Το πόρισμα μιας νέας έρευνας ίσως αποκαλύπτει το μυστικό που οι γάμοι διαλύονται τόσο συχνά. Οι γυναίκες αισθάνονται περισσότερο προδομένες, όταν ο σύντροφός τους ερωτευθεί μία άλλη γυναίκα, και όχι όταν μόνο τις απατήσουν, ενώ οι άνδρες απογοητεύονται όταν το ταίρι τους κάνει σεξ με άλλον.
Όπως λένε οι ερευνητές, η διαφορά αυτή πρέπει να έγκειται στις ρίζες της εξελικτικής θεωρίας. Οι άνδρες, από τότε που γεννιούνται, μαθαίνουν να είναι πολύ επιφυλακτικοί σχετικά με το σεξ, γιατί ποτέ δεν μπορούν να είναι 100% σίγουροι αν τα παιδιά είναι δικά τους, ενώ οι γυναίκες ενδιαφέρονται περισσότερο για το αν ο σύντροφός τους είναι αφοσιωμένος στην οικογένεια.
Επιπλέον, ενώ οι άνδρες κρύβουν την ανασφάλειά τους με το να παραμένουν ανεξάρτητοι και να επικεντρώνονται στο σεξ, οι γυναίκες «δένονται» και «επενδύουν» πιο πολύ στο συναίσθημα.
Η έρευνα διενεργήθη από το τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Pennsylvania και έλαβαν μέρος 99 άνδρες και 317 γυναίκες.
Jan 29, 2010
Οι 30άρες θέλουν περισσότερο "ενδιαφέρον" σεξ
Σεξ, περισσότερο σεξ! Αυτό ζητούν οι περισσότερες γυναίκες μεταξύ 30 και 40 ετών, στην Αυστραλία, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας με αντικείμενο την σεξουαλική ζωή ζευγαριών, είτε παντρεμένων είτε εκείνων που συμβιώνουν.
Σύμφωνα με την έρευνα αυτή το 85% των γυναικών δηλώνει ότι θέλει περισσότερο "ενδιαφέρον σεξ" και αν δεν το βρει προτιμά να περνά χρόνο με τις φιλενάδες.
Από την ίδια έρευνα προκύπτει πως οι γυναίκες αυτής της ηλικίας ζητούν να "γυρίσουν" δέκα χρόνια πίσω, όταν ήταν μεταξύ 20 και 30 χρόνων που, όπως λένε, το 60% έκανε έρωτα σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα ενώ τώρα οι σεξουαλικές τους δραστηριότητες έχουν "αραιώσει".
Σε αντίθεση με τις γυναίκες, μόνο το 21% των ανδρών, ηλικίας 30 έως 40 ετών, δήλωσε πως θέλει περισσότερο σεξ.
Το 21% των γυναικών δήλωσε επίσης πως θέλει να διαρκεί περισσότερο η ερωτική πράξη.
Το αντίθετο ποσοστό για τους άνδρες ήταν μόλις 7%.
Τέλος από την ίδια έρευνα προκύπτει πως το 44% των ανδρών άνω των 50 ετών έχουν απατήσει τη σύντροφό τους σε αντίθεση με τις γυναίκες που εμφανίζονται πιο πιστές.
Σύμφωνα με την έρευνα αυτή το 85% των γυναικών δηλώνει ότι θέλει περισσότερο "ενδιαφέρον σεξ" και αν δεν το βρει προτιμά να περνά χρόνο με τις φιλενάδες.
Από την ίδια έρευνα προκύπτει πως οι γυναίκες αυτής της ηλικίας ζητούν να "γυρίσουν" δέκα χρόνια πίσω, όταν ήταν μεταξύ 20 και 30 χρόνων που, όπως λένε, το 60% έκανε έρωτα σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα ενώ τώρα οι σεξουαλικές τους δραστηριότητες έχουν "αραιώσει".
Σε αντίθεση με τις γυναίκες, μόνο το 21% των ανδρών, ηλικίας 30 έως 40 ετών, δήλωσε πως θέλει περισσότερο σεξ.
Το 21% των γυναικών δήλωσε επίσης πως θέλει να διαρκεί περισσότερο η ερωτική πράξη.
Το αντίθετο ποσοστό για τους άνδρες ήταν μόλις 7%.
Τέλος από την ίδια έρευνα προκύπτει πως το 44% των ανδρών άνω των 50 ετών έχουν απατήσει τη σύντροφό τους σε αντίθεση με τις γυναίκες που εμφανίζονται πιο πιστές.
Jan 27, 2010
Το μέγεθος του εγκεφάλου μετρά στις επιδόσεις των παικτών στα βιντεο-παιχνίδια
Αν δεν τα πάτε καλά με τα βιντεοπαιγνίδια εσείς ή ο γιός σας, μην απογοητεύστε. Απλώς ίσως να γεννηθήκατε με μικρό νεοραβδωτό σώμα, μια περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην μάθηση και την μνήμη. Σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, την πρώτη του είδους της που συσχετίζει την ικανότητα στα games με το μέγεθος του εγκεφάλου, το μέγεθος συγκεκριμένων εγκεφαλικών περιοχών παίζει καθοριστικό ρόλο στις επιδόσεις των gamers. Υπολογίστηκε ότι περίπου το ένα τέταρτο (25%) στη διαφορά των επιδόσεων μεταξύ των παικτών οφείλεται στο διαφορετικό όγκο του εγκεφάλου τους.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό νευροεπιστήμης "Cerebral Cortex" (Εγκεφαλικός Φλοιός) έγινε από τους ψυχολόγους 'Αρθουρ Κράμερ του πανεπιστημίου του Ιλινόις και Κερκ Έρικσον του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, σύμφωνα με το BBC. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όσοι έχουν μεγαλύτερο νεοραβδωτό σώμα (striatum), μαθαίνουν να παίζουν games ταχύτερα και αποτελεσματικότερα.
Τα πειράματα έγιναν σε εθελοντές, που έπαιζαν το βιντεοπαιγνίδι "Space Fortress", ο εγκέφαλος των οποίων αναλύθηκε με τομογραφίες. Διαπιστώθηκε ότι ακόμα και άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, αν είχαν μικρό νεοραβδωτό σώμα, εμφάνιζαν χειρότερες επιδόσεις στο παιγνίδι. Όσοι είχαν μεγαλύτερο επικλινή πυρήνα, μια άλλη περιοχή του εγκεφάλου, η οποία αποτελεί τμήμα του λεγόμενου "κέντρου ανταμοιβής", τα κατάφερναν συστηματικά καλύτερα από άλλους κατά τις λίγες πρώτες ώρες του παιγνιδιού, ίσως επειδή είχαν ένα αίσθημα επίτευξης και ανταμοιβής.
Αυτοί όμως τελικά που τα κατάφερναν πάντα καλύτερα από όλους, ήσαν όσοι είχαν μεγαλύτερα κάποια άλλα τμήματα βαθιά στο κέντρο του εγκεφάλου, όπως το κέλυφος και τον κερκοφόρο πυρήνα, που αποτελούν μέρη του νεοραβδωτού σώματος και σχετίζονται άμεσα με τη διαδικασία μάθησης, την απόκτηση νέων δεξιοτήτων και την προσαρμογή σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα, επειδή μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Το επόμενο βήμα, κατά τους ερευνητές, είναι να κάνουν νέα πειράματα για να διαπιστώσουν αν το συχνό παίξιμο games μπορεί να αλλάξει το μέγεθος και τη λειτουργία της συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου.
Οι επιστήμονες γενικά αποδέχονται ότι υπάρχει αναλογική σχέση ανάμεσα στο μέγεθος του εγκεφάλου και τη νοημοσύνη, όμως η εικόνα δεν είναι ξεκάθαρη. Στο ζωικό βασίλειο, υπάρχουν ζώα με μικρότερους εγκεφάλους που φαίνεται να είναι πιο έξυπνα από άλλα με μεγαλύτερους εγκεφάλους, όπως π.χ. η μαϊμού σε σχέση με το άλογο ή ο άνθρωπος σε σχέση με τον ελέφαντα.
Πάντως, σύμφωνα με τους ερευνητές, ας μην απογοητεύονται όσοι δεν έχουν πολύ μεγάλο εγκέφαλο, γιατί ο τελευταίος έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα "εύπλαστος", δηλαδή με την κατάλληλη εκπαίδευσή του μπορεί να δημιουργήσει νέους νευρώνες και να καλύψει λιγότερο ή περισσότερο το όποιο μειονέκτημα του μεγέθους.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό νευροεπιστήμης "Cerebral Cortex" (Εγκεφαλικός Φλοιός) έγινε από τους ψυχολόγους 'Αρθουρ Κράμερ του πανεπιστημίου του Ιλινόις και Κερκ Έρικσον του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, σύμφωνα με το BBC. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όσοι έχουν μεγαλύτερο νεοραβδωτό σώμα (striatum), μαθαίνουν να παίζουν games ταχύτερα και αποτελεσματικότερα.
Τα πειράματα έγιναν σε εθελοντές, που έπαιζαν το βιντεοπαιγνίδι "Space Fortress", ο εγκέφαλος των οποίων αναλύθηκε με τομογραφίες. Διαπιστώθηκε ότι ακόμα και άτομα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, αν είχαν μικρό νεοραβδωτό σώμα, εμφάνιζαν χειρότερες επιδόσεις στο παιγνίδι. Όσοι είχαν μεγαλύτερο επικλινή πυρήνα, μια άλλη περιοχή του εγκεφάλου, η οποία αποτελεί τμήμα του λεγόμενου "κέντρου ανταμοιβής", τα κατάφερναν συστηματικά καλύτερα από άλλους κατά τις λίγες πρώτες ώρες του παιγνιδιού, ίσως επειδή είχαν ένα αίσθημα επίτευξης και ανταμοιβής.
Αυτοί όμως τελικά που τα κατάφερναν πάντα καλύτερα από όλους, ήσαν όσοι είχαν μεγαλύτερα κάποια άλλα τμήματα βαθιά στο κέντρο του εγκεφάλου, όπως το κέλυφος και τον κερκοφόρο πυρήνα, που αποτελούν μέρη του νεοραβδωτού σώματος και σχετίζονται άμεσα με τη διαδικασία μάθησης, την απόκτηση νέων δεξιοτήτων και την προσαρμογή σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα, επειδή μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Το επόμενο βήμα, κατά τους ερευνητές, είναι να κάνουν νέα πειράματα για να διαπιστώσουν αν το συχνό παίξιμο games μπορεί να αλλάξει το μέγεθος και τη λειτουργία της συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου.
Οι επιστήμονες γενικά αποδέχονται ότι υπάρχει αναλογική σχέση ανάμεσα στο μέγεθος του εγκεφάλου και τη νοημοσύνη, όμως η εικόνα δεν είναι ξεκάθαρη. Στο ζωικό βασίλειο, υπάρχουν ζώα με μικρότερους εγκεφάλους που φαίνεται να είναι πιο έξυπνα από άλλα με μεγαλύτερους εγκεφάλους, όπως π.χ. η μαϊμού σε σχέση με το άλογο ή ο άνθρωπος σε σχέση με τον ελέφαντα.
Πάντως, σύμφωνα με τους ερευνητές, ας μην απογοητεύονται όσοι δεν έχουν πολύ μεγάλο εγκέφαλο, γιατί ο τελευταίος έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα "εύπλαστος", δηλαδή με την κατάλληλη εκπαίδευσή του μπορεί να δημιουργήσει νέους νευρώνες και να καλύψει λιγότερο ή περισσότερο το όποιο μειονέκτημα του μεγέθους.
Υπήρξε η ανάγκη για λίγη πρωτόγονη μπίρα ο καταλύτης που γέννησε τη γεωργία και τον ανθρώπινο πολιτισμό;
Το αλκοόλ είναι συνήθως συνυφασμένο με το μεθύσι και την ασωτεία, μήπως όμως υπήρξε τελικά πιο σημαντικό από όσο νομίζουμε, σε βαθμό μάλιστα κάποτε να αποτελέσει τον καταλύτη του ανθρώπινου πολιτισμού; Αυτό ακριβώς πιστεύει ένας αμερικανός επιστήμονας, ο οποίος υποστηρίζει ότι η δίψα των προγόνων μας για μπίρα και άλλα αλκοολούχα ποτά ήταν αυτή που αποτέλεσε τον "σπινθήρα" για την ανάπτυξη της γεωργίας και τελικά την ανάδυση του πολιτισμού.
Σύμφωνα με τον βιομοριακό αρχαιολόγο Πάτρικ ΜακΓκάβερν του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, αν οι προϊστορικοί άνθρωποι αποφάσισαν να μεταστραφούν από κυνηγοί-συλλέκτες σε γεωργούς, ήταν κυρίως επειδή είχαν ένα ισχυρό κίνητρο: ήθελαν να πιούν! "Το αλκοόλ παρείχε το αρχικό κίνητρο και στη συνέχεια πήρε μπρος η 'μηχανή' της κοινωνίας", δήλωσε, σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ".
Η βιομοριακή αρχαιολογία είναι ένας νέος επιστημονικός τομέας, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, πρωτοπόρος του οποίου υπήρξε ο Μακγκάβερν. Είναι ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στον κόσμο στην μελέτη των αρχαίων αλκοολούχων ποτών και έχει βρει στοιχεία που δείχνουν ότι οι άνθρωποι έφτιαχναν ποτά ήδη πριν 9.000 χρόνια. Το αρχαιότερο απτό δείγμα που έχει βρει, χρονολογείται από το 7.000 π.Χ. περίπου και αφορά θραύσματα πήλινων αγγείων από ένα νεολιθικό χωριό στην Κίνα, στα οποία ανακαλύφθηκαν ίχνη ταρταρικού οξέος, μιας χημικής ένωσης που υπάρχει στα αλκοολούχα ποτά.
Οι δημιουργοί εκείνων των ποτών πιθανότατα θα βασίζονταν σε μια πρωτόγονη μέθοδο παρασκευής, τα δόντια και το σάλιο τους. Αρχικά, για να υπάρξει ζύμωση, θα μασούσαν άγριο ρύζι και θα το μετέτρεπαν το άμυλο σε βύνη. Αυτήν θα την πρόσθεταν σε ένα μίγμα μελιού, αγριοστάφυλων και άλλων φρούτων, που όλα θα μπορούσαν να βρουν στο περιβάλλον τους.
Όπως γράφει ο ΜακΓκάβερν στο νέο βιβλίο του "Ξεβουλώνοντας το παρελθόν: Η αναζήτηση για Κρασί, Μπίρα και άλλα Αλκοολούχα ποτά", τα παραπάνω αγγεία στην Κίνα, μαζί με ίχνη αρχαίων ποτών που έχουν βρεθεί σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπως στην Αφρική και στο Μεξικό, δείχνουν ότι το αλκοόλ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του προϊστορικού ανθρώπου. Οι πρόγονοί μας μπορεί να μην είχαν ιδέα από χημεία, όμως πιθανότατα κατά τύχη θα ανακάλυψαν πώς να φτιάχνουν αλκοόλ. Θα τους άρεσε τόσο πολύ, που θα έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να πιούν κι άλλο - ακόμα και αν χρειάζονταν να σταματήσουν τη νομαδική ζωή και να στεριώσουν κάπου ως γεωργοί!
Σύμφωνα με τον ΜακΓκάβερν, οι Νεολιθικοί άνθρωποι ήθελαν με πάθος να βρίσκονται κοντά στα καλλιεργημένα φυτά τους, από όπου έφτιαχναν αλκοόλ, ώστε… κατέληξαν αγρότες. Με άλλα λόγια, όπως υποστηρίζει, οι πρώτοι γεωργοί ήσαν ουσιαστικά ζυθοποιοί και εν γένει ποτοποιοί.
Από την άλλη, όπως επισημαίνει, αν σήμερα το αλκοόλ βοηθάει να πέφτουν τα ψυχολογικά φράγματα και οι αναστολές ανάμεσα στους ανθρώπους, ενώ παράλληλα όσοι πίνουν, νιώθουν πιο ανοιχτοί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ασφαλώς το ίδιο θα συνέβαινε και τότε, πράγμα που θα συνέβαλε στο να γίνει το αλκοόλ ακόμα πιο δημοφιλές.
