγεία από τα αρχεία του ΠΟΥ.
"Αυτό που προκύπτει από την εργασία μας είναι ότι οι συζυγικές σχέσεις ωφελούν σε μεγάλο βαθμό την ψυχική υγεία τόσο των ανδρών, όσο και των γυναικών, τόνισε η Σκοτ και πρόσθεσε πως ο πόνος και οι διαταραχές που ακολουθούν τη διάλυση ενός γάμου, καθιστούν ακόμα πιο ευάλωτους τους ανθρώπους.
Η διάσταση, ο χωρισμός ή ο θάνατος ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι αυξάνουν τους κινδύνους για την εμφάνιση ψυχικών προβλημάτων όπως η κατάθλιψη στους άντρες και οι κατάχρηση αλκοόλ και φαρμάκων στις γυναίκες.
"Ο γάμος είναι ωφέλιμος και για τα δύο φύλα σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία τους", εξηγεί η νεοζηλανδή επιστήμονας, θέλοντας να επισημάνει ότι δεν ωφελούνται μόνο οι άντρες από την έγγαμη ζωή.
"Αυτό που κάνει την έρευνα μοναδική και περισσότερο αξιόπιστη είναι το γεγονός ότι έχουμε ένα πολύ μεγάλο δείγμα από τόσες χώρες και το ότι διαθέτουμε στοιχεία όχι μόνο για την κατάθλιψη, αλλά και για το άγχος και την κατάχρηση ουσιών", συμπληρώνει η Δρ Σκοτ.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην βρετανική επιθεώρηση Psychological Medicine.
Στην διεξαγωγή της συμμετείχαν ο ΠΟΥ, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και αρκετοί διεθνείς οργανισμοί.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 34.500 ανθρώπων από 15 χώρες, διευκρινίζει η Κέιτ Σκοτ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Οταγκο στη Νέα Ζηλανδία.
Η έρευνα βασίζεται και σε στοιχεία για την ψυχική υγεία από τα αρχεία του ΠΟΥ.
"Αυτό που προκύπτει από την εργασία μας είναι ότι οι συζυγικές σχέσεις ωφελούν σε μεγάλο βαθμό την ψυχική υγεία τόσο των ανδρών, όσο και των γυναικών, τόνισε η Σκοτ και πρόσθεσε πως ο πόνος και οι διαταραχές που ακολουθούν τη διάλυση ενός γάμου, καθιστούν ακόμα πιο ευάλωτους τους ανθρώπους.
Η διάσταση, ο χωρισμός ή ο θάνατος ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι αυξάνουν τους κινδύνους για την εμφάνιση ψυχικών προβλημάτων όπως η κατάθλιψη στους άντρες και οι κατάχρηση αλκοόλ και φαρμάκων στις γυναίκες.
"Ο γάμος είναι ωφέλιμος και για τα δύο φύλα σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία τους", εξηγεί η νεοζηλανδή επιστήμονας, θέλοντας να επισημάνει ότι δεν ωφελούνται μόνο οι άντρες από την έγγαμη ζωή.
"Αυτό που κάνει την έρευνα μοναδική και περισσότερο αξιόπιστη είναι το γεγονός ότι έχουμε ένα πολύ μεγάλο δείγμα από τόσες χώρες και το ότι διαθέτουμε στοιχεία όχι μόνο για την κατάθλιψη, αλλά και για το άγχος και την κατάχρηση ουσιών", συμπληρώνει η Δρ Σκοτ.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην βρετανική επιθεώρηση Psychological Medicine.
Στην διεξαγωγή της συμμετείχαν ο ΠΟΥ, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και αρκετοί διεθνείς οργανισμοί.
Ο φωτισμός του χώρου επηρεάζει τη γεύση και την τιμή του κρασιού
Ο φωτισμός που υπάρχει σε ένα χώρο ασκεί μια υποσυνείδητη αλλά υπαρκτή επίδραση στη γεύση που μας αφήνουν τα κρασιά, αλλά και στο πόσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε γι' αυτά, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα.
Οι ερευνητές από το Ινστιτούτο Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ του Μάιντς, σε εργασία τους στο "Journal of Sensory Studies" (Περιοδικό Αισθητηριακών Μελετών), παρουσιάζουν έρευνα σε περίπου 500 εθελοντές, από τους οποίους ζητήθηκε να δοκιμάσουν ένα συγκεκριμένο κρασί υπό διαφορετικές συνθήκες φωτισμού στον χώρο γύρω τους και να δηλώσουν πώς τους φάνηκε η γεύση του κρασιού και πόσα χρήματα ήσαν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να το αγοράσουν.
Η έρευνα έδειξε ότι το κρασί "βαθμολογήθηκε" με καλύτερη γεύση, όταν εκτίθετο υπό ερυθρό ή μπλε φωτισμό από ό,τι όταν ο φωτισμός γύρω από το κρασί προερχόταν από πράσινο ή λευκό φως. Μάλιστα, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να πληρώσουν παραπάνω (τουλάχιστον ένα ευρώ) για το μπουκάλι κρασιού που λουζόταν στο κόκκινο φως σε σχέση με το πράσινο φως (ευχάριστα νέα για τους Ολυμπιακούς!).
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας δρα Ντάνιελ Όμπερφελντ-Τουίστελ, ήταν ήδη γνωστό ότι το χρώμα ενός ποτού μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που το γευόμαστε. Η νέα έρευνα έδειξε ότι ανάλογο αποτέλεσμα έχει και ο φωτισμός, για παράδειγμα σε ένα εστιατόριο. Μια ερμηνεία γι' αυτό είναι ότι ο ευχάριστος φωτισμός υποσυνείδητα οδηγεί το νου να αντιληφθεί και το κρασί σαν πιο ευχάριστο.
Σύμφωνα με τις πειραματικές γευσιγνωσίες υπό διαφορετικούς φωτισμούς, το κρασί γίνεται αντιληπτό από τους ανθρώπους περίπου ως μιάμιση φορά πιο γλυκό, όταν περιβάλλεται από κόκκινο φως σε σχέση με λευκό ή πράσινο. Επίσης το κόκκινο φως αυξάνει περισσότερο τη φρουτώδη γεύση του κρασιού.
Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι οι ακραίες συνθήκες φωτισμού που επικρατούν σε ορισμένα μπαρ, αναμφίβολα επηρεάζουν τον τρόπο που οι πελάτες γεύονται τα ποτά τους, πέρα από την επίδραση που έχει το χρώμα του ίδιου του ποτού στη γεύση. Παράλληλα, συνιστούν ότι οι σοβαρές γευσιγνωσίες κρασιών πρέπει να γίνονται με ουδέτερο φωτισμό για να μην αλλοιώνεται το αποτέλεσμα.
Οι γερμανοί επιστήμονες σχεδιάζουν περαιτέρω έρευνες για την καλύτερη κατανόηση της σχέσης φωτισμού-γεύσης.
Οι ερευνητές από το Ινστιτούτο Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ του Μάιντς, σε εργασία τους στο "Journal of Sensory Studies" (Περιοδικό Αισθητηριακών Μελετών), παρουσιάζουν έρευνα σε περίπου 500 εθελοντές, από τους οποίους ζητήθηκε να δοκιμάσουν ένα συγκεκριμένο κρασί υπό διαφορετικές συνθήκες φωτισμού στον χώρο γύρω τους και να δηλώσουν πώς τους φάνηκε η γεύση του κρασιού και πόσα χρήματα ήσαν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να το αγοράσουν.
Η έρευνα έδειξε ότι το κρασί "βαθμολογήθηκε" με καλύτερη γεύση, όταν εκτίθετο υπό ερυθρό ή μπλε φωτισμό από ό,τι όταν ο φωτισμός γύρω από το κρασί προερχόταν από πράσινο ή λευκό φως. Μάλιστα, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να πληρώσουν παραπάνω (τουλάχιστον ένα ευρώ) για το μπουκάλι κρασιού που λουζόταν στο κόκκινο φως σε σχέση με το πράσινο φως (ευχάριστα νέα για τους Ολυμπιακούς!).
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας δρα Ντάνιελ Όμπερφελντ-Τουίστελ, ήταν ήδη γνωστό ότι το χρώμα ενός ποτού μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που το γευόμαστε. Η νέα έρευνα έδειξε ότι ανάλογο αποτέλεσμα έχει και ο φωτισμός, για παράδειγμα σε ένα εστιατόριο. Μια ερμηνεία γι' αυτό είναι ότι ο ευχάριστος φωτισμός υποσυνείδητα οδηγεί το νου να αντιληφθεί και το κρασί σαν πιο ευχάριστο.
Σύμφωνα με τις πειραματικές γευσιγνωσίες υπό διαφορετικούς φωτισμούς, το κρασί γίνεται αντιληπτό από τους ανθρώπους περίπου ως μιάμιση φορά πιο γλυκό, όταν περιβάλλεται από κόκκινο φως σε σχέση με λευκό ή πράσινο. Επίσης το κόκκινο φως αυξάνει περισσότερο τη φρουτώδη γεύση του κρασιού.
Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι οι ακραίες συνθήκες φωτισμού που επικρατούν σε ορισμένα μπαρ, αναμφίβολα επηρεάζουν τον τρόπο που οι πελάτες γεύονται τα ποτά τους, πέρα από την επίδραση που έχει το χρώμα του ίδιου του ποτού στη γεύση. Παράλληλα, συνιστούν ότι οι σοβαρές γευσιγνωσίες κρασιών πρέπει να γίνονται με ουδέτερο φωτισμό για να μην αλλοιώνεται το αποτέλεσμα.
Οι γερμανοί επιστήμονες σχεδιάζουν περαιτέρω έρευνες για την καλύτερη κατανόηση της σχέσης φωτισμού-γεύσης.
Dec 11, 2009
Βρέθηκε γονίδιο στα ποντίκια που καθορίζει τη σεξουλική ταυτότητα
Η ατελείωτη μάχη των φύλων δεν διεξάγεται μόνο έξω από μας αλλά και μέσα στο εσωτερικό του κάθε οργανισμού, καθώς η διαφορά ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό είναι τελικά πολύ μικρότερη από ό,τι θα νόμιζε κανείς, τουλάχιστον στο κυτταρικό επίπεδο. Ευρωπαίοι επιστήμονες ανακάλυψαν τον τρόπο να μετατρέπουν (σε ποντίκια κατ' αρχήν) τα κύτταρα των ωοθηκών σε κύτταρα όρχεων απλώς και μόνο με την απενεργοποίηση ενός γονιδίου.
Η ιστορική ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο βιολογικό περιοδικό "Cell" (Κύτταρο), έγινε από ερευνητές υπό τον βιολόγο Ματίας Τράιερ του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Ίσως βοηθήσει τους επιστήμονες να καταλάβουν καλύτερα τις διαταραχές της σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά και γιατί μερικές γυναίκες φθάνουν πιο γρήγορα στην εμμηνόπαυση λόγω προβληματικών ωοθηκών, σύμφωνα με το "Science" και τις βρετανικές "Ιντεπέντεντ" και "Τάιμς του Λονδίνου".
Οι ερευνητές απενεργοποίησαν ένα συγκεκριμένο γονίδιο (FoxL2), που ήταν ήδη γνωστό ότι είναι σημαντικό για τα κύτταρα των ωοθηκών, και τότε διαπίστωσαν μια απρόσμενη και δραματική αλλαγή στο θηλυκό ποντίκι, καθώς μέσα σε τρεις εβδομάδες οι ωοθήκες του γέμισαν με κυτταρικές δομές παρόμοιες με αυτές στον ιστό των όρχεων. Ο προσεκτικότερος έλεγχος απέδειξε ότι όντως τα κύτταρα των ωοθηκών είχαν αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά των κυττάρων των όρχεων, παράγοντας μάλιστα επίπεδα τεστοστερόνης τυπικά για ένα ενήλικο αρσενικό (όχι όμως και σπέρμα).
Αυτό συμβαίνει επειδή όταν "σβήνει" το γονίδιο FoxL2, ένα άλλο γονίδιο (το Sox9) είναι ελεύθερο πια να "πάρει το πάνω χέρι" και να μετατρέψει τα "θηλυκά" κύτταρα σε "αρσενικά". Η γενετική επέμβαση ("αλλαγή φύλου") δεν είχε παρενέργειες για τα ποντίκια, ούτε επηρέασε τη διάρκεια ζωής τους.
Η πρωτοποριακή έρευνα δείχνει ότι η ενήλικη γονάδα, δηλαδή ο γεννητικός αδένας (ωοθήκη ή όρχις) έχει τελικά αξιοσημείωτη "πλαστικότητα". Η μέχρι τώρα αντίληψη -ουσιαστικά ένα από τα βασικά δόγματα της βιολογίας- ήταν ότι το φύλο καθορίζεται από τη γέννηση, καθώς ήδη κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης υπάρχουν πολλοί αμοιβαία επικαλυπτόμενοι και ενισχυόμενοι γενετικοί και βιοχημικοί μηχανισμοί που ξεχωρίζουν τα δύο φύλα και διατηρούν σταθερά έναν οργανισμό αρσενικό ή θηλυκό.
Όμως, αντίθετα, η νέα έρευνα δείχνει ότι η διαφοροποίηση των δύο φύλων δεν είναι τόσο τελεσίδικη, καθώς η αλλαγή ενός γονιδίου και συνεπώς του επιπέδου της πρωτεΐνης που αυτό ρυθμίζει, είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια δραματική αλλαγή φύλου (έστω και μερική) ακόμα και σε ένα ενήλικο οργανισμό. Με άλλα λόγια, το να είναι ένας οργανισμός αρσενικός ή θηλυκός, δεν είναι μια μόνιμη και αμετάβλητη κατάσταση, αλλά κάτι που πρέπει συνεχώς να συντηρείται στο ενήλικο σώμα, μέσα από μια συνεχή αλληλεπίδραση γονιδίων που συντηρούν το "στάτους κβο" - ή το ανατρέπουν!
Αν και η έρευνα έγινε σε ποντίκια, σύμφωνα με τους ερευνητές, έχει ισχύ και για τους ανθρώπους, αφού τα δύο κρίσιμα γονίδια υπάρχουν σε όλα τα θηλαστικά. Σύμφωνα με τον δρα Τράιερ, τα γονίδια FoxL2 και Sox9 υπάρχουν σε όλα τα σπονδυλωτά και, κατά κάποιο τρόπο, αποτελούν ένα βιολογικό δίδυμο "γιν-γιανγκ" που διατηρεί μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα, η οποία όμως θα μπορούσε να διαταραχθεί με μια γενετική παρέμβαση. Ορισμένα ψάρια είναι ήδη γνωστό ότι μπορούν να αλλάζουν το φύλο τους ακόμα και όταν είναι ενήλικα -και ίσως η νέα έρευνα εξηγεί με ποιο μηχανισμό αυτό συμβαίνει.
Μια άλλη ομάδα ερευνητών, υπό τον βιολόγο Ρόμπιν Λάβελ-Μπατζ του Εθνικού Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών του Λονδίνου, σύμφωνα με το "Science", ήδη έρευνά την αντίστροφη δυνατότητα: την μετατροπή αρσενικών κυττάρων σε θηλυκά μέσω ανάλογης παρέμβασης στα γονίδια - κάτι που, αν καταστεί εφικτό, θα εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη για εγχειρίσεις αλλαγής φύλου ή θα βελτιώσει τις θεραπείες για τα παιδιά που γεννιούνται με ανάμικτο φύλο.
Η νέα ανακάλυψη μπορεί ίσως να ρίξει φως και σε ορισμένα βιολογικά μυστήρια, όπως γιατί ορισμένες γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση αναπτύσσουν ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως βαθύτερη φωνή και τρίχες στο πρόσωπο ή, ακόμα, γιατί μερικοί άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι με το φύλο που γεννήθηκαν και καταφεύγουν σε ορμονοθεραπείες και αλλαγή φύλου.
Πάντως, όπως είπαν οι επιστήμονες, θα χρειαστεί ακόμα πολύς χρόνος μέχρι η νέα τεχνική να έχει πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους - όσους ενδιαφέρονται τέλος πάντων.
Η ιστορική ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο βιολογικό περιοδικό "Cell" (Κύτταρο), έγινε από ερευνητές υπό τον βιολόγο Ματίας Τράιερ του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Ίσως βοηθήσει τους επιστήμονες να καταλάβουν καλύτερα τις διαταραχές της σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά και γιατί μερικές γυναίκες φθάνουν πιο γρήγορα στην εμμηνόπαυση λόγω προβληματικών ωοθηκών, σύμφωνα με το "Science" και τις βρετανικές "Ιντεπέντεντ" και "Τάιμς του Λονδίνου".
Οι ερευνητές απενεργοποίησαν ένα συγκεκριμένο γονίδιο (FoxL2), που ήταν ήδη γνωστό ότι είναι σημαντικό για τα κύτταρα των ωοθηκών, και τότε διαπίστωσαν μια απρόσμενη και δραματική αλλαγή στο θηλυκό ποντίκι, καθώς μέσα σε τρεις εβδομάδες οι ωοθήκες του γέμισαν με κυτταρικές δομές παρόμοιες με αυτές στον ιστό των όρχεων. Ο προσεκτικότερος έλεγχος απέδειξε ότι όντως τα κύτταρα των ωοθηκών είχαν αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά των κυττάρων των όρχεων, παράγοντας μάλιστα επίπεδα τεστοστερόνης τυπικά για ένα ενήλικο αρσενικό (όχι όμως και σπέρμα).
Αυτό συμβαίνει επειδή όταν "σβήνει" το γονίδιο FoxL2, ένα άλλο γονίδιο (το Sox9) είναι ελεύθερο πια να "πάρει το πάνω χέρι" και να μετατρέψει τα "θηλυκά" κύτταρα σε "αρσενικά". Η γενετική επέμβαση ("αλλαγή φύλου") δεν είχε παρενέργειες για τα ποντίκια, ούτε επηρέασε τη διάρκεια ζωής τους.
Η πρωτοποριακή έρευνα δείχνει ότι η ενήλικη γονάδα, δηλαδή ο γεννητικός αδένας (ωοθήκη ή όρχις) έχει τελικά αξιοσημείωτη "πλαστικότητα". Η μέχρι τώρα αντίληψη -ουσιαστικά ένα από τα βασικά δόγματα της βιολογίας- ήταν ότι το φύλο καθορίζεται από τη γέννηση, καθώς ήδη κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης υπάρχουν πολλοί αμοιβαία επικαλυπτόμενοι και ενισχυόμενοι γενετικοί και βιοχημικοί μηχανισμοί που ξεχωρίζουν τα δύο φύλα και διατηρούν σταθερά έναν οργανισμό αρσενικό ή θηλυκό.
Όμως, αντίθετα, η νέα έρευνα δείχνει ότι η διαφοροποίηση των δύο φύλων δεν είναι τόσο τελεσίδικη, καθώς η αλλαγή ενός γονιδίου και συνεπώς του επιπέδου της πρωτεΐνης που αυτό ρυθμίζει, είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια δραματική αλλαγή φύλου (έστω και μερική) ακόμα και σε ένα ενήλικο οργανισμό. Με άλλα λόγια, το να είναι ένας οργανισμός αρσενικός ή θηλυκός, δεν είναι μια μόνιμη και αμετάβλητη κατάσταση, αλλά κάτι που πρέπει συνεχώς να συντηρείται στο ενήλικο σώμα, μέσα από μια συνεχή αλληλεπίδραση γονιδίων που συντηρούν το "στάτους κβο" - ή το ανατρέπουν!
Αν και η έρευνα έγινε σε ποντίκια, σύμφωνα με τους ερευνητές, έχει ισχύ και για τους ανθρώπους, αφού τα δύο κρίσιμα γονίδια υπάρχουν σε όλα τα θηλαστικά. Σύμφωνα με τον δρα Τράιερ, τα γονίδια FoxL2 και Sox9 υπάρχουν σε όλα τα σπονδυλωτά και, κατά κάποιο τρόπο, αποτελούν ένα βιολογικό δίδυμο "γιν-γιανγκ" που διατηρεί μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα, η οποία όμως θα μπορούσε να διαταραχθεί με μια γενετική παρέμβαση. Ορισμένα ψάρια είναι ήδη γνωστό ότι μπορούν να αλλάζουν το φύλο τους ακόμα και όταν είναι ενήλικα -και ίσως η νέα έρευνα εξηγεί με ποιο μηχανισμό αυτό συμβαίνει.
Μια άλλη ομάδα ερευνητών, υπό τον βιολόγο Ρόμπιν Λάβελ-Μπατζ του Εθνικού Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών του Λονδίνου, σύμφωνα με το "Science", ήδη έρευνά την αντίστροφη δυνατότητα: την μετατροπή αρσενικών κυττάρων σε θηλυκά μέσω ανάλογης παρέμβασης στα γονίδια - κάτι που, αν καταστεί εφικτό, θα εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη για εγχειρίσεις αλλαγής φύλου ή θα βελτιώσει τις θεραπείες για τα παιδιά που γεννιούνται με ανάμικτο φύλο.
Η νέα ανακάλυψη μπορεί ίσως να ρίξει φως και σε ορισμένα βιολογικά μυστήρια, όπως γιατί ορισμένες γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση αναπτύσσουν ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως βαθύτερη φωνή και τρίχες στο πρόσωπο ή, ακόμα, γιατί μερικοί άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι με το φύλο που γεννήθηκαν και καταφεύγουν σε ορμονοθεραπείες και αλλαγή φύλου.
Πάντως, όπως είπαν οι επιστήμονες, θα χρειαστεί ακόμα πολύς χρόνος μέχρι η νέα τεχνική να έχει πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους - όσους ενδιαφέρονται τέλος πάντων.
Dec 9, 2009
Ανδρες και γυναίκες ψωνίζουν με διαφορετικό τρόπο
Αν οι γυναίκες περνάνε ώρες ατελείωτες σε ψώνια στα καταστήματα, μπαινοβγαίνοντας από το ένα στο άλλο και δοκιμάζοντας (εκτός από ρούχα) την υπομονή των ανδρών, οι οποίοι συνήθως αρκούνται σε σύντομης διάρκειας "καταδρομικού στιλ" επισκέψεις στα μαγαζιά, αυτό οφείλεται στο διαφορετικό εξελικτικό παρελθόν τους, που φθάνει στην εποχή των κυνηγών-συλλεκτών, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, υπό τον καθηγητή Ντάνιελ Κρούγκερ, και δημοσιεύεται στο "Journal of Social, Evolutionary and Cultural Psychology" (Περιοδικό Κοινωνικής, Εξελικτικής και Πολιτισμικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Οι διαφορετικοί ρόλοι μεταξύ των δύο φύλων στους προϊστορικούς χρόνους εξελίχθηκαν σταδιακά στις σημερινές διαφορετικές καταναλωτικές "στρατηγικές". Στο παρελθόν οι γυναίκες, συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους βρίσκοντας και συλλέγοντας φαγητό από τα δάση και τους αγρούς. Σήμερα περνάνε… άπειρες ώρες, πάλι συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, μέχρι να βρουν το "τέλειο" δώρο ή αντικείμενο για το σπίτι τους, όπως πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια υπομονετικά έψαχναν να βρουν την "τέλεια" τροφή στη φύση, κάτι που ήταν θέμα ζωής ή θανάτου, επειδή μια λάθος επιλογή μπορεί να προκαλούσε θανατηφόρα δηλητηρίαση.
Η ανάγκη αυτή έκανε τις γυναίκες, μέσα από μια μακρά εξελικτική "εκπαίδευση", ιδιαίτερα ικανές στο να ξεχωρίζουν χρώματα, υφές μυρωδιές κλπ., ώστε να είναι σίγουρες ότι η τροφή που μάζευαν ήταν όντως ασφαλής. Η ίδια ουσιαστικά ικανότητα αξιοποιείται σήμερα για τα ψώνια.
Από την πλευρά τους, οι άνδρες στο απώτερο παρελθόν ήσαν κυρίως κυνηγοί που σχεδίαζαν εκ των προτέρων πού και πώς θα πιάσουν και θα σκοτώσουν τη λεία τους, ενώ μόλις εκτελούσαν το έργο τους, επέστρεφαν αμέσως στο σπίτι τους. Σήμερα πια έχουν υποσυνείδητα υιοθετήσει ένα ανάλογο "στιλ", έχοντας προσχεδιάσει συνήθως τι θέλουν να αγοράσουν και από ποιο κατάστημα, το ψωνίζουν χωρίς χρονοτριβή και μετά γυρνούν σπίτι πάραυτα κουβαλώντας τα "νεκρά θηράματα" (ψώνια!), αφού θεωρούν ότι…η αποστολή τους εξετελέσθη. Δεν τους αρέσει να κουβαλάνε τα μικρά παιδιά τους μαζί στα ψώνια, όπως κάποτε δεν τα έπαιρναν μαζί στο κυνήγι, επειδή θεωρούσαν ότι τους ήταν βάρος.
Κάπως έτσι, τελικά, σήμερα οι άνδρες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μια μαύρη κάλτσα από μια σκούρα μπλε, όταν ψωνίζουν, ενώ οι γυναίκες μπορεί να χάσουν τον προσανατολισμό τους ακόμα και μέσα σε ένα πολυκατάστημα.
Σύμφωνα με τον Κρούγκερ, η εξήγηση αυτή μπορεί να ρίξει φως στο γιατί τόσο συχνά, σε όλο τον κόσμο, τα ζευγάρια τσακώνονται, όταν βγουν για ψώνια μαζί. Πολύ απλά… το ευχαριστιούνται με διαφορετικό τρόπο και ο ένας δεν αντέχει υποσυνείδητα τη "στρατηγική" του άλλου. Ο ερευνητής καλεί τα δύο φύλα να δείξουν μεγαλύτερη αμοιβαία κατανόηση, ειδικά τώρα που αρχίζει η νέα εορταστική περίοδος και τα ψώνια θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Ακόμα διευκρίνισε ότι αυτές οι διαφορετικές συμπεριφορές ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι γενετικά καθορισμένες και δεν ισχύουν κατ' ανάγκην για τον καθένα, αλλά ισχύουν ως μια γενική τάση στα δύο φύλα.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, υπό τον καθηγητή Ντάνιελ Κρούγκερ, και δημοσιεύεται στο "Journal of Social, Evolutionary and Cultural Psychology" (Περιοδικό Κοινωνικής, Εξελικτικής και Πολιτισμικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Οι διαφορετικοί ρόλοι μεταξύ των δύο φύλων στους προϊστορικούς χρόνους εξελίχθηκαν σταδιακά στις σημερινές διαφορετικές καταναλωτικές "στρατηγικές". Στο παρελθόν οι γυναίκες, συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους βρίσκοντας και συλλέγοντας φαγητό από τα δάση και τους αγρούς. Σήμερα περνάνε… άπειρες ώρες, πάλι συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, μέχρι να βρουν το "τέλειο" δώρο ή αντικείμενο για το σπίτι τους, όπως πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια υπομονετικά έψαχναν να βρουν την "τέλεια" τροφή στη φύση, κάτι που ήταν θέμα ζωής ή θανάτου, επειδή μια λάθος επιλογή μπορεί να προκαλούσε θανατηφόρα δηλητηρίαση.
Η ανάγκη αυτή έκανε τις γυναίκες, μέσα από μια μακρά εξελικτική "εκπαίδευση", ιδιαίτερα ικανές στο να ξεχωρίζουν χρώματα, υφές μυρωδιές κλπ., ώστε να είναι σίγουρες ότι η τροφή που μάζευαν ήταν όντως ασφαλής. Η ίδια ουσιαστικά ικανότητα αξιοποιείται σήμερα για τα ψώνια.
Από την πλευρά τους, οι άνδρες στο απώτερο παρελθόν ήσαν κυρίως κυνηγοί που σχεδίαζαν εκ των προτέρων πού και πώς θα πιάσουν και θα σκοτώσουν τη λεία τους, ενώ μόλις εκτελούσαν το έργο τους, επέστρεφαν αμέσως στο σπίτι τους. Σήμερα πια έχουν υποσυνείδητα υιοθετήσει ένα ανάλογο "στιλ", έχοντας προσχεδιάσει συνήθως τι θέλουν να αγοράσουν και από ποιο κατάστημα, το ψωνίζουν χωρίς χρονοτριβή και μετά γυρνούν σπίτι πάραυτα κουβαλώντας τα "νεκρά θηράματα" (ψώνια!), αφού θεωρούν ότι…η αποστολή τους εξετελέσθη. Δεν τους αρέσει να κουβαλάνε τα μικρά παιδιά τους μαζί στα ψώνια, όπως κάποτε δεν τα έπαιρναν μαζί στο κυνήγι, επειδή θεωρούσαν ότι τους ήταν βάρος.