Επιπλέον, η καλλιέργεια των φυτών και η παραγωγή του αλκοόλ θα ήταν μια συνεργατική προσπάθεια που έφερνε μεγαλύτερη ισότητα στην πρωτόγονη κοινωνία. Ακόμα, το αλκοόλ χρησιμοποιείτο σταδιακά για ιατρικούς σκοπούς, καθώς και σε διάφορες τελετουργίες, θρησκευτικές και άλλες.
Σύμφωνα με τον βιομοριακό αρχαιολόγο Πάτρικ ΜακΓκάβερν του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, αν οι προϊστορικοί άνθρωποι αποφάσισαν να μεταστραφούν από κυνηγοί-συλλέκτες σε γεωργούς, ήταν κυρίως επειδή είχαν ένα ισχυρό κίνητρο: ήθελαν να πιούν! "Το αλκοόλ παρείχε το αρχικό κίνητρο και στη συνέχεια πήρε μπρος η 'μηχανή' της κοινωνίας", δήλωσε, σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ".
Η βιομοριακή αρχαιολογία είναι ένας νέος επιστημονικός τομέας, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, πρωτοπόρος του οποίου υπήρξε ο Μακγκάβερν. Είναι ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στον κόσμο στην μελέτη των αρχαίων αλκοολούχων ποτών και έχει βρει στοιχεία που δείχνουν ότι οι άνθρωποι έφτιαχναν ποτά ήδη πριν 9.000 χρόνια. Το αρχαιότερο απτό δείγμα που έχει βρει, χρονολογείται από το 7.000 π.Χ. περίπου και αφορά θραύσματα πήλινων αγγείων από ένα νεολιθικό χωριό στην Κίνα, στα οποία ανακαλύφθηκαν ίχνη ταρταρικού οξέος, μιας χημικής ένωσης που υπάρχει στα αλκοολούχα ποτά.
Οι δημιουργοί εκείνων των ποτών πιθανότατα θα βασίζονταν σε μια πρωτόγονη μέθοδο παρασκευής, τα δόντια και το σάλιο τους. Αρχικά, για να υπάρξει ζύμωση, θα μασούσαν άγριο ρύζι και θα το μετέτρεπαν το άμυλο σε βύνη. Αυτήν θα την πρόσθεταν σε ένα μίγμα μελιού, αγριοστάφυλων και άλλων φρούτων, που όλα θα μπορούσαν να βρουν στο περιβάλλον τους.
Όπως γράφει ο ΜακΓκάβερν στο νέο βιβλίο του "Ξεβουλώνοντας το παρελθόν: Η αναζήτηση για Κρασί, Μπίρα και άλλα Αλκοολούχα ποτά", τα παραπάνω αγγεία στην Κίνα, μαζί με ίχνη αρχαίων ποτών που έχουν βρεθεί σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπως στην Αφρική και στο Μεξικό, δείχνουν ότι το αλκοόλ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του προϊστορικού ανθρώπου. Οι πρόγονοί μας μπορεί να μην είχαν ιδέα από χημεία, όμως πιθανότατα κατά τύχη θα ανακάλυψαν πώς να φτιάχνουν αλκοόλ. Θα τους άρεσε τόσο πολύ, που θα έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να πιούν κι άλλο - ακόμα και αν χρειάζονταν να σταματήσουν τη νομαδική ζωή και να στεριώσουν κάπου ως γεωργοί!
Σύμφωνα με τον ΜακΓκάβερν, οι Νεολιθικοί άνθρωποι ήθελαν με πάθος να βρίσκονται κοντά στα καλλιεργημένα φυτά τους, από όπου έφτιαχναν αλκοόλ, ώστε… κατέληξαν αγρότες. Με άλλα λόγια, όπως υποστηρίζει, οι πρώτοι γεωργοί ήσαν ουσιαστικά ζυθοποιοί και εν γένει ποτοποιοί.
Από την άλλη, όπως επισημαίνει, αν σήμερα το αλκοόλ βοηθάει να πέφτουν τα ψυχολογικά φράγματα και οι αναστολές ανάμεσα στους ανθρώπους, ενώ παράλληλα όσοι πίνουν, νιώθουν πιο ανοιχτοί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ασφαλώς το ίδιο θα συνέβαινε και τότε, πράγμα που θα συνέβαλε στο να γίνει το αλκοόλ ακόμα πιο δημοφιλές.
Επιπλέον, η καλλιέργεια των φυτών και η παραγωγή του αλκοόλ θα ήταν μια συνεργατική προσπάθεια που έφερνε μεγαλύτερη ισότητα στην πρωτόγονη κοινωνία. Ακόμα, το αλκοόλ χρησιμοποιείτο σταδιακά για ιατρικούς σκοπούς, καθώς και σε διάφορες τελετουργίες, θρησκευτικές και άλλες.
Χιμπατζήδες... κινηματογραφιστές!
Η πρώτη κινηματογραφική ταινία στον κόσμο που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου από χιμπατζήδες είναι γεγονός και πρόκειται να προβληθεί την Τετάρτη από το «BBC Two» ως τμήμα ενός ντοκιμαντέρ φυσικής ιστορίας. Οι πίθηκοι έκαναν κινηματογράφο χρησιμοποιώντας μια ειδικά σχεδιασμένη κάμερα που τους δόθηκε από τους επιστήμονες που τους παρακολουθούσαν.
Η παραγωγή της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο μιας επιστημονικής μελέτης που εξετάζει το πώς οι χιμπατζήδες αντιλαμβάνονται τον κόσμο και ο ένας τον άλλον. Η παραγωγή της κινηματογραφικής ταινίας ήταν το αποτέλεσμα της εργασίας της Μπέτσι Χερέλκο στο πλαίσιο της διδακτορικής της διατριβής που μελετά τη συμπεριφορά των χιμπατζήδων στο βρετανικό πανεπιστήμιο Στίρλινγκ.
Είναι η επιστήμονας που για περισσότερους από 18 μήνες, μύησε στην τηλεοπτική τεχνολογία μια ομάδα 11 χιμπατζήδων που ζουν σε ένα πρόσφατα κατασκευασμένο περίφρακτο χώρο στο ζωολογικό κήπο του Εδιμβούργου.
Παρά το γεγονός ότι οι χιμπατζήδες δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα στο παρελθόν, επέδειξαν πολύ γρήγορα ενδιαφέρον για την κινηματογραφία. Η Μπέτσι Χερέλκο έθεσε στους χιμπατζήδες δύο προκλήσεις στις οποίες και ανταποκρίθηκαν. Η πρώτη ήταν να τους διδάξει πώς να χρησιμοποιούν μια οθόνη αφής για να επιλέγουν διαφορετικά βίντεο.
Με αυτόν τον τρόπο, η κ. Χερέλκο θα μπορούσε να ερευνήσει ποιους τύπους εικόνων προσέχουν περισσότερο οι χιμπατζήδες. Στη δεύτερη φάση της μελέτης, οι 11 χιμπατζήδες έμαθαν να κρατούν και να περιφέρουν την ειδική κάμερα (chimpcam), πάνω στην οποία υπήρχε ένα βιζέρ που έδειχνε πού εστίαζε το σύστημα. Οπως αποδείχτηκε, η χρήση της κάμερας ήταν πιο διασκεδαστική για τους πιθήκους απ'Α ότι ήταν η οθόνη αφής.
Αρχικά, τα ισχυρότερα από τα αρσενικά της παρέας έμαθαν να χρησιμοποιούν την οθόνη αφής για να επιλέξουν ποιο χώρο του κήπου θα έβλεπαν μέσω ενός κλειστού τηλεοπτικού κυκλώματος.
Η παραγωγή της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο μιας επιστημονικής μελέτης που εξετάζει το πώς οι χιμπατζήδες αντιλαμβάνονται τον κόσμο και ο ένας τον άλλον. Η παραγωγή της κινηματογραφικής ταινίας ήταν το αποτέλεσμα της εργασίας της Μπέτσι Χερέλκο στο πλαίσιο της διδακτορικής της διατριβής που μελετά τη συμπεριφορά των χιμπατζήδων στο βρετανικό πανεπιστήμιο Στίρλινγκ.
Είναι η επιστήμονας που για περισσότερους από 18 μήνες, μύησε στην τηλεοπτική τεχνολογία μια ομάδα 11 χιμπατζήδων που ζουν σε ένα πρόσφατα κατασκευασμένο περίφρακτο χώρο στο ζωολογικό κήπο του Εδιμβούργου.
Παρά το γεγονός ότι οι χιμπατζήδες δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα στο παρελθόν, επέδειξαν πολύ γρήγορα ενδιαφέρον για την κινηματογραφία. Η Μπέτσι Χερέλκο έθεσε στους χιμπατζήδες δύο προκλήσεις στις οποίες και ανταποκρίθηκαν. Η πρώτη ήταν να τους διδάξει πώς να χρησιμοποιούν μια οθόνη αφής για να επιλέγουν διαφορετικά βίντεο.
Με αυτόν τον τρόπο, η κ. Χερέλκο θα μπορούσε να ερευνήσει ποιους τύπους εικόνων προσέχουν περισσότερο οι χιμπατζήδες. Στη δεύτερη φάση της μελέτης, οι 11 χιμπατζήδες έμαθαν να κρατούν και να περιφέρουν την ειδική κάμερα (chimpcam), πάνω στην οποία υπήρχε ένα βιζέρ που έδειχνε πού εστίαζε το σύστημα. Οπως αποδείχτηκε, η χρήση της κάμερας ήταν πιο διασκεδαστική για τους πιθήκους απ'Α ότι ήταν η οθόνη αφής.
Αρχικά, τα ισχυρότερα από τα αρσενικά της παρέας έμαθαν να χρησιμοποιούν την οθόνη αφής για να επιλέξουν ποιο χώρο του κήπου θα έβλεπαν μέσω ενός κλειστού τηλεοπτικού κυκλώματος.
Ένα στα δέκα παιδιά ακούνε ανύπαρκτες φωνές, αλλά συνήθως δεν δίνουν σημασία
Σχεδόν ένα στα δέκα επτάχρονα και οκτάχρονα παιδιά ακούνε "φωνές" που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, όμως τα περισσότερα δεν τις βρίσκουν ενοχλητικές και δεν διαταράσσουν τις σκέψεις τους, σύμφωνα με μια νέα ολλανδική επιστημονική έρευνα.
"Οι φωνές έχουν γενικά μειωμένη επίπτωση στην καθημερινή ζωή των παιδιών", δήλωσε η ερευνήτρια 'Ανια Μπάρτελς-Βελθούις του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου του Γκρόνιγκεν, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, η οποία καθησύχασε τους γονείς ότι δεν πρέπει να ανησυχούν υπερβολικά, αν τα παιδιά τους ακούνε "φωνές". "Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι φωνές απλώς θα εξαφανιστούν. Θα τους συμβούλευα να καθησυχάσουν το παιδί τους και παράλληλα να το παρακολουθούν στενά", πρόσθεσε.
Σύμφωνα με την έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο "The British Journal of Psychiatry" (Βρετανικό Περιοδικό Ψυχιατρικής), το οποίο εκδίδεται από το Βασιλικό Κολλέγιο Ψυχιάτρων της Βρετανίας, μέχρι το 16% των διανοητικά υγιών παιδιών και εφήβων μπορεί να ακούσουν "φωνές". Αν και κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελεί ένδειξη για αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σχιζοφρένειας και άλλων ψυχωτικών διαταραχών αργότερα στη ζωή, η μεγάλη πλειονότητα των νέων που εμφανίζουν τέτοια συμπτώματα, δεν παρουσιάζουν ποτέ κάποια ψυχική νόσο.
Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 3.900 παιδιά του δημοτικού και τα ρώτησαν αν άκουγαν φωνές που κανείς άλλος δεν μπορούσε να ακούσει. Το 9% των παιδιών απάντησαν θετικά και, από αυτά, το 15% είπε ότι υπέφερε εξαιτίας των "φωνών", ενώ το 19% δήλωσε ότι οι "φωνές" δημιουργούσαν πρόβλημα στις σκέψεις τους.
Αγόρια και κορίτσια είναι εξίσου πιθανό να πέσουν θύμα αυτών των ακουστικών παραισθήσεων, όμως τα κορίτσια είναι πιθανότερο να αισθανθούν ότι βασανίζονται από αυτές τις "φωνές". Επίσης διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά της επαρχίας ακούνε συχνότερα τις "φωνές" σε σχέση με τα παιδιά των πόλεων (αν και οι ερευνητές περίμεναν ότι θα συμβαίνει το αντίθετο), όμως τα τελευταία είναι πιθανότερο να έχουν πρόβλημα, καθώς τείνουν να ακούνε περισσότερες φωνές ταυτόχρονα, οι οποίες μιλάνε για περισσότερη ώρα μέσα στο μυαλό τους.
Αν και περασμένες έρευνες έχουν συσχετίσει αυτές τις "φωνές" με επιπλοκές στην μήτρα κατά την εγκυμοσύνη ή στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων ζωής του βρέφους, η νέα μελέτη δεν διαπίστωσε τέτοιες συσχετίσεις, αν και παραδέχτηκε ότι λίγα πράγματα είναι γνωστά για την αιτία αυτών των ακουστικών παραισθήσεων.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://bjp.rcpsych.org/cgi/content/short/196/1/41
"Οι φωνές έχουν γενικά μειωμένη επίπτωση στην καθημερινή ζωή των παιδιών", δήλωσε η ερευνήτρια 'Ανια Μπάρτελς-Βελθούις του Ιατρικού Κέντρου του πανεπιστημίου του Γκρόνιγκεν, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, η οποία καθησύχασε τους γονείς ότι δεν πρέπει να ανησυχούν υπερβολικά, αν τα παιδιά τους ακούνε "φωνές". "Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι φωνές απλώς θα εξαφανιστούν. Θα τους συμβούλευα να καθησυχάσουν το παιδί τους και παράλληλα να το παρακολουθούν στενά", πρόσθεσε.
Σύμφωνα με την έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο "The British Journal of Psychiatry" (Βρετανικό Περιοδικό Ψυχιατρικής), το οποίο εκδίδεται από το Βασιλικό Κολλέγιο Ψυχιάτρων της Βρετανίας, μέχρι το 16% των διανοητικά υγιών παιδιών και εφήβων μπορεί να ακούσουν "φωνές". Αν και κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελεί ένδειξη για αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σχιζοφρένειας και άλλων ψυχωτικών διαταραχών αργότερα στη ζωή, η μεγάλη πλειονότητα των νέων που εμφανίζουν τέτοια συμπτώματα, δεν παρουσιάζουν ποτέ κάποια ψυχική νόσο.
Οι ερευνητές μελέτησαν περίπου 3.900 παιδιά του δημοτικού και τα ρώτησαν αν άκουγαν φωνές που κανείς άλλος δεν μπορούσε να ακούσει. Το 9% των παιδιών απάντησαν θετικά και, από αυτά, το 15% είπε ότι υπέφερε εξαιτίας των "φωνών", ενώ το 19% δήλωσε ότι οι "φωνές" δημιουργούσαν πρόβλημα στις σκέψεις τους.
Αγόρια και κορίτσια είναι εξίσου πιθανό να πέσουν θύμα αυτών των ακουστικών παραισθήσεων, όμως τα κορίτσια είναι πιθανότερο να αισθανθούν ότι βασανίζονται από αυτές τις "φωνές". Επίσης διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά της επαρχίας ακούνε συχνότερα τις "φωνές" σε σχέση με τα παιδιά των πόλεων (αν και οι ερευνητές περίμεναν ότι θα συμβαίνει το αντίθετο), όμως τα τελευταία είναι πιθανότερο να έχουν πρόβλημα, καθώς τείνουν να ακούνε περισσότερες φωνές ταυτόχρονα, οι οποίες μιλάνε για περισσότερη ώρα μέσα στο μυαλό τους.
Αν και περασμένες έρευνες έχουν συσχετίσει αυτές τις "φωνές" με επιπλοκές στην μήτρα κατά την εγκυμοσύνη ή στη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων ζωής του βρέφους, η νέα μελέτη δεν διαπίστωσε τέτοιες συσχετίσεις, αν και παραδέχτηκε ότι λίγα πράγματα είναι γνωστά για την αιτία αυτών των ακουστικών παραισθήσεων.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://bjp.rcpsych.org/cgi/content/short/196/1/41
Γιατί ο άνθρωπος ζει περισσότερο από τους πιθήκους
Γιατί ο άνθρωπος ζει περισσότερο από τους πιθήκους
Πηγή: Express.gr 27/01/10-12:07
Ακόμα και κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης, η διάρκεια ζωής του ανθρώπου είναι υπερδιπλάσια από των ανθρωποειδών πιθήκων. Αιτία αυτής της διαφοράς ίσως είναι ένα γονίδιο το οποίο προστατεύει από τις παρενέργειες της διατροφής με κρέας, παράλληλα όμως μας κάνει πιο ευπαθείς σε ασθένειες όπως η καρδιοπάθεια και η άνοια, εκτιμούν ερευνητές στις ΗΠΑ.
Στους άγριους πληθυσμούς του χιμπατζή, του γορίλα και του ουραγκοτάγκου, όπως και στους προϊστορικούς ανθρώπινους πληθυσμούς, η κύρια αιτία θανάτου είναι συνήθως οι λοιμώξεις και οι φλεγμονές, επισημαίνουν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια.
«Με την πάροδο του χρόνου, η κατανάλωση κόκκινου κρέατος, ειδικά κόκκινου κρέατος που έχει μολυνθεί με παράσιτα, προκαλεί χρόνια φλεγμονή η οποία οδηγεί σε ορισμένες από τις συνηθέστερες ασθένειες του γήρατος» εξηγεί ο Δρ Κάλεμπ Φιντς.
Αντίθετα με τους πλησιέστερους συγγενείς τους, οι άνθρωποι σταδιακά ανέπτυξαν μια εξελικτική προσαρμογή που τους προστατεύει από το κόκκινο κρέας. Πρόκειται για την ποικιλία ApoE4 της «απολιποπρωτεινης Ε», μιας πρωτεΐνης του αίματος που ρυθμίζει το μεταβολισμό των τριγλυκεριδίων, αλλά και τις φλεγμονώδεις αντιδράσεις.
Το αλληλόμορφο ApoE4 του γονιδίου ApoE πιθανώς επέτρεψε στους ανθρώπους να αυξήσουν την κατανάλωση κρέατος και τη διάρκεια ζωής τους. Οι ερευνητές αποδίδουν τώρα την προσαρμογή αυτή στη «θεωρία της ανταγωνιστικής πλειοτροπίας», σύμφωνα με την οποία ορισμένα γονίδια που ευνοήθηκαν από τη φυσική επιλογή επειδή καταπολεμούν ασθένειες σε νεαρή ηλικία, έχουν τελικά αρνητικές επιδράσεις σε μεγαλύτερη ηλικία.
Πράγματι, η εξέλιξη του ApoE4 είχε το τίμημά της: Οι φορείς αυτού του αλληλόμορφου παρουσιάζουν αυξημένη χοληστερόλη στο αίμα και αυξημένη συχνότητα καρδιοπάθειας και Αλτσχάιμερ.
Αντίθετα, οι ανθρωποειδείς πίθηκοι δεν διαθέτουν αυτό το αλληλόμορφο. «Στον χιμπατζή, το ApoE λειτουργεί περισσότερο όπως το [ανθρώπινο] 'καλό' ApoE3, το οποίο συμβάλλει στα χαμηλά επίπεδα καρδιοπάθειας και Αλτσχάιμερ» αναφέρει ο Δρ Φιντς.
Πράγματι, οι πίθηκοι που ζουν σε αιχμαλωσία σπάνια προσβάλλονται από καρδιαγγειακές παθήσεις ή άνοια, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία.
Η εξέλιξη των διαφόρων ποικιλιών του γονιδίου ApoE «ενδέχεται να είναι το πρωτότυπο για άλλα γονίδια που επέτρεψαν τις τεράστιες μεταβολές στη διάρκεια ζωής του ανθρώπου, όπως και στο μέγεθος του εγκεφάλου του» γράφουν οι ερευνητές στο Proceedings of the National Academy of Sciences.
Παρά τις γενετικές ομοιότητες με τον άνθρωπο, τα τρία είδη ανθρωποειδών πιθήκων σπάνια ζουν πάνω από 50 χρόνια. Ακόμα και σε πρωτόγονες ανθρώπινες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, στις οποίες καταγράφεται υψηλή θνησιμότητα, το προσδόκιμο επιβίωσης κατά τη γέννηση είναι διπλάσιο σε σχέση με των άγριων χιμπατζήδων.
Πηγή: Express.gr 27/01/10-12:07
Ακόμα και κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης, η διάρκεια ζωής του ανθρώπου είναι υπερδιπλάσια από των ανθρωποειδών πιθήκων. Αιτία αυτής της διαφοράς ίσως είναι ένα γονίδιο το οποίο προστατεύει από τις παρενέργειες της διατροφής με κρέας, παράλληλα όμως μας κάνει πιο ευπαθείς σε ασθένειες όπως η καρδιοπάθεια και η άνοια, εκτιμούν ερευνητές στις ΗΠΑ.
Στους άγριους πληθυσμούς του χιμπατζή, του γορίλα και του ουραγκοτάγκου, όπως και στους προϊστορικούς ανθρώπινους πληθυσμούς, η κύρια αιτία θανάτου είναι συνήθως οι λοιμώξεις και οι φλεγμονές, επισημαίνουν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια.
«Με την πάροδο του χρόνου, η κατανάλωση κόκκινου κρέατος, ειδικά κόκκινου κρέατος που έχει μολυνθεί με παράσιτα, προκαλεί χρόνια φλεγμονή η οποία οδηγεί σε ορισμένες από τις συνηθέστερες ασθένειες του γήρατος» εξηγεί ο Δρ Κάλεμπ Φιντς.
Αντίθετα με τους πλησιέστερους συγγενείς τους, οι άνθρωποι σταδιακά ανέπτυξαν μια εξελικτική προσαρμογή που τους προστατεύει από το κόκκινο κρέας. Πρόκειται για την ποικιλία ApoE4 της «απολιποπρωτεινης Ε», μιας πρωτεΐνης του αίματος που ρυθμίζει το μεταβολισμό των τριγλυκεριδίων, αλλά και τις φλεγμονώδεις αντιδράσεις.
Το αλληλόμορφο ApoE4 του γονιδίου ApoE πιθανώς επέτρεψε στους ανθρώπους να αυξήσουν την κατανάλωση κρέατος και τη διάρκεια ζωής τους. Οι ερευνητές αποδίδουν τώρα την προσαρμογή αυτή στη «θεωρία της ανταγωνιστικής πλειοτροπίας», σύμφωνα με την οποία ορισμένα γονίδια που ευνοήθηκαν από τη φυσική επιλογή επειδή καταπολεμούν ασθένειες σε νεαρή ηλικία, έχουν τελικά αρνητικές επιδράσεις σε μεγαλύτερη ηλικία.
Πράγματι, η εξέλιξη του ApoE4 είχε το τίμημά της: Οι φορείς αυτού του αλληλόμορφου παρουσιάζουν αυξημένη χοληστερόλη στο αίμα και αυξημένη συχνότητα καρδιοπάθειας και Αλτσχάιμερ.
Αντίθετα, οι ανθρωποειδείς πίθηκοι δεν διαθέτουν αυτό το αλληλόμορφο. «Στον χιμπατζή, το ApoE λειτουργεί περισσότερο όπως το [ανθρώπινο] 'καλό' ApoE3, το οποίο συμβάλλει στα χαμηλά επίπεδα καρδιοπάθειας και Αλτσχάιμερ» αναφέρει ο Δρ Φιντς.
Πράγματι, οι πίθηκοι που ζουν σε αιχμαλωσία σπάνια προσβάλλονται από καρδιαγγειακές παθήσεις ή άνοια, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία.
Η εξέλιξη των διαφόρων ποικιλιών του γονιδίου ApoE «ενδέχεται να είναι το πρωτότυπο για άλλα γονίδια που επέτρεψαν τις τεράστιες μεταβολές στη διάρκεια ζωής του ανθρώπου, όπως και στο μέγεθος του εγκεφάλου του» γράφουν οι ερευνητές στο Proceedings of the National Academy of Sciences.
Παρά τις γενετικές ομοιότητες με τον άνθρωπο, τα τρία είδη ανθρωποειδών πιθήκων σπάνια ζουν πάνω από 50 χρόνια. Ακόμα και σε πρωτόγονες ανθρώπινες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, στις οποίες καταγράφεται υψηλή θνησιμότητα, το προσδόκιμο επιβίωσης κατά τη γέννηση είναι διπλάσιο σε σχέση με των άγριων χιμπατζήδων.
Jan 22, 2010
Τα ωμέγα-3 προστατεύουν από τη γήρανση των κυττάρων
Μια διατροφή πλούσια σε λιπαρά οξέα ωμέγα-3 βοηθά το DNA της καρδιάς, γι' αυτό το ιχθυέλαιο είναι τόσο ευεργετικό ύστερα από ένα έμφραγμα, αλλά και για την πρόληψή του, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η νέα μελέτη ρίχνει φως στα οξέα ωμέγα-3, τα οφέλη των οποίων έχουν δειχτεί από έρευνες εδώ και μια 20ετία, γι' αυτό οι καρδιολόγοι τα συνιστούν στους ασθενείς με πρόβλημα στεφανιαίας νόσου ή εμφράγματος, για να μειώσουν τον κίνδυνο της πάθησης, όμως μέχρι σήμερα δεν ήταν σαφής ο μηχανισμός μέσω του οποίου ο οργανισμός ωφελείται.
Η νέα έρευνα, υπό τον δρα Ραμίν Φαρζανέχ-Φαρ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (Σαν Φρανσίσκο), η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (JAMA), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, ανακάλυψε έναν τέτοιο μηχανισμό που σχετίζεται με τη θετική επίπτωση στο DNA της καρδιάς.
Οι ερευνητές εστίασαν την προσοχή τους στο μήκος των τελομερών, δομών που βρίσκονται στο τέλος των χρωμοσωμάτων, τα οποία περιέχουν το γενετικό υλικό (DNA). Τα τελομερή φροντίζουν για τη σταθερότητα και την επιδιόρθωση των χρωμοσωμάτων. Η φθορά ή η σμίκρυνση των τελομερών, λόγω γενετικών ή περιβαλλοντικών παραγόντων, μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρη γήρανση των κυττάρων ή καρκίνο.
Οι επιστήμονες μέτρησαν τα τελομερή στα κύτταρα αίματος εκατοντάδων καρδιολογικών ασθενών σε χρονικό διάστημα πέντε ετών και διαπίστωσαν ότι όσοι είχαν τις μεγαλύτερες ποσότητες ωμέγα-3 λιπαρών οξέων στο αίμα τους, είχαν και τα πιο μακριά τελομερή, συνεπώς απολάμβαναν τα ευεργετικά αποτελέσματα, όσον αφορά στη βιολογική "ηλικία" των κυττάρων της καρδιάς τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα ωμέγα-3 οξέα αντισταθμίζουν το οξειδωτικό στρες, τη χημική αντίδραση που φθείρει τα κύτταρα μικραίνοντας το μήκος των τελομερών των χρωμοσωμάτων. Εναλλακτικά, τα ωμέγα-3 μπορεί να αυξάνουν την παραγωγή της τελομεράσης, του ενζύμου που μακραίνει και επιδιορθώνει τα τελομερή.
Οι ερευνητές δεν χορήγησαν συμπληρώματα διατροφής με ωμέγα-3, συνεπώς δεν είναι σαφές πόση ποσότητα ιχθυελαίου είναι η συνιστώμενη. Επίσης, όπως είπαν, επειδή μελέτησαν μόνο ασθενείς με πρόβλημα στην καρδιά, δεν είναι βέβαιο σε ποιο βαθμό τα ωμέγα-3 οξέα ωφελούν τους υγιείς ανθρώπους. Εκτός από τα ψάρια, τα ωμέγα-3 περιέχονται επίσης στα καρύδια, το λιναρόσπορο, τα πράσινα λαχανικά με μεγάλα φύλλα κ.α.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://jama.ama-assn.org/cgi/content/short/303/3/250?home
Η νέα μελέτη ρίχνει φως στα οξέα ωμέγα-3, τα οφέλη των οποίων έχουν δειχτεί από έρευνες εδώ και μια 20ετία, γι' αυτό οι καρδιολόγοι τα συνιστούν στους ασθενείς με πρόβλημα στεφανιαίας νόσου ή εμφράγματος, για να μειώσουν τον κίνδυνο της πάθησης, όμως μέχρι σήμερα δεν ήταν σαφής ο μηχανισμός μέσω του οποίου ο οργανισμός ωφελείται.
Η νέα έρευνα, υπό τον δρα Ραμίν Φαρζανέχ-Φαρ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (Σαν Φρανσίσκο), η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (JAMA), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, ανακάλυψε έναν τέτοιο μηχανισμό που σχετίζεται με τη θετική επίπτωση στο DNA της καρδιάς.
Οι ερευνητές εστίασαν την προσοχή τους στο μήκος των τελομερών, δομών που βρίσκονται στο τέλος των χρωμοσωμάτων, τα οποία περιέχουν το γενετικό υλικό (DNA). Τα τελομερή φροντίζουν για τη σταθερότητα και την επιδιόρθωση των χρωμοσωμάτων. Η φθορά ή η σμίκρυνση των τελομερών, λόγω γενετικών ή περιβαλλοντικών παραγόντων, μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρη γήρανση των κυττάρων ή καρκίνο.
Οι επιστήμονες μέτρησαν τα τελομερή στα κύτταρα αίματος εκατοντάδων καρδιολογικών ασθενών σε χρονικό διάστημα πέντε ετών και διαπίστωσαν ότι όσοι είχαν τις μεγαλύτερες ποσότητες ωμέγα-3 λιπαρών οξέων στο αίμα τους, είχαν και τα πιο μακριά τελομερή, συνεπώς απολάμβαναν τα ευεργετικά αποτελέσματα, όσον αφορά στη βιολογική "ηλικία" των κυττάρων της καρδιάς τους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα ωμέγα-3 οξέα αντισταθμίζουν το οξειδωτικό στρες, τη χημική αντίδραση που φθείρει τα κύτταρα μικραίνοντας το μήκος των τελομερών των χρωμοσωμάτων. Εναλλακτικά, τα ωμέγα-3 μπορεί να αυξάνουν την παραγωγή της τελομεράσης, του ενζύμου που μακραίνει και επιδιορθώνει τα τελομερή.
Οι ερευνητές δεν χορήγησαν συμπληρώματα διατροφής με ωμέγα-3, συνεπώς δεν είναι σαφές πόση ποσότητα ιχθυελαίου είναι η συνιστώμενη. Επίσης, όπως είπαν, επειδή μελέτησαν μόνο ασθενείς με πρόβλημα στην καρδιά, δεν είναι βέβαιο σε ποιο βαθμό τα ωμέγα-3 οξέα ωφελούν τους υγιείς ανθρώπους. Εκτός από τα ψάρια, τα ωμέγα-3 περιέχονται επίσης στα καρύδια, το λιναρόσπορο, τα πράσινα λαχανικά με μεγάλα φύλλα κ.α.
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://jama.ama-assn.org/cgi/content/short/303/3/250?home
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρειάζεται... γυμναστική
ο διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων, τα σταυρόλεξα, η εκμάθηση ξένων γλωσσών, οι κοινωνικές δραστηριότητες, μπορούν να γυμνάσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να βοηθήσουν στην αντικατάσταση των εγκεφαλικών κυττάρων που καταστρέφονται αλλά και στην αντιμετώπιση μελλοντικών νόσων, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ (Alzheimer).
Τα παραπάνω τονίστηκαν σε ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ, στη Νομαρχία Γρεβενών, από τον ιατρό, διδάκτορα Ιατρικής Σχολής και υπεύθυνο του Εργαστηρίου Πειραματικής Φυσιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Βασίλειο Παπαλιάγκα.
Η ημερίδα διοργανώθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Γρεβενών, στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος "Πρόσβαση του πληθυσμού του Νομού Γρεβενών σε υπηρεσίες δημόσια υγείας".
Σύμφωνα με τον κ. Παπαλιάγκα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι το κέντρο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος του ανθρώπου και αποτελεί ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο όργανο. Αποτελείται από δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα (ονομάζονται αλλιώς και νευρώνες), τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με τρισεκατομμύρια συνάψεις. Η σύνδεση αυτή γίνεται μέσω ορισμένων ουσιών, οι οποίες ονομάζονται νευροδιαβιβαστές, εκκρίνονται από το νευρικό κύτταρο στο χώρο μεταξύ αυτού και του επομένου κυττάρου και καθορίζουν την μεταβίβαση του ερεθίσματος. Από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια βρέθηκε ότι, η ποσότητα των πληροφοριών που δέχεται καθημερινά ο εγκέφαλος είναι 34 GB!