Κάπως έτσι, τελικά, σήμερα οι άνδρες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μια μαύρη κάλτσα από μια σκούρα μπλε, όταν ψωνίζουν, ενώ οι γυναίκες μπορεί να χάσουν τον προσανατολισμό τους ακόμα και μέσα σε ένα πολυκατάστημα.
Σύμφωνα με τον Κρούγκερ, η εξήγηση αυτή μπορεί να ρίξει φως στο γιατί τόσο συχνά, σε όλο τον κόσμο, τα ζευγάρια τσακώνονται, όταν βγουν για ψώνια μαζί. Πολύ απλά… το ευχαριστιούνται με διαφορετικό τρόπο και ο ένας δεν αντέχει υποσυνείδητα τη "στρατηγική" του άλλου. Ο ερευνητής καλεί τα δύο φύλα να δείξουν μεγαλύτερη αμοιβαία κατανόηση, ειδικά τώρα που αρχίζει η νέα εορταστική περίοδος και τα ψώνια θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Ακόμα διευκρίνισε ότι αυτές οι διαφορετικές συμπεριφορές ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι γενετικά καθορισμένες και δεν ισχύουν κατ' ανάγκην για τον καθένα, αλλά ισχύουν ως μια γενική τάση στα δύο φύλα.
Dec 4, 2009
Η χαμηλή χοληστερόλη φέρνει αυτοκτονίες και επιθετικότητα
Οι χαμηλές τιμές ολικής χοληστερόλης προδιαθέτουν για αυτοκτονία και επιθετικότητα, σύμφωνα με στοιχεία διεθνών ερευνών στα οποία αναφέρθηκαν ο επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αθανάσιος Δουζένης και ο αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής στο ίδιο Πανεπιστήμιο Βασίλης Κονταξάκης σε ανακοινώσεις τους στο 4ο Διεθνές Συνέδριο Εγκεφάλου και Συμπεριφοράς, το οποίο διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.
Η έρευνα για τη σχέση της στάθμης της χοληστερόλης με την αυτοκτονικότητα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια από Σκανδιναβούς ερευνητές οι οποίοι προσπάθησαν να μειώσουν στο γενικό πληθυσμό την χοληστερίνη για να ελαττώσουν τους θανάτους από καρδιαγγειακά νοσήματα με τη χορήγηση αντιλιπιδιαμικών.
«Πράγματι μειώθηκαν οι θάνατοι από καρδιαγγειακά αλλά ,προς μεγάλη έκπληξη των ερευνητών, ο γενικός δείκτης θνησιμότητας δεν μειώθηκε. Ψάχνοντας λοιπόν βρήκαν ότι είχαν αυξηθεί οι δείκτες θνησιμότητας από αυτοκτονίες και γενικά από βίαιες συμπεριφορές και αυτό άρχισε να τους προβληματίζει. Γίνανε πολλές μελέτες και φαίνεται ότι έχει επιβεβαιωθεί ότι η χαμηλή στάθμη χοληστερόλης σχετίζεται με τις αυτοκτονίες χωρίς όμως να έχει ακόμη εξηγηθεί πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός» εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κονταξάκης.
Ο κ. Δουζένης από τη πλευρά του επισήμανε ότι έχει βρεθεί πως η χαμηλή χοληστερόλη προδιαθέτει για αυτοκτονική διάθεση και για επιθετικότητα σύμφωνα με στοιχεία από διεθνείς έρευνες . «Αυτό το εύρημα δεν έχει καταφέρει να εξηγηθεί ακόμη αλλά , είναι επιβεβαιωμένο από πολλές εργασίες ότι η χαμηλή χοληστερόλη αυξάνει την αυτοκτονικότητα Πολλές φορές το επιδιώκουμε και εμείς σαν ψυχίατροι και πολλές φορές το βλέπουμε σε ανθρώπους που παίρνουν αντιλιπιδαιμικά φάρμακα να εμφανίζουν χαμηλή διάθεση, να κάνουν αρνητικές σκέψεις. Αυτό είναι κάτι για το οποίο και οι παθολόγοι και εμείς οι ψυχίατροι να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι ώστε να το αντιμετωπίσουμε» πρόσθεσε ο κ. Δουζένης.
Ο κ. Κονταξάκης επισήμανε ότι βιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση της σεροτονίνης με την αυτοκτονικότητα. Όπως εξήγησε η σεροτονίνη είναι μια βιογενής αμίνη του εγκεφάλου η οποία ρυθμίζει τα συναισθήματα, την παρορμητικότητα, την επιθετικότητα κλπ σε συνδυασμό με άλλες ουσίες και φαίνεται ότι άτομα που έχουν χαμηλή στάθμη των μεταβολιτών της σεροτονίνης είναι πιο ευάλωτα στην επιθετικότητα και την αυτοκτονικότητα. Πρόσθεσε ακόμη ότι έχουν βρεθεί ορισμένα γονίδια τα οποία εμπλέκονται σε αυτές τις παρορμητικές επιθετικές συμπεριφορές που αφορούν κυρίως τη σεροτονίνη. «Η βιοτεχνολογία με πολύ φιλόδοξα σχέδια αποσκοπεί να τροποποιήσει αυτά τα γονίδια αλλάζοντας και τη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων . Αυτά είναι σημαντικά καινούργια βήματα» τόνισε ο κ. Κονταξάκης.
-------------------------------------------------------------
Η Ελλάδα πρώτη μεταξύ των χωρών με τις λιγότερες αυτοκτονίες
-------------------------------------------------------------
Οι αυτοκτονίες είναι ένα σύνθετο μείζον βιοψυχοκοινωνικό πρόβλημα σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ ανησυχητικό είναι ότι παρουσιάζει μία σημαντική αύξηση μεταξύ των νέων γεγονός που οδήγησε την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα τη μείωση των αυτοκτονιών με διαφόρων τύπων προληπτικές παρεμβάσεις .
Η Ελλάδα περιλαμβάνεται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες του κόσμου και της Ευρώπης στις αυτοκτονίες με δείκτη αυτοκτονιών 4-5 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού, ενώ στην Εσθονία και τη Λετονία είναι 70/100.000. Ο κ. Κονταξάκης εξηγώντας το χαμηλό ποσοστό αυτοκτονιών στη χώρα μας ανέφερε ως ένα αποτρεπτικό στοιχείο το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη στενοί οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί καθώς και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Παράλληλα όμως τόνισε : «Η Ελλάδα είναι η πρώτη όμως στα τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη. Αυτό κάτι δείχνει. Πώς κανείς χειρίζεται την επιθετικότητά του; Είτε ενδοβάλλοντάς την είτε προβάλλοντάς την . Αν την ενδοβάλλει κανείς αυτοκτονεί, αν την προβάλλει κάνει μια βίαιη πράξη προς τους άλλους. Έχει βρεθεί ότι όταν κάποιος οδηγεί ένα αυτοκίνητο μεθυσμένος με μεγάλη ταχύτητα αυτή είναι παραυτοκτονική συμπεριφορά γιατί πιθανότατα θα οδηγήσει στο θάνατο».
Εξηγώντας τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονικών στις Βόρειες χώρες ανάφερε ότι αυτό έχει σχέση με την αλλαγή του κοινωνικού στάτους, που έχει ως συνέπεια την αλλαγή ή μη λειτουργία των κοινωνικών δομών, οπότε και εμφανίζονται εκτροπές συμπεριφορών είτε προς τη βία είτε προς την αυτοκαταστροφή. Πρόσθεσε ακόμη ότι η απελπισία και η απαισιοδοξία είναι επιβαρυντικοί παράγοντες σε ευάλωτα άτομα, τονίζοντας ότι η προδιάθεση και το στρες πυροδοτούν τις αυτοκτονίες.
Ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας παρατηρούνται στα άτομα που έχουν ψυχικές διαταραχές. Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή ψυχιατρική Αθανάσιο Δουζένη, στα άτομα με διπολική διαταραχή τα ποσοστά αυτοκτονίας κυμαίνονται γύρω στα 20%, ενώ στους σχιζοφρενείς είναι 10-15%. Υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας που φτάνουν στο 18% παρατηρούνται και στους αλκοολικούς αλλά και στα άτομα που έχουν διαταραχές προσωπικότητας. Να σημειωθεί ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας παγκοσμίως είναι 10πλάσιες από τους θανάτους από αυτοκτονία.
Η έρευνα για τη σχέση της στάθμης της χοληστερόλης με την αυτοκτονικότητα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια από Σκανδιναβούς ερευνητές οι οποίοι προσπάθησαν να μειώσουν στο γενικό πληθυσμό την χοληστερίνη για να ελαττώσουν τους θανάτους από καρδιαγγειακά νοσήματα με τη χορήγηση αντιλιπιδιαμικών.
«Πράγματι μειώθηκαν οι θάνατοι από καρδιαγγειακά αλλά ,προς μεγάλη έκπληξη των ερευνητών, ο γενικός δείκτης θνησιμότητας δεν μειώθηκε. Ψάχνοντας λοιπόν βρήκαν ότι είχαν αυξηθεί οι δείκτες θνησιμότητας από αυτοκτονίες και γενικά από βίαιες συμπεριφορές και αυτό άρχισε να τους προβληματίζει. Γίνανε πολλές μελέτες και φαίνεται ότι έχει επιβεβαιωθεί ότι η χαμηλή στάθμη χοληστερόλης σχετίζεται με τις αυτοκτονίες χωρίς όμως να έχει ακόμη εξηγηθεί πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός» εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κονταξάκης.
Ο κ. Δουζένης από τη πλευρά του επισήμανε ότι έχει βρεθεί πως η χαμηλή χοληστερόλη προδιαθέτει για αυτοκτονική διάθεση και για επιθετικότητα σύμφωνα με στοιχεία από διεθνείς έρευνες . «Αυτό το εύρημα δεν έχει καταφέρει να εξηγηθεί ακόμη αλλά , είναι επιβεβαιωμένο από πολλές εργασίες ότι η χαμηλή χοληστερόλη αυξάνει την αυτοκτονικότητα Πολλές φορές το επιδιώκουμε και εμείς σαν ψυχίατροι και πολλές φορές το βλέπουμε σε ανθρώπους που παίρνουν αντιλιπιδαιμικά φάρμακα να εμφανίζουν χαμηλή διάθεση, να κάνουν αρνητικές σκέψεις. Αυτό είναι κάτι για το οποίο και οι παθολόγοι και εμείς οι ψυχίατροι να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι ώστε να το αντιμετωπίσουμε» πρόσθεσε ο κ. Δουζένης.
Ο κ. Κονταξάκης επισήμανε ότι βιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση της σεροτονίνης με την αυτοκτονικότητα. Όπως εξήγησε η σεροτονίνη είναι μια βιογενής αμίνη του εγκεφάλου η οποία ρυθμίζει τα συναισθήματα, την παρορμητικότητα, την επιθετικότητα κλπ σε συνδυασμό με άλλες ουσίες και φαίνεται ότι άτομα που έχουν χαμηλή στάθμη των μεταβολιτών της σεροτονίνης είναι πιο ευάλωτα στην επιθετικότητα και την αυτοκτονικότητα. Πρόσθεσε ακόμη ότι έχουν βρεθεί ορισμένα γονίδια τα οποία εμπλέκονται σε αυτές τις παρορμητικές επιθετικές συμπεριφορές που αφορούν κυρίως τη σεροτονίνη. «Η βιοτεχνολογία με πολύ φιλόδοξα σχέδια αποσκοπεί να τροποποιήσει αυτά τα γονίδια αλλάζοντας και τη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων . Αυτά είναι σημαντικά καινούργια βήματα» τόνισε ο κ. Κονταξάκης.
-------------------------------------------------------------
Η Ελλάδα πρώτη μεταξύ των χωρών με τις λιγότερες αυτοκτονίες
-------------------------------------------------------------
Οι αυτοκτονίες είναι ένα σύνθετο μείζον βιοψυχοκοινωνικό πρόβλημα σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ ανησυχητικό είναι ότι παρουσιάζει μία σημαντική αύξηση μεταξύ των νέων γεγονός που οδήγησε την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα τη μείωση των αυτοκτονιών με διαφόρων τύπων προληπτικές παρεμβάσεις .
Η Ελλάδα περιλαμβάνεται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες του κόσμου και της Ευρώπης στις αυτοκτονίες με δείκτη αυτοκτονιών 4-5 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού, ενώ στην Εσθονία και τη Λετονία είναι 70/100.000. Ο κ. Κονταξάκης εξηγώντας το χαμηλό ποσοστό αυτοκτονιών στη χώρα μας ανέφερε ως ένα αποτρεπτικό στοιχείο το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη στενοί οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί καθώς και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Παράλληλα όμως τόνισε : «Η Ελλάδα είναι η πρώτη όμως στα τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη. Αυτό κάτι δείχνει. Πώς κανείς χειρίζεται την επιθετικότητά του; Είτε ενδοβάλλοντάς την είτε προβάλλοντάς την . Αν την ενδοβάλλει κανείς αυτοκτονεί, αν την προβάλλει κάνει μια βίαιη πράξη προς τους άλλους. Έχει βρεθεί ότι όταν κάποιος οδηγεί ένα αυτοκίνητο μεθυσμένος με μεγάλη ταχύτητα αυτή είναι παραυτοκτονική συμπεριφορά γιατί πιθανότατα θα οδηγήσει στο θάνατο».
Εξηγώντας τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονικών στις Βόρειες χώρες ανάφερε ότι αυτό έχει σχέση με την αλλαγή του κοινωνικού στάτους, που έχει ως συνέπεια την αλλαγή ή μη λειτουργία των κοινωνικών δομών, οπότε και εμφανίζονται εκτροπές συμπεριφορών είτε προς τη βία είτε προς την αυτοκαταστροφή. Πρόσθεσε ακόμη ότι η απελπισία και η απαισιοδοξία είναι επιβαρυντικοί παράγοντες σε ευάλωτα άτομα, τονίζοντας ότι η προδιάθεση και το στρες πυροδοτούν τις αυτοκτονίες.
Ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας παρατηρούνται στα άτομα που έχουν ψυχικές διαταραχές. Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή ψυχιατρική Αθανάσιο Δουζένη, στα άτομα με διπολική διαταραχή τα ποσοστά αυτοκτονίας κυμαίνονται γύρω στα 20%, ενώ στους σχιζοφρενείς είναι 10-15%. Υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας που φτάνουν στο 18% παρατηρούνται και στους αλκοολικούς αλλά και στα άτομα που έχουν διαταραχές προσωπικότητας. Να σημειωθεί ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας παγκοσμίως είναι 10πλάσιες από τους θανάτους από αυτοκτονία.
Dec 2, 2009
Η μοναξιά είναι κολλητική και εξαπλώνεται σαν ιός, σύμφωνα με νέα έρευνα
Δεν χρειάζεται παρά ένα άτομο σε μια ομάδα να αισθανθεί μοναξιά, για να αρχίσει το ίδιο συναίσθημα να εξαπλώνεται σταδιακά και στους άλλους σαν κολλητικός ιός, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι το "μικρόβιο" της μοναξιάς "κτυπάει" συγκριτικά περισσότερο τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες. Σύμφωνα με την έρευνα, κάθε φίλος που έχει κάποιος, τον σώζει κατά μέσο όρο από δύο μέρες μοναξιάς το χρόνο.
Μελετώντας πάνω από 5.000 ανθρώπους και τις κοινωνικές επαφές τους για χρονικό διάστημα άνω των δέκα ετών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μοναξιά τελικά μπορεί να είναι "κολλητική", ενώ οι μοναχικοί άνθρωποι τείνουν σταδιακά να "εξοβελιστούν" στο περιθώριο των κοινωνικών δικτύων. Όσο πιο πολύ στην περιφέρεια της κοινωνίας βρίσκεται κάποιος, τόσους λιγότερους φίλους έχει (κάτι που έχει βαθιές εξελικτικές ρίζες, καθώς παρατηρείται και στις κοινωνίες των πιθήκων). Πριν όμως καθένας μοναχικός άνθρωπος διακόψει τις κοινωνικές σχέσεις του, μεταδίδει την μοναξιά του στους γύρω του, οι οποίοι επίσης τείνουν να γίνουν πιο μοναχικοί.
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες με επικεφαλής τον ψυχολόγο Τζον Κατσιόπο του πανεπιστημίου του Σικάγο, σε συνεργασία με ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Ντιέγκο, και δημοσιεύθηκε στο "Journal of Personality and Social Psychology" (Περιοδικό Προσωπικότητας και Κοινωνικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το "Nιού Σάιεντιστ" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Αξιοποιώντας ένα πλούτο πληροφοριών από τους ίδιους τους ανθρώπους, από φίλους και συγγενείς τους, σε σχέση με τα συναισθήματα και τη διαχρονική εξέλιξη των φιλικών και άλλων κοινωνικών σχέσεων τους, οι ερευνητές "έχτισαν", σαν να συμπληρώνουν παζλ, μια εικόνα για τις κοινωνικές διασυνδέσεις των επιμέρους ατόμων και τον μέσο αριθμό των μοναχικών ημερών στη ζωή του. Έτσι, ανακάλυψαν μια κρυμμένη "δομή" της μοναξιάς: οι μοναχικοί άνθρωποι καταφέρνουν να "μολύνουν" τους γύρω τους με αρνητικά συναισθήματα, με συνέπεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μετακινούνται προς το περιθώριο της κοινωνίας.
Εάν ο γείτονας ενός μοναχικού ατόμου νιώθει κι αυτός μεγαλύτερη μοναξιά, θα το μεταδώσει στο δικό του γείτονα ή φίλο και πάει λέγοντας, με συνέπεια αργά-αργά να μεγαλώνει η "αλυσίδα" των μοναχικών ανθρώπων, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τους άλλους και δεν ανοίγονται σε αυτούς, κάτι που δυσκολεύει τη δημιουργία ή τη συνέχιση μιας φιλίας. Υπολογίστηκε ότι για κάθε μέρα που ο γείτονας είναι μοναχικός, ένας άνθρωπος κατά μέσο όρο νιώθει μοναξιά για πέντε ώρες περίπου.
Η μοναξιά γίνεται λιγότερο "κολλητική", όσο πιο μακρινός είναι ο βαθμός της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένα άτομο είναι 52% πιθανότερο να νιώθει μοναξιά, αν ο στενός φίλος του νιώθει το ίδιο (πρώτος βαθμός). Το ποσοστό πέφτει στο 25%, αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου (δεύτερος βαθμός) και στο 15% αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου του φίλου (τρίτος βαθμός). Ο αριθμός των μελών της οικογένειας κάποιου δεν φαίνεται να επηρεάζει ιδιαίτερα το βαθμό της μοναξιάς.
Οι γυναίκες, όπως διαπιστώθηκε, είναι πιο επιρρεπείς στον "ιό" της μοναξιάς, επιβεβαιώνοντας προηγούμενες έρευνες, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για συναισθηματική υποστήριξη από τους άνδρες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνθρωπος βασικά είναι κοινωνικό είδος και χρειάζεται την παρουσία και τη συνεργασία των άλλων, γι' αυτό οι σύγχρονες κοινωνίες πρέπει να φροντίσουν πιο ενεργά για την καταπολέμηση της μοναξιάς και την επανακοινωνικοποίηση των ατόμων που ζουν -κυριολεκτικά και ψυχολογικά- στο περιθώριο. Η μοναξιά, όπως έχουν δείξει άλλες μελέτες, σχετίζεται με διάφορες ψυχικές (κατάθλιψη κ.α.), αλλά και σωματικές παθήσεις λόγω της εξασθένησης του ανοσοποιητικού συστήματος.
Μελετώντας πάνω από 5.000 ανθρώπους και τις κοινωνικές επαφές τους για χρονικό διάστημα άνω των δέκα ετών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μοναξιά τελικά μπορεί να είναι "κολλητική", ενώ οι μοναχικοί άνθρωποι τείνουν σταδιακά να "εξοβελιστούν" στο περιθώριο των κοινωνικών δικτύων. Όσο πιο πολύ στην περιφέρεια της κοινωνίας βρίσκεται κάποιος, τόσους λιγότερους φίλους έχει (κάτι που έχει βαθιές εξελικτικές ρίζες, καθώς παρατηρείται και στις κοινωνίες των πιθήκων). Πριν όμως καθένας μοναχικός άνθρωπος διακόψει τις κοινωνικές σχέσεις του, μεταδίδει την μοναξιά του στους γύρω του, οι οποίοι επίσης τείνουν να γίνουν πιο μοναχικοί.
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες με επικεφαλής τον ψυχολόγο Τζον Κατσιόπο του πανεπιστημίου του Σικάγο, σε συνεργασία με ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Ντιέγκο, και δημοσιεύθηκε στο "Journal of Personality and Social Psychology" (Περιοδικό Προσωπικότητας και Κοινωνικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το "Nιού Σάιεντιστ" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Αξιοποιώντας ένα πλούτο πληροφοριών από τους ίδιους τους ανθρώπους, από φίλους και συγγενείς τους, σε σχέση με τα συναισθήματα και τη διαχρονική εξέλιξη των φιλικών και άλλων κοινωνικών σχέσεων τους, οι ερευνητές "έχτισαν", σαν να συμπληρώνουν παζλ, μια εικόνα για τις κοινωνικές διασυνδέσεις των επιμέρους ατόμων και τον μέσο αριθμό των μοναχικών ημερών στη ζωή του. Έτσι, ανακάλυψαν μια κρυμμένη "δομή" της μοναξιάς: οι μοναχικοί άνθρωποι καταφέρνουν να "μολύνουν" τους γύρω τους με αρνητικά συναισθήματα, με συνέπεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μετακινούνται προς το περιθώριο της κοινωνίας.
Εάν ο γείτονας ενός μοναχικού ατόμου νιώθει κι αυτός μεγαλύτερη μοναξιά, θα το μεταδώσει στο δικό του γείτονα ή φίλο και πάει λέγοντας, με συνέπεια αργά-αργά να μεγαλώνει η "αλυσίδα" των μοναχικών ανθρώπων, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τους άλλους και δεν ανοίγονται σε αυτούς, κάτι που δυσκολεύει τη δημιουργία ή τη συνέχιση μιας φιλίας. Υπολογίστηκε ότι για κάθε μέρα που ο γείτονας είναι μοναχικός, ένας άνθρωπος κατά μέσο όρο νιώθει μοναξιά για πέντε ώρες περίπου.
Η μοναξιά γίνεται λιγότερο "κολλητική", όσο πιο μακρινός είναι ο βαθμός της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένα άτομο είναι 52% πιθανότερο να νιώθει μοναξιά, αν ο στενός φίλος του νιώθει το ίδιο (πρώτος βαθμός). Το ποσοστό πέφτει στο 25%, αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου (δεύτερος βαθμός) και στο 15% αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου του φίλου (τρίτος βαθμός). Ο αριθμός των μελών της οικογένειας κάποιου δεν φαίνεται να επηρεάζει ιδιαίτερα το βαθμό της μοναξιάς.
Οι γυναίκες, όπως διαπιστώθηκε, είναι πιο επιρρεπείς στον "ιό" της μοναξιάς, επιβεβαιώνοντας προηγούμενες έρευνες, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για συναισθηματική υποστήριξη από τους άνδρες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνθρωπος βασικά είναι κοινωνικό είδος και χρειάζεται την παρουσία και τη συνεργασία των άλλων, γι' αυτό οι σύγχρονες κοινωνίες πρέπει να φροντίσουν πιο ενεργά για την καταπολέμηση της μοναξιάς και την επανακοινωνικοποίηση των ατόμων που ζουν -κυριολεκτικά και ψυχολογικά- στο περιθώριο. Η μοναξιά, όπως έχουν δείξει άλλες μελέτες, σχετίζεται με διάφορες ψυχικές (κατάθλιψη κ.α.), αλλά και σωματικές παθήσεις λόγω της εξασθένησης του ανοσοποιητικού συστήματος.
Nov 25, 2009
Ακόμα και τα φυτά δείχνουν αλτρουισμό στους "συγγενείς" τους
Η ελάττωση της παραγωγής και της κατανάλωσης κρέατος κατά 30% θα βοηθήσει στη μείωση της εκπομπής αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και θα βελτιώσει την υγεία των κατοίκων των περισσότερων χωρών που έχουν μεγάλη κατανάλωση κρέατος, ανακοίνωσαν σήμερα επιστήμονες.
Βρετανοί και αυστραλοί ερευνητές διαπίστωσαν, χρησιμοποιώντας μοντέλα πρόβλεψης, ότι η βελτίωση της αποδοτικότητας, η αύξηση της απορρόφησης διοξειδίου του άνθρακα και η μείωση της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα στη γεωργία δεν επαρκούν για την επίτευξη των στόχων για τη μείωση των εκπομπών των αερίων που προκαλούν την κλιματική αλλαγή.
Ωστόσο ο συνδυασμός αυτών των μέτρων με μια μείωση κατά 30% της παραγωγής κρέατος στις χώρες με μεγάλη κτηνοτροφία και μια παρόμοια μείωση στην κατανάλωσή του θα έχει ως αποτέλεσμα "ουσιαστικά οφέλη για την υγεία του πληθυσμού" και τη μείωση των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Μόνο στη Βρετανία, βρήκαν οι ερευνητές, μια κατά 30% χαμηλότερη κατανάλωση ζωικών κορεσμένων λιπών από τους ενήλικες θα μειώσει τον αριθμό των πρόωρων θανάτων από καρδιοπάθειες κατά περίπου 17% --το οποίο ισοδυναμεί με 18.000 πρόωρους θανάτους-- σε ένα έτος.
Στο Σάο Πάολο, στη Βραζιλία, θα είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή 1.000 πρόωρων θανάτων σε ένα έτος, σημειώνουν.
Σύμφωνα εξάλλου με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), το 18% όλων των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου προέρχεται από την παραγωγή κρέατος και οι ειδικοί δηλώνουν ότι η άνοδος της ζήτησης κρέατος, ιδιαίτερα σε χώρες με αναπτυσσόμενες οικονομίες, μπορεί να αυξήσει την παραγωγή του ως και 85% από τα επίπεδα του 2000 ως το 2030.
Ως εκ τούτου οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι χρειάζεται ανάληψη δράσης παγκοσμίως για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη μείωση της παραγωγής και κατανάλωσης κρέατος, καθώς, αν αυτό γίνει μεμονωμένα, τα οφέλη για το περιβάλλον "μπορεί να φανούν μόνο στις χώρες αυτές που έχουν σήμερα πολύ υψηλά επίπεδα παραγωγής".
Η έρευνα αυτή δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση The Lancet στο πλαίσιο μιας σειράς άρθρων για την κλιματική αλλαγή και την υγεια ενόψει της παγκόσμιας συνόδου κορυφής για το κλίμα που θα διεξαχθεί στην Κοπεγχάγη τον ερχόμενο μήνα.
Βρετανοί και αυστραλοί ερευνητές διαπίστωσαν, χρησιμοποιώντας μοντέλα πρόβλεψης, ότι η βελτίωση της αποδοτικότητας, η αύξηση της απορρόφησης διοξειδίου του άνθρακα και η μείωση της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα στη γεωργία δεν επαρκούν για την επίτευξη των στόχων για τη μείωση των εκπομπών των αερίων που προκαλούν την κλιματική αλλαγή.
Ωστόσο ο συνδυασμός αυτών των μέτρων με μια μείωση κατά 30% της παραγωγής κρέατος στις χώρες με μεγάλη κτηνοτροφία και μια παρόμοια μείωση στην κατανάλωσή του θα έχει ως αποτέλεσμα "ουσιαστικά οφέλη για την υγεία του πληθυσμού" και τη μείωση των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Μόνο στη Βρετανία, βρήκαν οι ερευνητές, μια κατά 30% χαμηλότερη κατανάλωση ζωικών κορεσμένων λιπών από τους ενήλικες θα μειώσει τον αριθμό των πρόωρων θανάτων από καρδιοπάθειες κατά περίπου 17% --το οποίο ισοδυναμεί με 18.000 πρόωρους θανάτους-- σε ένα έτος.
Στο Σάο Πάολο, στη Βραζιλία, θα είχε ως αποτέλεσμα την αποτροπή 1.000 πρόωρων θανάτων σε ένα έτος, σημειώνουν.
Σύμφωνα εξάλλου με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), το 18% όλων των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου προέρχεται από την παραγωγή κρέατος και οι ειδικοί δηλώνουν ότι η άνοδος της ζήτησης κρέατος, ιδιαίτερα σε χώρες με αναπτυσσόμενες οικονομίες, μπορεί να αυξήσει την παραγωγή του ως και 85% από τα επίπεδα του 2000 ως το 2030.
Ως εκ τούτου οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι χρειάζεται ανάληψη δράσης παγκοσμίως για να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη από τη μείωση της παραγωγής και κατανάλωσης κρέατος, καθώς, αν αυτό γίνει μεμονωμένα, τα οφέλη για το περιβάλλον "μπορεί να φανούν μόνο στις χώρες αυτές που έχουν σήμερα πολύ υψηλά επίπεδα παραγωγής".
Η έρευνα αυτή δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση The Lancet στο πλαίσιο μιας σειράς άρθρων για την κλιματική αλλαγή και την υγεια ενόψει της παγκόσμιας συνόδου κορυφής για το κλίμα που θα διεξαχθεί στην Κοπεγχάγη τον ερχόμενο μήνα.
Ακόμα και τα φυτά δείχνουν αλτρουισμό στους "συγγενείς" τους
Το συναίσθημα του αλτρουισμού υπήρξε ανέκαθεν πεδίο ενασχόλησης των φιλοσόφων, των θεολόγων, των ψυχολόγων και, πιο πρόσφατα, των εξελικτικών βιολόγων. Ακόμα και οι τελευταίοι δύσκολα πάντως θα παραδέχονταν ότι είναι δυνατό τα φυτά να επιδεικνύουν αλτρουισμό. Όμως μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα έρχεται να δείξει ότι αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει και ότι τελικά ακόμα και τα φυτά είναι κοινωνικοί οργανισμοί, ικανοί να δείξουν προτίμηση στους "δικούς" τους σε σχέση με τους "ξένους".
Από την οπτική γωνία της θεωρίας της φυσικής επιλογής, ο αλτρουισμός πιθανώς εξελίχτηκε αρχικά σε μερικά ζώα και στη συνέχεια ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο, επειδή κάθε αλτρουιστική πράξη που βελτιώνει την πιθανότητα επιβίωσης και αναπαραγωγής ενός συγγενούς, εκ των πραγμάτων αυξάνει την πιθανότητα το DNA ενός ζώου ή ενός ανθρώπου να περάσει στις επόμενες γενιές.
Μέχρι σήμερα ήταν γνωστό ότι τα φυτά έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν και να ανταποκριθούν σε άλλα φυτά, όμως ελάχιστα είχε μελετηθεί το κατά πόσο μπορούν να αναγνωρίσουν αν ένα φυτό είναι συγγενικό τους και αν αντιδρούν με κάποιου είδους αλτρουιστική συμπεριφορά σε σχέση με αυτό.
Η νέα έρευνα των Γκιγιέρμο Μάρφι και Σούζαν Ντάντλεϊ, του Τμήματος Βιολογίας του πανεπιστημίου Μακ Μάστερ στο Οντάριο του Καναδά, η οποία δημοσιεύτηκε στο "American Journal of Botany" (Αμερικανικό Περιοδικό Βοτανικής), επικεντρώθηκε στις αντιδράσεις ενός συγκεκριμένου φυτού (impatiens pallida ή jewelweed). Οι ερευνητές μελέτησαν τις αντιδράσεις του φυτού σε δύο μορφές ανταγωνισμού: τις αλλαγές στο φως και την παρουσία γειτονικών ριζών άλλων φυτών, τόσο συγγενικών όσο και ξένων.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αντίδραση του φυτού εξαρτιόταν από το αν μεγάλωνε δίπλα-δίπλα με συγγενικά φυτά του είδους του ή με τελείως ξένα φυτά, γεγονός που απέδειξε ότι το φυτό όχι μόνο μπορεί να ξεχωρίσει τους "φίλους" από τους "αγνώστους", αλλά επίσης έχει διαφορετική συμπεριφορά στις δύο αυτές περιπτώσεις.
Όταν είχαν να κάνουν με τους "συγγενείς" τους, τα φυτά δεν προσπάθησαν να "κλέψουν" ήλιο ή νερό, απλώνοντας τα φύλλα τους ή τις ρίζες τους έτσι ώστε είτε να σκιάσουν τα διπλανά τους είτε να τους αποκόψουν το νερό. Τα φυτά προτίμησαν κυρίως να επιμηκύνουν το κοτσάνι τους και να πετάξουν περισσότερα κλαδιά, αλλάζοντας την μορφολογία τους πάνω από το έδαφος. Αντίθετα, όταν μεγάλωναν δίπλα-δίπλα με "ξένους", τα φυτά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους "κλέψουν" το φως μεγαλώνοντας το φύλλωμά τους, ώστε να σκιάσουν τους ανταγωνιστές τους.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι αυτή η διαφορετική συμπεριφορά παρατηρούνταν μόνο όταν τα φυτά ήσαν αρκετά κοντά, ώστε οι ρίζες τους να έρχονται σε επαφή, πράγμα που σημαίνει ότι η επικοινωνία μέσω των ριζών είναι αναγκαία προκειμένου τα φυτά να ξεχωρίζουν τους "δικούς" τους από τους "άλλους". Είναι η πρώτη φορά που οι ερευνητές έδειξαν ότι η συμπεριφορά ενός φυτού πάνω από το έδαφος (π.χ. αν θα σκιάσει τα γύρω του φυτά),εξαρτάται από τις πληροφορίες που παίρνει από τις ρίζες κάτω από το έδαφος.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.amjbot.org/cgi/content/abstract/96/11/1990
Από την οπτική γωνία της θεωρίας της φυσικής επιλογής, ο αλτρουισμός πιθανώς εξελίχτηκε αρχικά σε μερικά ζώα και στη συνέχεια ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο, επειδή κάθε αλτρουιστική πράξη που βελτιώνει την πιθανότητα επιβίωσης και αναπαραγωγής ενός συγγενούς, εκ των πραγμάτων αυξάνει την πιθανότητα το DNA ενός ζώου ή ενός ανθρώπου να περάσει στις επόμενες γενιές.
Μέχρι σήμερα ήταν γνωστό ότι τα φυτά έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν και να ανταποκριθούν σε άλλα φυτά, όμως ελάχιστα είχε μελετηθεί το κατά πόσο μπορούν να αναγνωρίσουν αν ένα φυτό είναι συγγενικό τους και αν αντιδρούν με κάποιου είδους αλτρουιστική συμπεριφορά σε σχέση με αυτό.
Η νέα έρευνα των Γκιγιέρμο Μάρφι και Σούζαν Ντάντλεϊ, του Τμήματος Βιολογίας του πανεπιστημίου Μακ Μάστερ στο Οντάριο του Καναδά, η οποία δημοσιεύτηκε στο "American Journal of Botany" (Αμερικανικό Περιοδικό Βοτανικής), επικεντρώθηκε στις αντιδράσεις ενός συγκεκριμένου φυτού (impatiens pallida ή jewelweed). Οι ερευνητές μελέτησαν τις αντιδράσεις του φυτού σε δύο μορφές ανταγωνισμού: τις αλλαγές στο φως και την παρουσία γειτονικών ριζών άλλων φυτών, τόσο συγγενικών όσο και ξένων.
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η αντίδραση του φυτού εξαρτιόταν από το αν μεγάλωνε δίπλα-δίπλα με συγγενικά φυτά του είδους του ή με τελείως ξένα φυτά, γεγονός που απέδειξε ότι το φυτό όχι μόνο μπορεί να ξεχωρίσει τους "φίλους" από τους "αγνώστους", αλλά επίσης έχει διαφορετική συμπεριφορά στις δύο αυτές περιπτώσεις.
Όταν είχαν να κάνουν με τους "συγγενείς" τους, τα φυτά δεν προσπάθησαν να "κλέψουν" ήλιο ή νερό, απλώνοντας τα φύλλα τους ή τις ρίζες τους έτσι ώστε είτε να σκιάσουν τα διπλανά τους είτε να τους αποκόψουν το νερό. Τα φυτά προτίμησαν κυρίως να επιμηκύνουν το κοτσάνι τους και να πετάξουν περισσότερα κλαδιά, αλλάζοντας την μορφολογία τους πάνω από το έδαφος. Αντίθετα, όταν μεγάλωναν δίπλα-δίπλα με "ξένους", τα φυτά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους "κλέψουν" το φως μεγαλώνοντας το φύλλωμά τους, ώστε να σκιάσουν τους ανταγωνιστές τους.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι αυτή η διαφορετική συμπεριφορά παρατηρούνταν μόνο όταν τα φυτά ήσαν αρκετά κοντά, ώστε οι ρίζες τους να έρχονται σε επαφή, πράγμα που σημαίνει ότι η επικοινωνία μέσω των ριζών είναι αναγκαία προκειμένου τα φυτά να ξεχωρίζουν τους "δικούς" τους από τους "άλλους". Είναι η πρώτη φορά που οι ερευνητές έδειξαν ότι η συμπεριφορά ενός φυτού πάνω από το έδαφος (π.χ. αν θα σκιάσει τα γύρω του φυτά),εξαρτάται από τις πληροφορίες που παίρνει από τις ρίζες κάτω από το έδαφος.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.amjbot.org/cgi/content/abstract/96/11/1990
Nov 20, 2009
Θερμιδικές "βόμβες" τα ποπ κορν και το αναψυκτικό στον κινηματογράφο
Όσοι χαλαρώνουν στον κινηματογράφο με ποπ κορν κι αναψυκτικό, την επόμενη φορά θα πρέπει να το σκεφτουν σοβαρά αφού σύμφωνα με αμερικανική μελέτη, η συνήθειά τους αυτή ισοδυναμεί με τρία χάμπουργκερ από τα Μακ Ντόναλντς.
Εργαστηριακή ανάλυση που πραγματοποίησε το Κέντρο για την Επιστήμη και το Δημόσιο Συμφέρον στα σνακ που πωλούνται σε αμερικανικούς κινηματογράφους διαπίστωσε ότι μία συσκευασία ποπ κορν μεσαίου μεγέθους και ένα αναψυκτικό περιέχουν 1.160 θερμίδες και κορεσμένα λίπη 60 γραμμαρίων - ποσότητα που πρέπει να λαμβάνεται σε τρεις ημέρες.
Όπως εξηγεί η επικεφαλής διατροφολόγος του Κέντρου, Τζέιν Χάρλει, "ποιός περιμένει ότι (περιέχονται) 1.500 θερμίδες και κορεσμένα λίπη για (ποσότητες) τριών ημερών σε μία συσκευασία ποπ κορν και ένα αναψυκτικό; Είναι η ποσότητα σε κορεσμένα λίπη μίας μπάρας βουτύρου και οι θερμίδες δύο τέτοιων συσκευασιών".
Εργαστηριακή ανάλυση που πραγματοποίησε το Κέντρο για την Επιστήμη και το Δημόσιο Συμφέρον στα σνακ που πωλούνται σε αμερικανικούς κινηματογράφους διαπίστωσε ότι μία συσκευασία ποπ κορν μεσαίου μεγέθους και ένα αναψυκτικό περιέχουν 1.160 θερμίδες και κορεσμένα λίπη 60 γραμμαρίων - ποσότητα που πρέπει να λαμβάνεται σε τρεις ημέρες.
Όπως εξηγεί η επικεφαλής διατροφολόγος του Κέντρου, Τζέιν Χάρλει, "ποιός περιμένει ότι (περιέχονται) 1.500 θερμίδες και κορεσμένα λίπη για (ποσότητες) τριών ημερών σε μία συσκευασία ποπ κορν και ένα αναψυκτικό; Είναι η ποσότητα σε κορεσμένα λίπη μίας μπάρας βουτύρου και οι θερμίδες δύο τέτοιων συσκευασιών".
Όσοι περπατάνε αργά, κινδυνεύουν πολύ περισσότερο να πεθάνουν από καρδιά
Οι ηλικιωμένοι που περπατάνε αργά, αντιμετωπίζουν τριπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από καρδιά, σε σχέση με όσους βαδίζουν με πιο γρήγορο ρυθμό, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη γαλλική επιστημονική έρευνα, την πρώτη του είδους της διεθνώς.
Αν και δεν είναι ξεκάθαρο γιατί αυτό συμβαίνει, οι ερευνητές συστήνουν στους γιατρούς να ελέγχουν κατά καιρούς την ταχύτητα βαδίσματος ιδίως των γηραιότερων ασθενών τους, για να έχουν μια πιθανή έγκαιρη ένδειξη κυκλοφορικών και αγγειακών προβλημάτων.
Σε γενικές γραμμές, η ταχύτητα βαδίσματος αντανακλά την γενική κατάσταση υγείας και την άνεση κινήσεων κάποιου, ενώ προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι βαδίζουν αργά, κινδυνεύουν περισσότερο από πτώση, σωματική αναπηρία, εισαγωγή στο νοσοκομείο και άλλα προβλήματα υγείας.
Στη νέα έρευνα, οι Γάλλοι πανεπιστημιακοί ερευνητές (νευρολόγοι, επιδημιολόγοι και γηρίατροι) παρακολούθησαν, επί μια πενταετία, μια μεγάλη ομάδα περίπου 3.200 ατόμων ηλικίας 65 - 85 ετών, η ταχύτητα βαδίσματος των οποίων σε μια απόσταση έξι μέτρων καταγραφόταν κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο "British Medical Journal" (Βρετανικό Ιατρικό Περιοδικό), διαπίστωσε ότι όσοι βάδιζαν πιο αργά κατά μέσο όρο μέσα σε αυτή την πενταετία, ήταν τέσσερις φορές πιο πιθανό να πεθάνουν σε αυτό το χρονικό διάστημα σε σχέση με όσους βάδιζαν πιο γρήγορα.
Όταν οι ερευνητές ανέλυσαν πιο συγκεκριμένα τις αιτίες θανάτου, βρήκαν ότι όσοι περπατούσαν αργά, ήταν τρεις φορές πιθανότερο να πεθάνουν από καρδιά, ενώ δεν διαπιστώθηκε σχέση ανάμεσα στο αργό βάδισμα και σε άλλες αιτίες θανάτου.
Οι ερευνητές απομόνωσαν διάφορους παράγοντες που μπορεί να επηρέαζαν την ταχύτητα βαδίσματος ή την εμφάνιση καρδιοπάθειας (όπως Πάρκινσον, άνοια, πίεση αίματος, κάπνισμα, μειωμένη φυσική άσκηση κ.α.) και βρήκαν ότι, ακόμα και έπειτα από αυτές τις προσαρμογές, όσοι περπατάνε αργά, κινδυνεύουν αρκετά περισσότερο να πεθάνουν από καρδιά.
Οι ερευνητές δεν μπορούν να εξηγήσουν πλήρως το πόρισμα της μελέτης τους, αν και εκτιμούν ότι η ικανότητα κίνησης ενός ατόμου εξαρτάται από τη σκλήρυνση των αρτηριών του, κάτι που επίσης οδηγεί σε καρδιακά προβλήματα. Όπως ανέφεραν, αν κάποιος αισθανθεί ότι, από κάποια στιγμή και μετά, το βάδισμά του επιβραδύνεται για κάποιο λόγο σε μόνιμη βάση, θα πρέπει να συζητήσει το ζήτημα με το γιατρό του.
Αν και δεν είναι ξεκάθαρο γιατί αυτό συμβαίνει, οι ερευνητές συστήνουν στους γιατρούς να ελέγχουν κατά καιρούς την ταχύτητα βαδίσματος ιδίως των γηραιότερων ασθενών τους, για να έχουν μια πιθανή έγκαιρη ένδειξη κυκλοφορικών και αγγειακών προβλημάτων.
Σε γενικές γραμμές, η ταχύτητα βαδίσματος αντανακλά την γενική κατάσταση υγείας και την άνεση κινήσεων κάποιου, ενώ προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι βαδίζουν αργά, κινδυνεύουν περισσότερο από πτώση, σωματική αναπηρία, εισαγωγή στο νοσοκομείο και άλλα προβλήματα υγείας.
Στη νέα έρευνα, οι Γάλλοι πανεπιστημιακοί ερευνητές (νευρολόγοι, επιδημιολόγοι και γηρίατροι) παρακολούθησαν, επί μια πενταετία, μια μεγάλη ομάδα περίπου 3.200 ατόμων ηλικίας 65 - 85 ετών, η ταχύτητα βαδίσματος των οποίων σε μια απόσταση έξι μέτρων καταγραφόταν κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο "British Medical Journal" (Βρετανικό Ιατρικό Περιοδικό), διαπίστωσε ότι όσοι βάδιζαν πιο αργά κατά μέσο όρο μέσα σε αυτή την πενταετία, ήταν τέσσερις φορές πιο πιθανό να πεθάνουν σε αυτό το χρονικό διάστημα σε σχέση με όσους βάδιζαν πιο γρήγορα.
Όταν οι ερευνητές ανέλυσαν πιο συγκεκριμένα τις αιτίες θανάτου, βρήκαν ότι όσοι περπατούσαν αργά, ήταν τρεις φορές πιθανότερο να πεθάνουν από καρδιά, ενώ δεν διαπιστώθηκε σχέση ανάμεσα στο αργό βάδισμα και σε άλλες αιτίες θανάτου.
Οι ερευνητές απομόνωσαν διάφορους παράγοντες που μπορεί να επηρέαζαν την ταχύτητα βαδίσματος ή την εμφάνιση καρδιοπάθειας (όπως Πάρκινσον, άνοια, πίεση αίματος, κάπνισμα, μειωμένη φυσική άσκηση κ.α.) και βρήκαν ότι, ακόμα και έπειτα από αυτές τις προσαρμογές, όσοι περπατάνε αργά, κινδυνεύουν αρκετά περισσότερο να πεθάνουν από καρδιά.
Οι ερευνητές δεν μπορούν να εξηγήσουν πλήρως το πόρισμα της μελέτης τους, αν και εκτιμούν ότι η ικανότητα κίνησης ενός ατόμου εξαρτάται από τη σκλήρυνση των αρτηριών του, κάτι που επίσης οδηγεί σε καρδιακά προβλήματα. Όπως ανέφεραν, αν κάποιος αισθανθεί ότι, από κάποια στιγμή και μετά, το βάδισμά του επιβραδύνεται για κάποιο λόγο σε μόνιμη βάση, θα πρέπει να συζητήσει το ζήτημα με το γιατρό του.
Στη φυλακή δασκάλα που έκανε έρωτα με μαθητές της
Σε φυλάκιση δυο χρόνων και δέκα μηνών καταδικάστηκε η 33χρονη Μισέλ Ντένις, καθηγήτρια Μουσικής, η οποία παραδέχθηκε ότι το 2007 επισύναψε ερωτικές σχέσεις με δύο μαθητές της και στη συνέχεια άρχισε να τους "βομβαρδίζει" με μηνύματα στο κινητό τους.
Η Ντένις κρίθηκε ένοχη για αποπλάνηση ανηλίκων από το Επαρχιακό Δικαστήριο του Μπάλαρατ, όπου και εκδικάστηκε η υπόθεση.
Η Ντένις κρίθηκε ένοχη για αποπλάνηση ανηλίκων από το Επαρχιακό Δικαστήριο του Μπάλαρατ, όπου και εκδικάστηκε η υπόθεση.
Nov 18, 2009
Η σέξι αναλογία για βραδινή έξοδο μιας γυναίκας: 40% γυμνό δέρμα - 60% στενά ρούχα
Αν μια γυναίκα θέλει να μεγιστοποιήσει τη γοητεία που ασκεί στους άνδρες γύρω της, σε μια βραδινή έξοδο, τότε θα πρέπει να φροντίσει να ακολουθήσει τον χρυσό κανόνα της "σέξι" αναλογίας που ανακάλυψε μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα: θα πρέπει να φροντίσει ώστε το ντύσιμό της να αποκαλύπτει το 40% του γυμνού σώματός της - ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο!
Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Λιντς υπό τον ψυχολόγο Κόλιν Χέντρι και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Behaviour" (Συμπεριφορά), σύμφωνα με τις βρετανικές "Τέλεγκραφ" και "Ντέιλι Μέιλ".
Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο ανέκαθεν προβληματίζονταν πόσο μέρος του σώματός τους πρέπει να αφήνουν ακάλυπτο, ειδικά σε μια βραδινή έξοδο. Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν τώρα ότι υπάρχει όντως μια κατάλληλη αναλογία ανάμεσα στο να είναι μια γυναίκα υπερβολικά αποκαλυπτική και υπερβολικά συντηρητική στο ντύσιμό της.
Η μελέτη βασίστηκε στην "κατασκοπική" δραστηριότητα τεσσάρων ερευνητριών που διακριτικά ανέλαβαν να παρακολουθήσουν τη γοητεία που ασκούσαν οι γυναίκες σε ένα νυχτερινό κλαμπ, ανάλογα με το ντύσιμό τους. Αποδείχτηκε ότι οι γυναίκες, οι οποίες είχαν αφήσει εκτεθειμένο περίπου το 40% του συνολικού σώματός τους, προσέλκυαν διπλάσιους άνδρες κοντά τους σε σχέση με τις γυναίκες που ήσαν πιο συντηρητικά ντυμένες.
Όμως -και αυτό είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο- οι γυναίκες με εκτεθειμένο το 40% "τα πήγαιναν καλύτερα" και από όσες ήσαν πολύ πιο τολμηρά ντυμένες. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το πολύ γυμνό σώμα απωθεί έναν άνδρα, επειδή υποσυνείδητα του περνάει το μήνυμα ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι γενικώς διαθέσιμη και να μην είναι πιστή.
Η έρευνα επίσης είχε μια ακόμη πρακτική συμβουλή για τις γυναίκες: το υπόλοιπο 60% του σώματος που παραμένει καλυμμένο, να είναι ντυμένο με στενά ρούχα και να λικνίζεται προκλητικά στον ήχο της μουσικής! Το 15% των γυναικών που συνδύαζαν και τα τρία -40% γυμνό σώμα, στενά ρούχα, προκλητικός χορός- είχαν το μεγαλύτερο "σουξέ": κατά μέσο όρο προσεγγίστηκαν η κάθε μια από 40 άνδρες.
Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Λιντς υπό τον ψυχολόγο Κόλιν Χέντρι και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Behaviour" (Συμπεριφορά), σύμφωνα με τις βρετανικές "Τέλεγκραφ" και "Ντέιλι Μέιλ".
Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο ανέκαθεν προβληματίζονταν πόσο μέρος του σώματός τους πρέπει να αφήνουν ακάλυπτο, ειδικά σε μια βραδινή έξοδο. Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν τώρα ότι υπάρχει όντως μια κατάλληλη αναλογία ανάμεσα στο να είναι μια γυναίκα υπερβολικά αποκαλυπτική και υπερβολικά συντηρητική στο ντύσιμό της.
Η μελέτη βασίστηκε στην "κατασκοπική" δραστηριότητα τεσσάρων ερευνητριών που διακριτικά ανέλαβαν να παρακολουθήσουν τη γοητεία που ασκούσαν οι γυναίκες σε ένα νυχτερινό κλαμπ, ανάλογα με το ντύσιμό τους. Αποδείχτηκε ότι οι γυναίκες, οι οποίες είχαν αφήσει εκτεθειμένο περίπου το 40% του συνολικού σώματός τους, προσέλκυαν διπλάσιους άνδρες κοντά τους σε σχέση με τις γυναίκες που ήσαν πιο συντηρητικά ντυμένες.
Όμως -και αυτό είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτο- οι γυναίκες με εκτεθειμένο το 40% "τα πήγαιναν καλύτερα" και από όσες ήσαν πολύ πιο τολμηρά ντυμένες. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το πολύ γυμνό σώμα απωθεί έναν άνδρα, επειδή υποσυνείδητα του περνάει το μήνυμα ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι γενικώς διαθέσιμη και να μην είναι πιστή.
Η έρευνα επίσης είχε μια ακόμη πρακτική συμβουλή για τις γυναίκες: το υπόλοιπο 60% του σώματος που παραμένει καλυμμένο, να είναι ντυμένο με στενά ρούχα και να λικνίζεται προκλητικά στον ήχο της μουσικής! Το 15% των γυναικών που συνδύαζαν και τα τρία -40% γυμνό σώμα, στενά ρούχα, προκλητικός χορός- είχαν το μεγαλύτερο "σουξέ": κατά μέσο όρο προσεγγίστηκαν η κάθε μια από 40 άνδρες.
Ακόμα και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πάθαιναν αρτηριοσκλήρυνση και έμφραγμα.
Ήσαν άραγε και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, πριν 3.500 χρόνια, θύματα του "φαστ φουντ", των λιπαρών φαγητών, της υψηλής χοληστερίνης, του άγχους και του καθισιού στον καναπέ ή μήπως άλλοι είναι οι λόγοι που, όπως τώρα ανακαλύπτουν οι επιστήμονες, οι μούμιες τους φέρουν μέχρι σήμερα σαφείς ενδείξεις αρτηριοσκλήρυνσης και ορισμένοι θάνατοί τους πιθανώς προήλθαν από πρόβλημα καρδιάς;
Μπορεί οι Φαραώ να θεωρούνταν θεοί και οι αυλικοί τους περίπου ημίθεοι, όμως οι καρδιές τους ήσαν απολύτως…ανθρώπινες. Αιγύπτιοι και αμερικανοί ερευνητές διεξήγαγαν έρευνες σε 22 μούμιες (που χρονολογούνται από το 1981 π.Χ έως το 334 μ.Χ.) και οι οποίες βρίσκονται στο εθνικό αρχαιολογικό μουσείο του Καΐρου. Διαπίστωσαν σε τρεις από αυτές σαφείς ενδείξεις για σκλήρυνση των αρτηριών τους και σε άλλες τρεις στοιχεία για πιθανή καρδιοπάθεια, κάτι που σημαίνει, όπως είπαν, ότι οι γνωστοί σύγχρονοι παράγοντες κινδύνου για καρδιοπάθεια ίσως είναι πολύ πιο αρχαίοι από ό,τι φαντάζονταν ως τώρα οι γιατροί.
Η έρευνα, που βασίστηκε σε τομογραφίες και ακτίνες Χ, έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, του Καρδιολογικού Νοσοκομείου του Ουισκόνσιν, του Μεσο-Αμερικανικού Καρδιολογικού Ινστιτούτου και της Ιατρικής Σχολής Αλ Αζάρ του Καϊρου. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης και παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Καρδιολογικής Ένωσης, σύμφωνα με το BBC, το Science και το Live Science.
Όλες οι μούμιες, ανδρών και γυναικών, προέρχονταν από άτομα της ανώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης, που υπηρετούσαν στην αυλή του Φαραώ ή ανήκαν στο ιερατείο και θα είχαν μια πλούσια διατροφή (οι φτωχοί δεν είχαν την τύχη -ή ατυχία- να μουμιοποιούνται). Η πιο αρχαία μούμια που διαγνώστηκε με αρτηριοσκλήρυνση, είναι η Κυρία Ρατζ, που έζησε, επί 30 ή 40 χρόνια, γύρω στο 1530 π.Χ. και υπήρξε νταντά της βασίλισσας Νεφερτίτης.
Η έρευνα έδειξε ότι 16 από τις 22 μούμιες είχαν ευδιάκριτες αρτηρίες ή καρδιές που είχαν διατηρηθεί στο μουμιοποιημένο σώμα τους. Εννέα από αυτές είχαν ενδείξεις εναπόθεσης αλάτων ασβεστίου στα τοιχώματα των αρτηριών που οδηγούσαν στην καρδιά. Μερικές μούμιες είχαν ανάλογες ενδείξεις σε έξι διαφορετικές αρτηρίες. Σαφείς ενδείξεις αρτηριοσκλήρυνσης αρτηριών από εναπόθεση λίπους, χοληστερίνης, ασβεστίου και άλλων ουσιών εντοπίστηκαν σε τρεις μούμιες.
Από τις μούμιες που πέθαναν σε ηλικία άνω των 45 ετών, οι επτά στις οκτώ εμφάνιζαν ασβεστοποίηση (αποτιτάνωση αγγείων), ενώ στις μούμιες που ο θάνατος επήλθε σε νεότερη ηλικία, η αποτιτάνωση υπήρχε μόνο σε δύο από τις οκτώ. Μια μούμια είχε ενδείξεις πιθανού εμφράγματος. Δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών όσον αφορά την αποτιτάνωση.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν κάπνιζαν καπνό, δεν έτρωγαν επεξεργασμένα φαγητά, ούτε φαίνεται να ζούσαν καθιστική ζωή, όμως είχαν εγκαταλείψει προ πολλού τη ζωή του κυνηγού-συλλέκτη για χάρη της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και των πόλεων. Η κατανάλωση αλατισμένου κρέατος και αλατισμένων ψαριών, τυριών, βουτύρου κλπ. φαίνεται πως ήταν συνηθισμένη, κυρίως από τις ανώτερες τάξεις. Μια υπόθεση είναι ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής έπασχαν συχνά από υπέρταση.