Έρευνες τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ο εγκέφαλός μας αλλάζει διαρκώς. Αυτή η ικανότητα του εγκεφάλου για αλλαγή ονομάζεται πλαστικότητα- όπως για παρδειγμα, ένα αντικείμενο από πλαστελίνη, το οποίο μπορεί διαρκώς να αναδιαμορφώνεται.
Η επαναδιαμόρφωση αυτή αφορά κυρίως την τροποποίηση των συνάψεων μεταξύ των νευρώνων σε νέα κυκλώματα, η οποία μπορεί να είναι παροδική για λίγα λεπτά ή μπορεί να είναι και μόνιμη. Τα παλαιότερα χρόνια θεωρούνταν ότι μόνο ο εγκέφαλος των παιδιών είχε πλαστικότητα, αλλά τα τελευταία χρόνια βρέθηκε ότι και ο ενήλικος εγκέφαλος έχει πλαστικότητα
Μια από τις θεωρίες, η οποία συνδέεται στενά με την πλαστικότητα του εγκεφάλου, είναι αυτή των "νοητικών εφεδρειών" ή "νοητικού αποθέματος". Ο εγκέφαλός μας δηλαδή, διαθέτει ένα απόθεμα νευρικών κυττάρων, τα οποία μπορούν να αντικαταστήσουν άλλα νευρικά κύτταρα όταν καταστρέφονται και βοηθάει στην πρόληψη παθήσεων του εγκεφάλου, όπως είναι η Νόσος Αλτσχάιμερ. Το νοητικό απόθεμα καθορίζεται από γενετικούς, εκπαιδευτικούς, επαγγελματικούς και κοινωνικούς παράγοντες.
Πώς, όμως, δημιουργείται αυτό το νοητικό απόθεμα; Πώς μπορούμε να ασκήσουμε και να γυμνάσουμε τον εγκέφαλό μας, προκειμένου να τον προστατεύσουμε και να τον θωρακίσουμε απέναντι σε πιθανές μελλοντικές παθήσεις του;
Κατ' αρχήν, τα έτη εκπαίδευσης παίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία νοητικού αποθέματος και στη γυμναστική του εγκεφάλου. Έρευνες έχουν δείξει ότι η μεγαλύτερη διάρκεια εκπαίδευσης θεωρείται προστατευτικός παράγοντας κατά της άνοιας. Η πανεπιστημιακή μόρφωση και η επιλογή στη συνέχεια μιας πνευματικά απαιτητικής εργασίας ελαττώνει τον κίνδυνο εμφάνισης νόσου Αλτσχάιμερ.
Απλές καθημερινές δραστηριότητες που μπορούν να γυμνάσουν τον εγκέφαλο είναι:
-Η επίλυση σταυρολέξων (ειδικότερα SUDOKU, για το οποίο ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί συνδυασμούς σκέψης ανώτερους και από τους πιο εξελιγμένους υπολογιστές!).
-Το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών,
-Παιχνίδια που απαιτούν πνευματική δραστηριότητα, όπως το σκάκι αλλά και η πρέφα και η μπιρίμπα.
-Το να μη χρησιμοποιεί κάποιος κομπιουτεράκι, αλλά να κάνει τις απλές αριθμητικές πράξεις με χαρτί και μολύβι.
-Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στον υπολογιστή, όπως παραδείγματος χάριν, το παιχνίδι «Brain Age» της εταιρείας «Νιντέντο» (Nintendo), το οποίο είναι μια συλλογή από μίνι-παζλ και υπόσχεται ότι θα γυμνάσει το μυαλό των παικτών με ολιγόλεπτη καθημερινή χρήση. Επίσης, σύμφωνα με ερευνητές του Ινστιτούτο Μνήμης και Γήρανσης του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Λος 'Αντζελες (UCLA), η χρήση του διαδικτύου αυξάνει τη λειτουργία του εγκεφάλου και ενεργοποιεί κέντρα λήψης αποφάσεων και πολύπλοκης σκέψης
-Η αυξημένη κοινωνική ζωή και συμμετοχή σε πολλές κοινωνικές δραστηριότητες ελαττώνουν τον ρυθμό νοητικής έκπτωσης, ενώ αυξάνουν και την επιβίωση.
-Η εκμάθηση ξένης γλώσσας, μουσικών οργάνων, η δημιουργία έργων τέχνης, όπως π.χ. οι πίνακες και τα γλυπτά, η απομνημόνευση στίχων ποίησης ή τραγουδιών και η αποφυγή πολλών ωρών τηλεθέασης.
Επίσης, η φυσική άσκηση, εκτός από το σώμα γυμνάζει και τον εγκέφαλο. Από πρόσφατη έρευνα, έχει βρεθεί ότι ο όγκος του ιπποκάμπου (μιας περιοχής του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τη μνήμη) είναι ανάλογος με τη φυσική άσκηση, έτσι όσο περισσότερο ασκούμαστε τόσο βελτιώνουμε όχι μόνο τη φυσική αλλά και τη νοητική μας κατάσταση.
H φυσική άσκηση έχει βρεθεί ότι αυξάνει και την ποσότητα της ντοπαμίνης, ενός σημαντικού νευροδιαβιβαστή για τη μεταφορά πληροφοριών μεταξύ των νευρικών κυττάρων.
Επίσης, η φυσική άσκηση βελτιώνει τη ροή του αίματος και την οξυγόνωση του εγκεφάλου. Έχει παρατηρηθεί ειδικότερα ότι η συστηματική, έστω και ήπια, άσκηση (απλό βάδισμα, γυμναστική, κολύμπι ή οποιοδήποτε άλλη μορφή άσκησης) για μισή ώρα, περίπου τρεις φορές την εβδομάδα, μειώνει έως και 40% τον κίνδυνο εμφάνισης νόσου του Αλτσχάιμερ.
Η καλή και ισορροπημένη διατροφή, ειδικότερα η Μεσογειακή Διατροφή, σχετίζεται, επίσης, με την ελαττωμένη εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ.
Τα παραπάνω τονίστηκαν σε ημερίδα, που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ, στη Νομαρχία Γρεβενών, από τον ιατρό, διδάκτορα Ιατρικής Σχολής και υπεύθυνο του Εργαστηρίου Πειραματικής Φυσιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Βασίλειο Παπαλιάγκα.
Η ημερίδα διοργανώθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Γρεβενών, στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος "Πρόσβαση του πληθυσμού του Νομού Γρεβενών σε υπηρεσίες δημόσια υγείας".
Σύμφωνα με τον κ. Παπαλιάγκα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι το κέντρο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος του ανθρώπου και αποτελεί ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο όργανο. Αποτελείται από δισεκατομμύρια νευρικά κύτταρα (ονομάζονται αλλιώς και νευρώνες), τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με τρισεκατομμύρια συνάψεις. Η σύνδεση αυτή γίνεται μέσω ορισμένων ουσιών, οι οποίες ονομάζονται νευροδιαβιβαστές, εκκρίνονται από το νευρικό κύτταρο στο χώρο μεταξύ αυτού και του επομένου κυττάρου και καθορίζουν την μεταβίβαση του ερεθίσματος. Από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια βρέθηκε ότι, η ποσότητα των πληροφοριών που δέχεται καθημερινά ο εγκέφαλος είναι 34 GB!
Έρευνες τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ο εγκέφαλός μας αλλάζει διαρκώς. Αυτή η ικανότητα του εγκεφάλου για αλλαγή ονομάζεται πλαστικότητα- όπως για παρδειγμα, ένα αντικείμενο από πλαστελίνη, το οποίο μπορεί διαρκώς να αναδιαμορφώνεται.
Η επαναδιαμόρφωση αυτή αφορά κυρίως την τροποποίηση των συνάψεων μεταξύ των νευρώνων σε νέα κυκλώματα, η οποία μπορεί να είναι παροδική για λίγα λεπτά ή μπορεί να είναι και μόνιμη. Τα παλαιότερα χρόνια θεωρούνταν ότι μόνο ο εγκέφαλος των παιδιών είχε πλαστικότητα, αλλά τα τελευταία χρόνια βρέθηκε ότι και ο ενήλικος εγκέφαλος έχει πλαστικότητα
Μια από τις θεωρίες, η οποία συνδέεται στενά με την πλαστικότητα του εγκεφάλου, είναι αυτή των "νοητικών εφεδρειών" ή "νοητικού αποθέματος". Ο εγκέφαλός μας δηλαδή, διαθέτει ένα απόθεμα νευρικών κυττάρων, τα οποία μπορούν να αντικαταστήσουν άλλα νευρικά κύτταρα όταν καταστρέφονται και βοηθάει στην πρόληψη παθήσεων του εγκεφάλου, όπως είναι η Νόσος Αλτσχάιμερ. Το νοητικό απόθεμα καθορίζεται από γενετικούς, εκπαιδευτικούς, επαγγελματικούς και κοινωνικούς παράγοντες.
Πώς, όμως, δημιουργείται αυτό το νοητικό απόθεμα; Πώς μπορούμε να ασκήσουμε και να γυμνάσουμε τον εγκέφαλό μας, προκειμένου να τον προστατεύσουμε και να τον θωρακίσουμε απέναντι σε πιθανές μελλοντικές παθήσεις του;
Κατ' αρχήν, τα έτη εκπαίδευσης παίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία νοητικού αποθέματος και στη γυμναστική του εγκεφάλου. Έρευνες έχουν δείξει ότι η μεγαλύτερη διάρκεια εκπαίδευσης θεωρείται προστατευτικός παράγοντας κατά της άνοιας. Η πανεπιστημιακή μόρφωση και η επιλογή στη συνέχεια μιας πνευματικά απαιτητικής εργασίας ελαττώνει τον κίνδυνο εμφάνισης νόσου Αλτσχάιμερ.
Απλές καθημερινές δραστηριότητες που μπορούν να γυμνάσουν τον εγκέφαλο είναι:
-Η επίλυση σταυρολέξων (ειδικότερα SUDOKU, για το οποίο ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί συνδυασμούς σκέψης ανώτερους και από τους πιο εξελιγμένους υπολογιστές!).
-Το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών,
-Παιχνίδια που απαιτούν πνευματική δραστηριότητα, όπως το σκάκι αλλά και η πρέφα και η μπιρίμπα.
-Το να μη χρησιμοποιεί κάποιος κομπιουτεράκι, αλλά να κάνει τις απλές αριθμητικές πράξεις με χαρτί και μολύβι.
-Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στον υπολογιστή, όπως παραδείγματος χάριν, το παιχνίδι «Brain Age» της εταιρείας «Νιντέντο» (Nintendo), το οποίο είναι μια συλλογή από μίνι-παζλ και υπόσχεται ότι θα γυμνάσει το μυαλό των παικτών με ολιγόλεπτη καθημερινή χρήση. Επίσης, σύμφωνα με ερευνητές του Ινστιτούτο Μνήμης και Γήρανσης του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, Λος 'Αντζελες (UCLA), η χρήση του διαδικτύου αυξάνει τη λειτουργία του εγκεφάλου και ενεργοποιεί κέντρα λήψης αποφάσεων και πολύπλοκης σκέψης
-Η αυξημένη κοινωνική ζωή και συμμετοχή σε πολλές κοινωνικές δραστηριότητες ελαττώνουν τον ρυθμό νοητικής έκπτωσης, ενώ αυξάνουν και την επιβίωση.
-Η εκμάθηση ξένης γλώσσας, μουσικών οργάνων, η δημιουργία έργων τέχνης, όπως π.χ. οι πίνακες και τα γλυπτά, η απομνημόνευση στίχων ποίησης ή τραγουδιών και η αποφυγή πολλών ωρών τηλεθέασης.
Επίσης, η φυσική άσκηση, εκτός από το σώμα γυμνάζει και τον εγκέφαλο. Από πρόσφατη έρευνα, έχει βρεθεί ότι ο όγκος του ιπποκάμπου (μιας περιοχής του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνη για τη μνήμη) είναι ανάλογος με τη φυσική άσκηση, έτσι όσο περισσότερο ασκούμαστε τόσο βελτιώνουμε όχι μόνο τη φυσική αλλά και τη νοητική μας κατάσταση.
H φυσική άσκηση έχει βρεθεί ότι αυξάνει και την ποσότητα της ντοπαμίνης, ενός σημαντικού νευροδιαβιβαστή για τη μεταφορά πληροφοριών μεταξύ των νευρικών κυττάρων.
Επίσης, η φυσική άσκηση βελτιώνει τη ροή του αίματος και την οξυγόνωση του εγκεφάλου. Έχει παρατηρηθεί ειδικότερα ότι η συστηματική, έστω και ήπια, άσκηση (απλό βάδισμα, γυμναστική, κολύμπι ή οποιοδήποτε άλλη μορφή άσκησης) για μισή ώρα, περίπου τρεις φορές την εβδομάδα, μειώνει έως και 40% τον κίνδυνο εμφάνισης νόσου του Αλτσχάιμερ.
Η καλή και ισορροπημένη διατροφή, ειδικότερα η Μεσογειακή Διατροφή, σχετίζεται, επίσης, με την ελαττωμένη εμφάνιση της νόσου Αλτσχάιμερ.
Τι μάθαμε για τη νοημοσύνη των ζώων και των φυτών
Για μια ακόμη χρονιά, δεν έλειψαν οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις σχετικά με τη νοημοσύνη των άλλων οργανισμών. Κάθε χρόνο που περνά, ο άνθρωπος χάνει σταδιακά το προνόμιο της αποκλειστικότητας, καθώς σταδιακά συνειδητοποιεί ότι πολλά ζώα, ακόμα και φυτά, έχουν ικανότητες που μοιάζουν με τις δικές του.
Ακολουθεί ένας ενδεικτικός κατάλογος, σύμφωνα με το BBC, με τις επιστημονικές έρευνες που έγιναν το 2009 και έφεραν στο φως νέα δεδομένα για την εξυπνάδα των άλλων πλασμάτων στη φύση:
1. Τα άλμπατρος είναι αρκετά έξυπνα, ώστε να δημιουργούν σχέσεις με τις δολοφόνους φάλαινες στον ανοικτό ωκεανό, όπως αποκάλυψαν για πρώτη φορά μικροσκοπικές βιντεοκάμερες προσδεμένες πάνω στα πουλιά. Η έρευνα βοηθά να εξηγηθεί πώς τα άλμπατρος καταφέρνουν να βρουν την τροφή τους στην αχανή θάλασσα.
2. Οι χιμπατζήδες φτιάχνουν στο μυαλό τους νοητικούς χάρτες, με τα δέντρα του δάσους που είναι φορτωμένα με φρούτα. Η μνήμη του θεωρούμενου ως κοντινότερου συγγενή του ανθρώπου είναι τόσο ακριβής σε σχέση με τον χώρο, ώστε μπορεί να εντοπίσει ένα ξεχωριστό δέντρο ανάμεσα σε χιλιάδες. Επιπλέον, οι χιμπατζήδες μπορούν να θυμηθούν πόσα φρούτα έχει κάθε δέντρο και έτσι αποφασίζουν να πάνε όσο μακριά χρειάζεται, προκειμένου να βρουν το δέντρο με τα περισσότερα φρούτα.
3. Τα χταπόδια αρπάζουν ανοικτές καρύδες με τα πλοκάμια τους και… τρέχουν μέχρι να βρουν το σημείο του βυθού που τους αρέσει για να χρησιμοποιήσουν την καρύδα ως σπίτι τους. Η πιο αστεία ανακάλυψη της χρονιάς, που έκανε τους επιστήμονες που τη βιντεοσκόπησαν, να σκάσουν στα γέλια, αποκάλυψε ότι τα χταπόδια είναι τα πρώτα μη σπονδυλωτά πλάσματα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν ένα εργαλείο (καρύδα).
4. Τα πουλιά που είναι πιο έξυπνα, είναι επίσης πιο… σέξι. Οι επιστήμονες, κάνοντας πειράματα (με αρσενικά του είδους bowerbirds), ανακάλυψαν ότι τα πουλιά που είναι ικανότερα στην επίλυση πρακτικών προβλημάτων (προφανώς όχι μαθηματικών!), είναι παράλληλα πιο σεξουαλικά ελκυστικά στα μάτια των θηλυκών και έχουν έτσι περισσότερες συντρόφους σε σχέση με τα πιο… χαζά αρσενικά.