"Αν και δεν γνωρίζουμε αν η αρτηριοσκλήρυνση προκάλεσε τον θάνατο κάποιας από τις μούμιες που εξετάσαμε, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι η ασθένεια ήταν παρούσα σε πολλές", δήλωσε ο δρ Γρέγκορι Τόμας από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, ήδη από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι είχαν τη γενετική προδιάθεση και παράλληλα συνυπήρχαν οι περιβαλλοντικοί παράγοντες για την εμφάνιση της ασθένειας.
Οι επιστήμονες είχαν ξανά στο παρελθόν κάνει ιατρικές-ανατομικές έρευνες σε μούμιες για εντοπισμό ασθενειών, όπως λέπρας, αρθριτικών και καρδιοπάθειας, όμως ποτέ ως τώρα δεν είχαν μελετήσει τόσες πολλές μούμιες μαζί και με τόσο σύγχρονες απεικονιστικές τεχνικές.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://jama.ama-assn.org/cgi/content/extract/302/19/2091-a
Μπορεί οι Φαραώ να θεωρούνταν θεοί και οι αυλικοί τους περίπου ημίθεοι, όμως οι καρδιές τους ήσαν απολύτως…ανθρώπινες. Αιγύπτιοι και αμερικανοί ερευνητές διεξήγαγαν έρευνες σε 22 μούμιες (που χρονολογούνται από το 1981 π.Χ έως το 334 μ.Χ.) και οι οποίες βρίσκονται στο εθνικό αρχαιολογικό μουσείο του Καΐρου. Διαπίστωσαν σε τρεις από αυτές σαφείς ενδείξεις για σκλήρυνση των αρτηριών τους και σε άλλες τρεις στοιχεία για πιθανή καρδιοπάθεια, κάτι που σημαίνει, όπως είπαν, ότι οι γνωστοί σύγχρονοι παράγοντες κινδύνου για καρδιοπάθεια ίσως είναι πολύ πιο αρχαίοι από ό,τι φαντάζονταν ως τώρα οι γιατροί.
Η έρευνα, που βασίστηκε σε τομογραφίες και ακτίνες Χ, έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, του Καρδιολογικού Νοσοκομείου του Ουισκόνσιν, του Μεσο-Αμερικανικού Καρδιολογικού Ινστιτούτου και της Ιατρικής Σχολής Αλ Αζάρ του Καϊρου. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης και παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Καρδιολογικής Ένωσης, σύμφωνα με το BBC, το Science και το Live Science.
Όλες οι μούμιες, ανδρών και γυναικών, προέρχονταν από άτομα της ανώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης, που υπηρετούσαν στην αυλή του Φαραώ ή ανήκαν στο ιερατείο και θα είχαν μια πλούσια διατροφή (οι φτωχοί δεν είχαν την τύχη -ή ατυχία- να μουμιοποιούνται). Η πιο αρχαία μούμια που διαγνώστηκε με αρτηριοσκλήρυνση, είναι η Κυρία Ρατζ, που έζησε, επί 30 ή 40 χρόνια, γύρω στο 1530 π.Χ. και υπήρξε νταντά της βασίλισσας Νεφερτίτης.
Η έρευνα έδειξε ότι 16 από τις 22 μούμιες είχαν ευδιάκριτες αρτηρίες ή καρδιές που είχαν διατηρηθεί στο μουμιοποιημένο σώμα τους. Εννέα από αυτές είχαν ενδείξεις εναπόθεσης αλάτων ασβεστίου στα τοιχώματα των αρτηριών που οδηγούσαν στην καρδιά. Μερικές μούμιες είχαν ανάλογες ενδείξεις σε έξι διαφορετικές αρτηρίες. Σαφείς ενδείξεις αρτηριοσκλήρυνσης αρτηριών από εναπόθεση λίπους, χοληστερίνης, ασβεστίου και άλλων ουσιών εντοπίστηκαν σε τρεις μούμιες.
Από τις μούμιες που πέθαναν σε ηλικία άνω των 45 ετών, οι επτά στις οκτώ εμφάνιζαν ασβεστοποίηση (αποτιτάνωση αγγείων), ενώ στις μούμιες που ο θάνατος επήλθε σε νεότερη ηλικία, η αποτιτάνωση υπήρχε μόνο σε δύο από τις οκτώ. Μια μούμια είχε ενδείξεις πιθανού εμφράγματος. Δεν υπήρχαν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών όσον αφορά την αποτιτάνωση.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν κάπνιζαν καπνό, δεν έτρωγαν επεξεργασμένα φαγητά, ούτε φαίνεται να ζούσαν καθιστική ζωή, όμως είχαν εγκαταλείψει προ πολλού τη ζωή του κυνηγού-συλλέκτη για χάρη της γεωργίας, της κτηνοτροφίας και των πόλεων. Η κατανάλωση αλατισμένου κρέατος και αλατισμένων ψαριών, τυριών, βουτύρου κλπ. φαίνεται πως ήταν συνηθισμένη, κυρίως από τις ανώτερες τάξεις. Μια υπόθεση είναι ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής έπασχαν συχνά από υπέρταση.
"Αν και δεν γνωρίζουμε αν η αρτηριοσκλήρυνση προκάλεσε τον θάνατο κάποιας από τις μούμιες που εξετάσαμε, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι η ασθένεια ήταν παρούσα σε πολλές", δήλωσε ο δρ Γρέγκορι Τόμας από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, ήδη από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι είχαν τη γενετική προδιάθεση και παράλληλα συνυπήρχαν οι περιβαλλοντικοί παράγοντες για την εμφάνιση της ασθένειας.
Οι επιστήμονες είχαν ξανά στο παρελθόν κάνει ιατρικές-ανατομικές έρευνες σε μούμιες για εντοπισμό ασθενειών, όπως λέπρας, αρθριτικών και καρδιοπάθειας, όμως ποτέ ως τώρα δεν είχαν μελετήσει τόσες πολλές μούμιες μαζί και με τόσο σύγχρονες απεικονιστικές τεχνικές.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://jama.ama-assn.org/cgi/content/extract/302/19/2091-a
Nov 12, 2009
Επτά καίρια άλυτα ερωτήματα που κρατούν τους φυσικούς άγρυπνους τη νύχτα
Επτά καίρια άλυτα ερωτήματα που κρατούν τους φυσικούς άγρυπνους τη νύχτα
Μικρότερα γράμματα Μεγαλύτερα γράμματα
Το καναδικό Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Περίμετρος, που έχει δημιουργήσει από το 2000 ο οραματιστής ελληνικής καταγωγής επιχειρηματίας Μάικ Λαζαρίδης (δημιουργός της εταιρίας RIM που παράγει το κινητό Blackberry), έχει ήδη αποκτήσει παγκόσμια φήμη για την ικανότητά του να βρίσκεται στην επιστημονική πρωτοπορία και να προσελκύει τα καλύτερα "μυαλά" στα ερευνητικά προγράμματα του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στέφεν Χόκινγκ, μόλις παραιτήθηκε λόγω ηλικίας από την έδρα του στο Κέμπριτζ, άρχισε αμέσως τη συνεργασία του με το Perimeter Institute.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκε μια δεκαήμερη εκδήλωση με τίτλο "Από τα Κβάντα στον Κόσμο", στο πλαίσιο της οποίας ζητήθηκε από ένα πάνελ κορυφαίων φυσικών του πλανήτη να απαντήσουν στο πρωτότυπο ερώτημα "Τι σας κρατάει άγρυπνους τα βράδια;". Ακολουθεί μια σύντομη παράθεση των απαντήσεων, όπως τα κατέγραψε το «New Scientist».
1. Γιατί αυτό το σύμπαν και όχι άλλο;
Αναζητώντας τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης, οι φυσικοί ουσιαστικά εργάζονται με βάση έναν μακρόχρονο άξονα: να δείξουν γιατί το σύμπαν πρέπει να είναι όπως το βλέπουμε. Αν όμως οι επιστήμονες μπορούν να συλλάβουν με το μυαλό τους άλλους φυσικούς νόμους, γιατί δεν μπορούν τα σύμπαντα που περιγράφουν θεωρητικά, να υπάρχουν κιόλας στην πραγματικότητα σε κάποιο άλλο μέρος; Οι επιστήμονες μπορούν εύκολα να φανταστούν διαφορετικά σύμπαντα με διαφορετικούς νόμους, οπότε το ερώτημα είναι γιατί στο δικό μας σύμπαν υπάρχουν αυτοί οι νόμοι και όχι κάποιοι άλλοι;
2. Από τι είναι φτιαγμένο το κάθε τι;
Είναι πια φανερό στους φυσικούς ότι η κανονική ύλη -από την οποία αποτελούνται τα άτομα, τα άστρα και οι γαλαξίες- αποτελεί μόλις το 4% της συνολικής ενέργειας του σύμπαντος. Το ερώτημα αφορά το υπόλοιπο 96% που αποτελείται από σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια. Και αν μεν η σκοτεινή ύλη ίσως σύντομα "φωτιστεί" με νέα πειράματα, όπως του δορυφόρου «Φέρμι» (Fermi) της ΝΑΣΑ (NASA), τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα στη δεύτερη περίπτωση, της μυστηριώδους σκοτεινής ενέργειας, η οποία οδηγεί σε επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος, καθώς εδώ δεν φαίνεται… φως στο βάθος του τούνελ.
3. Πώς συμβαίνει η πολυπλοκότητα;
Από την απρόβλεπτη συμπεριφορά των χρηματοοικονομικών αγορών μέχρι την αυθόρμητη ανάδυση της ζωής από την ανόργανη ύλη, προκύπτει το ερώτημα με ποιο τρόπο εμφανίζεται και οργανώνεται η πολυπλοκότητα. Με άλλα λόγια, οι φυσικοί δεν έχουν ακόμα καταλάβει πώς απλά πράγματα, μέσα από απλές αλληλεπιδράσεις, οδηγούν σε πολύπλοκα φαινόμενα (βλέπε και "θεωρία του χάους").
4. Θα αποδειχτεί ποτέ ότι είναι σωστή η θεωρία των χορδών;
Η θεωρία των χορδών, που υποστηρίζει χονδρικά ότι τα θεμελιώδη σωματίδια της φύσης δεν είναι κουκίδες αλλά μικροσκοπικές ενεργειακές "χορδές", διαθέτει μια μαθηματική καλαισθησία, αλλά οι φυσικοί αγωνιούν ότι μπορεί να πεθάνουν χωρίς ποτέ να μάθουν αν αποτελεί την πιο αποκαλυπτική περιγραφή της πραγματικότητας που έχει ποτέ γίνει ή μήπως τελικά δεν είναι παρά ένα γοητευτικό θεωρητικό κατασκεύασμα. Ακόμα και μεγαλεπήβολα πειράματα, όπως αυτό του «ΣΕΡΝ» (CERN), είναι απίθανο να δώσουν οριστική απάντηση για το αν οι χορδές όντως υπάρχουν και αποτελούν το θεμέλιο της φύσης.
5. Τι είναι η μοναδικότητα (και το "Μπινγκ Μπανγκ");
Ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο (που άπτεται πλέον της θρησκείας) αφορά το "ένα" και "μοναδικό" συμβάν από το οποίο όλα ξεκίνησαν, δηλαδή το "Μπινγκ Μπανγκ", την αρχική "έκρηξη" της Δημιουργίας. Η συμβατική φυσική θεωρεί ότι υπήρξε μια άπειρα καυτή και πυκνή κατάσταση στην αρχή του σύμπαντος, όπου οι γνωστοί φυσικοί νόμοι δεν ίσχυαν. Αλλά οι φυσικοί δεν μπορούν να περιγράψουν -και να καταλάβουν- ακριβώς αυτή την κατάσταση "μοναδικότητας", χωρίς την οποία ασφαλώς αδυνατούν και να προσφέρουν στον κόσμο μια αληθινή "θεωρία του παντός".
6. Τι είναι η πραγματικότητα στην πραγματικότητα;
Ο υλικός κόσμος φαίνεται "απλός", αλλά, σε κάποιο επίπεδο, βρίσκεται πέρα από την κατανόησή μας. Η κβαντική φυσική, η οποία έδειξε ότι ο παρατηρητής μπορεί να αλλάξει τη φύση του αντικειμένου που παρατηρεί, "υποψιάζει" αρκετούς φυσικούς ότι απλώς έχουμε γρατσουνίσει την επιφάνεια της πραγματικότητας. Κανείς ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει πώς γίνεται το σύμπαν να ξέρει πότε παρακολουθείται και ανάλογα να αλλάζει. Για μερικούς, η ουσιαστική "επανάσταση" θα υπάρξει μόνο όταν κατανοηθεί η σχέση ανάμεσα στη φυσική πραγματικότητα και στην ανθρώπινη συνείδηση.
7. Πόσο μακριά μπορεί να μας πάει η Φυσική;
Η επιστημονική αναζήτηση που ξεκίνησε με το Γαλιλαίο (και πιο πριν με τους αρχαίους Έλληνες) και μας έχει αποκαλύψει τόσα πράγματα για το σύμπαν, πλησιάζει στο τέλος της; Έχουν φθάσει οι επιστήμονες κοντά στα όρια της εμπειρικής γνώσης;
Μικρότερα γράμματα Μεγαλύτερα γράμματα
Το καναδικό Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Περίμετρος, που έχει δημιουργήσει από το 2000 ο οραματιστής ελληνικής καταγωγής επιχειρηματίας Μάικ Λαζαρίδης (δημιουργός της εταιρίας RIM που παράγει το κινητό Blackberry), έχει ήδη αποκτήσει παγκόσμια φήμη για την ικανότητά του να βρίσκεται στην επιστημονική πρωτοπορία και να προσελκύει τα καλύτερα "μυαλά" στα ερευνητικά προγράμματα του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στέφεν Χόκινγκ, μόλις παραιτήθηκε λόγω ηλικίας από την έδρα του στο Κέμπριτζ, άρχισε αμέσως τη συνεργασία του με το Perimeter Institute.
Πρόσφατα ολοκληρώθηκε μια δεκαήμερη εκδήλωση με τίτλο "Από τα Κβάντα στον Κόσμο", στο πλαίσιο της οποίας ζητήθηκε από ένα πάνελ κορυφαίων φυσικών του πλανήτη να απαντήσουν στο πρωτότυπο ερώτημα "Τι σας κρατάει άγρυπνους τα βράδια;". Ακολουθεί μια σύντομη παράθεση των απαντήσεων, όπως τα κατέγραψε το «New Scientist».
1. Γιατί αυτό το σύμπαν και όχι άλλο;
Αναζητώντας τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης, οι φυσικοί ουσιαστικά εργάζονται με βάση έναν μακρόχρονο άξονα: να δείξουν γιατί το σύμπαν πρέπει να είναι όπως το βλέπουμε. Αν όμως οι επιστήμονες μπορούν να συλλάβουν με το μυαλό τους άλλους φυσικούς νόμους, γιατί δεν μπορούν τα σύμπαντα που περιγράφουν θεωρητικά, να υπάρχουν κιόλας στην πραγματικότητα σε κάποιο άλλο μέρος; Οι επιστήμονες μπορούν εύκολα να φανταστούν διαφορετικά σύμπαντα με διαφορετικούς νόμους, οπότε το ερώτημα είναι γιατί στο δικό μας σύμπαν υπάρχουν αυτοί οι νόμοι και όχι κάποιοι άλλοι;
2. Από τι είναι φτιαγμένο το κάθε τι;
Είναι πια φανερό στους φυσικούς ότι η κανονική ύλη -από την οποία αποτελούνται τα άτομα, τα άστρα και οι γαλαξίες- αποτελεί μόλις το 4% της συνολικής ενέργειας του σύμπαντος. Το ερώτημα αφορά το υπόλοιπο 96% που αποτελείται από σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια. Και αν μεν η σκοτεινή ύλη ίσως σύντομα "φωτιστεί" με νέα πειράματα, όπως του δορυφόρου «Φέρμι» (Fermi) της ΝΑΣΑ (NASA), τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα στη δεύτερη περίπτωση, της μυστηριώδους σκοτεινής ενέργειας, η οποία οδηγεί σε επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος, καθώς εδώ δεν φαίνεται… φως στο βάθος του τούνελ.
3. Πώς συμβαίνει η πολυπλοκότητα;
Από την απρόβλεπτη συμπεριφορά των χρηματοοικονομικών αγορών μέχρι την αυθόρμητη ανάδυση της ζωής από την ανόργανη ύλη, προκύπτει το ερώτημα με ποιο τρόπο εμφανίζεται και οργανώνεται η πολυπλοκότητα. Με άλλα λόγια, οι φυσικοί δεν έχουν ακόμα καταλάβει πώς απλά πράγματα, μέσα από απλές αλληλεπιδράσεις, οδηγούν σε πολύπλοκα φαινόμενα (βλέπε και "θεωρία του χάους").
4. Θα αποδειχτεί ποτέ ότι είναι σωστή η θεωρία των χορδών;
Η θεωρία των χορδών, που υποστηρίζει χονδρικά ότι τα θεμελιώδη σωματίδια της φύσης δεν είναι κουκίδες αλλά μικροσκοπικές ενεργειακές "χορδές", διαθέτει μια μαθηματική καλαισθησία, αλλά οι φυσικοί αγωνιούν ότι μπορεί να πεθάνουν χωρίς ποτέ να μάθουν αν αποτελεί την πιο αποκαλυπτική περιγραφή της πραγματικότητας που έχει ποτέ γίνει ή μήπως τελικά δεν είναι παρά ένα γοητευτικό θεωρητικό κατασκεύασμα. Ακόμα και μεγαλεπήβολα πειράματα, όπως αυτό του «ΣΕΡΝ» (CERN), είναι απίθανο να δώσουν οριστική απάντηση για το αν οι χορδές όντως υπάρχουν και αποτελούν το θεμέλιο της φύσης.
5. Τι είναι η μοναδικότητα (και το "Μπινγκ Μπανγκ");
Ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο (που άπτεται πλέον της θρησκείας) αφορά το "ένα" και "μοναδικό" συμβάν από το οποίο όλα ξεκίνησαν, δηλαδή το "Μπινγκ Μπανγκ", την αρχική "έκρηξη" της Δημιουργίας. Η συμβατική φυσική θεωρεί ότι υπήρξε μια άπειρα καυτή και πυκνή κατάσταση στην αρχή του σύμπαντος, όπου οι γνωστοί φυσικοί νόμοι δεν ίσχυαν. Αλλά οι φυσικοί δεν μπορούν να περιγράψουν -και να καταλάβουν- ακριβώς αυτή την κατάσταση "μοναδικότητας", χωρίς την οποία ασφαλώς αδυνατούν και να προσφέρουν στον κόσμο μια αληθινή "θεωρία του παντός".
6. Τι είναι η πραγματικότητα στην πραγματικότητα;
Ο υλικός κόσμος φαίνεται "απλός", αλλά, σε κάποιο επίπεδο, βρίσκεται πέρα από την κατανόησή μας. Η κβαντική φυσική, η οποία έδειξε ότι ο παρατηρητής μπορεί να αλλάξει τη φύση του αντικειμένου που παρατηρεί, "υποψιάζει" αρκετούς φυσικούς ότι απλώς έχουμε γρατσουνίσει την επιφάνεια της πραγματικότητας. Κανείς ποτέ μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει πώς γίνεται το σύμπαν να ξέρει πότε παρακολουθείται και ανάλογα να αλλάζει. Για μερικούς, η ουσιαστική "επανάσταση" θα υπάρξει μόνο όταν κατανοηθεί η σχέση ανάμεσα στη φυσική πραγματικότητα και στην ανθρώπινη συνείδηση.
7. Πόσο μακριά μπορεί να μας πάει η Φυσική;
Η επιστημονική αναζήτηση που ξεκίνησε με το Γαλιλαίο (και πιο πριν με τους αρχαίους Έλληνες) και μας έχει αποκαλύψει τόσα πράγματα για το σύμπαν, πλησιάζει στο τέλος της; Έχουν φθάσει οι επιστήμονες κοντά στα όρια της εμπειρικής γνώσης;
Αυστραλία:"Γυναίκες με πρόσωπα σαν ζουληγμένες ντομάτες" είναι οι γυναίκες των ιθαγενών Αβορίγινων λόγω της κακοποίησης από τους συντρόφους τους, λέει
Οι γυναίκες στις οικογένειες των ιθαγενών Αβοριγίνων στην πόλη Κάθριν στο άκρο της Βορειοδυτικής Αυστραλίας έχουν πρόσωπα σαν «ζουληγμένες ντομάτες», εξαιτίας της συχνής κακοποίησης που δέχονται από τους συντρόφους, σύμφωνα με αυστραλό δικαστή.
Ο δικαστής ’λισντερ Μακγκρέγκορ έκανε την παρατήρηση κατά την ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης για ένα Αβορίγινα, ο οποίος είχε επιτεθεί στη σύντροφό του ενώ είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν στο πίσω μέρος ενός αστυνομικού οχήματος.
Σύμφωνα με το εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC, ο δικαστής είπε κατά την ακροαματική διαδικασία, ότι ενώ οι αβορίγινες άνδρες στην Κάθριν έχουν συμμετρικά πρόσωπα, τα πρόσωπα των γυναικών είναι σαν «ζουληγμένες ντομάτες», ως συνέπεια της οικιακής βίας.
«Αυτό οφείλεται στα επαναλαμβανόμενα γρονθοκοπήματα, χτυπήματα με λοστούς, πέτρες και ρόπαλα, και κλωτσιές», είπε ο Μακγρέγκορ ο οποίος προσέθεσε ότι «ορισμένες από τις γυναίκες είναι τόσο άσχημες, σε βαθμό που κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό το ανιδιοτελές πράγμα που μπορούν να έχουν έτσι ώστε να επιμένουν και ορισμένες να παραμένουν και προσκολλημένες στους άνδρες τους».
Οι αβορίγινες αποτελούν το 2% του πληθυσμού της Αυστραλίας, αλλά σε σχέση με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους, έχουν έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να δολοφονηθούν, διπλάσιες πιθανότητες να νοσηλευθούν τραυματισμένοι από επιθέσεις και πενταπλάσιες πιθανότητες να αποτελέσουν θύματα οικιακής βίας.
Ο δικαστής ’λισντερ Μακγκρέγκορ έκανε την παρατήρηση κατά την ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης για ένα Αβορίγινα, ο οποίος είχε επιτεθεί στη σύντροφό του ενώ είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν στο πίσω μέρος ενός αστυνομικού οχήματος.
Σύμφωνα με το εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC, ο δικαστής είπε κατά την ακροαματική διαδικασία, ότι ενώ οι αβορίγινες άνδρες στην Κάθριν έχουν συμμετρικά πρόσωπα, τα πρόσωπα των γυναικών είναι σαν «ζουληγμένες ντομάτες», ως συνέπεια της οικιακής βίας.
«Αυτό οφείλεται στα επαναλαμβανόμενα γρονθοκοπήματα, χτυπήματα με λοστούς, πέτρες και ρόπαλα, και κλωτσιές», είπε ο Μακγρέγκορ ο οποίος προσέθεσε ότι «ορισμένες από τις γυναίκες είναι τόσο άσχημες, σε βαθμό που κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό το ανιδιοτελές πράγμα που μπορούν να έχουν έτσι ώστε να επιμένουν και ορισμένες να παραμένουν και προσκολλημένες στους άνδρες τους».
Οι αβορίγινες αποτελούν το 2% του πληθυσμού της Αυστραλίας, αλλά σε σχέση με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους, έχουν έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να δολοφονηθούν, διπλάσιες πιθανότητες να νοσηλευθούν τραυματισμένοι από επιθέσεις και πενταπλάσιες πιθανότητες να αποτελέσουν θύματα οικιακής βίας.
Nov 10, 2009
Κορώνα ή γράμματα; Γιατί οι πιθανότητες δεν είναι μισές-μισές
Όλοι γνωρίζουν ότι όταν κανείς παίζει "κορώνα ή γράμματα", οι πιθανότητες είναι πάντα μισές-μισές, όσον αφορά την πλευρά που θα προσγειωθεί το νόμισμα. Αυτό, άλλωστε, λένε θεωρητικά και οι νόμοι των πιθανοτήτων στη στατιστική. Μόνο που δεν είναι αλήθεια, σύμφωνα με τρεις ερευνητές του πανεπιστημίου Στάνφορντ και Καλιφόρνιας-Σάντα Κρουζ.
Όπως υποστηρίζουν, αφού προηγουμένως χρησιμοποίησαν βιντεοκάμερα υψηλής ανάλυσης για να καταγράψουν άπειρα "κορώνα-γράμματα", ένα νόμισμα είναι τελικά πιο πιθανό, όταν πέσει κάτω, να έχει προς τα πάνω την επιφάνεια εκείνη, την οποία είχε από πάνω και πριν ξεκινήσει την…πτήση του. Με άλλα λόγια, αν κάποιος κρατά στα δάχτυλα του ένα νόμισμα, με πάνω πλευρά τα γράμματα, και στη συνέχεια ρίξει στον αέρα το νόμισμα, αυτό είναι πιθανότερο, όταν φτάσει στο έδαφος, να συνεχίσει να δείχνει την πλευρά με τα γράμματα.
Πόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί αυτό; Τουλάχιστον 51%, λένε οι αμερικανοί επιστήμονες, αλλά το ποσοστό μπορεί να ανέβει στο καθόλου ευκαταφρόνητο 55% ή και στο 60%, ανάλογα με τον τρόπο που ρίχνει το νόμισμα στον αέρα αυτός που παίζει. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παιγνίδι καθαρής τύχης, αλλά με ένα παιγνίδι στο οποίο υπεισέρχονται κι άλλοι παράγοντες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η έκβαση δεν έχει να κάνει τόσο με το πόσο ψηλά πετάγεται το νόμισμα, την ταχύτητα και την φορά του ανέμου κατά τη στιγμή της ρίψης, την θερμοκρασία κλπ., όσο με τον τρόπο της ρίψης, ώστε το νόμισμα να μείνει στον αέρα περισσότερη ώρα στην πλευρά με την οποία ξεκίνησε, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες να προσγειωθεί και στην ίδια πλευρά.
Τα πειράματα ρίψης νομίσματος που βιντεοσκοπήθηκαν, έδειξαν ότι το νόμισμα που πετιέται στον αέρα, δεν περιστρέφεται απλώς γύρω από το άξονά του, αλλά παράλληλα στριφογυρίζει σαν "φρίζμπι". Όσο περισσότερο στριφογυρίζει σαν "φρίζμπι" (κάτι που εξαρτάται κυρίως από την κίνηση του δάχτυλου που εκτόξευσε το νόμισμα στον αέρα), τόσο πιο πολύ μένει από πάνω η ίδια πλευρά με την οποία ξεκίνησε το νόμισμα το "ταξίδι" του. Μια σκληρή επιφάνεια προσγείωσης (π.χ. ένα ξύλινο τραπέζι) μπορεί, μετά την πρόσκρουση σε αυτό, να φέρει τα πάνω-κάτω στο νόμισμα, αλλά μια μαλακή επιφάνεια (π.χ. γρασίδι) είναι πιθανότερο να υποδεχτεί μαλακά και έτσι να συγκρατήσει από πάνω την ίδια επιφάνεια του νομίσματος.
Συνεπώς, το κλειδί, κατά τους ερευνητές, είναι να βλέπει κανείς ποια πλευρά του νομίσματος είναι ορατή, πριν ριχτεί στον αέρα. Ας το έχουν υπόψη τους όσοι ρίχνουν "κορώνα-γράμματα", για παράδειγμα διαιτητές και παίκτες σε ένα παιγνίδι.
Η πρωτότυπη έρευνα έγινε από την καθηγήτρια Στατιστικής του Στάνφορντ Σούζαν Χολμς, τον σύζυγό της Πέρσι Ντιακόνις (πρώην «μάγο» και νυν καθηγητή μαθηματικών και στατιστικής του Στάνφορντ) και τον καθηγητή μαθηματικών Ρίτσαρντ Μοντγκόμερι του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.