5. Οι αράχνες μπορούν να φτιάχνουν ομοιώματα του σώματός τους σε φυσικό μέγεθος για να ξεγελούν τους επιδρομείς από τους οποίους κινδυνεύουν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται πιθανότατα για το πρώτο παράδειγμα ζώου που έχει βρεθεί να κατασκευάζει αντίγραφο του εαυτού του ως καμουφλάζ ή αντιπερισπασμό. Η ανακάλυψη ίσως ερμηνεύει γιατί οι αράχνες αρέσκονται να στολίζουν τους ιστούς τους με παράξενα σχήματα.
6. Οι μύθοι του Αισώπου για τα πονηρά κοράκια, που γράφηκαν πριν χιλιάδες χρόνια, φαίνεται πως έχουν βάση, αφού τα πουλιά αυτά βιντεοσκοπήθηκαν να χρησιμοποιούν εργαλεία για να πιάσουν την τροφή τους (ρίχνοντας πέτρες σε ένα δοχείο, ώστε να σηκωθεί η στάθμη του υγρού για να ξεδιψάσουν), κάτι που παραπέμπει σε κατανόηση των νόμων της φυσικής!
7. Οι αετοί είναι αρκετά έξυπνοι και ικανοί, ώστε να κυνηγούν ομαδικά και να σκοτώνουν ταράνδους μέσα από συνδυασμένες επιδρομές που δείχνουν αξιοπρόσεκτο βαθμό συνεργασίας μεταξύ τους, όπως αποκάλυψε μια θεαματική βιντεοσκόπηση χρυσαετών.
8. Οι χιμπατζήδες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι για να απολαμβάνουν την ευχάριστη μουσική. Τα μωρά τους ενστικτωδώς προτιμούν την αρμονική από τη δυσαρμονική μουσική, κάτι που υποδηλώνει ότι η εκτίμηση της μουσικής δεν είναι αποκλειστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αλλά χάνεται στα απώτερα βάθη της εξέλιξης των ζώων.
9. Δεν χρησιμοποιούν μόνο οι άνθρωποι την αρωματοθεραπεία. Ορισμένα πουλιά (παπαδίτσες) μαζεύουν στις φωλιές και τις απολυμαίνουν με αρωματικά θεραπευτικά φυτά, που σκοτώνουν τα βακτήρια, όπως η μέντα και η λεβάντα. Με τον τρόπο αυτό, τα μικρά τους μεγαλώνουν σε ένα πιο αποστειρωμένο περιβάλλον, πράγμα που τους επιτρέπει να αναπτύσσονται πιο γρήγορα και να έχουν καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.
10. Δεν είναι μόνο τα ζώα που προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους με ευφυή τρόπο, αλλά και τα φυτά, όπως αποδείχτηκε το 2009, καθώς στα βροχοδάση του Ισημερινού βρέθηκε ένα φυτό που προσποιείται ότι είναι άρρωστο για να μην του επιτίθενται τα έντομα και τα παράσιτα, τα οποία αλλιώς θα έτρωγαν τα φύλλα του. Πρόκειται για το πρώτο παράδειγμα φυτού που έχει ποτέ βρεθεί να αναπτύσσει τέτοια πανούργα στρατηγική επιβίωσης.
Ακολουθεί ένας ενδεικτικός κατάλογος, σύμφωνα με το BBC, με τις επιστημονικές έρευνες που έγιναν το 2009 και έφεραν στο φως νέα δεδομένα για την εξυπνάδα των άλλων πλασμάτων στη φύση:
1. Τα άλμπατρος είναι αρκετά έξυπνα, ώστε να δημιουργούν σχέσεις με τις δολοφόνους φάλαινες στον ανοικτό ωκεανό, όπως αποκάλυψαν για πρώτη φορά μικροσκοπικές βιντεοκάμερες προσδεμένες πάνω στα πουλιά. Η έρευνα βοηθά να εξηγηθεί πώς τα άλμπατρος καταφέρνουν να βρουν την τροφή τους στην αχανή θάλασσα.
2. Οι χιμπατζήδες φτιάχνουν στο μυαλό τους νοητικούς χάρτες, με τα δέντρα του δάσους που είναι φορτωμένα με φρούτα. Η μνήμη του θεωρούμενου ως κοντινότερου συγγενή του ανθρώπου είναι τόσο ακριβής σε σχέση με τον χώρο, ώστε μπορεί να εντοπίσει ένα ξεχωριστό δέντρο ανάμεσα σε χιλιάδες. Επιπλέον, οι χιμπατζήδες μπορούν να θυμηθούν πόσα φρούτα έχει κάθε δέντρο και έτσι αποφασίζουν να πάνε όσο μακριά χρειάζεται, προκειμένου να βρουν το δέντρο με τα περισσότερα φρούτα.
3. Τα χταπόδια αρπάζουν ανοικτές καρύδες με τα πλοκάμια τους και… τρέχουν μέχρι να βρουν το σημείο του βυθού που τους αρέσει για να χρησιμοποιήσουν την καρύδα ως σπίτι τους. Η πιο αστεία ανακάλυψη της χρονιάς, που έκανε τους επιστήμονες που τη βιντεοσκόπησαν, να σκάσουν στα γέλια, αποκάλυψε ότι τα χταπόδια είναι τα πρώτα μη σπονδυλωτά πλάσματα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν ένα εργαλείο (καρύδα).
4. Τα πουλιά που είναι πιο έξυπνα, είναι επίσης πιο… σέξι. Οι επιστήμονες, κάνοντας πειράματα (με αρσενικά του είδους bowerbirds), ανακάλυψαν ότι τα πουλιά που είναι ικανότερα στην επίλυση πρακτικών προβλημάτων (προφανώς όχι μαθηματικών!), είναι παράλληλα πιο σεξουαλικά ελκυστικά στα μάτια των θηλυκών και έχουν έτσι περισσότερες συντρόφους σε σχέση με τα πιο… χαζά αρσενικά.
5. Οι αράχνες μπορούν να φτιάχνουν ομοιώματα του σώματός τους σε φυσικό μέγεθος για να ξεγελούν τους επιδρομείς από τους οποίους κινδυνεύουν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται πιθανότατα για το πρώτο παράδειγμα ζώου που έχει βρεθεί να κατασκευάζει αντίγραφο του εαυτού του ως καμουφλάζ ή αντιπερισπασμό. Η ανακάλυψη ίσως ερμηνεύει γιατί οι αράχνες αρέσκονται να στολίζουν τους ιστούς τους με παράξενα σχήματα.
6. Οι μύθοι του Αισώπου για τα πονηρά κοράκια, που γράφηκαν πριν χιλιάδες χρόνια, φαίνεται πως έχουν βάση, αφού τα πουλιά αυτά βιντεοσκοπήθηκαν να χρησιμοποιούν εργαλεία για να πιάσουν την τροφή τους (ρίχνοντας πέτρες σε ένα δοχείο, ώστε να σηκωθεί η στάθμη του υγρού για να ξεδιψάσουν), κάτι που παραπέμπει σε κατανόηση των νόμων της φυσικής!
7. Οι αετοί είναι αρκετά έξυπνοι και ικανοί, ώστε να κυνηγούν ομαδικά και να σκοτώνουν ταράνδους μέσα από συνδυασμένες επιδρομές που δείχνουν αξιοπρόσεκτο βαθμό συνεργασίας μεταξύ τους, όπως αποκάλυψε μια θεαματική βιντεοσκόπηση χρυσαετών.
8. Οι χιμπατζήδες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι για να απολαμβάνουν την ευχάριστη μουσική. Τα μωρά τους ενστικτωδώς προτιμούν την αρμονική από τη δυσαρμονική μουσική, κάτι που υποδηλώνει ότι η εκτίμηση της μουσικής δεν είναι αποκλειστικά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αλλά χάνεται στα απώτερα βάθη της εξέλιξης των ζώων.
9. Δεν χρησιμοποιούν μόνο οι άνθρωποι την αρωματοθεραπεία. Ορισμένα πουλιά (παπαδίτσες) μαζεύουν στις φωλιές και τις απολυμαίνουν με αρωματικά θεραπευτικά φυτά, που σκοτώνουν τα βακτήρια, όπως η μέντα και η λεβάντα. Με τον τρόπο αυτό, τα μικρά τους μεγαλώνουν σε ένα πιο αποστειρωμένο περιβάλλον, πράγμα που τους επιτρέπει να αναπτύσσονται πιο γρήγορα και να έχουν καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.
10. Δεν είναι μόνο τα ζώα που προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους με ευφυή τρόπο, αλλά και τα φυτά, όπως αποδείχτηκε το 2009, καθώς στα βροχοδάση του Ισημερινού βρέθηκε ένα φυτό που προσποιείται ότι είναι άρρωστο για να μην του επιτίθενται τα έντομα και τα παράσιτα, τα οποία αλλιώς θα έτρωγαν τα φύλλα του. Πρόκειται για το πρώτο παράδειγμα φυτού που έχει ποτέ βρεθεί να αναπτύσσει τέτοια πανούργα στρατηγική επιβίωσης.
Στέβια "το φυτό της χιλιετίας"
Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως "το φυτό της νέας χιλιετίας" και η ζάχαρή του ως "η ζάχαρη του μέλλοντος". Πρόκειται για το φυτό στέβια, που είναι ένα εντελώς νέο είδος φυτού για την Ελλάδα, άγνωστο στη χώρα μας μέχρι το 2005, όταν το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας άρχισε συστηματική επιστημονική έρευνα, την οποία και συνεχίζει σε συνεργασία με διάφορους φορείς, με σκοπό το φυτό αυτό να αποτελέσει μια εναλλακτική καλλιέργεια για τους Έλληνες γεωργούς.
Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, όπως αναφέρει ο καθηγητής Πέτρος Λόλας, είναι το πρώτο και μόνο Ίδρυμα έως τώρα που ασχολείται με συστηματική επιστημονική έρευνα της στέβιας στην Ελλάδα (η έρευνα άρχισε την περίοδο 2005-2007 και συνεχίζεται έως σήμερα, σε διάφορες περιοχές της χώρας).
Η στέβια (Stevia plant), σύμφωνα με όσα επισημαίνει ο κ. Λόλας, παρουσιάζει μεγάλο γεωργικό, βιομηχανικό και εμπορικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα (και την Ε.Ε.) για την ανάπτυξη της αγροτικής και της εθνικής οικονομίας.
Γεωργικά, η στέβια μπορεί, σε βάθος χρόνου (επόμενα 4-6 χρόνια) και με ορισμένες προϋποθέσεις, να αποτελέσει μια νέα εναλλακτική δυναμική καλλιέργεια για τους πρώην καπνοπαραγωγούς.
H καλλιέργεια της στέβιας θα συμβάλλει στη διαφοροποίηση της ελληνικής γεωργίας καθώς και στην αξιοποίηση πολλών γεωργικών εκτάσεων που εγκαταλείφθηκαν ή είναι σε αγρανάπαυση. Με τις σημερινές τιμές που ισχύουν αλλού για τα φύλλα ή τη "ζάχαρη", εξηγεί ο καθηγητής, η στέβια εξασφαλίζει ικανοποιητικό εισόδημα και απασχόληση, χωρίς καμιά επιδότηση.
Μάλιστα, επειδή δεν έχει ούτε πολλούς, ούτε σοβαρούς εχθρούς ή ασθένειες, ενδείκνυται για βιολογική ή ολοκληρωμένη παραγωγή και έτσι θεωρείται "πράσινη καλλιέργεια".
Εκτιμάται πως, σε παγκόσμιο επίπεδο, για την κάλυψη των πρώτων αναγκών σε στεβιοσίδη από τις πολυεθνικές που πήραν έγκριση χρήσης της "ζάχαρης της στέβιας" θα χρειασθούν πάνω από 8 εκατομμύρια στρέμματα.
Βιομηχανικά και εμπορικά, η στέβια, με τις μονάδες (εργοστάσια) εξαγωγής της ζάχαρης και τις νέες εμπορικές και εξαγωγικές υποδομές για τηνδιακίνηση της στεβιοζάχαρης, θα δημιουργήσει πολλές νέες θέσεις εργασίας και θα στηρίξει πολλαπλασιαστικά παράπλευρες οικονομικές δραστηριότητες, όπως ο καπνός.
Από τη γνώση που διαθέτει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με τους συνεργάτες του, ύστερα από συστηματική έρευνα επί τέσσερα έτη, σε όλη τη χώρα, φαίνεται πως ιδανικός τόπος σε απόδοση και σε "ζάχαρη" για τη στέβια δεν είναι μόνο μία περιοχή, αλλά περισσότερες στην Ελλάδα.
Προτείνεται, λοιπόν, η καλλιέργεια να είναι ευθύνη ενός κεντρικού φορέα, της Κεντρικής Συνεταιριστικής Ένωσης Παραγωγών Στέβιας και άλλων Καινοτόμων Καλλιεργειών που έχει ιδρυθεί, να μην είναι ελεύθερη και ανεξέλεγκτη, αλλά συμβολαιακή.
Σε αντίθετη περίπτωση, διαπιστώνει ο υπεύθυνος καθηγητής, η στέβια είναι "καταδικασμένη" να αποτύχει αφού θα έχει την τύχη των περισσότερων συμβατικών καλλιεργειών (σιτάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, κ.ά.
Χαρακτηριστικά
Ενδιαφέροντα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του φυτού, σύμφωνα με το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Η στέβια εντοπίστηκε από τον φυσιοδίφη Bertoni το 1887 στα υψίπεδα της Παραγουάης, στα σύνορα με την Βραζιλία. Εκεί, για πάρα πολλά χρόνια πριν από το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου στο "νέο κόσμο" χρησιμοποιούνταν από τις τοπικές φυλές των Ινδιάνων, οι οποίοι γνώριζαν τις μοναδικές ιδιότητές της στέβιας ως ισχυρό γλυκαντικό, θεραπευτικό και "μαγικό" βότανο.
Η στέβια (Stevia rebaudiana Bertoni) είναι ένα πολυετές, πολύκλαδο και ποώδες φυτό, που ζει ή καλλιεργείται αλλού ως ετήσιο και αλλού για 3-7 χρόνια, όπως και στην Ελλάδα.
Η παραγωγή της στέβιας μοιάζει πολύ με εκείνη του καπνού, τόσο ως προς τις εδαφοκλιματικές συνθήκες, περίοδο καλλιέργειας, πρώτα στα σπορεία και μετά στο χωράφι (Απρίλιος-Μάιο), όσο και ως προς τις καλλιεργητικές πρακτικές
Χρήση
Σήμερα, η κύρια χρήση της στέβιας είναι η εξαγωγή από τα φύλλα της -χλωρά ή ξηρά- των φυσικών γλυκαντικών ουσιών στεβιοσίδη, ρεμπαουδιοσίδη, κ.ά.. Η στεβιοσίδη μόνη της ή μαζί με τις άλλες γλυκαντικές ουσίες (αναφερόμενη ως στεβιοσίδη) είναι μία λευκή, μικροκρυσταλλική ουσία, όπως και η κοινή ζάχαρη, αλλά με μηδενική θερμιδική αξία και 200-300 φορές πιο γλυκιά, ανάλογα με την συγκέντρωση κάθε μιας από τις γλυκαντικές ουσίες.
Γι' αυτό και η στεβιοσίδη αναφέρεται και ως "ζάχαρη της στέβιας". Η στεβιοσίδη, ρεμπαουδιοσίδη, κάθε μία ή σε συνδυασμό (στεβιοσίδη), μπορεί να αντικαταστήσει την κοινή ζάχαρη σε οποιαδήποτε χρήση της, έχοντας όμως πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τη γνωστή μας ζάχαρη και τις συνθετικές γλυκαντικές ουσίες. Τα φύλλα χρησιμοποιούνται ως χλωρά/ξηρά, τριμμένα ή αλεσμένα, ενώ γίνεται χρήση ακόμη και του εκχυλίσματός τους. Τα στελέχη και τα υπολείμματα των φύλλων, μετά την εξαγωγή της ''ζάχαρης'', αποτελούν ζωοτροφή.
'Αλλες πολύ χρήσιμες φυσικές χημικές ουσίες της στέβιας είναι οι φυτοστερόλες(Ιατρική), η γιββερελλίνη (φυτοορμόνη) η χλωροφύλλη (φυσική χρωστική), κ.ά.
Οι μεγαλύτεροι χρήστες της στεβιοσίδης είναι η βιομηχανία τροφίμων-ποτών-ζαχαροπλαστική (υποκαθιστά τη ζάχαρη και την πράσινη χρωστική) και η Ιατρική (για τους διαβητικούς τύπου 2).
Στις διάφορες μορφές της -φύλλα, εκχυλίσματα, γλυκαντική ουσία- αποδίδονται πολλές βιοχημικές ιδιότητες. Η στέβια είχε πολύ σημαντικό διατροφικό, ιατρικό, θεραπευτικό και εθνοβοτανικό ρόλο στις παραδόσεις, δοξασίες και ιεροτελεστίες των λαών στους τόπους καταγωγής της στέβιας
Στη στέβια, οι ιθαγενείς Guarani, Mestizos, και άλλες τοπικές φυλές απέδιδαν διάφορες ιδιότητες. Στην Κίνα, τσάι από φύλλα στέβιας συνίσταται ως ορεκτικό, ως χωνευτικό, για απώλεια βάρους, για διατήρηση της νεότητας, ως διαιτητικό ή και για μείωση της επιθυμίας για κάπνισμα και ποτό.
Η στέβια, στις διάφορες μορφές της, χρησιμοποιείται σε περισσότερες από 20 χώρες ως υποκατάστατο της ζάχαρης, ως συμπλήρωμα διατροφής και δίαιτας. Στην Ιαπωνία και άλλες ασιατικές χώρες, γίνεται χρήση αυτής από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στις ΗΠΑ, η ρεμπαουδιοσίδη και στην Αυστραλία - Ν. Ζηλανδία η στεβιοσίδη από το τέλος του 2008 και ως υποκατάσταο της ζάχαρης Ήδη, στη Γαλλία, εταιρίες τροφίμων πήραν έγκριση χρήσης της ρεμπαουδιοσίδης σε τρόφιμα για δύο έτη. Στην Ιαπωνία και την Κορέα, η στεβιοσίδη καλύπτει περί το 40-50% της αγοράς γλυκαντικών ουσιών.
Η στέβια, στις διάφορες μορφές της, χρησιμοποιείται στη Ν. Αμερική για περισσότερα από 500 χρόνια, στην Ευρώπη από το 1999, ενώ στον Καναδά και τις ΗΠΑ, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι το 1991, επιτρέπονταν μόνο ως διαιτητικό συμπλήρωμα. Το 1991, στις ΗΠΑ απαγορεύθηκε κάθε χρήση μέχρι το 1995 οπότε επέτρεψε και πάλι την χρήση. 'Αλλες χώρες όπου χρησιμοποιείται η στέβια είναι η Ελβετία, μερικές της Ανατολικής Ευρώπης και της Αφρικής.
Με την έγκριση χρήσης της στεβιοσίδης ως τρόφιμο-υποκατάστατο της ζάχαρης, στην Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία, από τον Οκτώβριο του 2008 και στις ΗΠΑ (από διάφορες πολυεθνικές το 2009), η χρήση και ο αριθμός των χωρών όπου επιτρέπεται αυτή, αναμένεται να αυξάνει κάθε χρόνο. Η Κίνα είναι η μεγαλύτερη χώρα -παραγωγός και η Ιαπωνία η μεγαλύτερη χώρα- καταναλωτής.
Σήμερα, εκτιμάται πως χρήση στέβιας, κάθε μέρα, σε διάφορες χώρες, κάνουν πάνω από 150 εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα.
Στην ΕΕ και τον FAO έχει ορισθεί, από το 2008, Ημερήσια Αποδεκτή Λήψη 10 mg στεβιοσίδη/kg ζώντος βάρους. Στην ΕΕ επιτρέπεται από το 2005 η χρήση της στέβιας και εκχυλισμάτων της στα σιτηρέσια (ως αρωματικό συστατικό) έως ποσοστό 2% και στα καλλυντικά. Η διαδικασία έγκρισης χρήσης της στεβιοσίδης ως νεοφανές τρόφιμο και υποκατάστατο της ζάχαρης στην ΕΕ είναι σε εξέλιξη και αναμένεται το 2010/2011.
Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, όπως αναφέρει ο καθηγητής Πέτρος Λόλας, είναι το πρώτο και μόνο Ίδρυμα έως τώρα που ασχολείται με συστηματική επιστημονική έρευνα της στέβιας στην Ελλάδα (η έρευνα άρχισε την περίοδο 2005-2007 και συνεχίζεται έως σήμερα, σε διάφορες περιοχές της χώρας).
Η στέβια (Stevia plant), σύμφωνα με όσα επισημαίνει ο κ. Λόλας, παρουσιάζει μεγάλο γεωργικό, βιομηχανικό και εμπορικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα (και την Ε.Ε.) για την ανάπτυξη της αγροτικής και της εθνικής οικονομίας.
Γεωργικά, η στέβια μπορεί, σε βάθος χρόνου (επόμενα 4-6 χρόνια) και με ορισμένες προϋποθέσεις, να αποτελέσει μια νέα εναλλακτική δυναμική καλλιέργεια για τους πρώην καπνοπαραγωγούς.
H καλλιέργεια της στέβιας θα συμβάλλει στη διαφοροποίηση της ελληνικής γεωργίας καθώς και στην αξιοποίηση πολλών γεωργικών εκτάσεων που εγκαταλείφθηκαν ή είναι σε αγρανάπαυση. Με τις σημερινές τιμές που ισχύουν αλλού για τα φύλλα ή τη "ζάχαρη", εξηγεί ο καθηγητής, η στέβια εξασφαλίζει ικανοποιητικό εισόδημα και απασχόληση, χωρίς καμιά επιδότηση.
Μάλιστα, επειδή δεν έχει ούτε πολλούς, ούτε σοβαρούς εχθρούς ή ασθένειες, ενδείκνυται για βιολογική ή ολοκληρωμένη παραγωγή και έτσι θεωρείται "πράσινη καλλιέργεια".
Εκτιμάται πως, σε παγκόσμιο επίπεδο, για την κάλυψη των πρώτων αναγκών σε στεβιοσίδη από τις πολυεθνικές που πήραν έγκριση χρήσης της "ζάχαρης της στέβιας" θα χρειασθούν πάνω από 8 εκατομμύρια στρέμματα.
Βιομηχανικά και εμπορικά, η στέβια, με τις μονάδες (εργοστάσια) εξαγωγής της ζάχαρης και τις νέες εμπορικές και εξαγωγικές υποδομές για τηνδιακίνηση της στεβιοζάχαρης, θα δημιουργήσει πολλές νέες θέσεις εργασίας και θα στηρίξει πολλαπλασιαστικά παράπλευρες οικονομικές δραστηριότητες, όπως ο καπνός.
Από τη γνώση που διαθέτει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με τους συνεργάτες του, ύστερα από συστηματική έρευνα επί τέσσερα έτη, σε όλη τη χώρα, φαίνεται πως ιδανικός τόπος σε απόδοση και σε "ζάχαρη" για τη στέβια δεν είναι μόνο μία περιοχή, αλλά περισσότερες στην Ελλάδα.
Προτείνεται, λοιπόν, η καλλιέργεια να είναι ευθύνη ενός κεντρικού φορέα, της Κεντρικής Συνεταιριστικής Ένωσης Παραγωγών Στέβιας και άλλων Καινοτόμων Καλλιεργειών που έχει ιδρυθεί, να μην είναι ελεύθερη και ανεξέλεγκτη, αλλά συμβολαιακή.
Σε αντίθετη περίπτωση, διαπιστώνει ο υπεύθυνος καθηγητής, η στέβια είναι "καταδικασμένη" να αποτύχει αφού θα έχει την τύχη των περισσότερων συμβατικών καλλιεργειών (σιτάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, κ.ά.
Χαρακτηριστικά
Ενδιαφέροντα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του φυτού, σύμφωνα με το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Η στέβια εντοπίστηκε από τον φυσιοδίφη Bertoni το 1887 στα υψίπεδα της Παραγουάης, στα σύνορα με την Βραζιλία. Εκεί, για πάρα πολλά χρόνια πριν από το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου στο "νέο κόσμο" χρησιμοποιούνταν από τις τοπικές φυλές των Ινδιάνων, οι οποίοι γνώριζαν τις μοναδικές ιδιότητές της στέβιας ως ισχυρό γλυκαντικό, θεραπευτικό και "μαγικό" βότανο.
Η στέβια (Stevia rebaudiana Bertoni) είναι ένα πολυετές, πολύκλαδο και ποώδες φυτό, που ζει ή καλλιεργείται αλλού ως ετήσιο και αλλού για 3-7 χρόνια, όπως και στην Ελλάδα.
Η παραγωγή της στέβιας μοιάζει πολύ με εκείνη του καπνού, τόσο ως προς τις εδαφοκλιματικές συνθήκες, περίοδο καλλιέργειας, πρώτα στα σπορεία και μετά στο χωράφι (Απρίλιος-Μάιο), όσο και ως προς τις καλλιεργητικές πρακτικές
Χρήση
Σήμερα, η κύρια χρήση της στέβιας είναι η εξαγωγή από τα φύλλα της -χλωρά ή ξηρά- των φυσικών γλυκαντικών ουσιών στεβιοσίδη, ρεμπαουδιοσίδη, κ.ά.. Η στεβιοσίδη μόνη της ή μαζί με τις άλλες γλυκαντικές ουσίες (αναφερόμενη ως στεβιοσίδη) είναι μία λευκή, μικροκρυσταλλική ουσία, όπως και η κοινή ζάχαρη, αλλά με μηδενική θερμιδική αξία και 200-300 φορές πιο γλυκιά, ανάλογα με την συγκέντρωση κάθε μιας από τις γλυκαντικές ουσίες.
Γι' αυτό και η στεβιοσίδη αναφέρεται και ως "ζάχαρη της στέβιας". Η στεβιοσίδη, ρεμπαουδιοσίδη, κάθε μία ή σε συνδυασμό (στεβιοσίδη), μπορεί να αντικαταστήσει την κοινή ζάχαρη σε οποιαδήποτε χρήση της, έχοντας όμως πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τη γνωστή μας ζάχαρη και τις συνθετικές γλυκαντικές ουσίες. Τα φύλλα χρησιμοποιούνται ως χλωρά/ξηρά, τριμμένα ή αλεσμένα, ενώ γίνεται χρήση ακόμη και του εκχυλίσματός τους. Τα στελέχη και τα υπολείμματα των φύλλων, μετά την εξαγωγή της ''ζάχαρης'', αποτελούν ζωοτροφή.
'Αλλες πολύ χρήσιμες φυσικές χημικές ουσίες της στέβιας είναι οι φυτοστερόλες(Ιατρική), η γιββερελλίνη (φυτοορμόνη) η χλωροφύλλη (φυσική χρωστική), κ.ά.
Οι μεγαλύτεροι χρήστες της στεβιοσίδης είναι η βιομηχανία τροφίμων-ποτών-ζαχαροπλαστική (υποκαθιστά τη ζάχαρη και την πράσινη χρωστική) και η Ιατρική (για τους διαβητικούς τύπου 2).
Στις διάφορες μορφές της -φύλλα, εκχυλίσματα, γλυκαντική ουσία- αποδίδονται πολλές βιοχημικές ιδιότητες. Η στέβια είχε πολύ σημαντικό διατροφικό, ιατρικό, θεραπευτικό και εθνοβοτανικό ρόλο στις παραδόσεις, δοξασίες και ιεροτελεστίες των λαών στους τόπους καταγωγής της στέβιας
Στη στέβια, οι ιθαγενείς Guarani, Mestizos, και άλλες τοπικές φυλές απέδιδαν διάφορες ιδιότητες. Στην Κίνα, τσάι από φύλλα στέβιας συνίσταται ως ορεκτικό, ως χωνευτικό, για απώλεια βάρους, για διατήρηση της νεότητας, ως διαιτητικό ή και για μείωση της επιθυμίας για κάπνισμα και ποτό.
Η στέβια, στις διάφορες μορφές της, χρησιμοποιείται σε περισσότερες από 20 χώρες ως υποκατάστατο της ζάχαρης, ως συμπλήρωμα διατροφής και δίαιτας. Στην Ιαπωνία και άλλες ασιατικές χώρες, γίνεται χρήση αυτής από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στις ΗΠΑ, η ρεμπαουδιοσίδη και στην Αυστραλία - Ν. Ζηλανδία η στεβιοσίδη από το τέλος του 2008 και ως υποκατάσταο της ζάχαρης Ήδη, στη Γαλλία, εταιρίες τροφίμων πήραν έγκριση χρήσης της ρεμπαουδιοσίδης σε τρόφιμα για δύο έτη. Στην Ιαπωνία και την Κορέα, η στεβιοσίδη καλύπτει περί το 40-50% της αγοράς γλυκαντικών ουσιών.
Η στέβια, στις διάφορες μορφές της, χρησιμοποιείται στη Ν. Αμερική για περισσότερα από 500 χρόνια, στην Ευρώπη από το 1999, ενώ στον Καναδά και τις ΗΠΑ, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι το 1991, επιτρέπονταν μόνο ως διαιτητικό συμπλήρωμα. Το 1991, στις ΗΠΑ απαγορεύθηκε κάθε χρήση μέχρι το 1995 οπότε επέτρεψε και πάλι την χρήση. 'Αλλες χώρες όπου χρησιμοποιείται η στέβια είναι η Ελβετία, μερικές της Ανατολικής Ευρώπης και της Αφρικής.
Με την έγκριση χρήσης της στεβιοσίδης ως τρόφιμο-υποκατάστατο της ζάχαρης, στην Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία, από τον Οκτώβριο του 2008 και στις ΗΠΑ (από διάφορες πολυεθνικές το 2009), η χρήση και ο αριθμός των χωρών όπου επιτρέπεται αυτή, αναμένεται να αυξάνει κάθε χρόνο. Η Κίνα είναι η μεγαλύτερη χώρα -παραγωγός και η Ιαπωνία η μεγαλύτερη χώρα- καταναλωτής.
Σήμερα, εκτιμάται πως χρήση στέβιας, κάθε μέρα, σε διάφορες χώρες, κάνουν πάνω από 150 εκατομμύρια άνθρωποι, χωρίς να παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα.
Στην ΕΕ και τον FAO έχει ορισθεί, από το 2008, Ημερήσια Αποδεκτή Λήψη 10 mg στεβιοσίδη/kg ζώντος βάρους. Στην ΕΕ επιτρέπεται από το 2005 η χρήση της στέβιας και εκχυλισμάτων της στα σιτηρέσια (ως αρωματικό συστατικό) έως ποσοστό 2% και στα καλλυντικά. Η διαδικασία έγκρισης χρήσης της στεβιοσίδης ως νεοφανές τρόφιμο και υποκατάστατο της ζάχαρης στην ΕΕ είναι σε εξέλιξη και αναμένεται το 2010/2011.
Jan 20, 2010
Ο γάμος λειτουργεί προς όφελος του άνδρα
Στο παρελθόν, ο γάμος αποτελούσε έναν τρόπο οικονομικής εξασφάλισης για τις γυναίκες. Στις ημέρες μας, όμως, ολοένα και περισσότεροι άνδρες βελτιώνουν την οικονομική τους κατάσταση αφότου εισέλθουν εις γάμου κοινωνίαν, όπως προκύπτει από την έκθεση του ερευνητικού κέντρου Pew, έπειτα από ανάλυση δημογραφικών στοιχείων στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με την έκθεση, αυξάνονται τα ποσοστά των γυναικών με ανώτερη μόρφωση έναντι των ανδρών, ενώ αναδεικνύονται σε βασικές συμβαλλόμενες στο οικογενειακό εισόδημα.
Οι αλλαγές αντικατοπτρίζουν την αύξηση των εργαζομένων γυναικών στη διάρκεια των σαράντα τελευταίων ετών -μια χρονική περίοδο, κατά την οποία οι Αμερικανίδες ξεπέρασαν τους άνδρες, τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης όσο και σε αύξηση εσόδων.
Εν συγκρίσει με τα δεδομένα της δεκαετίας του '70, σήμερα είναι μεγαλύτερο το ποσοστό των ανδρών που έχουν παντρευτεί γυναίκες με μόρφωση και εισόδημα που ξεπερνάει το δικό τους, ενώ αντιστοίχως είναι και μεγαλύτερο το ποσοστό των γυναικών με συζύγους χαμηλότερου εισοδήματος και κατώτερου μορφωτικού επιπέδου.
«Από οικονομικής άποψης, αυτές οι τάσεις έχουν συμβάλει σε αντιστροφή του ρόλου των φύλων, εντός του συζυγικού βίου», επισημαίνουν οι συγγραφείς της έκθεσης του Ινστιτούτου Pew, Ρίτσαρντ Φράι και ΝτιΒέρα Κον.