Όπως υποστηρίζουν, αφού προηγουμένως χρησιμοποίησαν βιντεοκάμερα υψηλής ανάλυσης για να καταγράψουν άπειρα "κορώνα-γράμματα", ένα νόμισμα είναι τελικά πιο πιθανό, όταν πέσει κάτω, να έχει προς τα πάνω την επιφάνεια εκείνη, την οποία είχε από πάνω και πριν ξεκινήσει την…πτήση του. Με άλλα λόγια, αν κάποιος κρατά στα δάχτυλα του ένα νόμισμα, με πάνω πλευρά τα γράμματα, και στη συνέχεια ρίξει στον αέρα το νόμισμα, αυτό είναι πιθανότερο, όταν φτάσει στο έδαφος, να συνεχίσει να δείχνει την πλευρά με τα γράμματα.
Πόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί αυτό; Τουλάχιστον 51%, λένε οι αμερικανοί επιστήμονες, αλλά το ποσοστό μπορεί να ανέβει στο καθόλου ευκαταφρόνητο 55% ή και στο 60%, ανάλογα με τον τρόπο που ρίχνει το νόμισμα στον αέρα αυτός που παίζει. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παιγνίδι καθαρής τύχης, αλλά με ένα παιγνίδι στο οποίο υπεισέρχονται κι άλλοι παράγοντες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η έκβαση δεν έχει να κάνει τόσο με το πόσο ψηλά πετάγεται το νόμισμα, την ταχύτητα και την φορά του ανέμου κατά τη στιγμή της ρίψης, την θερμοκρασία κλπ., όσο με τον τρόπο της ρίψης, ώστε το νόμισμα να μείνει στον αέρα περισσότερη ώρα στην πλευρά με την οποία ξεκίνησε, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες να προσγειωθεί και στην ίδια πλευρά.
Τα πειράματα ρίψης νομίσματος που βιντεοσκοπήθηκαν, έδειξαν ότι το νόμισμα που πετιέται στον αέρα, δεν περιστρέφεται απλώς γύρω από το άξονά του, αλλά παράλληλα στριφογυρίζει σαν "φρίζμπι". Όσο περισσότερο στριφογυρίζει σαν "φρίζμπι" (κάτι που εξαρτάται κυρίως από την κίνηση του δάχτυλου που εκτόξευσε το νόμισμα στον αέρα), τόσο πιο πολύ μένει από πάνω η ίδια πλευρά με την οποία ξεκίνησε το νόμισμα το "ταξίδι" του. Μια σκληρή επιφάνεια προσγείωσης (π.χ. ένα ξύλινο τραπέζι) μπορεί, μετά την πρόσκρουση σε αυτό, να φέρει τα πάνω-κάτω στο νόμισμα, αλλά μια μαλακή επιφάνεια (π.χ. γρασίδι) είναι πιθανότερο να υποδεχτεί μαλακά και έτσι να συγκρατήσει από πάνω την ίδια επιφάνεια του νομίσματος.
Συνεπώς, το κλειδί, κατά τους ερευνητές, είναι να βλέπει κανείς ποια πλευρά του νομίσματος είναι ορατή, πριν ριχτεί στον αέρα. Ας το έχουν υπόψη τους όσοι ρίχνουν "κορώνα-γράμματα", για παράδειγμα διαιτητές και παίκτες σε ένα παιγνίδι.
Η πρωτότυπη έρευνα έγινε από την καθηγήτρια Στατιστικής του Στάνφορντ Σούζαν Χολμς, τον σύζυγό της Πέρσι Ντιακόνις (πρώην «μάγο» και νυν καθηγητή μαθηματικών και στατιστικής του Στάνφορντ) και τον καθηγητή μαθηματικών Ρίτσαρντ Μοντγκόμερι του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.
Nov 9, 2009
Αυξάνονται οι σεξουαλικές επιθέσεις γυναικών σε παιδιά
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο αριθμός των γυναικών που κακοποιούν σεξουαλικά παιδιά έχει αυξηθεί τα πέντε τελευταία χρόνια, ανακοίνωσε σήμερα βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση.
Η οργάνωση ChildLine ανακοίνωσε ότι έχει παρατηρηθεί αύξηση κατά 132% των πληροφοριών για σεξουαλική κακοποίηση από γυναίκες στην τηλεφωνική γραμμή βοηθείας, σε σύγκριση με το 27% για το ίδιο πρόβλημα από άνδρες, την ίδια περίοδο πριν από πέντε χρόνια.
" Οι περισσότερες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση στο ChildLine προέρχονται από κορίτσια που δηλώνουν ότι δέχθηκαν επίθεση από άτομα του αντιθέτου φύλου", ωστόσο "υπάρχει συνεχώς αυξανόμενος αριθμός σεξουαλικών επιθέσεων από γυναίκες.
Πολλοί θα πάθουν σοκ ανακαλύπτοντας ότι μια γυναίκα- ακόμα και μητέρα- μπορεί να κακοποιήσει σεξουαλικά ένα παιδί.
Αλλά γίνεται", αναφέρει η ανακοίνωση της οργάνωσης.
Η Βρετανία έμεινε άναυδη από το συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των υποθέσεων κακοποίησης από γυναίκες τους τελευταίους μήνες.
Τον περασμένο μήνα η Βανέσα Τζορτζ, μια βρεφονηπιοκόμος και μητέρα δύο παιδιών παραδέχθηκε σειρά σεξουαλικών κακοποιήσεων και προβολής άσεμνων εικόνων σε παιδιά.
Στην έκθεση της οργάνωσης αναφέρεται ότι πέρυσι 2.142 παιδιά κατήγγειλαν ότι κακοποιήθηκαν από γυναίκες.
Στην ίδια έκθεση καταγράφεται ότι 1.311 δήλωσαν ότι κακοποιήθηκαν από τις μητέρες τους, 61% των κλήσεων βοηθείας ήταν γενικώς για σεξουαλική κακοποίηση από κάποια γυναίκα, ωστόσο οι διπλάσιες περιπτώσεις καταγγελιών καταγράφηκαν για σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα.
Η οργάνωση ChildLine ανακοίνωσε ότι έχει παρατηρηθεί αύξηση κατά 132% των πληροφοριών για σεξουαλική κακοποίηση από γυναίκες στην τηλεφωνική γραμμή βοηθείας, σε σύγκριση με το 27% για το ίδιο πρόβλημα από άνδρες, την ίδια περίοδο πριν από πέντε χρόνια.
" Οι περισσότερες καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση στο ChildLine προέρχονται από κορίτσια που δηλώνουν ότι δέχθηκαν επίθεση από άτομα του αντιθέτου φύλου", ωστόσο "υπάρχει συνεχώς αυξανόμενος αριθμός σεξουαλικών επιθέσεων από γυναίκες.
Πολλοί θα πάθουν σοκ ανακαλύπτοντας ότι μια γυναίκα- ακόμα και μητέρα- μπορεί να κακοποιήσει σεξουαλικά ένα παιδί.
Αλλά γίνεται", αναφέρει η ανακοίνωση της οργάνωσης.
Η Βρετανία έμεινε άναυδη από το συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των υποθέσεων κακοποίησης από γυναίκες τους τελευταίους μήνες.
Τον περασμένο μήνα η Βανέσα Τζορτζ, μια βρεφονηπιοκόμος και μητέρα δύο παιδιών παραδέχθηκε σειρά σεξουαλικών κακοποιήσεων και προβολής άσεμνων εικόνων σε παιδιά.
Στην έκθεση της οργάνωσης αναφέρεται ότι πέρυσι 2.142 παιδιά κατήγγειλαν ότι κακοποιήθηκαν από γυναίκες.
Στην ίδια έκθεση καταγράφεται ότι 1.311 δήλωσαν ότι κακοποιήθηκαν από τις μητέρες τους, 61% των κλήσεων βοηθείας ήταν γενικώς για σεξουαλική κακοποίηση από κάποια γυναίκα, ωστόσο οι διπλάσιες περιπτώσεις καταγγελιών καταγράφηκαν για σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα.
Το στρες νωρίς στη ζωή αλλάζει τα γονίδια και έτσι δημιουργεί προβλήματα συμπεριφοράς
Μια τραυματική εμπειρία και γενικότερα το στρες νωρίς στη ζωή μπορεί να προκαλέσουν αλλαγές στα γονίδια και έτσι να οδηγήσουν σε προβλήματα συμπεριφοράς στο μέλλον, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα, η οποία βασίστηκε σε πειράματα σε ποντίκια.
Η μελέτη, υπό τον Κρίστοφερ Μουργκατρόιντ του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής Μαξ Πλανκ του Μονάχου, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature Neuroscience", σύμφωνα με το BBC.
Οι επιστήμονες μελέτησαν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του όψιμου άγχους στις ζωές των ποντικιών και διαπίστωσαν ότι τα στρεσαρισμένα πειραματόζωα παρήγαγαν αυξημένες ορμόνες που οδηγούσαν σε αλλαγές στην έκφραση των γονιδίων τους, κάτι που με τη σειρά της προκαλούσε μεταβολές στη συμπεριφορά τους στη διάρκεια της μετέπειτα ζωής τους.
Η έρευνα ανέλυσε με λεπτομέρεια, σε μοριακό επίπεδο, πώς ακριβώς οι τραυματικές και αγχογόνες εμπειρίες από πολύ νωρίς στη ζωή μπορούν να "αναπρογραμματίσουν" γονιδιακά τη συμπεριφορά των ενηλίκων, ρίχνοντας έτσι φως στο βιοχημικό μηχανισμό με βάση τον οποίο το στρες και το ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσουν μια σειρά από ψυχολογικά και νοητικά προβλήματα αργότερα.
Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές διαχώρισαν τα νεογέννητα ποντίκια από τις μητέρες τους επί τρεις ώρες την ημέρα για διάστημα δέκα ημερών, ώστε αυτά να αισθανθούν εγκαταλειμμένα. Όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, τα ζώα αυτά έδειξαν μικρότερη ικανότητα να τα βγάζουν πέρα με δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους και είχαν χειρότερη μνήμη.
Οι αλλαγές αυτές στη συμπεριφορά τους ήσαν "επιγενετικού" χαρακτήρα, δηλαδή προήλθαν από τις αλλαγές στο DNA τους. Οι αλλαγές κυρίως οφείλονταν στις επιπτώσεις του άγχους στο γονίδιο που ρυθμίζει την ορμόνη του στρες βασοπρεσίνη, με συνέπεια να παράγονται μεγαλύτερες ποσότητες από αυτήν αργότερα στη ζωή.
Τα ανώτερα από το φυσιολογικό επίπεδα της βασοπρεσίνης ήσαν η βασική αιτία για τα κατοπινά προβλήματα συμπεριφοράς και μνήμης των πειραματόζωων. Όταν τα τελευταία έπαιρναν ένα φάρμακο που μπλοκάρει την παραγωγή αυξημένης βασοπρεσίνης, η συμπεριφορά και η μνήμη τους επέστρεφε στο φυσιολογικό.
Οι ερευνητές θεωρούν ότι μια ανάλογη διαδικασία λαμβάνει χώρα και στους ανθρώπους, οι οποίοι νωρίς στη ζωή τους υπέστησαν κάποια τραυματική ψυχική εμπειρία (κακοποίηση, εγκατάλειψη κ.α.) ή που έζησαν σε καθεστώς μεγάλου στρες, με συνέπεια αργότερα να αναπτύξουν κατάθλιψη ή άλλα προβλήματα.
Η μελέτη, υπό τον Κρίστοφερ Μουργκατρόιντ του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής Μαξ Πλανκ του Μονάχου, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature Neuroscience", σύμφωνα με το BBC.
Οι επιστήμονες μελέτησαν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του όψιμου άγχους στις ζωές των ποντικιών και διαπίστωσαν ότι τα στρεσαρισμένα πειραματόζωα παρήγαγαν αυξημένες ορμόνες που οδηγούσαν σε αλλαγές στην έκφραση των γονιδίων τους, κάτι που με τη σειρά της προκαλούσε μεταβολές στη συμπεριφορά τους στη διάρκεια της μετέπειτα ζωής τους.
Η έρευνα ανέλυσε με λεπτομέρεια, σε μοριακό επίπεδο, πώς ακριβώς οι τραυματικές και αγχογόνες εμπειρίες από πολύ νωρίς στη ζωή μπορούν να "αναπρογραμματίσουν" γονιδιακά τη συμπεριφορά των ενηλίκων, ρίχνοντας έτσι φως στο βιοχημικό μηχανισμό με βάση τον οποίο το στρες και το ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσουν μια σειρά από ψυχολογικά και νοητικά προβλήματα αργότερα.
Μεταξύ άλλων, οι ερευνητές διαχώρισαν τα νεογέννητα ποντίκια από τις μητέρες τους επί τρεις ώρες την ημέρα για διάστημα δέκα ημερών, ώστε αυτά να αισθανθούν εγκαταλειμμένα. Όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, τα ζώα αυτά έδειξαν μικρότερη ικανότητα να τα βγάζουν πέρα με δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους και είχαν χειρότερη μνήμη.
Οι αλλαγές αυτές στη συμπεριφορά τους ήσαν "επιγενετικού" χαρακτήρα, δηλαδή προήλθαν από τις αλλαγές στο DNA τους. Οι αλλαγές κυρίως οφείλονταν στις επιπτώσεις του άγχους στο γονίδιο που ρυθμίζει την ορμόνη του στρες βασοπρεσίνη, με συνέπεια να παράγονται μεγαλύτερες ποσότητες από αυτήν αργότερα στη ζωή.
Τα ανώτερα από το φυσιολογικό επίπεδα της βασοπρεσίνης ήσαν η βασική αιτία για τα κατοπινά προβλήματα συμπεριφοράς και μνήμης των πειραματόζωων. Όταν τα τελευταία έπαιρναν ένα φάρμακο που μπλοκάρει την παραγωγή αυξημένης βασοπρεσίνης, η συμπεριφορά και η μνήμη τους επέστρεφε στο φυσιολογικό.
Οι ερευνητές θεωρούν ότι μια ανάλογη διαδικασία λαμβάνει χώρα και στους ανθρώπους, οι οποίοι νωρίς στη ζωή τους υπέστησαν κάποια τραυματική ψυχική εμπειρία (κακοποίηση, εγκατάλειψη κ.α.) ή που έζησαν σε καθεστώς μεγάλου στρες, με συνέπεια αργότερα να αναπτύξουν κατάθλιψη ή άλλα προβλήματα.
Τα φυτά εσωτερικού χώρου σώσουν ζωές
Τα φυτά εσωτερικού χώρου όχι μόνο ομορφαίνουν τους χώρους διαβίωσης και εργασίας, αλλά μπορούν επίσης να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην υγεία των ανθρώπων, ακόμα και να σώσουν ζωές, μειώνοντας δραστικά το επίπεδο άγχους και παράλληλα απορροφώντας την μόλυνση του εσωτερικού αέρα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική έρευνα.
Η μελέτη, υπό τον καθηγητή Στάνλεϊ Κέις του πανεπιστημίου της Τζιόρτζια, που δημοσιεύτηκε στο φυτοκομικό περιοδικό HortScience, σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ", ξεχώρισε πέντε "σούπερ" φυτά εσωτερικού χώρου, τα οποία συστήνει σε κάθε σπίτι και γραφείο για καθάρισμα του αέρα. Είναι ο κόκκινος κισσός (Hemigraphis alternata), o αγγλικός κισσός (Hedera helix), η χόγια (Hoya carnosa), o ασπάραγος (Asparagus fern) και ο τηλέγραφος (Tradescantia pallida).
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η μόλυνση του αέρα των κλειστών χώρων αποτελεί σοβαρό πρόβλημα που ευθύνεται για πάνω από 1,6 εκατ. θανάτους παγκοσμίως κάθε χρόνο. Ο εσωτερικός αέρας είναι μέχρι και 12 φορές πιο μολυσμένος σε σχέση με τον εξωτερικό σε μερικές περιοχές. Η ποιότητα του αέρα στο εσωτερικό των κτιρίων υποβαθμίζεται από διάφορες χημικές ουσίες, όπως χρώματα, κόλλες, διαλυτικά, επιστρώσεις, οικοδομικά υλικά κ.α. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω δημιουργεί μια σειρά από πτητικές οργανικές ουσίες που προκαλούν ασθένειες σε πολλούς ανθρώπους.
Oι αμερικανοί φυτοκόμοι έκαναν πειράματα με διάφορα διακοσμητικά φυτά εσωτερικού χώρου για να ελέγξουν την ικανότητά τους να απορροφούν αυτές τις επιβλαβείς πτητικές χημικές ουσίες. Διαπίστωσαν ότι ειδικά μερικά φυτά είναι πιο ικανά στο να καθαρίζουν τον εσωτερικό αέρα και έτσι να βελτιώνουν την υγεία των ανθρώπων, αλλά και την παραγωγικότητα των εργαζομένων στα γραφεία.
Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι απλώς και μόνο η τοποθέτηση διακοσμητικών φυτών σε ένα εσωτερικό χώρο μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα του εσωτερικού αέρα, αλλά και να αυξήσει τις πωλήσεις μιας επιχείρησης.
Η μελέτη, υπό τον καθηγητή Στάνλεϊ Κέις του πανεπιστημίου της Τζιόρτζια, που δημοσιεύτηκε στο φυτοκομικό περιοδικό HortScience, σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ", ξεχώρισε πέντε "σούπερ" φυτά εσωτερικού χώρου, τα οποία συστήνει σε κάθε σπίτι και γραφείο για καθάρισμα του αέρα. Είναι ο κόκκινος κισσός (Hemigraphis alternata), o αγγλικός κισσός (Hedera helix), η χόγια (Hoya carnosa), o ασπάραγος (Asparagus fern) και ο τηλέγραφος (Tradescantia pallida).
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η μόλυνση του αέρα των κλειστών χώρων αποτελεί σοβαρό πρόβλημα που ευθύνεται για πάνω από 1,6 εκατ. θανάτους παγκοσμίως κάθε χρόνο. Ο εσωτερικός αέρας είναι μέχρι και 12 φορές πιο μολυσμένος σε σχέση με τον εξωτερικό σε μερικές περιοχές. Η ποιότητα του αέρα στο εσωτερικό των κτιρίων υποβαθμίζεται από διάφορες χημικές ουσίες, όπως χρώματα, κόλλες, διαλυτικά, επιστρώσεις, οικοδομικά υλικά κ.α. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω δημιουργεί μια σειρά από πτητικές οργανικές ουσίες που προκαλούν ασθένειες σε πολλούς ανθρώπους.
Oι αμερικανοί φυτοκόμοι έκαναν πειράματα με διάφορα διακοσμητικά φυτά εσωτερικού χώρου για να ελέγξουν την ικανότητά τους να απορροφούν αυτές τις επιβλαβείς πτητικές χημικές ουσίες. Διαπίστωσαν ότι ειδικά μερικά φυτά είναι πιο ικανά στο να καθαρίζουν τον εσωτερικό αέρα και έτσι να βελτιώνουν την υγεία των ανθρώπων, αλλά και την παραγωγικότητα των εργαζομένων στα γραφεία.
Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι απλώς και μόνο η τοποθέτηση διακοσμητικών φυτών σε ένα εσωτερικό χώρο μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα του εσωτερικού αέρα, αλλά και να αυξήσει τις πωλήσεις μιας επιχείρησης.
Nov 6, 2009
Το κόστος ανάγνωσης του ανθρώπινου γονιδιώματος έπεσε μόλις στα 3.000 ευρώ
Το κόστος ανάγνωσης του DNA ενός ανθρώπου συνεχώς πέφτει. Η ιδιωτική μη εισηγμένη αμερικανική εταιρία βιοτεχνολογίας Complete Genomics, χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνολογία, ανακοίνωσε ότι "διάβασε" πλήρως το γονιδίωμα τριών ανθρώπων με κόστος περίπου 4.400 δολάρια (3.000 ευρώ) για το καθένα.
Η σχετική ανακοίνωση έγινε στο περιοδικό Science, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία. Η αδιανόητη μέχρι πρόσφατα μείωση του κόστους ανοίγει το δρόμο για την ανίχνευση των γονιδίων που αποτελούν την αιτία διαφόρων ασθενειών.
Το 2000, όταν διαβάστηκε για πρώτη φορά το γονιδίωμα, το κόστος ανάγνωσής του ήταν 100 εκατομμύρια δολάρια (!), το 2007 έπεσε στο 1 εκατ. δολ., το 2008 στα 60.000 δολάρια και φέτος πια στα 4.400 δολάρια.
Χάρη στη νέα τεχνολογία, η Complete Genomics εκτιμά ότι θα μπορεί σύντομα να "διαβάζει" ένα πλήρες ανθρώπινο γονιδίωμα σε μόνο μια μέρα, επιτρέποντας έτσι σε πολλούς ασθενείς να αναζητήσουν στα γονίδιά τους την αιτία των ασθενειών τους.
Οι ειδικοί χαιρέτισαν ως εντυπωσιακά τα αποτελέσματα της τεχνολογίας της εταιρίας, επεσήμαναν πάντως ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία εμφανίζει ένα λάθος ανά 100.000 βάσεις. Με δεδομένο ότι το ανθρώπινο γονιδίωμα περιέχει περίπου 3 δισ. "γράμματα" (βάσεις), μπορεί να υπάρχουν περίπου 30.000 λάθη στην ανάγνωση ενός γονιδιώματος, συνεπώς υπάρχουν ακόμα περιθώρια για νέες τεχνικές που να είναι πιο γρήγορες, πιο φθηνές και παράλληλα πιο ακριβείς.
'Αλλοι επιστήμονες διευκρινίζουν ότι άλλο πράγμα είναι οι επιστήμονες να αποκωδικοποιούν το γονιδίωμα ενός ανθρώπου και τελείως άλλο να μπορούν να κάνουν κάτι ωφέλιμο με αυτό. Συχνά η ανάγνωση του ίδιου γονιδιώματος οδηγεί σε διαφορετικές επιστημονικές προβλέψεις για τον κίνδυνο μελλοντικών ασθενειών.
Η σχετική ανακοίνωση έγινε στο περιοδικό Science, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία. Η αδιανόητη μέχρι πρόσφατα μείωση του κόστους ανοίγει το δρόμο για την ανίχνευση των γονιδίων που αποτελούν την αιτία διαφόρων ασθενειών.
Το 2000, όταν διαβάστηκε για πρώτη φορά το γονιδίωμα, το κόστος ανάγνωσής του ήταν 100 εκατομμύρια δολάρια (!), το 2007 έπεσε στο 1 εκατ. δολ., το 2008 στα 60.000 δολάρια και φέτος πια στα 4.400 δολάρια.
Χάρη στη νέα τεχνολογία, η Complete Genomics εκτιμά ότι θα μπορεί σύντομα να "διαβάζει" ένα πλήρες ανθρώπινο γονιδίωμα σε μόνο μια μέρα, επιτρέποντας έτσι σε πολλούς ασθενείς να αναζητήσουν στα γονίδιά τους την αιτία των ασθενειών τους.
Οι ειδικοί χαιρέτισαν ως εντυπωσιακά τα αποτελέσματα της τεχνολογίας της εταιρίας, επεσήμαναν πάντως ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία εμφανίζει ένα λάθος ανά 100.000 βάσεις. Με δεδομένο ότι το ανθρώπινο γονιδίωμα περιέχει περίπου 3 δισ. "γράμματα" (βάσεις), μπορεί να υπάρχουν περίπου 30.000 λάθη στην ανάγνωση ενός γονιδιώματος, συνεπώς υπάρχουν ακόμα περιθώρια για νέες τεχνικές που να είναι πιο γρήγορες, πιο φθηνές και παράλληλα πιο ακριβείς.
'Αλλοι επιστήμονες διευκρινίζουν ότι άλλο πράγμα είναι οι επιστήμονες να αποκωδικοποιούν το γονιδίωμα ενός ανθρώπου και τελείως άλλο να μπορούν να κάνουν κάτι ωφέλιμο με αυτό. Συχνά η ανάγνωση του ίδιου γονιδιώματος οδηγεί σε διαφορετικές επιστημονικές προβλέψεις για τον κίνδυνο μελλοντικών ασθενειών.
Nov 5, 2009
Οι πολύ πλούσιοι μπορεί να εξελιχτούν σε ξεχωριστό ανθρώπινο είδος, σύμφωνα με αμερικανό μελλοντολόγο
Η ελίτ του πλούτου μπορεί να εξελιχτεί σταδιακά σε ένα τελείως ξεχωριστό ανθρώπινο είδος, χάρη στην αξιοποίηση των εξελίξεων στη βιοτεχνολογία και τη ρομποτική, σύμφωνα με τον αμερικανό μελλοντολόγο Πολ Σάφο, αγαπημένο παιδί της "Σίλικον Βάλεϊ" στην Καλιφόρνια, της κοιλάδας-ατμομηχανής του παγκόσμιου τεχνολογικού πολιτισμού.
Οι πολύ πλούσιοι, εκμεταλλευόμενοι τις πιο προχωρημένες τεχνολογικές εξελίξεις, μπορεί να μετατραπούν σε κυβερνο-ανθρώπους (cyborgs). Στο μέλλον, οι άνθρωποι -και ακόμη περισσότερο οι πλούσιοι- θα μπορούν να αναπτύσσουν τα δικά τους σωματικά όργανα για αντικατάσταση των προβληματικών, να παίρνουν φάρμακα "κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους" και, χάρη στη γενετική, να αποφεύγουν τις κληρονομικές ασθένειες ή και να βελτιώνουν τα γονίδιά τους, πιστεύει, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου", ο Σάφο, ο κατ' εξοχήν άνθρωπος στον οποίο προσφεύγουν οι πάντες για να πάρουν μια εκτίμηση αναφορικά με το πώς θα επηρεάσει η τεχνολογία την κοινωνία στο μέλλον.
Ο μελλοντολόγος -πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου του Μέλλοντος και νυν καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, καθώς επίσης σύμβουλος του Φόρουμ του Νταβός και πολλών μεγάλων εταιριών- προβλέπει έναν κόσμο που θα αποτελεί ένα αμάλγαμα τεχνολογίας και βιολογίας. Αν και αυτή η αλλαγή θα πάρει δεκαετίες για να πάρει σάρκα και οστά γύρω μας, πολύ πιο σύντομα θα έχει φτάσει η ώρα των ρομπότ, τα οποία θα γίνουν πανταχού παρόντα, κάνοντας τις αγγαρείες και τις βαριές δουλειές, ενώ τα αυτοκίνητα-ρομπότ θα κυκλοφορούν…μόνα τους, απαλλάσσοντας τους ανθρώπους από το βάσανο της οδήγησης.
Ο Σάφο προειδοποιεί ότι οι όποιες δραματικές βελτιώσεις συμβούν στο μέλλον, θα αποτελέσουν "κοινωνικό δυναμίτη", καθώς θα είναι διαθέσιμες μόνο για τους πλούσιους, πράγμα που θα οδηγήσει σταδιακά όχι μόνο σε ένα νέο ταξικό χάσμα, αλλά θα έχει και εξελικτικές συνέπειες, με τους σούπερ-πλούσιους να μετατρέπονται σε ένα νέο ξεχωριστό είδος ανθρώπων, αφήνοντας πίσω τους, ταξικά και εξελικτικά, τους φτωχούς (για την μεσαία τάξη η κατάσταση παραμένει ασαφής…). Όπως εκτιμά, είναι πολύ πιθανό ότι στο μέλλον οι πλούσιοι θα ζουν κατά μέσο όρο 20 χρόνια περισσότερα από τους φτωχούς, έχοντας τη δυνατότητα να κληρονομήσουν συγκριτικά ακόμα περισσότερα πλεονεκτήματα στα παιδιά τους, διευρύνοντας έτσι συνεχώς την "ψαλίδα" με τις κατώτερες τάξεις.
Σύμφωνα με τον Σάφο, ανέκαθεν οι άνθρωποι εφεύρισκαν νέες τεχνολογίες, τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν για να επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Κάθε 30 χρόνια περίπου, ένα τεχνολογικό κύμα σαρώνει την ανθρωπότητα. Στην αρχή του 20ού αιώνα ήταν η χημεία, μετά η φυσική και η ατομική βόμβα-ενέργεια. Στη δεκαετία του ΄50 ήταν οι πύραυλοι και η ηλεκτρονική (τρανζίστορ), του ΄80 οι υπολογιστές και το διαδίκτυο και τώρα η γενετική και η βιοτεχνολογία. Όπως εκτιμά, η άνοδος της βιολογίας θα αλλάξει δραστικά τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο και σκέφτονται γι' αυτόν, επηρεάζοντας ακόμα και το λεξιλόγιό μας (π.χ. οι υπολογιστές ήδη περιγράφονται ως "οργανισμοί" και οι εταιρίες ως "οικολογίες").