«Στο παρελθόν, όταν ήταν σχετικώς μικρός ο αριθμός των γυναικών που εργαζόταν, ο γάμος ενίσχυε το οικονομικό κύρος των γυναικών περισσότερο από ό,τι των ανδρών. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, τα οικονομικά οφέλη από το γάμο είναι μεγαλύτερα για τους άνδρες», συμπληρώνουν οι αναλυτές.
Με βάση τα συμπεράσματα της έκθεσης, στα περισσότερα από το 50% των παντρεμένων ζευγαριών με συζύγους ηλικίας μεταξύ 30-44 ετών -μια ηλικιακή ομάδα που για πρώτη φορά στις ΗΠΑ περιλαμβάνει περισσότερες γυναίκες έναντι ανδρών με ανώτατη εκπαίδευση-, οι σύζυγοι έχουν αντίστοιχα επίπεδα μόρφωσης.
Στο 28% των γάμων, η γυναίκα έχει ανώτερο μορφωτικό επίπεδο έναντι του συζύγου, ενώ στο 19% ο άνδρας έχει μεγαλύτερη μόρφωση. Οι άνδρες παραμένουν οι βασικότεροι συμβαλλόμενοι στο οικογενειακό εισόδημα -με το 78% να κερδίζει περισσότερα ή τουλάχιστον τα ίδια με τις συζύγους- αλλά το ποσοστό γυναικών με εισόδημα που ξεπερνάει εκείνο των ανδρών έχει υπερτετραπλασιασθεί, από μόλις 4% το 1970, στο 22% σήμερα.
Από το 1970 μέχρι το 2007, τα κέρδη των γυναικών αυξήθηκαν 44%, έναντι μόλις 6% για τους άνδρες, αν και σε επίπεδο αποδοχών παραμένει η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων.
Σύμφωνα με την έκθεση, αυξάνονται τα ποσοστά των γυναικών με ανώτερη μόρφωση έναντι των ανδρών, ενώ αναδεικνύονται σε βασικές συμβαλλόμενες στο οικογενειακό εισόδημα.
Οι αλλαγές αντικατοπτρίζουν την αύξηση των εργαζομένων γυναικών στη διάρκεια των σαράντα τελευταίων ετών -μια χρονική περίοδο, κατά την οποία οι Αμερικανίδες ξεπέρασαν τους άνδρες, τόσο σε επίπεδο εκπαίδευσης όσο και σε αύξηση εσόδων.
Εν συγκρίσει με τα δεδομένα της δεκαετίας του '70, σήμερα είναι μεγαλύτερο το ποσοστό των ανδρών που έχουν παντρευτεί γυναίκες με μόρφωση και εισόδημα που ξεπερνάει το δικό τους, ενώ αντιστοίχως είναι και μεγαλύτερο το ποσοστό των γυναικών με συζύγους χαμηλότερου εισοδήματος και κατώτερου μορφωτικού επιπέδου.
«Από οικονομικής άποψης, αυτές οι τάσεις έχουν συμβάλει σε αντιστροφή του ρόλου των φύλων, εντός του συζυγικού βίου», επισημαίνουν οι συγγραφείς της έκθεσης του Ινστιτούτου Pew, Ρίτσαρντ Φράι και ΝτιΒέρα Κον.
«Στο παρελθόν, όταν ήταν σχετικώς μικρός ο αριθμός των γυναικών που εργαζόταν, ο γάμος ενίσχυε το οικονομικό κύρος των γυναικών περισσότερο από ό,τι των ανδρών. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, τα οικονομικά οφέλη από το γάμο είναι μεγαλύτερα για τους άνδρες», συμπληρώνουν οι αναλυτές.
Με βάση τα συμπεράσματα της έκθεσης, στα περισσότερα από το 50% των παντρεμένων ζευγαριών με συζύγους ηλικίας μεταξύ 30-44 ετών -μια ηλικιακή ομάδα που για πρώτη φορά στις ΗΠΑ περιλαμβάνει περισσότερες γυναίκες έναντι ανδρών με ανώτατη εκπαίδευση-, οι σύζυγοι έχουν αντίστοιχα επίπεδα μόρφωσης.
Στο 28% των γάμων, η γυναίκα έχει ανώτερο μορφωτικό επίπεδο έναντι του συζύγου, ενώ στο 19% ο άνδρας έχει μεγαλύτερη μόρφωση. Οι άνδρες παραμένουν οι βασικότεροι συμβαλλόμενοι στο οικογενειακό εισόδημα -με το 78% να κερδίζει περισσότερα ή τουλάχιστον τα ίδια με τις συζύγους- αλλά το ποσοστό γυναικών με εισόδημα που ξεπερνάει εκείνο των ανδρών έχει υπερτετραπλασιασθεί, από μόλις 4% το 1970, στο 22% σήμερα.
Από το 1970 μέχρι το 2007, τα κέρδη των γυναικών αυξήθηκαν 44%, έναντι μόλις 6% για τους άνδρες, αν και σε επίπεδο αποδοχών παραμένει η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων.
Jan 18, 2010
Oι ξανθιές είναι πιο διεκδικητικές από τις μελαχρινές
Ήρθε η ώρα οι ξανθιές να πάρουν το αίμα τους πίσω! Μπορεί να έχουν γίνει "στόχος" πολλών ανεκδότων εναντίον τους, όμως, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, είναι πιο επιθετικές, διεκδικητικές για τα δικαιώματά τους και αποφασισμένες να γίνει "το δικό τους", σε σχέση με τις μελαχρινές ή τις κοκκινομάλλες. Και δεν χρειάζεται καν να είναι…φυσική ξανθιά μια γυναίκα για να διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά, καθώς ένα απλό βάψιμο των μαλλιών της μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που νιώθει και συμπεριφέρεται.
Η έρευνα από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (Σάντα Μπάρμπαρα), υπό τον Ααρόν Σελ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι ξανθιές είναι πιθανότερο, σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες, να επιδεικνύουν "πολεμική" συμπεριφορά, καθώς προσελκύουν περισσότερη προσοχή και την αξιοποιούν κατάλληλα. Αυτό ισχύει, όπως αναφέρουν, όχι μόνο για τις "φυσικές" ξανθιές, αλλά και για όσες βάφουν τα μαλλιά τους ξανθά, καθώς σταδιακά αποκτούν τα "επιθετικά" χαρακτηριστικά των ξανθιών.
Η μελέτη εξέτασε τη σχέση ανάμεσα στην εμπιστοσύνη και την επιθετικότητα και κατέληξε ότι οι ξανθιές αντιμετωπίζονται καλύτερα από τις άλλες γυναίκες και "βαθμολογούνται" ψηλότερα από τους άνδρες για την εξωτερική εμφάνισή τους, ενώ, παράλληλα, είναι πιο πρόθυμες για "πόλεμο" προκειμένου υποστηρίξουν τα πιστεύω και τα συμφέροντά τους. Από την άλλη όμως, είναι λιγότερο πιθανό σε σχέση με τις μελαχρινές και τις κοκκινομάλλες να εμπλακούν όντως σε πραγματική σωματική μάχη - ίσως γιατί νοιάζονται περισσότερο για τη διατήρηση της εμφάνισής τους!
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας, οι ξανθιές, επειδή αντιμετωπίζονται προνομιακά από τους άλλους επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι σαν να ζουν σε μια "φούσκα", μη συνειδητοποιώντας ότι ιδίως οι άνδρες τις μεταχειρίζονται πιο ευνοϊκά σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες. "Δεν συνειδητοποιούν καν ότι τις αντιμετωπίζουν σαν πριγκίπισσες", δήλωσε ο Α.Σελ.
Η έρευνα επίσης διαπίστωσε ότι όσο πιο "ξεχωριστοί" νιώθουν οι άνθρωποι, οι μεν άνδρες για την φυσική τους δύναμη, οι δε γυναίκες για την ομορφιά τους, τόσο πιθανότερο είναι να θυμώνουν, όταν εμποδίζονται να πετύχουν τους κοινωνικούς στόχους τους.
Πάνω από το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια. Στην Ευρώπη οι πρώτοι άνθρωποι με ξανθιά μαλλιά εκτιμάται ότι εμφανίστηκαν πριν 11.000 χρόνια εξαιτίας μιας γενετικής μετάλλαξης.
Η έρευνα από ερευνητές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (Σάντα Μπάρμπαρα), υπό τον Ααρόν Σελ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι ξανθιές είναι πιθανότερο, σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες, να επιδεικνύουν "πολεμική" συμπεριφορά, καθώς προσελκύουν περισσότερη προσοχή και την αξιοποιούν κατάλληλα. Αυτό ισχύει, όπως αναφέρουν, όχι μόνο για τις "φυσικές" ξανθιές, αλλά και για όσες βάφουν τα μαλλιά τους ξανθά, καθώς σταδιακά αποκτούν τα "επιθετικά" χαρακτηριστικά των ξανθιών.
Η μελέτη εξέτασε τη σχέση ανάμεσα στην εμπιστοσύνη και την επιθετικότητα και κατέληξε ότι οι ξανθιές αντιμετωπίζονται καλύτερα από τις άλλες γυναίκες και "βαθμολογούνται" ψηλότερα από τους άνδρες για την εξωτερική εμφάνισή τους, ενώ, παράλληλα, είναι πιο πρόθυμες για "πόλεμο" προκειμένου υποστηρίξουν τα πιστεύω και τα συμφέροντά τους. Από την άλλη όμως, είναι λιγότερο πιθανό σε σχέση με τις μελαχρινές και τις κοκκινομάλλες να εμπλακούν όντως σε πραγματική σωματική μάχη - ίσως γιατί νοιάζονται περισσότερο για τη διατήρηση της εμφάνισής τους!
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας, οι ξανθιές, επειδή αντιμετωπίζονται προνομιακά από τους άλλους επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι σαν να ζουν σε μια "φούσκα", μη συνειδητοποιώντας ότι ιδίως οι άνδρες τις μεταχειρίζονται πιο ευνοϊκά σε σχέση με τις υπόλοιπες γυναίκες. "Δεν συνειδητοποιούν καν ότι τις αντιμετωπίζουν σαν πριγκίπισσες", δήλωσε ο Α.Σελ.
Η έρευνα επίσης διαπίστωσε ότι όσο πιο "ξεχωριστοί" νιώθουν οι άνθρωποι, οι μεν άνδρες για την φυσική τους δύναμη, οι δε γυναίκες για την ομορφιά τους, τόσο πιθανότερο είναι να θυμώνουν, όταν εμποδίζονται να πετύχουν τους κοινωνικούς στόχους τους.
Πάνω από το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια. Στην Ευρώπη οι πρώτοι άνθρωποι με ξανθιά μαλλιά εκτιμάται ότι εμφανίστηκαν πριν 11.000 χρόνια εξαιτίας μιας γενετικής μετάλλαξης.
Η μουσική βοηθά στην αντιμετώπιση του άγχους
Η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο για τη θεραπεία κοινών ασθενειών, σύμφωνα με τον δόκτορα Χανς Γιοακίμ Τράπε της πανεπιστημιακής κλινικής Μαριχόσπιταλ στην Χέρνη, της Γερμανίας.
Η κλασσική μουσική είναι η πλέον αποτελεσματική, έχει εξαιρετικά αποτελέσματα επί του άγχους, της κατάθλιψης και των καρδιοαγγειακών παθήσεων.
Εκτός αυτών βοηθά στην αντιμετώπιση των πόνων, του στρες και των διαταραχών του ύπνου και έχει πολύ θετικές επιρροές στο ανοσοποιητικό σύστημα, γράφει ο Τράπε σε γερμανικό ιατρικό περιοδικό.
Επιπλέον η κλασσική μουσική βοηθά στη συγκέντρωση, στη μνήμη, τη δημιουργικότητα και την ενέργεια σύμφωνα πάντα με τη μελέτη του ίδιου επιστήμονα.
Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η ορχηστρική μουσική.
Ο Τράπε στην περίπτωση αυτή συστήνει να δοκιμάσουν ως εναλλακτική λύση την ποπ ή τη ροκ μουσική.
Τα δύο αυτά είδη μουσικής έχει διαπιστωθεί ότι επηρεάζουν την ανθρώπινη διάθεση.
Επίσης η λατινοαμερικάνικη μουσική έχει παρατηρηθεί ότι διαθέτει ιδιότητες βελτίωσης της διάθεσης.
Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί σε καμιά περίπτωση για τη μουσική χέβι μέταλ ή την τέκνο, υπογραμμίζει ο Τράπε και προσθέτει ότι αυτά τα είδη μουσικής αυξάνουν τους καρδιακούς παλμούς και την αρτηριακή πίεση.
Η κλασσική μουσική είναι η πλέον αποτελεσματική, έχει εξαιρετικά αποτελέσματα επί του άγχους, της κατάθλιψης και των καρδιοαγγειακών παθήσεων.
Εκτός αυτών βοηθά στην αντιμετώπιση των πόνων, του στρες και των διαταραχών του ύπνου και έχει πολύ θετικές επιρροές στο ανοσοποιητικό σύστημα, γράφει ο Τράπε σε γερμανικό ιατρικό περιοδικό.
Επιπλέον η κλασσική μουσική βοηθά στη συγκέντρωση, στη μνήμη, τη δημιουργικότητα και την ενέργεια σύμφωνα πάντα με τη μελέτη του ίδιου επιστήμονα.
Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η ορχηστρική μουσική.
Ο Τράπε στην περίπτωση αυτή συστήνει να δοκιμάσουν ως εναλλακτική λύση την ποπ ή τη ροκ μουσική.
Τα δύο αυτά είδη μουσικής έχει διαπιστωθεί ότι επηρεάζουν την ανθρώπινη διάθεση.
Επίσης η λατινοαμερικάνικη μουσική έχει παρατηρηθεί ότι διαθέτει ιδιότητες βελτίωσης της διάθεσης.
Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί σε καμιά περίπτωση για τη μουσική χέβι μέταλ ή την τέκνο, υπογραμμίζει ο Τράπε και προσθέτει ότι αυτά τα είδη μουσικής αυξάνουν τους καρδιακούς παλμούς και την αρτηριακή πίεση.
Jan 14, 2010
Η ακατάλληλη διατροφή μπορεί να πυροδοτήσει την κατάθλιψη
Οι γυναίκες που πάσχουν από κατάθλιψη και άγχος θα πρέπει ίσως να επανεξετάσουν τη διατροφή τους και να αφαιρέσουν από αυτή τα επεξεργασμένα τρόφιμα, σύμφωνα με αυστραλιανή μελέτη.
Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης διαπίστωσαν ότι οι διαταραχές της διάθεσης ήταν πιο συχνές σε γυναίκες, ηλικίας 20 με 93 ετών, οι οποίες σε διάστημα δέκα ετών, τρέφονταν κυρίως με επεξεργασμένα και υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά τρόφιμα.
"Δεν υπάρχει κάποια μαγική δίαιτα", αναφέρει σε ηλεκτρονικό μήνυμά της που απέστειλε στο Ρόιτερς η δρ Φελίτσε Τζάκα και προσθέτει ότι μία δίαιτα που θα αποτελείται κυρίως από λαχανικά, φρούτα, τρόφιμα ολικής αλέσεως, γαλακτοκομικά με χαμηλά λιπαρά και άπαχο κρέας και σπανίως επεξεργασμένα τρόφιμα και γλυκά βοηθάει τον οργανισμό βιολογικά αλλά και ψυχικά.
Η Τζάκα και οι συνεργάτες της αξιολόγησαν τα διατροφικά και ψυχιατρικά ευρήματα που συνέλεξαν μέσα σε μία δεκαετία σε δείγμα 1.046 γυναικών.
Συνολικά 925 γυναίκες δεν είχαν διαταραχές της διάθεσης, ενώ 121 είχαν προβλήματα άγχους και κατάθλιψης, ανέφεραν οι ερευνητές στην Αμερικανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής.
Όταν αξιολόγησαν με ποιό τρόπο μπορεί να συνδέεται η διατροφή με τις διαταραχές της διάθεσης, διαπίστωσαν ότι η "δυτική" δίαιτα- κυρίως χάμπουργκερ, λευκό ψωμί, πίτσα, πατατάκια, γάλα με άρωμα, μπύρα και τρόφιμα με μεγάλη περιεκτικότητα ζάχαρης-συνδέεται με την πιθανότητα άνω του 50% εμφάνισης διαταραχών της διάθεσης.