Ο Σάφο προβλέπει ότι οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων στο περιβάλλον, την οικονομία και την κοινωνία θα προκαλέσουν διεθνή αναταραχή, υποβάθμιση του ρόλου του έθνους-κράτους και μια διαρκή σύγκρουση ανάμεσα δύο βασικά "στρατόπεδα": τους απαισιόδοξους "δρυίδες" (που τάσσονται υπέρ του ελέγχου της τεχνολογίας και της επιστροφής σε ένα πιο ανθρώπινο παρελθόν) και τους αισιόδοξους τεχνοκράτες-μηχανικούς (που τάσσονται υπέρ της συνεχούς τεχνολογικής προόδου). Ο ίδιος διευκρίνισε ότι υποστηρίζει μια ενδιάμεση λύση, που θα συμβιβάζει αυτές τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις.
Οι απόψεις αυτές έρχονται να προστεθούν σε εκείνες ενός άλλου διάσημου αμερικανού μελλοντολόγου, του Ρέι Κουρτσβάιλ, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε ότι μέσα σε 20 χρόνια το πολύ οι άνθρωποι θα έχουν πετύχει την αθανασία!
Οι πολύ πλούσιοι, εκμεταλλευόμενοι τις πιο προχωρημένες τεχνολογικές εξελίξεις, μπορεί να μετατραπούν σε κυβερνο-ανθρώπους (cyborgs). Στο μέλλον, οι άνθρωποι -και ακόμη περισσότερο οι πλούσιοι- θα μπορούν να αναπτύσσουν τα δικά τους σωματικά όργανα για αντικατάσταση των προβληματικών, να παίρνουν φάρμακα "κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους" και, χάρη στη γενετική, να αποφεύγουν τις κληρονομικές ασθένειες ή και να βελτιώνουν τα γονίδιά τους, πιστεύει, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου", ο Σάφο, ο κατ' εξοχήν άνθρωπος στον οποίο προσφεύγουν οι πάντες για να πάρουν μια εκτίμηση αναφορικά με το πώς θα επηρεάσει η τεχνολογία την κοινωνία στο μέλλον.
Ο μελλοντολόγος -πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου του Μέλλοντος και νυν καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, καθώς επίσης σύμβουλος του Φόρουμ του Νταβός και πολλών μεγάλων εταιριών- προβλέπει έναν κόσμο που θα αποτελεί ένα αμάλγαμα τεχνολογίας και βιολογίας. Αν και αυτή η αλλαγή θα πάρει δεκαετίες για να πάρει σάρκα και οστά γύρω μας, πολύ πιο σύντομα θα έχει φτάσει η ώρα των ρομπότ, τα οποία θα γίνουν πανταχού παρόντα, κάνοντας τις αγγαρείες και τις βαριές δουλειές, ενώ τα αυτοκίνητα-ρομπότ θα κυκλοφορούν…μόνα τους, απαλλάσσοντας τους ανθρώπους από το βάσανο της οδήγησης.
Ο Σάφο προειδοποιεί ότι οι όποιες δραματικές βελτιώσεις συμβούν στο μέλλον, θα αποτελέσουν "κοινωνικό δυναμίτη", καθώς θα είναι διαθέσιμες μόνο για τους πλούσιους, πράγμα που θα οδηγήσει σταδιακά όχι μόνο σε ένα νέο ταξικό χάσμα, αλλά θα έχει και εξελικτικές συνέπειες, με τους σούπερ-πλούσιους να μετατρέπονται σε ένα νέο ξεχωριστό είδος ανθρώπων, αφήνοντας πίσω τους, ταξικά και εξελικτικά, τους φτωχούς (για την μεσαία τάξη η κατάσταση παραμένει ασαφής…). Όπως εκτιμά, είναι πολύ πιθανό ότι στο μέλλον οι πλούσιοι θα ζουν κατά μέσο όρο 20 χρόνια περισσότερα από τους φτωχούς, έχοντας τη δυνατότητα να κληρονομήσουν συγκριτικά ακόμα περισσότερα πλεονεκτήματα στα παιδιά τους, διευρύνοντας έτσι συνεχώς την "ψαλίδα" με τις κατώτερες τάξεις.
Σύμφωνα με τον Σάφο, ανέκαθεν οι άνθρωποι εφεύρισκαν νέες τεχνολογίες, τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν για να επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Κάθε 30 χρόνια περίπου, ένα τεχνολογικό κύμα σαρώνει την ανθρωπότητα. Στην αρχή του 20ού αιώνα ήταν η χημεία, μετά η φυσική και η ατομική βόμβα-ενέργεια. Στη δεκαετία του ΄50 ήταν οι πύραυλοι και η ηλεκτρονική (τρανζίστορ), του ΄80 οι υπολογιστές και το διαδίκτυο και τώρα η γενετική και η βιοτεχνολογία. Όπως εκτιμά, η άνοδος της βιολογίας θα αλλάξει δραστικά τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο και σκέφτονται γι' αυτόν, επηρεάζοντας ακόμα και το λεξιλόγιό μας (π.χ. οι υπολογιστές ήδη περιγράφονται ως "οργανισμοί" και οι εταιρίες ως "οικολογίες").
Ο Σάφο προβλέπει ότι οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων στο περιβάλλον, την οικονομία και την κοινωνία θα προκαλέσουν διεθνή αναταραχή, υποβάθμιση του ρόλου του έθνους-κράτους και μια διαρκή σύγκρουση ανάμεσα δύο βασικά "στρατόπεδα": τους απαισιόδοξους "δρυίδες" (που τάσσονται υπέρ του ελέγχου της τεχνολογίας και της επιστροφής σε ένα πιο ανθρώπινο παρελθόν) και τους αισιόδοξους τεχνοκράτες-μηχανικούς (που τάσσονται υπέρ της συνεχούς τεχνολογικής προόδου). Ο ίδιος διευκρίνισε ότι υποστηρίζει μια ενδιάμεση λύση, που θα συμβιβάζει αυτές τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις.
Οι απόψεις αυτές έρχονται να προστεθούν σε εκείνες ενός άλλου διάσημου αμερικανού μελλοντολόγου, του Ρέι Κουρτσβάιλ, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε ότι μέσα σε 20 χρόνια το πολύ οι άνθρωποι θα έχουν πετύχει την αθανασία!
Oct 29, 2009
Μειώθηκαν τα για διαζύγια στη Ν. Υόρκη λόγω της κρίσης
Μπορεί τα οικονομικά προβλήματα να αποτελούν συχνή αιτία χωρισμού ενός ζευγαριού, όμως η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση φαίνεται ότι έχει το αντίθετο αποτέλεσμα αφού όλο και λιγότερα ζευγάρια μπορούν να αναλάβουν τώρα τα έξοδα ενός διαζυγίου.
Η Αμερικανική Ακαδημία Δικηγόρων Οικογενειακού Δικαίου (AAML) ανακοίνωσε ότι περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες στην πιο πρόσφατη έρευνά της (από τα 1.600 μέλη της) ανέφεραν μείωση των αγωγών διαζυγίου στη διάρκεια της παρούσας κρίσης, η οποία έχει οδηγήσει σε απολύσεις και μειώσεις μισθών.
Συνολικά, το 57% των δικηγόρων ανέφεραν λιγότερες αγωγές διαζυγίων από την τελευταία τριμηνία του 2008.
Μόνο ένα 14% κατέγραψε αύξηση στις αγωγές στη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου.
"Αναγκασμένοι να αναλογιστούν τους κατεστραμμένους γάμους τους σε σχέση με τις οικονομικές δυσκολίες και το δυσοίωνο μέλλον, πολλοί/πολλές σύζυγοι δείχνουν πιο πρόθυμοι να περιμένουν να περάσει η οικονομική κρίση", αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Γκάρι Νίκελσον, πρόεδρος της AAML.
Η Αμερικανική Ακαδημία Δικηγόρων Οικογενειακού Δικαίου (AAML) ανακοίνωσε ότι περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες στην πιο πρόσφατη έρευνά της (από τα 1.600 μέλη της) ανέφεραν μείωση των αγωγών διαζυγίου στη διάρκεια της παρούσας κρίσης, η οποία έχει οδηγήσει σε απολύσεις και μειώσεις μισθών.
Συνολικά, το 57% των δικηγόρων ανέφεραν λιγότερες αγωγές διαζυγίων από την τελευταία τριμηνία του 2008.
Μόνο ένα 14% κατέγραψε αύξηση στις αγωγές στη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου.
"Αναγκασμένοι να αναλογιστούν τους κατεστραμμένους γάμους τους σε σχέση με τις οικονομικές δυσκολίες και το δυσοίωνο μέλλον, πολλοί/πολλές σύζυγοι δείχνουν πιο πρόθυμοι να περιμένουν να περάσει η οικονομική κρίση", αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Γκάρι Νίκελσον, πρόεδρος της AAML.
Η κακή οδήγηση οφείλεται (και) στα γονίδια.
Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται κακοί οδηγοί, επειδή διαθέτουν μια παραλλαγή ενός γονιδίου, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που για πρώτη φορά διαπιστώνει ότι υπάρχουν και γενετικοί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την οδήγηση.
Η μελέτη ανακάλυψε ότι όσοι διαθέτουν το συγκεκριμένο γονίδιο, αποδίδουν, κατά μέσο όρο, τουλάχιστον 20% χειρότερα στα τεστ οδήγησης σε σχέση με όσους δεν το έχουν. Το ανησυχητικό είναι ότι εκτιμάται πως, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους (30%) έχει αυτήν την παραλλαγή του γονιδίου.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές υπό τον καθηγητή νευρολογίας Στίβεν Κράμερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Ιρβάιν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cerebral Cortex (Εγκεφαλικός Φλοιός), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ. Η μελέτη χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό προσομοιωτή οδήγησης, στον οποίο οι εθελοντές κλήθηκαν να οδηγήσουν ένα εικονικό όχημα σε ένα δρόμο με δύσκολες στροφές. Όσοι είχαν το γονίδιο, δυσκολεύονταν αρκετά περισσότερο να μείνουν στο δρόμο και να μην ξεφύγουν από αυτόν.
"Όσοι έχουν το γονίδιο, κάνουν περισσότερα λάθη ήδη από το ξεκίνημα της οδήγησης και ξεχνούν τα περισσότερα από αυτά που έμαθαν, με το πέρασμα του χρόνου", δήλωσε ο Κράμερ, τα πειράματα του οποίου περιλάμβαναν 29 άτομα, επτά άτομα με το γονίδιο και 22 χωρίς αυτό. Το γονίδιο ελέγχει μια πρωτεϊνη (BDNF), η οποία επηρεάζει την μνήμη.
Αν και δεν υπάρχει κάποιο τεστ για να ξέρει κάποιος άμεσα αν έχει το γονίδιο στο DNA του, ίσως υπάρχει τελικά ένα πείραμα που γίνεται συνεχώς γύρω μας. "Είμαι περίεργος να ελέγξω τη γενετική δομή των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Αναρωτιέμαι αν το ποσοστό ατυχημάτων είναι υψηλότερο στους οδηγούς με το συγκεκριμένο γονίδιο", πρόσθεσε ο υπεύθυνος της έρευνας.
Λόγω πάντως του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων στην έρευνα, τα αποτελέσματά της θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από μεταγενέστερες ευρύτερες μελέτες.
Η μελέτη ανακάλυψε ότι όσοι διαθέτουν το συγκεκριμένο γονίδιο, αποδίδουν, κατά μέσο όρο, τουλάχιστον 20% χειρότερα στα τεστ οδήγησης σε σχέση με όσους δεν το έχουν. Το ανησυχητικό είναι ότι εκτιμάται πως, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους (30%) έχει αυτήν την παραλλαγή του γονιδίου.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές υπό τον καθηγητή νευρολογίας Στίβεν Κράμερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Ιρβάιν και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cerebral Cortex (Εγκεφαλικός Φλοιός), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ. Η μελέτη χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό προσομοιωτή οδήγησης, στον οποίο οι εθελοντές κλήθηκαν να οδηγήσουν ένα εικονικό όχημα σε ένα δρόμο με δύσκολες στροφές. Όσοι είχαν το γονίδιο, δυσκολεύονταν αρκετά περισσότερο να μείνουν στο δρόμο και να μην ξεφύγουν από αυτόν.
"Όσοι έχουν το γονίδιο, κάνουν περισσότερα λάθη ήδη από το ξεκίνημα της οδήγησης και ξεχνούν τα περισσότερα από αυτά που έμαθαν, με το πέρασμα του χρόνου", δήλωσε ο Κράμερ, τα πειράματα του οποίου περιλάμβαναν 29 άτομα, επτά άτομα με το γονίδιο και 22 χωρίς αυτό. Το γονίδιο ελέγχει μια πρωτεϊνη (BDNF), η οποία επηρεάζει την μνήμη.
Αν και δεν υπάρχει κάποιο τεστ για να ξέρει κάποιος άμεσα αν έχει το γονίδιο στο DNA του, ίσως υπάρχει τελικά ένα πείραμα που γίνεται συνεχώς γύρω μας. "Είμαι περίεργος να ελέγξω τη γενετική δομή των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Αναρωτιέμαι αν το ποσοστό ατυχημάτων είναι υψηλότερο στους οδηγούς με το συγκεκριμένο γονίδιο", πρόσθεσε ο υπεύθυνος της έρευνας.
Λόγω πάντως του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων στην έρευνα, τα αποτελέσματά της θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από μεταγενέστερες ευρύτερες μελέτες.
Δημιουργήθηκαν κύτταρα που παράγουν ωάρια
Η μάχη κατά της στειρότητας έκανε ένα ουσιαστικό βήμα, καθώς αμερικανοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι για πρώτη φορά βρήκαν τρόπο να μετατρέπουν τα ανθρώπινα εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα στα κύτταρα εκείνα που δημιουργούν τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια.
Η ανακάλυψη, που επιτρέπει στους ερευνητές να μελετήσουν τα ανθρώπινα αναπαραγωγικά κύτταρα από την πρώτη κιόλας στιγμή που δημιουργούνται στα έμβρυα μέχρι να γίνουν ώριμα ωάρια και σπερματοζωάρια, μπορεί να οδηγήσει σε νέες θεραπείες γονιμότητας, καθώς και σε καλύτερη κατανόηση των κληρονομικών ασθενειών, πράγμα που ίσως οδηγήσει μελλοντικά στη διόρθωση των αναπτυξιακών προβλημάτων πριν τη γέννηση του παιδιού.
Η έρευνα έγινε από ομάδα επιστημόνων υπό την δρα Ρένι Ρέιχο Πέρα του Ινστιτούτου Βιολογίας Βλαστοκυττάρων και Αναγεννητικής Ιατρικής του πανεπιστημίου του Στάνφορντ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και τον "Γκάρντιαν".
Οι επιστήμονες μπορούν πλέον τώρα να μελετήσουν ενδελεχώς πώς δημιουργούνται τα γεννητικά κύτταρα (γαμέτες), από όπου προέρχονται τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια, και ποια γονίδια δραστηριοποιούνται στην όλη διαδικασία.
Μέχρι τώρα ήταν ουσιαστικά πρακτικά αδύνατη η μελέτη των γεννητικών κυττάρων, επειδή τα κύτταρα αυτά σχηματίζονται πριν ένα έμβρυο γίνει δύο εβδομάδων.
Το συγκεκριμένο πρώιμο στάδιο του αναπαραγωγικού κύκλου στους ανθρώπους δεν μπορεί επίσης να μελετηθεί στα ζώα, επειδή τα εμπλεκόμενα γονίδια είναι μοναδικά στους ανθρώπους.
Η νέα ανακάλυψη ανοίγει ένα "παράθυρο" σε ένα μέχρι τώρα κρυφό στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Θα βοηθήσει έτσι στη μελέτη των αρχικών σταδίων της ανθρώπινης ανάπτυξης και θα ρίξει νέο φως στην εμφάνιση της στειρότητας και των κληρονομικών ασθενειών.
Η παραγωγή πολύ λίγων ή κακής ποιότητας γεννητικών κυττάρων αποτελεί σημαντική αιτία της υπογονιμότητας στους ανθρώπους.
Οι ερευνητές ευελπιστούν ότι η νέα ανακάλυψη θα τους επιτρέψει να οδηγήσουν σε ωρίμανση και στην ανάπτυξη τα ανώριμα γεννητικά κύτταρα που διαθέτει ένας άνθρωπος.
Η νέα τεχνική επιτρέπει τα ανθρώπινα βλαστοκύτταρα να χρωματίζονται πράσινα, όταν αρχίζουν να μετατρέπονται σε ωάρια και σπερματοζωάρια.
Αφού με τον τρόπο αυτό απομονώνονται τα γεννητικά κύτταρα, στη συνέχεια μπορούν να μελετηθούν ποια γονίδια λειτουργούν και με ποιο τρόπο στα γεννητικά κύτταρα.
Η ομάδα της δρος Πέρα προτίθεται να δοκιμάσει τη νέα τεχνική και σε πολυδύναμα βλαστοκύτταρα, δηλαδή σε κύτταρα ενηλίκων που αναπρογραμματίζονται για να συμπεριφέρονται σαν εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα.
Ο στόχος είναι να πάρουν κύτταρα από ανθρώπους με προβλήματα γονιμότητας, να παράγουν γεννητικά κύτταρα στο εργαστήριο και να τα μελετήσουν για να δουν τι προκάλεσε την υπογονιμότητα.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature08562.html
Η ανακάλυψη, που επιτρέπει στους ερευνητές να μελετήσουν τα ανθρώπινα αναπαραγωγικά κύτταρα από την πρώτη κιόλας στιγμή που δημιουργούνται στα έμβρυα μέχρι να γίνουν ώριμα ωάρια και σπερματοζωάρια, μπορεί να οδηγήσει σε νέες θεραπείες γονιμότητας, καθώς και σε καλύτερη κατανόηση των κληρονομικών ασθενειών, πράγμα που ίσως οδηγήσει μελλοντικά στη διόρθωση των αναπτυξιακών προβλημάτων πριν τη γέννηση του παιδιού.
Η έρευνα έγινε από ομάδα επιστημόνων υπό την δρα Ρένι Ρέιχο Πέρα του Ινστιτούτου Βιολογίας Βλαστοκυττάρων και Αναγεννητικής Ιατρικής του πανεπιστημίου του Στάνφορντ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ και τον "Γκάρντιαν".
Οι επιστήμονες μπορούν πλέον τώρα να μελετήσουν ενδελεχώς πώς δημιουργούνται τα γεννητικά κύτταρα (γαμέτες), από όπου προέρχονται τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια, και ποια γονίδια δραστηριοποιούνται στην όλη διαδικασία.
Μέχρι τώρα ήταν ουσιαστικά πρακτικά αδύνατη η μελέτη των γεννητικών κυττάρων, επειδή τα κύτταρα αυτά σχηματίζονται πριν ένα έμβρυο γίνει δύο εβδομάδων.
Το συγκεκριμένο πρώιμο στάδιο του αναπαραγωγικού κύκλου στους ανθρώπους δεν μπορεί επίσης να μελετηθεί στα ζώα, επειδή τα εμπλεκόμενα γονίδια είναι μοναδικά στους ανθρώπους.
Η νέα ανακάλυψη ανοίγει ένα "παράθυρο" σε ένα μέχρι τώρα κρυφό στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Θα βοηθήσει έτσι στη μελέτη των αρχικών σταδίων της ανθρώπινης ανάπτυξης και θα ρίξει νέο φως στην εμφάνιση της στειρότητας και των κληρονομικών ασθενειών.
Η παραγωγή πολύ λίγων ή κακής ποιότητας γεννητικών κυττάρων αποτελεί σημαντική αιτία της υπογονιμότητας στους ανθρώπους.
Οι ερευνητές ευελπιστούν ότι η νέα ανακάλυψη θα τους επιτρέψει να οδηγήσουν σε ωρίμανση και στην ανάπτυξη τα ανώριμα γεννητικά κύτταρα που διαθέτει ένας άνθρωπος.
Η νέα τεχνική επιτρέπει τα ανθρώπινα βλαστοκύτταρα να χρωματίζονται πράσινα, όταν αρχίζουν να μετατρέπονται σε ωάρια και σπερματοζωάρια.
Αφού με τον τρόπο αυτό απομονώνονται τα γεννητικά κύτταρα, στη συνέχεια μπορούν να μελετηθούν ποια γονίδια λειτουργούν και με ποιο τρόπο στα γεννητικά κύτταρα.
Η ομάδα της δρος Πέρα προτίθεται να δοκιμάσει τη νέα τεχνική και σε πολυδύναμα βλαστοκύτταρα, δηλαδή σε κύτταρα ενηλίκων που αναπρογραμματίζονται για να συμπεριφέρονται σαν εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα.
Ο στόχος είναι να πάρουν κύτταρα από ανθρώπους με προβλήματα γονιμότητας, να παράγουν γεννητικά κύτταρα στο εργαστήριο και να τα μελετήσουν για να δουν τι προκάλεσε την υπογονιμότητα.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature08562.html
Oct 25, 2009
Διαστάσεις επιδημίας παίρνει η παχυσαρκία
Διαστάσεις εξελισσόμενης επιδημίας παίρνει η παχυσαρκία στη χώρα μας, ενώ τα φάρμακα που κυκλοφορούν για την αντιμετώπισή της δεν θα προσφέρουν τη «μαγική λύση» στο πρόβλημα εάν δεν συνοδεύονται από την κατάλληλη υγιεινή διατροφή και άσκηση. Τα υψηλά ποσοστό παχυσαρκίας ενοχοποιούνται για την εμφάνιση από την παιδική ηλικία χρόνιων και σοβαρών νοσημάτων όπως: η αρτηριακή υπέρταση, η καρδιακή δυσλειτουργία, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, η αύξηση της χοληστερίνης, των τριγλυκεριδίων και του ουρικού οξέως, η χολολιθίαση, η αναπνευστική ανεπάρκεια και η άπνοια του ύπνου σε σοβαρές περιπτώσεις παχυσαρκίας.
Νεότερα δεδομένα από κλινικές μελέτες ενοχοποιούν την παχυσαρκία για διαταραχές της εμμήνου ρύσεως, ακμή και τριχοφυΐα στις έφηβες γυναίκες, υπογονιμότητα και σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Αυτά επισημάνθηκαν στη διάρκεια συνέντευξης τύπου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας (24η Οκτωβρίου)
Τα Ελληνόπουλα είναι από τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη, διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο να εμφανίσουν σημαντικές επιπλοκές στην υγεία τους. Το 26% των αγοριών και το 19% των κοριτσιών ηλικίας μεταξύ 6-17 ετών αναφέρονται ως υπέρβαρα. Εντυπωσιακά είναι τα δεδομένα για τον παιδικό πληθυσμό της Κρήτης, την κοιτίδα της μεσογειακής διατροφής, όπου το 39% των παιδιών ηλικίας 12 ετών αναφέρονται ως υπέρβαρα.
Με ραγδαίους ρυθμούς αυξάνεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση η παχυσαρκία στον παιδικό πληθυσμό, ξεπερνώντας κάθε πρόβλεψη των ειδικών. Σε πραγματικούς αριθμούς 14 εκατομμύρια παιδιά στην ΕΕ είναι υπέρβαρα, συμπεριλαμβάνοντας 3 εκατομμύρια παιδιά, που αναφέρονται ως παχύσαρκα.
Αν και οι μελέτες δείχνουν ότι η εγκατάλειψη της μεσογειακής διατροφής και η αντικατάστασή της με έτοιμα φαγητά, τα χαμηλά ποσοστά θηλασμού και η έλλειψη σωματικής άσκησης ευθύνονται για την αύξηση των ποσοστών παχυσαρκίας , δεν έχουν ακόμη μελετηθεί στη χώρα μας τα γονίδια FTO και MC4, τα οποία παίζουν ρόλο στα υπερφαγικά επεισόδια και στον αυξημένο λιπώδη ιστό σε περιπτώσεις παχυσαρκίας.
«Η παχυσαρκία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά περίσσεια λιπώδους ιστού, που βρίσκεται διάσπαρτα στο σώμα μας. Ο λιπώδης ιστός δεν είναι απλά μία αποθήκη λίπους, αλλά ένας ενδοκρινής αδένας, ο οποίος εμπλέκεται σε σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού. Το 40% των γονιδίων που εκφράζονται στον λιπώδη ιστό είναι νεοανακαλυφθέντα και το 20-30% αυτών, μάλλον εκφράζουν εκκρινόμενα πεπτίδια. Η ταυτοποίηση αυτών των γονιδίων πιστεύεται ότι θα παρέχει σημαντικές πληροφορίες τόσο για την ενδοκρινική λειτουργία του λιπώδη ιστού», επισήμανε η ενδοκρινολόγος Μαρία Σώμαλη, μέλος του Δ.Σ της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας.
----------------------------------
Νέα φάρμακα κατά της παχυσαρκίας
----------------------------------
Στο άμεσο μέλλον θα κυκλοφορήσουν νέα σημαντικά φάρμακα, τα οποία θα επιδρούν, είτε στο πεπτικό σύστημα μειώνοντας την απορρόφηση θερμιδογόνων ουσιών, είτε σε νευροπεπτίδια του εγκεφάλου αυξάνοντας τον κορεσμό, ανέφερε ο πρόεδρος του επιστημονικού τμήματος παχυσαρκίας της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας- ενδοκρινολόγος Θεμιστοκλής Τζώτζας.
Στην πρώτη κατηγορία, αναμένεται τους επόμενους μήνες να κυκλοφορήσει μία ορλιστάτη μικρότερης δόσης από την ήδη υπάρχουσα, η οποία θα έχει την ίδια αποτελεσματικότητα στη μείωση του βάρους, λιγότερες όμως παρενέργειες (λιγότερη ακράτεια λίπους στα κόπρανα, διάρροια κλπ). Αν και το φάρμακο αυτό θα κυκλοφορεί ως παραφαρμακευτικό σκεύασμα (χωρίς συνταγή), καλό είναι ο υποψήφιος αγοραστής του να συμβουλεύεται πρώτα το γιατρό του. Επίσης ολοκληρώνονται σύντομα οι μελέτες για το φάρμακο σετιλιστάτη, το οποίο επίσης μειώνει το διατροφικό λίπος όπως η ορλιστάτη, αλλά με πολύ λιγότερες παρενέργειες.
Να σημειωθεί ότι τα φάρμακα της παχυσαρκίας πρέπει να πληρούν ορισμένα βασικά προαπαιτούμενα: 1. Να προκαλούν ελάττωση βάρους (πάνω από το 5% του αρχικού) και των επιπλοκών της παχυσαρκίας 2. Να μην προκαλούν φαινόμενα εθισμού 3. Τα ευεργετικά αποτελέσματα να είναι περισσότερα από τις παρενέργειες 4. Να μπορούν να χρησιμοποιηθούν μακροχρόνια. 5. Να έχουν διευκρινισμένο μηχανισμό δράσης.
Σήμερα μόνο δύο φάρμακα πληρούν τις βασικές αυτές προϋποθέσεις: η ορλιστάτη, η οποία ελαττώνει την απορρόφηση του λίπους της τροφής, και η συμπουτραμίνη, η οποία αυξάνει τον κορεσμό και μειώνει την όρεξη. Από τα φάρμακα, που επιδρούν στον εγκέφαλο, η λορκασερίνη, διεγείρει την παραγωγή της σεροτονίνης, ενός νευροπεπτιδίου με ανορεξιογόνο και αντικαταθλιπτική δράση, και μειώνει το βάρος κατά 4-5 κιλά. Αντίστοιχα η τεζοφενσίνη αποτελεί εξελιγμένη ουσία, η οποία επιδρά εκτός της σεροτονίνης και σε 2 άλλα νευροπεπτίδια του εγκεφάλου, που εμπλέκονται στην όρεξη και τον κορεσμό, και προκαλεί σημαντική μείωση του βάρους της τάξης των 10 κιλών.
«Ίσως το μέλλον να βρίσκεται στο συνδυασμό δύο η και περισσοτέρων φαρμάκων σε μία συσκευασία, τα οποία θα επιδρούν σε διαφορετικά επίπεδα (πχ στην όρεξη και στον κορεσμό, αλλά και στο λιπώδη ιστό και στο μεταβολισμό) και να εμποδίζουν έτσι τις υποτροπές. Ορισμένοι τέτοιοι συνδυασμοί ήδη χορηγούνται στην Αμερική, σε μικρές δόσεις και έχουν λιγότερες παρενέργειες. Πρέπει όμως να τονισθεί ότι σε κάθε περίπτωση τα φάρμακα πρέπει να συνοδεύονται από την κατάλληλη διαιτητική αγωγή και σωματική δραστηριότητα», επισήμανε ο κ. Τζώτζας.
Νεότερα δεδομένα από κλινικές μελέτες ενοχοποιούν την παχυσαρκία για διαταραχές της εμμήνου ρύσεως, ακμή και τριχοφυΐα στις έφηβες γυναίκες, υπογονιμότητα και σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Αυτά επισημάνθηκαν στη διάρκεια συνέντευξης τύπου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας (24η Οκτωβρίου)
Τα Ελληνόπουλα είναι από τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη, διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο να εμφανίσουν σημαντικές επιπλοκές στην υγεία τους. Το 26% των αγοριών και το 19% των κοριτσιών ηλικίας μεταξύ 6-17 ετών αναφέρονται ως υπέρβαρα. Εντυπωσιακά είναι τα δεδομένα για τον παιδικό πληθυσμό της Κρήτης, την κοιτίδα της μεσογειακής διατροφής, όπου το 39% των παιδιών ηλικίας 12 ετών αναφέρονται ως υπέρβαρα.
Με ραγδαίους ρυθμούς αυξάνεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση η παχυσαρκία στον παιδικό πληθυσμό, ξεπερνώντας κάθε πρόβλεψη των ειδικών. Σε πραγματικούς αριθμούς 14 εκατομμύρια παιδιά στην ΕΕ είναι υπέρβαρα, συμπεριλαμβάνοντας 3 εκατομμύρια παιδιά, που αναφέρονται ως παχύσαρκα.
Αν και οι μελέτες δείχνουν ότι η εγκατάλειψη της μεσογειακής διατροφής και η αντικατάστασή της με έτοιμα φαγητά, τα χαμηλά ποσοστά θηλασμού και η έλλειψη σωματικής άσκησης ευθύνονται για την αύξηση των ποσοστών παχυσαρκίας , δεν έχουν ακόμη μελετηθεί στη χώρα μας τα γονίδια FTO και MC4, τα οποία παίζουν ρόλο στα υπερφαγικά επεισόδια και στον αυξημένο λιπώδη ιστό σε περιπτώσεις παχυσαρκίας.
«Η παχυσαρκία δεν είναι τίποτα άλλο, παρά περίσσεια λιπώδους ιστού, που βρίσκεται διάσπαρτα στο σώμα μας. Ο λιπώδης ιστός δεν είναι απλά μία αποθήκη λίπους, αλλά ένας ενδοκρινής αδένας, ο οποίος εμπλέκεται σε σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού. Το 40% των γονιδίων που εκφράζονται στον λιπώδη ιστό είναι νεοανακαλυφθέντα και το 20-30% αυτών, μάλλον εκφράζουν εκκρινόμενα πεπτίδια. Η ταυτοποίηση αυτών των γονιδίων πιστεύεται ότι θα παρέχει σημαντικές πληροφορίες τόσο για την ενδοκρινική λειτουργία του λιπώδη ιστού», επισήμανε η ενδοκρινολόγος Μαρία Σώμαλη, μέλος του Δ.Σ της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας.
----------------------------------
Νέα φάρμακα κατά της παχυσαρκίας
----------------------------------
Στο άμεσο μέλλον θα κυκλοφορήσουν νέα σημαντικά φάρμακα, τα οποία θα επιδρούν, είτε στο πεπτικό σύστημα μειώνοντας την απορρόφηση θερμιδογόνων ουσιών, είτε σε νευροπεπτίδια του εγκεφάλου αυξάνοντας τον κορεσμό, ανέφερε ο πρόεδρος του επιστημονικού τμήματος παχυσαρκίας της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας- ενδοκρινολόγος Θεμιστοκλής Τζώτζας.
Στην πρώτη κατηγορία, αναμένεται τους επόμενους μήνες να κυκλοφορήσει μία ορλιστάτη μικρότερης δόσης από την ήδη υπάρχουσα, η οποία θα έχει την ίδια αποτελεσματικότητα στη μείωση του βάρους, λιγότερες όμως παρενέργειες (λιγότερη ακράτεια λίπους στα κόπρανα, διάρροια κλπ). Αν και το φάρμακο αυτό θα κυκλοφορεί ως παραφαρμακευτικό σκεύασμα (χωρίς συνταγή), καλό είναι ο υποψήφιος αγοραστής του να συμβουλεύεται πρώτα το γιατρό του. Επίσης ολοκληρώνονται σύντομα οι μελέτες για το φάρμακο σετιλιστάτη, το οποίο επίσης μειώνει το διατροφικό λίπος όπως η ορλιστάτη, αλλά με πολύ λιγότερες παρενέργειες.
Να σημειωθεί ότι τα φάρμακα της παχυσαρκίας πρέπει να πληρούν ορισμένα βασικά προαπαιτούμενα: 1. Να προκαλούν ελάττωση βάρους (πάνω από το 5% του αρχικού) και των επιπλοκών της παχυσαρκίας 2. Να μην προκαλούν φαινόμενα εθισμού 3. Τα ευεργετικά αποτελέσματα να είναι περισσότερα από τις παρενέργειες 4. Να μπορούν να χρησιμοποιηθούν μακροχρόνια. 5. Να έχουν διευκρινισμένο μηχανισμό δράσης.
Σήμερα μόνο δύο φάρμακα πληρούν τις βασικές αυτές προϋποθέσεις: η ορλιστάτη, η οποία ελαττώνει την απορρόφηση του λίπους της τροφής, και η συμπουτραμίνη, η οποία αυξάνει τον κορεσμό και μειώνει την όρεξη. Από τα φάρμακα, που επιδρούν στον εγκέφαλο, η λορκασερίνη, διεγείρει την παραγωγή της σεροτονίνης, ενός νευροπεπτιδίου με ανορεξιογόνο και αντικαταθλιπτική δράση, και μειώνει το βάρος κατά 4-5 κιλά. Αντίστοιχα η τεζοφενσίνη αποτελεί εξελιγμένη ουσία, η οποία επιδρά εκτός της σεροτονίνης και σε 2 άλλα νευροπεπτίδια του εγκεφάλου, που εμπλέκονται στην όρεξη και τον κορεσμό, και προκαλεί σημαντική μείωση του βάρους της τάξης των 10 κιλών.
«Ίσως το μέλλον να βρίσκεται στο συνδυασμό δύο η και περισσοτέρων φαρμάκων σε μία συσκευασία, τα οποία θα επιδρούν σε διαφορετικά επίπεδα (πχ στην όρεξη και στον κορεσμό, αλλά και στο λιπώδη ιστό και στο μεταβολισμό) και να εμποδίζουν έτσι τις υποτροπές. Ορισμένοι τέτοιοι συνδυασμοί ήδη χορηγούνται στην Αμερική, σε μικρές δόσεις και έχουν λιγότερες παρενέργειες. Πρέπει όμως να τονισθεί ότι σε κάθε περίπτωση τα φάρμακα πρέπει να συνοδεύονται από την κατάλληλη διαιτητική αγωγή και σωματική δραστηριότητα», επισήμανε ο κ. Τζώτζας.
Oct 22, 2009
Διαψεύδεται ότι το απολίθωμα της "Iντας" αποτελεί μακρινό πρόγονο του ανθρώπου
Δεν πρόλαβε καλά-καλά να κοπάσει ο θόρυβος στη διεθνή επιστημονική κοινότητα από την παρουσίαση με τυμπανοκρουσίες του απολιθώματος της "Ίντας" ως χαμένου κρίκου στην ανθρώπινη εξέλιξη και τώρα η πρώτη ανεξάρτητη επιστημονική αξιολόγηση του νέου ευρήματος έρχεται να διαψεύσει τους ισχυρισμούς των μελετητών της,οι οποίοι έκαναν αμέσως ντοκιμαντέρ και βιβλίο για την ανακάλυψή τους.
Η νέα επιστημονική μελέτη έγινε από ερευνητές υπό τον δρα Έρικ Σάιφερτ του Τμήματος Ανατομικών Επιστημών του αμερικανικού πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το BBC και το Science. Σύμφωνα με τη νέα εκτίμηση του απολιθώματος, η Ίντα ανήκε σε ένα είδος πιο συγγενικό με τους λεμούριους παρά με τις μαϊμούδες, τους πιθήκους ή τους ανθρώπους.
Οι ερευνητές σύγκριναν την Ίντα με ένα απολίθωμα ζώου (με την επιστημονική ονομασία Afradapis longicristatus), που έζησε στην Αίγυπτο πριν περίπου 37 εκατ. χρόνια και σχετιζόταν στενά με την Ίντα (Darwinius masillae),η οποία ζούσε πριν 47 εκατ. χρόνια. Κατά τον δρα Σάιφερτ και τους συνεργάτες του, και τα δύο αυτά είδη ανήκαν σε μια συγγενική αλλά όχι στην ίδια ομάδα με τα ανώτερα πρωτεύοντα (όπου ανήκει και ο άνθρωπος). Αυτή η εξαφανισμένη πια ομάδα ζώων ήταν πιο συγγενική με τους λεμούριους, οι οποίοι ζουν ακόμα σήμερα στη Μαδαγασκάρη, την Ασία και την Αφρική.
Όπως δήλωσε ο Σάιφερτ, "η αντίληψη ότι η Ίντα ανήκε στα ανώτερα πρωτεύοντα, στην πραγματικότητα εξ αρχής ήταν μια μειοψηφική άποψη, έτσι αποτέλεσε μια έκπληξη για πολλούς παλαιοντολόγους που μελετάνε τα πρωτεύοντα". Όπως είπε, η Ίντα πρέπει πάραυτα να απομακρυνθεί από το γενεαλογικό μας δέντρο, κάτι με το οποίο συμφώνησαν πολλοί παλαιανθρωπολόγοι, όπως ο Έρικ Σαργκίς, καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, και ο Ντέηβιντ Μπεγκούν, παλαιοανθρωπολόγος του πανεπιστημίου του Τορόντο του Καναδά. Από την πλευρά του, ο Γιορν Χάρουμ, από το νορβηγικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Όσλο,ο οποίος πρωτοστάτησε στην παρουσίαση της Ίντας ως χαμένου κρίκου των ανθρώπων, σχολίασε για τη νέα αξιολόγηση ότι "είναι μια ενδιαφέρουσα εργασία, η οποία επιτέλους ξεκινά μια επιστημονική συζήτηση για το ζήτημα της Ίντας".
Η νέα επιστημονική μελέτη έγινε από ερευνητές υπό τον δρα Έρικ Σάιφερτ του Τμήματος Ανατομικών Επιστημών του αμερικανικού πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το BBC και το Science. Σύμφωνα με τη νέα εκτίμηση του απολιθώματος, η Ίντα ανήκε σε ένα είδος πιο συγγενικό με τους λεμούριους παρά με τις μαϊμούδες, τους πιθήκους ή τους ανθρώπους.
Οι ερευνητές σύγκριναν την Ίντα με ένα απολίθωμα ζώου (με την επιστημονική ονομασία Afradapis longicristatus), που έζησε στην Αίγυπτο πριν περίπου 37 εκατ. χρόνια και σχετιζόταν στενά με την Ίντα (Darwinius masillae),η οποία ζούσε πριν 47 εκατ. χρόνια. Κατά τον δρα Σάιφερτ και τους συνεργάτες του, και τα δύο αυτά είδη ανήκαν σε μια συγγενική αλλά όχι στην ίδια ομάδα με τα ανώτερα πρωτεύοντα (όπου ανήκει και ο άνθρωπος). Αυτή η εξαφανισμένη πια ομάδα ζώων ήταν πιο συγγενική με τους λεμούριους, οι οποίοι ζουν ακόμα σήμερα στη Μαδαγασκάρη, την Ασία και την Αφρική.
Όπως δήλωσε ο Σάιφερτ, "η αντίληψη ότι η Ίντα ανήκε στα ανώτερα πρωτεύοντα, στην πραγματικότητα εξ αρχής ήταν μια μειοψηφική άποψη, έτσι αποτέλεσε μια έκπληξη για πολλούς παλαιοντολόγους που μελετάνε τα πρωτεύοντα". Όπως είπε, η Ίντα πρέπει πάραυτα να απομακρυνθεί από το γενεαλογικό μας δέντρο, κάτι με το οποίο συμφώνησαν πολλοί παλαιανθρωπολόγοι, όπως ο Έρικ Σαργκίς, καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο Γιέηλ των ΗΠΑ, και ο Ντέηβιντ Μπεγκούν, παλαιοανθρωπολόγος του πανεπιστημίου του Τορόντο του Καναδά. Από την πλευρά του, ο Γιορν Χάρουμ, από το νορβηγικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Όσλο,ο οποίος πρωτοστάτησε στην παρουσίαση της Ίντας ως χαμένου κρίκου των ανθρώπων, σχολίασε για τη νέα αξιολόγηση ότι "είναι μια ενδιαφέρουσα εργασία, η οποία επιτέλους ξεκινά μια επιστημονική συζήτηση για το ζήτημα της Ίντας".
Oct 20, 2009
Η γυναίκα του μέλλοντος: πιο κοντή, πιο στρουμπουλή, πιο γόνιμη
Οι γυναίκες του μέλλοντος είναι πιθανό ότι θα είναι ελαφρώς πιο κοντές και πιο παχουλές, θα έχουν πιο υγιή καρδιά και μακρύτερη αναπαραγωγική ηλικία, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να εξελίσσονται, αργά αλλά σταθερά.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, έγινε από ερευνητές υπό τον εξελικτικό βιολόγο Στέφεν Στερνς του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ. Σύμφωνα με το New Scientist, παρέχει τις ισχυρότερες ενδείξεις μέχρι σήμερα ότι οι άνθρωποι δεν έχουν σταματήσει να εξελίσσονται, αν και τόσο αθόρυβα, που περνά απαρατήρητο.
Οι σύγχρονες ιατρικές εξελίξεις, οι οποίες επιτρέπουν να ζουν μέχρι τα βαθειά γεράματα πολλοί άνθρωποι που κάποτε θα είχαν πεθάνει νέοι, έχει οδηγήσει ορισμένους επιστήμονες να υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά η φυσική επιλογή δεν επηρεάζει πια τους ανθρώπους, άρα η ανθρωπότητα έχει σταματήσει να εξελίσσεται.
Σύμφωνα με τον Στερνς, αυτή η αντίληψη είναι απολύτως λανθασμένη, καθώς, όπως υποστηρίζει, μπορεί να έχουν μεν αμβλυνθεί οι διαφορές αναφορικά με την επιβίωση των ανθρώπων, με συνέπεια να μην επιλέγονται πλέον οι "καταλληλότεροι" (δηλαδή οι πιο προσαρμοσμένοι) άνθρωποι και τα γονίδιά τους, όμως οι διαφορές στην αναπαραγωγή υπάρχουν και μπορούν ακόμα να επιτελέσουν τη λειτουργία της φυσικής επιλογής και άρα της εξέλιξης.
Το βασικό ερώτημα, κατά τον Στερνς, είναι αν οι γυναίκες που έχουν περισσότερα παιδιά (άρα πλεονέκτημα αναπαραγωγής), διαθέτουν ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τα οποία κληρονομούν στους απογόνους τους. Για να το εξακριβώσουν, ο βιολόγος του Γιέλ και οι συνεργάτες του μελέτησαν τα ιατρικά ιστορικά των 14.000 κατοίκων μιας πόλης της Μασαχουσέτης, από το 1948 μέχρι σήμερα, που καλύπτουν τρεις γενιές σε αρκετές οικογένειες.
Όπως διαπιστώθηκε, οι πιο κοντές και μεγαλύτερου βάρους γυναίκες τείνουν να έχουν περισσότερα παιδιά, κατά μέσο όρο, σε σχέση με τις ψηλότερες και πιο λεπτές γυναίκες. Οι γυναίκες με χαμηλότερη πίεση αίματος και μικρότερο επίπεδο χοληστερίνης (άρα πιο υγιή καρδιά) τείνουν επίσης να έχουν πιο πολλά παιδιά, το ίδιο και οι γυναίκες που γεννάνε το πρώτο παιδί τους σε νεαρότερη ηλικία, καθώς και όσες έχουν εμμηνόπαυση σε μεγαλύτερη ηλικία. Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι γενικά αυτά τα χαρακτηριστικά πέρασαν από τις μητέρες στις κόρες τους, οι οποίες με τη σειρά τους απέκτησαν περισσότερα παιδιά.
Αν αυτές οι τάσεις συνεχιστούν επί δέκα γενιές, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Στερνς, η μέση γυναίκα το 2050 θα είναι κατά δύο εκατοστά πιο κοντή και κατά ένα κιλό πιο παχιά από ό,τι είναι σήμερα. Θα γεννά το πρώτο της παιδί περίπου πέντε μήνες νωρίτερα και θα μπαίνει στην εμμηνόπαυση δέκα μήνες αργότερα από ό,τι τώρα.
Αν και δεν είναι βέβαιο ότι αυτά τα χαρακτηριστικά κληρονομούνται από γενιά σε γενιά μέσω αλλαγής των γονιδίων, ο Στερνς πιστεύει ότι αυτές οι αλλαγές έχουν γενετική προέλευση και δεν αποτελούν απλώς κοινωνική και πολιτισμική επιρροή.
Και άλλες μελέτες στο παρελθόν είχαν συμπεράνει ότι η φυσική επιλογή συνεχίζει το έργο της στη σημερινή ανθρωπότητα, όμως η διαφορά με τη νέα έρευνα ήταν ότι εκείνες έβγαζαν τα συμπεράσματά τους κυρίως από τις γεωγραφικές διαφορές στις συχνότητες των γονιδίων, παρά από άμεσες μετρήσεις της αναπαραγωγικής επιτυχίας. Έτσι, η μελέτη του Στερνς είναι πιθανότατα η πιο λεπτομερής καταγραφή και αξιολόγηση της εξέλιξης των ανθρώπων σήμερα.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, έγινε από ερευνητές υπό τον εξελικτικό βιολόγο Στέφεν Στερνς του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ. Σύμφωνα με το New Scientist, παρέχει τις ισχυρότερες ενδείξεις μέχρι σήμερα ότι οι άνθρωποι δεν έχουν σταματήσει να εξελίσσονται, αν και τόσο αθόρυβα, που περνά απαρατήρητο.
Οι σύγχρονες ιατρικές εξελίξεις, οι οποίες επιτρέπουν να ζουν μέχρι τα βαθειά γεράματα πολλοί άνθρωποι που κάποτε θα είχαν πεθάνει νέοι, έχει οδηγήσει ορισμένους επιστήμονες να υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά η φυσική επιλογή δεν επηρεάζει πια τους ανθρώπους, άρα η ανθρωπότητα έχει σταματήσει να εξελίσσεται.
Σύμφωνα με τον Στερνς, αυτή η αντίληψη είναι απολύτως λανθασμένη, καθώς, όπως υποστηρίζει, μπορεί να έχουν μεν αμβλυνθεί οι διαφορές αναφορικά με την επιβίωση των ανθρώπων, με συνέπεια να μην επιλέγονται πλέον οι "καταλληλότεροι" (δηλαδή οι πιο προσαρμοσμένοι) άνθρωποι και τα γονίδιά τους, όμως οι διαφορές στην αναπαραγωγή υπάρχουν και μπορούν ακόμα να επιτελέσουν τη λειτουργία της φυσικής επιλογής και άρα της εξέλιξης.
Το βασικό ερώτημα, κατά τον Στερνς, είναι αν οι γυναίκες που έχουν περισσότερα παιδιά (άρα πλεονέκτημα αναπαραγωγής), διαθέτουν ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τα οποία κληρονομούν στους απογόνους τους. Για να το εξακριβώσουν, ο βιολόγος του Γιέλ και οι συνεργάτες του μελέτησαν τα ιατρικά ιστορικά των 14.000 κατοίκων μιας πόλης της Μασαχουσέτης, από το 1948 μέχρι σήμερα, που καλύπτουν τρεις γενιές σε αρκετές οικογένειες.
Όπως διαπιστώθηκε, οι πιο κοντές και μεγαλύτερου βάρους γυναίκες τείνουν να έχουν περισσότερα παιδιά, κατά μέσο όρο, σε σχέση με τις ψηλότερες και πιο λεπτές γυναίκες. Οι γυναίκες με χαμηλότερη πίεση αίματος και μικρότερο επίπεδο χοληστερίνης (άρα πιο υγιή καρδιά) τείνουν επίσης να έχουν πιο πολλά παιδιά, το ίδιο και οι γυναίκες που γεννάνε το πρώτο παιδί τους σε νεαρότερη ηλικία, καθώς και όσες έχουν εμμηνόπαυση σε μεγαλύτερη ηλικία. Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι γενικά αυτά τα χαρακτηριστικά πέρασαν από τις μητέρες στις κόρες τους, οι οποίες με τη σειρά τους απέκτησαν περισσότερα παιδιά.
Αν αυτές οι τάσεις συνεχιστούν επί δέκα γενιές, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Στερνς, η μέση γυναίκα το 2050 θα είναι κατά δύο εκατοστά πιο κοντή και κατά ένα κιλό πιο παχιά από ό,τι είναι σήμερα. Θα γεννά το πρώτο της παιδί περίπου πέντε μήνες νωρίτερα και θα μπαίνει στην εμμηνόπαυση δέκα μήνες αργότερα από ό,τι τώρα.
Αν και δεν είναι βέβαιο ότι αυτά τα χαρακτηριστικά κληρονομούνται από γενιά σε γενιά μέσω αλλαγής των γονιδίων, ο Στερνς πιστεύει ότι αυτές οι αλλαγές έχουν γενετική προέλευση και δεν αποτελούν απλώς κοινωνική και πολιτισμική επιρροή.
Και άλλες μελέτες στο παρελθόν είχαν συμπεράνει ότι η φυσική επιλογή συνεχίζει το έργο της στη σημερινή ανθρωπότητα, όμως η διαφορά με τη νέα έρευνα ήταν ότι εκείνες έβγαζαν τα συμπεράσματά τους κυρίως από τις γεωγραφικές διαφορές στις συχνότητες των γονιδίων, παρά από άμεσες μετρήσεις της αναπαραγωγικής επιτυχίας. Έτσι, η μελέτη του Στερνς είναι πιθανότατα η πιο λεπτομερής καταγραφή και αξιολόγηση της εξέλιξης των ανθρώπων σήμερα.
Oct 19, 2009
Νέο φάρμακο για την οστεοπόρωση
Ένα νέο φάρμακο κατά οστεοπόρωσης, το οποίο θα χορηγείται ενδοφλεβίως μία φορά το εξάμηνο, αναμένεται να εγκριθεί και να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2010. Το φάρμακο, που περιέχει τη δραστική ουσία Denosumab, αναστέλλει τη δράση και τη λειτουργία των οστεοκλαστών, δηλαδή των κυττάρων που βρίσκονται στα οστά και ευθύνονται για την καταστροφή τους, με αποτέλεσμα την αυτόματη μείωση της απώλειας.
Την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου υποστηρίζουν δυο μεγάλες πολυκεντρικές μελέτες. Η πρώτη, που έγινε σε 7900 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, έδειξε ότι το φάρμακο μειώνει τον κίνδυνο σπονδυλικού κατάγματος κατά 68%, τον κίνδυνο κατάγματος του ισχίου κατά 40% και τα μη σπονδυλικά κατάγματα κατά 20%. Η δεύτερη μελέτη, που έγινε σε 960 άνδρες, οι οποίοι ακολουθούσαν αγωγή για καρκίνο του προστάτη, έδειξε παρόμοια αποτελέσματα με την πρώτη. Επίσης, η έρευνα για την ασφάλεια του φαρμάκου έδειξε ότι τα άτομα, που έπαιρναν το φάρμακο δεν είχαν περισσότερες παρενέργειες από εκείνα, που έπαιρναν εικονικό φάρμακο.
«Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο κίνδυνος κατάγματος δεν σχετίζεται μόνο με την ποσότητα του οστού, αλλά και με την ποιότητά του. Τα καινούρια φάρμακα, που δοκιμάζονται, έχουν στόχο να μειώσουν την οστική απορρόφηση και να αυξήσουν την οστική παραγωγή με αποτέλεσμα την αύξηση της οστικής μάζας, αλλά και τη βελτίωση των παραμέτρων, που χαρακτηρίζουν την ποιότητα του οστού», ανέφερε η υπεύθυνη ιατρείου οστεοπόρωσης και εμμηνόπαυσης του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, ενδοκρινολόγος Ελένη Βαφειάδου, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την 20η Οκτωβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της οστεοπόρωσης.
------------------------------------------------
Η πρόληψη πρέπει να ξεκινά από την παιδική ηλικία
------------------------------------------------
Η πρόληψη της οστεοπόρωσης πρέπει να ξεκινά από την παιδική και εφηβική ηλικία, με τη σωστή διατροφή και την άσκηση. Τα παιδιά και οι έφηβοι θα πρέπει να αποφεύγουν τα αλμυρά σνακ και τα αναψυκτικά, τα οποία κυριολεκτικά «αδειάζουν» τις αποθήκες του ασβεστίου στο σώμα. Εξάλλου, η κατανάλωση γαλακτοκομικών δεν αρκεί για το κτίσιμο ενός γερού σκελετού, αν δεν συνοδεύεται από πρόσληψη βιταμίνης D, η οποία υπάρχει στο μουρουνόλαδο, που κυκλοφορεί στο εμπόριο σε μορφή κάψουλας, αλλά και σε παχιά ψάρια, όπως ο σολωμός.
Σημειώνεται ότι μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης οστεοπόρωσης έχουν οι ασθενείς που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, ή εκείνοι που παίρνουν αντικαρκινική αγωγή, ενώ φάρμακα όπως εκείνα που χορηγούνται για την αντιμετώπιση του διαβήτη, τα αντιεπιληπτικά, τα αντικαταθλιπτικά και η κορτιζόνη αυξάνουν τον κίνδυνο οστεπόρωσης.
Εξάλλου, ο καπνός, η νικοτίνη και οι άλλες χημικές ουσίες, που βρίσκονται στα τσιγάρα, μπορεί να ασκούν απευθείας τοξική δράση στο κόκαλο, ή να μειώνουν την απορρόφηση του ασβεστίου και άλλων στοιχείων, που είναι απαραίτητα για την υγεία των οστών. «Στο 25-50% των ανδρών, που ζήτησαν ιατρική βοήθεια για τη διακοπή της λήψης αλκοόλ διαπιστώθηκε μειωμένη οστική μάζα. Βρέθηκε ότι νεαροί αλκοολικοί άνδρες είχαν παρόμοια οστική μάζα με ηλικιωμένες γυναίκες», τόνισε η ενδοκρινολόγος - επιμελήτρια του νοσοκομείου Παναγία και ειδική γραμματέας της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας, Φωτεινή Παπαδοπούλου.
------------------------------------------
Ο οστεοπόρωση δεν «αποφεύγει» τους άντρες
-------------------------------------------
Η οστεοπόρωση μπορεί να «προτιμά» τις γυναίκες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι «αποφεύγει» τους άνδρες. Απλώς, τους προσβάλει δέκα χρόνια αργότερα από ό,τι τις γυναίκες. Επειδή συνήθως είναι ασυμπτωματική, η διάγνωσή της στους άνδρες γίνεται καθυστερημένα και σχεδόν πάντα όταν ήδη έχει συμβεί οστεοπορωτικό κάταγμα. Πρόσφατες επιδημιολογικές μελέτες έδειξαν αύξηση της συχνότητας των καταγμάτων στους άνδρες μεγάλης ηλικίας αντίστοιχων με αυτές των γυναικών. Περίπου 30 % των καταγμάτων του ισχίου συμβαίνει σε άνδρες και ένας στους οκτώ άνδρες ηλικίας μεγαλύτερης των 50 ετών θα εμφανίσει οστεοπορωτικό κάταγμα.
«Η αύξηση στον κίνδυνο κατάγματος εμφανίζεται κατά 10 περίπου χρόνια αργότερα στους άνδρες από ό,τι στις γυναίκες. Οι άνδρες χάνουν οστική μάζα με την ηλικία, αλλά επειδή έχουν μεγαλύτερη οστική μάζα φθάνουν σε οστεοπορωτικά επίπεδα σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με τις γυναίκες. Επίσης, στους άνδρες έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν εμφανίζεται η ταχεία οστική απώλεια, που σχετίζεται με την εμμηνόπαυση στις γυναίκες. Στην ηλικία των 90 ετών, περίπου 17% των ανδρών θα υποστούν οστεοπορωτικό κάταγμα στο ισχίο, σε σχέση με το 32% των γυναικών», ανέφερε η κα Παπαδοπούλου.
Περίπου, 1/3 των ανδρών με οστεοπόρωση έχουν ιδιοπαθή νόσο. Συχνές αναγνωρίσιμες αιτίες οστεοπόρωσης είναι ο υπογοναδισμός, η κατάχρηση αλκοόλ, παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος, η έλλειψη της βιταμίνης D, η αντιεπιληπτική θεραπεία και η θεραπεία με κορτιζόνη. Παράγοντες κινδύνου είναι η μεγάλη ηλικία, το μειωμένο σωματικό βάρος, η μειωμένη σωματική άσκηση, η χαμηλή πρόσληψη ασβεστίου με τη τροφή, το κάπνισμα, ο αλκοολισμός, η χρόνια αναπνευστική νόσος, η γαστρεκτομή, η ημιπληγία, η νόσος Parkinson, η άνοια, τα μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης και οιστραδιόλης και η χρήση ηρεμιστικών.
Για όλους τους άνδρες με οστεοπόρωση θεωρείται απαραίτητη η πρόσληψη 1200-1500 mg ασβεστίου και 400-600 IU (διεθνείς μονάδες) την ημέρα βιταμίνης D. Δεν συστήνεται η χορήγηση ανδρογόνων, εκτός των περιπτώσεων στις οποίες διαπιστώνεται έλλειψη. Η χορήγηση τεστοστερόνης σε άνδρες με υπογοναδισμό αποτελεί τη θεραπεία εκλογής. Ιδιαίτερα ωφελούνται οι ασθενείς, στους οποίους χορηγείται το φάρμακο κατά την εφηβεία. Μια καινούργια προσέγγιση στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης στον άνδρα και ίσως και στη γυναίκα, αποτελεί μια νέα ομάδα φαρμάκων, οι εκλεκτικοί τροποποιητές των ανδρογονικών υποδοχέων. Στην ομάδα αυτή των φαρμάκων υπάρχουν παράγοντες, οι οποίοι διεγείρουν την οστική παραγωγή, χωρίς να προκαλούν υπερτροφία του προστάτη στους άνδρες, ή σημεία αρρενοποίησης στις γυναίκες. Επιπλέον, συστήνεται άσκηση, που οδηγεί στην απώλεια βάρους. Τα διφωσφονικά αποτελούν σήμερα τη θεραπεία εκλογής της νόσου. Συστηματικές μετρήσεις της οστικής πυκνότητας θα πρέπει να γίνονται κάθε 1 έως 2 χρόνια για να ελέγχεται η ανταπόκριση στη θεραπεία.
Την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου υποστηρίζουν δυο μεγάλες πολυκεντρικές μελέτες. Η πρώτη, που έγινε σε 7900 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες, έδειξε ότι το φάρμακο μειώνει τον κίνδυνο σπονδυλικού κατάγματος κατά 68%, τον κίνδυνο κατάγματος του ισχίου κατά 40% και τα μη σπονδυλικά κατάγματα κατά 20%. Η δεύτερη μελέτη, που έγινε σε 960 άνδρες, οι οποίοι ακολουθούσαν αγωγή για καρκίνο του προστάτη, έδειξε παρόμοια αποτελέσματα με την πρώτη. Επίσης, η έρευνα για την ασφάλεια του φαρμάκου έδειξε ότι τα άτομα, που έπαιρναν το φάρμακο δεν είχαν περισσότερες παρενέργειες από εκείνα, που έπαιρναν εικονικό φάρμακο.
«Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο κίνδυνος κατάγματος δεν σχετίζεται μόνο με την ποσότητα του οστού, αλλά και με την ποιότητά του. Τα καινούρια φάρμακα, που δοκιμάζονται, έχουν στόχο να μειώσουν την οστική απορρόφηση και να αυξήσουν την οστική παραγωγή με αποτέλεσμα την αύξηση της οστικής μάζας, αλλά και τη βελτίωση των παραμέτρων, που χαρακτηρίζουν την ποιότητα του οστού», ανέφερε η υπεύθυνη ιατρείου οστεοπόρωσης και εμμηνόπαυσης του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, ενδοκρινολόγος Ελένη Βαφειάδου, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την 20η Οκτωβρίου, παγκόσμια ημέρα κατά της οστεοπόρωσης.
------------------------------------------------
Η πρόληψη πρέπει να ξεκινά από την παιδική ηλικία
------------------------------------------------
Η πρόληψη της οστεοπόρωσης πρέπει να ξεκινά από την παιδική και εφηβική ηλικία, με τη σωστή διατροφή και την άσκηση. Τα παιδιά και οι έφηβοι θα πρέπει να αποφεύγουν τα αλμυρά σνακ και τα αναψυκτικά, τα οποία κυριολεκτικά «αδειάζουν» τις αποθήκες του ασβεστίου στο σώμα. Εξάλλου, η κατανάλωση γαλακτοκομικών δεν αρκεί για το κτίσιμο ενός γερού σκελετού, αν δεν συνοδεύεται από πρόσληψη βιταμίνης D, η οποία υπάρχει στο μουρουνόλαδο, που κυκλοφορεί στο εμπόριο σε μορφή κάψουλας, αλλά και σε παχιά ψάρια, όπως ο σολωμός.
Σημειώνεται ότι μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης οστεοπόρωσης έχουν οι ασθενείς που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, ή εκείνοι που παίρνουν αντικαρκινική αγωγή, ενώ φάρμακα όπως εκείνα που χορηγούνται για την αντιμετώπιση του διαβήτη, τα αντιεπιληπτικά, τα αντικαταθλιπτικά και η κορτιζόνη αυξάνουν τον κίνδυνο οστεπόρωσης.
Εξάλλου, ο καπνός, η νικοτίνη και οι άλλες χημικές ουσίες, που βρίσκονται στα τσιγάρα, μπορεί να ασκούν απευθείας τοξική δράση στο κόκαλο, ή να μειώνουν την απορρόφηση του ασβεστίου και άλλων στοιχείων, που είναι απαραίτητα για την υγεία των οστών. «Στο 25-50% των ανδρών, που ζήτησαν ιατρική βοήθεια για τη διακοπή της λήψης αλκοόλ διαπιστώθηκε μειωμένη οστική μάζα. Βρέθηκε ότι νεαροί αλκοολικοί άνδρες είχαν παρόμοια οστική μάζα με ηλικιωμένες γυναίκες», τόνισε η ενδοκρινολόγος - επιμελήτρια του νοσοκομείου Παναγία και ειδική γραμματέας της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας, Φωτεινή Παπαδοπούλου.
------------------------------------------
Ο οστεοπόρωση δεν «αποφεύγει» τους άντρες
-------------------------------------------
Η οστεοπόρωση μπορεί να «προτιμά» τις γυναίκες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι «αποφεύγει» τους άνδρες. Απλώς, τους προσβάλει δέκα χρόνια αργότερα από ό,τι τις γυναίκες. Επειδή συνήθως είναι ασυμπτωματική, η διάγνωσή της στους άνδρες γίνεται καθυστερημένα και σχεδόν πάντα όταν ήδη έχει συμβεί οστεοπορωτικό κάταγμα. Πρόσφατες επιδημιολογικές μελέτες έδειξαν αύξηση της συχνότητας των καταγμάτων στους άνδρες μεγάλης ηλικίας αντίστοιχων με αυτές των γυναικών. Περίπου 30 % των καταγμάτων του ισχίου συμβαίνει σε άνδρες και ένας στους οκτώ άνδρες ηλικίας μεγαλύτερης των 50 ετών θα εμφανίσει οστεοπορωτικό κάταγμα.
«Η αύξηση στον κίνδυνο κατάγματος εμφανίζεται κατά 10 περίπου χρόνια αργότερα στους άνδρες από ό,τι στις γυναίκες. Οι άνδρες χάνουν οστική μάζα με την ηλικία, αλλά επειδή έχουν μεγαλύτερη οστική μάζα φθάνουν σε οστεοπορωτικά επίπεδα σε μεγαλύτερη ηλικία σε σχέση με τις γυναίκες. Επίσης, στους άνδρες έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν εμφανίζεται η ταχεία οστική απώλεια, που σχετίζεται με την εμμηνόπαυση στις γυναίκες. Στην ηλικία των 90 ετών, περίπου 17% των ανδρών θα υποστούν οστεοπορωτικό κάταγμα στο ισχίο, σε σχέση με το 32% των γυναικών», ανέφερε η κα Παπαδοπούλου.
Περίπου, 1/3 των ανδρών με οστεοπόρωση έχουν ιδιοπαθή νόσο. Συχνές αναγνωρίσιμες αιτίες οστεοπόρωσης είναι ο υπογοναδισμός, η κατάχρηση αλκοόλ, παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος, η έλλειψη της βιταμίνης D, η αντιεπιληπτική θεραπεία και η θεραπεία με κορτιζόνη. Παράγοντες κινδύνου είναι η μεγάλη ηλικία, το μειωμένο σωματικό βάρος, η μειωμένη σωματική άσκηση, η χαμηλή πρόσληψη ασβεστίου με τη τροφή, το κάπνισμα, ο αλκοολισμός, η χρόνια αναπνευστική νόσος, η γαστρεκτομή, η ημιπληγία, η νόσος Parkinson, η άνοια, τα μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης και οιστραδιόλης και η χρήση ηρεμιστικών.
Για όλους τους άνδρες με οστεοπόρωση θεωρείται απαραίτητη η πρόσληψη 1200-1500 mg ασβεστίου και 400-600 IU (διεθνείς μονάδες) την ημέρα βιταμίνης D. Δεν συστήνεται η χορήγηση ανδρογόνων, εκτός των περιπτώσεων στις οποίες διαπιστώνεται έλλειψη. Η χορήγηση τεστοστερόνης σε άνδρες με υπογοναδισμό αποτελεί τη θεραπεία εκλογής. Ιδιαίτερα ωφελούνται οι ασθενείς, στους οποίους χορηγείται το φάρμακο κατά την εφηβεία. Μια καινούργια προσέγγιση στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης στον άνδρα και ίσως και στη γυναίκα, αποτελεί μια νέα ομάδα φαρμάκων, οι εκλεκτικοί τροποποιητές των ανδρογονικών υποδοχέων. Στην ομάδα αυτή των φαρμάκων υπάρχουν παράγοντες, οι οποίοι διεγείρουν την οστική παραγωγή, χωρίς να προκαλούν υπερτροφία του προστάτη στους άνδρες, ή σημεία αρρενοποίησης στις γυναίκες. Επιπλέον, συστήνεται άσκηση, που οδηγεί στην απώλεια βάρους. Τα διφωσφονικά αποτελούν σήμερα τη θεραπεία εκλογής της νόσου. Συστηματικές μετρήσεις της οστικής πυκνότητας θα πρέπει να γίνονται κάθε 1 έως 2 χρόνια για να ελέγχεται η ανταπόκριση στη θεραπεία.
Κλιματική αλλαγή και Ιστορία - Το κρύο έφερε περισσότερους πολέμους
Η επιδεινούμενη κλιματική αλλαγή, που μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη ξηρασία, έλλειψη νερού και άνοδο της στάθμης των θαλασσών, έχει εντείνει τους φόβους ότι μπορεί να οδηγήσει σε μελλοντικούς πολέμους και παγκόσμια κοινωνική αναταραχή. Όμως, μια νέα επιστημονική μελέτη, που ανέτρεξε στην ευρωπαϊκή ιστορία, συσχετίζοντας τα επίπεδα θερμοκρασίας του πλανήτη με τη συχνότητα πολέμων, διαπίστωσε ότι, τον περισσότερο χρόνο, τελικά, ίσχυε το αντίστροφο: όσο πιο κρύο ήταν το κλίμα τόσο αυξάνονταν οι πόλεμοι. Όμως, από τον 19ο αιώνα και μετά, αυτή η σχέση φαίνεται να έχει σταματήσει λόγω της βιομηχανικής επανάστασης.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Climatic Change" (Κλιματική Αλλαγή), έγινε από τον Ρίτσαρντ Τολ του Ινστιτούτου Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας, στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, και τον Σεμπάστιαν Βάγκνερ του ερευνητικού Ινστιτούτου GKSS, στο Αμβούργο της Γερμανίας, σύμφωνα με τον "Εκόνομιστ". Μια παρόμοια έρευνα, που έγινε το 2006 από κινέζους επιστήμονες, υπό τον δρα Ζανγκ (Zhang), και δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό, είχε καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα και για την Κίνα, ότι δηλαδή το κρύο και όχι η ζέστη στο παρελθόν έφερε πιο πολλούς πολέμους.
Οι ερευνητές συνέλεξαν, από μια ποικιλία πηγών, ιστορικά στοιχεία για το κλίμα και τις πολεμικές συγκρούσεις διάρκειας άνω του ενός έτους, στην Ευρώπη, κατά τα τελευταία 1.000 χρόνια. Μέχρι τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα, η τάση που διαπιστώθηκε ήταν σαφής (με ελάχιστη πιθανότητα σφάλματος): οι χαμηλότερες θερμοκρασίες σήμαιναν περισσότερους πολέμους. Στη συνέχεια, από τα τέλη του 18ου αιώνα και μέχρι σήμερα, η τάση αυτή εξαφανίζεται σταδιακά, χωρίς όμως να έχει αντικατασταθεί από την αντίθετή της, δηλαδή δεν έχει -ακόμα τουλάχιστον- διαπιστωθεί ότι η υψηλότερη θερμοκρασία σχετίζεται με περισσότερους πολέμους.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα, λόγω της έλλειψης της τεχνολογίας και της μικρής σχετικά επίδρασης του εμπορίου, οι χαμηλές θερμοκρασίες οδηγούσαν σε προβλήματα στις αγροτικές καλλιέργειες και συνεπώς σε έλλειψη τροφίμων, με συνέπεια να αυξάνεται η πιθανότητα συγκρούσεων για τον έλεγχο της λιγοστής τροφής και των καλλιεργούμενων εδαφών.
Όταν όμως άρχισε πια η βιομηχανική επανάσταση, οι νέες γεωργικές μέθοδοι και το αυξημένο εμπόριο, χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας και στη βελτίωση των μεταφορών, οδήγησαν σε αυξημένη αποδοτικότητα της καλλιεργούμενης γης, νέες καλλιέργειες, καλύτερη άρδευση κ.λπ. Όλα αυτά επέτρεπαν στα τρόφιμα να μετακινούνται από εκεί όπου υπήρχαν σε αφθονία, εκεί όπου υπήρχε έλλειψή τους, με συνέπεια να μην υπάρχουν πλέον οι ίδιες κοινωνικές πιέσεις για πολέμους προς κατάκτηση "ζωτικού χώρου".
Η ανάπτυξη των πόλεων και η σταδιακή επέκταση των μη αγροτικών επαγγελμάτων δημιούργησε νέα διαθέσιμα εισοδήματα, ώστε να αγοράζονται τα γεωργικά προϊόντα και έτσι να στηρίζονται οι αγρότες ακόμα και όταν ο κρύος καιρός δεν ήταν καλός για τις σοδειές.
Όμως, σύμφωνα με τους ερευνητές, το γεγονός ότι ήταν μάλλον το κρύο παρά η ζέστη που προκάλεσαν πολέμους στην Ευρώπη στο παρελθόν, δεν σημαίνει ότι η μελλοντική άνοδος των θερμοκρασιών δεν θα προκαλέσει ανάλογα προβλήματα. Το δίδαγμα της νέας έρευνας είναι ότι για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες των μελλοντικών πολέμων, καθώς επιδεινώνεται η κλιματική αλλαγή, πρέπει να στηριχτούν οι γεωργοί με διάφορους τρόπους: νέες βελτιωμένες καλλιέργειες, αγρο-βιοτεχνολογία, ελεύθερο εμπόριο, γενικότερη οικονομική ανάπτυξη της υπαίθρου κ.α. Έτσι, θα μειωθούν οι αφορμές και οι αιτίες για πόλεμο.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.springerlink.com/content/e78581pv740rx500/?p=69054829b796490696a247d67c1ed756π=6
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Climatic Change" (Κλιματική Αλλαγή), έγινε από τον Ρίτσαρντ Τολ του Ινστιτούτου Οικονομικής και Κοινωνικής Έρευνας, στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, και τον Σεμπάστιαν Βάγκνερ του ερευνητικού Ινστιτούτου GKSS, στο Αμβούργο της Γερμανίας, σύμφωνα με τον "Εκόνομιστ". Μια παρόμοια έρευνα, που έγινε το 2006 από κινέζους επιστήμονες, υπό τον δρα Ζανγκ (Zhang), και δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό, είχε καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα και για την Κίνα, ότι δηλαδή το κρύο και όχι η ζέστη στο παρελθόν έφερε πιο πολλούς πολέμους.
Οι ερευνητές συνέλεξαν, από μια ποικιλία πηγών, ιστορικά στοιχεία για το κλίμα και τις πολεμικές συγκρούσεις διάρκειας άνω του ενός έτους, στην Ευρώπη, κατά τα τελευταία 1.000 χρόνια. Μέχρι τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα, η τάση που διαπιστώθηκε ήταν σαφής (με ελάχιστη πιθανότητα σφάλματος): οι χαμηλότερες θερμοκρασίες σήμαιναν περισσότερους πολέμους. Στη συνέχεια, από τα τέλη του 18ου αιώνα και μέχρι σήμερα, η τάση αυτή εξαφανίζεται σταδιακά, χωρίς όμως να έχει αντικατασταθεί από την αντίθετή της, δηλαδή δεν έχει -ακόμα τουλάχιστον- διαπιστωθεί ότι η υψηλότερη θερμοκρασία σχετίζεται με περισσότερους πολέμους.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα, λόγω της έλλειψης της τεχνολογίας και της μικρής σχετικά επίδρασης του εμπορίου, οι χαμηλές θερμοκρασίες οδηγούσαν σε προβλήματα στις αγροτικές καλλιέργειες και συνεπώς σε έλλειψη τροφίμων, με συνέπεια να αυξάνεται η πιθανότητα συγκρούσεων για τον έλεγχο της λιγοστής τροφής και των καλλιεργούμενων εδαφών.
Όταν όμως άρχισε πια η βιομηχανική επανάσταση, οι νέες γεωργικές μέθοδοι και το αυξημένο εμπόριο, χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας και στη βελτίωση των μεταφορών, οδήγησαν σε αυξημένη αποδοτικότητα της καλλιεργούμενης γης, νέες καλλιέργειες, καλύτερη άρδευση κ.λπ. Όλα αυτά επέτρεπαν στα τρόφιμα να μετακινούνται από εκεί όπου υπήρχαν σε αφθονία, εκεί όπου υπήρχε έλλειψή τους, με συνέπεια να μην υπάρχουν πλέον οι ίδιες κοινωνικές πιέσεις για πολέμους προς κατάκτηση "ζωτικού χώρου".
Η ανάπτυξη των πόλεων και η σταδιακή επέκταση των μη αγροτικών επαγγελμάτων δημιούργησε νέα διαθέσιμα εισοδήματα, ώστε να αγοράζονται τα γεωργικά προϊόντα και έτσι να στηρίζονται οι αγρότες ακόμα και όταν ο κρύος καιρός δεν ήταν καλός για τις σοδειές.
Όμως, σύμφωνα με τους ερευνητές, το γεγονός ότι ήταν μάλλον το κρύο παρά η ζέστη που προκάλεσαν πολέμους στην Ευρώπη στο παρελθόν, δεν σημαίνει ότι η μελλοντική άνοδος των θερμοκρασιών δεν θα προκαλέσει ανάλογα προβλήματα. Το δίδαγμα της νέας έρευνας είναι ότι για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες των μελλοντικών πολέμων, καθώς επιδεινώνεται η κλιματική αλλαγή, πρέπει να στηριχτούν οι γεωργοί με διάφορους τρόπους: νέες βελτιωμένες καλλιέργειες, αγρο-βιοτεχνολογία, ελεύθερο εμπόριο, γενικότερη οικονομική ανάπτυξη της υπαίθρου κ.α. Έτσι, θα μειωθούν οι αφορμές και οι αιτίες για πόλεμο.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία στη διεύθυνση: http://www.springerlink.com/content/e78581pv740rx500/?p=69054829b796490696a247d67c1ed756π=6
Oct 18, 2009
Οι γυναίκες κλαίνε πολύ περισσότερο από τους άνδρες και για διαφορετικούς λόγους
Οι γυναίκες κλαίνε πολύ περισσότερο, μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και είναι λιγότερο συγκρατημένες από τους άνδρες, σύμφωνα με μια γερμανική μελέτη που δημοσιοποιήθηκε σήμερα, η οποία αποκαλύπτει ότι τελικώς το κλάμα είναι ένα μυστήριο.
Οι γυναίκες, σύμφωνα με τη μελέτη της γερμανικής οφθαλμολογικής εταιρείας, κλαίνε 30-64 φορές ετησίως έναντι των ανδρών που κλαίνε 6 έως 17 φορές το ίδιο χρονικό διάστημα, μια διαφορά που εμφανίζεται μόνο τους ενήλικες, αφού έως τα 13 χρόνια τους τα κορίτσια και τα αγόρια κλαίνε περίπου το ίδιο.
Μετά από την ηλικία αυτή, των 13 χρόνων, οι άνδρες αρχίζουν να κλαίνε λιγότερο, περιστασιακά και με λιγότερη ένταση απ΄οτι οι γυναίκες, σύμφωνα με τη μελέτη, που συνταιριάζει πολλές παρεμφερείς επιστημονικές μελέτες για το φαινόμενο αυτό.
Στη μελέτη αναφέρεται ότι το κλάμα των ανδρών δεν διαρκεί περισσότερο από 2-3 λεπτά, ενώ των γυναικών υπερβαίνει τα έξι λεπτά.
Σημειώνεται μάλιστα ότι το κλάμα των γυναικών καταλήγει σε λυγμούς στις 65% των περιπτώσεων ενώ στους άνδρες καταλήγει σε λυγμούς μόνο σε ποσοστό 6%.
"Το γυναικείο κλάμα διαρκεί πολύ, έχει ένα χαρακτήρα πιο δραματικό και σκίζει την καρδιά", ανέφερε η καθηγήτρια Οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο Λούντφιχ-Μαξιμίλιαν του Μονάχου, Ελίζαμπεθ Μέσμερ.
Οι γυναίκες βάζουν τα κλάματα συχνά όταν δεν αισθάνονται πολύ καλά και "ανεβασμένες", όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες που δεν μπορούν να λύσουν εύκολα ή όταν θυμούνται γεγονότα του παρελθόντος, προστίθεται στην έκθεση, που επισημαίνει ότι αντιθέτως οι άνδρες κλαίνε όταν χαλάσει μια σχέση τους ή όταν συμπονούν κάποιον πολύ.
Οι γυναίκες, σύμφωνα με τη μελέτη της γερμανικής οφθαλμολογικής εταιρείας, κλαίνε 30-64 φορές ετησίως έναντι των ανδρών που κλαίνε 6 έως 17 φορές το ίδιο χρονικό διάστημα, μια διαφορά που εμφανίζεται μόνο τους ενήλικες, αφού έως τα 13 χρόνια τους τα κορίτσια και τα αγόρια κλαίνε περίπου το ίδιο.
Μετά από την ηλικία αυτή, των 13 χρόνων, οι άνδρες αρχίζουν να κλαίνε λιγότερο, περιστασιακά και με λιγότερη ένταση απ΄οτι οι γυναίκες, σύμφωνα με τη μελέτη, που συνταιριάζει πολλές παρεμφερείς επιστημονικές μελέτες για το φαινόμενο αυτό.
Στη μελέτη αναφέρεται ότι το κλάμα των ανδρών δεν διαρκεί περισσότερο από 2-3 λεπτά, ενώ των γυναικών υπερβαίνει τα έξι λεπτά.
Σημειώνεται μάλιστα ότι το κλάμα των γυναικών καταλήγει σε λυγμούς στις 65% των περιπτώσεων ενώ στους άνδρες καταλήγει σε λυγμούς μόνο σε ποσοστό 6%.
"Το γυναικείο κλάμα διαρκεί πολύ, έχει ένα χαρακτήρα πιο δραματικό και σκίζει την καρδιά", ανέφερε η καθηγήτρια Οφθαλμολογίας στο Πανεπιστήμιο Λούντφιχ-Μαξιμίλιαν του Μονάχου, Ελίζαμπεθ Μέσμερ.
Οι γυναίκες βάζουν τα κλάματα συχνά όταν δεν αισθάνονται πολύ καλά και "ανεβασμένες", όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες που δεν μπορούν να λύσουν εύκολα ή όταν θυμούνται γεγονότα του παρελθόντος, προστίθεται στην έκθεση, που επισημαίνει ότι αντιθέτως οι άνδρες κλαίνε όταν χαλάσει μια σχέση τους ή όταν συμπονούν κάποιον πολύ.
Oct 9, 2009
Στο 1/4 του πληθυσμού της Γης υπολογίζονται οι μουσουλμάνοι
Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού και αριθμούν 1,6 δισεκατομμύρια, σύμφωνα με έρευνα που διεξήχθη σε περισσότερες από 200 χώρες από τις οργανώσεις-δεξαμενές σκέψεις Pew Forum on Religion και Public Life.
Οι δεξαμενές σκέψεις που εδρεύουν στην Ουάσινγκτον ανακάλυψαν ότι το 60% των μουσουλμάνων του Κόσμου ζουν στην Ασία και το 20% εξ' αυτών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Περίπου το 87% έως το 90% είναι σουνίτες και το 10% έως το 13% είναι σιίτες.
Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα μουσουλμάνων κατοικεί στην Ινδονησία 202,9 εκατομμύρια, στο Πακιστάν 174 εκατομμύρια και στην Ινδία 160,9 εκατομμύρια.
Περίπου το 80% διαβιούν σε χώρες όπου αποτελούν την πλειοψηφία αλλά τα 317 εκατομμύρια είναι μέλη θρησκευτικών μειονοτήτων στις πατρίδες τους. Χώρες με μεγάλες μουσουλμανικές μειονότητες είναι η Ινδία, η Αιθιοπία και η Κίνα. Η Ρωσία με 16,4 εκατομμύρια και η Γερμανία με 4 εκατομμύρια είναι οι χώρες εκτός Ασίας και Αφρικής που συμπληρώνουν τον κατάλογο των 10 χωρών με τους μεγαλύτερους μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
Πρόκειται για την πρώτη δημογραφική ανάλυση του είδους και χρησιμοποιήθηκαν 1.500 πηγές, μεταξύ των οποίων απογραφικά δελτία και άλλα πληθυσμιακά στοιχεία από 232 χώρες.
Οι δεξαμενές σκέψεις που εδρεύουν στην Ουάσινγκτον ανακάλυψαν ότι το 60% των μουσουλμάνων του Κόσμου ζουν στην Ασία και το 20% εξ' αυτών στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Περίπου το 87% έως το 90% είναι σουνίτες και το 10% έως το 13% είναι σιίτες.
Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα μουσουλμάνων κατοικεί στην Ινδονησία 202,9 εκατομμύρια, στο Πακιστάν 174 εκατομμύρια και στην Ινδία 160,9 εκατομμύρια.
Περίπου το 80% διαβιούν σε χώρες όπου αποτελούν την πλειοψηφία αλλά τα 317 εκατομμύρια είναι μέλη θρησκευτικών μειονοτήτων στις πατρίδες τους. Χώρες με μεγάλες μουσουλμανικές μειονότητες είναι η Ινδία, η Αιθιοπία και η Κίνα. Η Ρωσία με 16,4 εκατομμύρια και η Γερμανία με 4 εκατομμύρια είναι οι χώρες εκτός Ασίας και Αφρικής που συμπληρώνουν τον κατάλογο των 10 χωρών με τους μεγαλύτερους μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
Πρόκειται για την πρώτη δημογραφική ανάλυση του είδους και χρησιμοποιήθηκαν 1.500 πηγές, μεταξύ των οποίων απογραφικά δελτία και άλλα πληθυσμιακά στοιχεία από 232 χώρες.
Subscribe to:
Posts (Atom)