Σε αντίθεση, τόσο η κατάθλιψη όσο και το άγχος εμφανίζονται σε ποσοστό κάτω του 30% μεταξύ γυναικών που επιλέγουν μία πιο "παραδοσιακή" αυστραλιανή δίαιτα- κυρίως λαχανικά, φρούτα, βοδινό κρέας, αρνί, ψάρι και τρόφιμα ολικής αλέσεως.
Αυτοί οι συσχετισμοί παρέμειναν όταν η ομάδα των ερευνητών συμπεριέλαβε και μία σειρά από άλλους παράγοντες όπως η ηλικία, το σωματικό βάρος, το κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, η μόρφωση, η σωματική δραστηριότητα, το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ.
Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης διαπίστωσαν ότι οι διαταραχές της διάθεσης ήταν πιο συχνές σε γυναίκες, ηλικίας 20 με 93 ετών, οι οποίες σε διάστημα δέκα ετών, τρέφονταν κυρίως με επεξεργασμένα και υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά τρόφιμα.
"Δεν υπάρχει κάποια μαγική δίαιτα", αναφέρει σε ηλεκτρονικό μήνυμά της που απέστειλε στο Ρόιτερς η δρ Φελίτσε Τζάκα και προσθέτει ότι μία δίαιτα που θα αποτελείται κυρίως από λαχανικά, φρούτα, τρόφιμα ολικής αλέσεως, γαλακτοκομικά με χαμηλά λιπαρά και άπαχο κρέας και σπανίως επεξεργασμένα τρόφιμα και γλυκά βοηθάει τον οργανισμό βιολογικά αλλά και ψυχικά.
Η Τζάκα και οι συνεργάτες της αξιολόγησαν τα διατροφικά και ψυχιατρικά ευρήματα που συνέλεξαν μέσα σε μία δεκαετία σε δείγμα 1.046 γυναικών.
Συνολικά 925 γυναίκες δεν είχαν διαταραχές της διάθεσης, ενώ 121 είχαν προβλήματα άγχους και κατάθλιψης, ανέφεραν οι ερευνητές στην Αμερικανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής.
Όταν αξιολόγησαν με ποιό τρόπο μπορεί να συνδέεται η διατροφή με τις διαταραχές της διάθεσης, διαπίστωσαν ότι η "δυτική" δίαιτα- κυρίως χάμπουργκερ, λευκό ψωμί, πίτσα, πατατάκια, γάλα με άρωμα, μπύρα και τρόφιμα με μεγάλη περιεκτικότητα ζάχαρης-συνδέεται με την πιθανότητα άνω του 50% εμφάνισης διαταραχών της διάθεσης.
Σε αντίθεση, τόσο η κατάθλιψη όσο και το άγχος εμφανίζονται σε ποσοστό κάτω του 30% μεταξύ γυναικών που επιλέγουν μία πιο "παραδοσιακή" αυστραλιανή δίαιτα- κυρίως λαχανικά, φρούτα, βοδινό κρέας, αρνί, ψάρι και τρόφιμα ολικής αλέσεως.
Αυτοί οι συσχετισμοί παρέμειναν όταν η ομάδα των ερευνητών συμπεριέλαβε και μία σειρά από άλλους παράγοντες όπως η ηλικία, το σωματικό βάρος, το κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, η μόρφωση, η σωματική δραστηριότητα, το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ.
Το αρσενικό χρωμόσωμα Υ αλλάζει με ταχύ ρυθμό
Μήπως οι άνδρες δεν είναι τελικά τόσο πρωτόγονοι και "κολλημένοι" όσο πιστεύουν οι γυναίκες; Μήπως μάλιστα δεν αργοπεθαίνουν, όπως προβλέπουν κάποιες Κασσάνδρες; Μια νέα επιστημονική ανακάλυψη έρχεται να ανατρέψει την εικόνα που επικρατούσε μέχρι σήμερα για το αρσενικό χρωμόσωμα Υ, το οποίο εθεωρείτο ως το πιο στάσιμο τμήμα του ανθρωπίνου γονιδιώματος, με συνέπεια, όπως πίστευαν οι επιστήμονες, τα αρσενικά γονίδια αργά να παρακμάζουν σε όλα τα είδη.
Η νέα αμερικανική έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature" και σύγκρινε το χρωμόσωμα Υ στους ανθρώπους και τους χιμπατζήδες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, στην πραγματικότητα, το αρσενικό χρωμόσωμα αποτελεί "θερμοκήπιο" συνεχών εξελικτικών αλλαγών. Ήταν η πρώτη φορά που "διαβάστηκε" πλήρως το χρωμόσωμα Υ του χιμπατζή και συγκρίθηκε με το αντίστοιχο του ανθρώπου, αποκαλύπτοντας και στα δύο είδη έναν εντυπωσιακό ρυθμό μεταβολής, που δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στο γενετικό κώδικα. "Είναι πραγματικά συναρπαστικό, απολύτως τεκμηριωμένο και τελείως δραματικό", δήλωσε ο γενετιστής των πληθυσμών 'Αντριου Κλαρκ του πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.
Περισσότερο από το 98% του DNA ανθρώπων και χιμπατζήδων είναι κοινό, αλλά πάνω από το 30% του DNA διαφέρει στην περιοχή του χρωμοσώματος Υ, πράγμα που δείχνει ότι και στα δύο είδη το συγκεκριμένο χρωμόσωμα έχει υποστεί καταλυτικές μεταβολές κατά τα έξι έως επτά εκατομμύρια χρόνια, αφότου τα δύο είδη διαχωρίστηκαν από τον κοινό πρόγονό τους, σύμφωνα με το γενετιστή Ντέηβιντ Πέιτζ, καθηγητή βιολογίας του ΜΙΤ, ερευνητή του Ιατρικού Ινστιτούτου Χάουαρντ Χιουζ και διευθυντή του Ινστιτούτου Γουάιτχεντ (ήταν αυτός που πρώτος, το 2003, είχε "διαβάσει" τη γενετική αλληλουχία του ανθρωπίνου γονιδιώματος Υ).
Στα περισσότερα θηλαστικά το φύλο καθορίζεται από τα χρωμοσώματα Χ και Υ. Τα θηλυκά έχουν δύο Χ και τα αρσενικά ένα Χ κι ένα Υ (που τους κάνει αρσενικά). Το Υ, που ήταν αρχικά ταυτόσημο με το Χ, είναι πια, μετά από 300 εκατ. χρόνια, το μικρότερο από όλα τα χρωμοσώματα.
Επί σχεδόν ένα αιώνα οι επιστήμονες πίστευαν ότι το χρωμόσωμα Υ, που έχει πολύ λιγότερα γονίδια από το θηλυκό χρωμόσωμα Χ, βρισκόταν σε φάση χρόνιας παρακμής και φθοράς. Και τα δύο χρωμοσώματα Χ και Ψ του φύλου προήλθαν εξελικτικά από ένα κοινό ζεύγος χρωμοσωμάτων πριν περίπου από 200 - 300 εκατ. χρόνια. Έκτοτε, το αρσενικό Υ συνεχώς χάνει γονίδια, ενώ μειώνεται και η ικανότητά του να ανασυνδυάζεται και να ανταλλάσσει γονίδια με το θηλυκό Χ, καθώς είναι μόνο του και δεν αποτελεί τμήμα ενός ζεύγους, όπως τα υπόλοιπα 44 χρωμοσώματα.
Κάπως έτσι, οι επιστήμονες πίστευαν πια ότι το Υ είναι απομονωμένο και έχει απομείνει με λίγες εκατοντάδες γονίδια, έχοντας ως μοναδική του δουλειά να παράγει σπέρμα και να επηρεάζει το φύλο των απογόνων. Μερικοί είχαν δυσοίωνα προβλέψει ότι σε 50.000 έως 125.000 χρόνια (ανάλογα με την απαισιοδοξία κάθε ερευνητή) το Υ θα εξαφανιστεί τελείως -και μαζί με αυτό και οι άνδρες (αν όχι η ίδια η ανθρωπότητα)!
Για αυτό το λόγο, οι επιστήμονες προέβλεπαν ότι το χρωμόσωμα Υ θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά ταυτόσημο στους ανθρώπους και στους χιμπατζήδες - αλλά, προς μεγάλη τους έκπληξη, βρέθηκε να διαφέρει εντυπωσιακά, σύμφωνα με το "Nature", το "Science" και τους "Τάιμς του Λονδίνου".
Απρόσμενο ήταν επίσης, όπως προέκυψε από τη σύγκριση, ότι το χρωμόσωμα Υ του χιμπατζή έχει χάσει ακόμα περισσότερα γονίδια σε σχέση με του ανθρώπου όλα αυτά τα 6 εκατ. χρόνια της εξέλιξης, συνεπώς το χρωμόσωμα Υ του ανθρώπου μοιάζει περισσότερο με αυτό του κοινού προγόνου τους.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, οι αλλαγές στο χρωμόσωμα Υ και των δύο ειδών έχουν προκληθεί από διάφορους μηχανισμούς, όπως το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα είχαν άνθρωποι και πίθηκοι αν ανέπτυσσαν νέα γονίδια για την παραγωγή σπέρματος (όσο πιο πολύ και πιο ποιοτικό σπέρμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η αναπαραγωγική επιτυχία, σύμφωνα με το κεντρικό δόγμα της βιολογίας).
"Έχει πλάκα να λέμε ότι οι άνδρες πρόκειται να πεθάνουν, όμως τα στοιχεία δείχνουν πλέον ότι αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια", δήλωσε η υπεύθυνη ερευνήτρια Τζένιφερ Χιουζ. Πάντως, για να μην πάρουν πολύ θάρρος οι άνδρες, επεσήμανε ότι επειδή το χρωμόσωμα Υ, που καθορίζει το φύλο, εξελίσσεται γρήγορα, δεν σημαίνει και ότι οι άνδρες είναι πιο εξελιγμένοι…
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature08700.html
Η νέα αμερικανική έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature" και σύγκρινε το χρωμόσωμα Υ στους ανθρώπους και τους χιμπατζήδες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, στην πραγματικότητα, το αρσενικό χρωμόσωμα αποτελεί "θερμοκήπιο" συνεχών εξελικτικών αλλαγών. Ήταν η πρώτη φορά που "διαβάστηκε" πλήρως το χρωμόσωμα Υ του χιμπατζή και συγκρίθηκε με το αντίστοιχο του ανθρώπου, αποκαλύπτοντας και στα δύο είδη έναν εντυπωσιακό ρυθμό μεταβολής, που δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στο γενετικό κώδικα. "Είναι πραγματικά συναρπαστικό, απολύτως τεκμηριωμένο και τελείως δραματικό", δήλωσε ο γενετιστής των πληθυσμών 'Αντριου Κλαρκ του πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.
Περισσότερο από το 98% του DNA ανθρώπων και χιμπατζήδων είναι κοινό, αλλά πάνω από το 30% του DNA διαφέρει στην περιοχή του χρωμοσώματος Υ, πράγμα που δείχνει ότι και στα δύο είδη το συγκεκριμένο χρωμόσωμα έχει υποστεί καταλυτικές μεταβολές κατά τα έξι έως επτά εκατομμύρια χρόνια, αφότου τα δύο είδη διαχωρίστηκαν από τον κοινό πρόγονό τους, σύμφωνα με το γενετιστή Ντέηβιντ Πέιτζ, καθηγητή βιολογίας του ΜΙΤ, ερευνητή του Ιατρικού Ινστιτούτου Χάουαρντ Χιουζ και διευθυντή του Ινστιτούτου Γουάιτχεντ (ήταν αυτός που πρώτος, το 2003, είχε "διαβάσει" τη γενετική αλληλουχία του ανθρωπίνου γονιδιώματος Υ).
Στα περισσότερα θηλαστικά το φύλο καθορίζεται από τα χρωμοσώματα Χ και Υ. Τα θηλυκά έχουν δύο Χ και τα αρσενικά ένα Χ κι ένα Υ (που τους κάνει αρσενικά). Το Υ, που ήταν αρχικά ταυτόσημο με το Χ, είναι πια, μετά από 300 εκατ. χρόνια, το μικρότερο από όλα τα χρωμοσώματα.
Επί σχεδόν ένα αιώνα οι επιστήμονες πίστευαν ότι το χρωμόσωμα Υ, που έχει πολύ λιγότερα γονίδια από το θηλυκό χρωμόσωμα Χ, βρισκόταν σε φάση χρόνιας παρακμής και φθοράς. Και τα δύο χρωμοσώματα Χ και Ψ του φύλου προήλθαν εξελικτικά από ένα κοινό ζεύγος χρωμοσωμάτων πριν περίπου από 200 - 300 εκατ. χρόνια. Έκτοτε, το αρσενικό Υ συνεχώς χάνει γονίδια, ενώ μειώνεται και η ικανότητά του να ανασυνδυάζεται και να ανταλλάσσει γονίδια με το θηλυκό Χ, καθώς είναι μόνο του και δεν αποτελεί τμήμα ενός ζεύγους, όπως τα υπόλοιπα 44 χρωμοσώματα.
Κάπως έτσι, οι επιστήμονες πίστευαν πια ότι το Υ είναι απομονωμένο και έχει απομείνει με λίγες εκατοντάδες γονίδια, έχοντας ως μοναδική του δουλειά να παράγει σπέρμα και να επηρεάζει το φύλο των απογόνων. Μερικοί είχαν δυσοίωνα προβλέψει ότι σε 50.000 έως 125.000 χρόνια (ανάλογα με την απαισιοδοξία κάθε ερευνητή) το Υ θα εξαφανιστεί τελείως -και μαζί με αυτό και οι άνδρες (αν όχι η ίδια η ανθρωπότητα)!
Για αυτό το λόγο, οι επιστήμονες προέβλεπαν ότι το χρωμόσωμα Υ θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά ταυτόσημο στους ανθρώπους και στους χιμπατζήδες - αλλά, προς μεγάλη τους έκπληξη, βρέθηκε να διαφέρει εντυπωσιακά, σύμφωνα με το "Nature", το "Science" και τους "Τάιμς του Λονδίνου".
Απρόσμενο ήταν επίσης, όπως προέκυψε από τη σύγκριση, ότι το χρωμόσωμα Υ του χιμπατζή έχει χάσει ακόμα περισσότερα γονίδια σε σχέση με του ανθρώπου όλα αυτά τα 6 εκατ. χρόνια της εξέλιξης, συνεπώς το χρωμόσωμα Υ του ανθρώπου μοιάζει περισσότερο με αυτό του κοινού προγόνου τους.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, οι αλλαγές στο χρωμόσωμα Υ και των δύο ειδών έχουν προκληθεί από διάφορους μηχανισμούς, όπως το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα είχαν άνθρωποι και πίθηκοι αν ανέπτυσσαν νέα γονίδια για την παραγωγή σπέρματος (όσο πιο πολύ και πιο ποιοτικό σπέρμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η αναπαραγωγική επιτυχία, σύμφωνα με το κεντρικό δόγμα της βιολογίας).
"Έχει πλάκα να λέμε ότι οι άνδρες πρόκειται να πεθάνουν, όμως τα στοιχεία δείχνουν πλέον ότι αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια", δήλωσε η υπεύθυνη ερευνήτρια Τζένιφερ Χιουζ. Πάντως, για να μην πάρουν πολύ θάρρος οι άνδρες, επεσήμανε ότι επειδή το χρωμόσωμα Υ, που καθορίζει το φύλο, εξελίσσεται γρήγορα, δεν σημαίνει και ότι οι άνδρες είναι πιο εξελιγμένοι…
Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature08700.html
H πιθανότητα να βρείτε το ιδανικό ταίρι είναι 1 στις 285.000!
Αν είστε υποστηρικτές του ρητού «πιο καλή η μοναξιά», μάλλον έχετε κατά νου μία νέα μαθηματική έρευνα, από την οποία προκύπτει ότι η πιθανότητα να βρει κάποιος το ιδανικό ταίρι είναι 1 στις 285.000!
Η διαπίστωση αυτή ανήκει στον καθηγητή του πανεπιστημίου του Warwick, Peter Backus, συγγραφέα του συγγράμματος «Γιατί δεν έχω κοπέλα». Η θεωρία του βασίζεται σε μία βασική μαθηματική εξίσωση που αρχικά χρησιμοποιήθηκε, για να εκτιμηθεί η ύπαρξη εξωγήινης ζωής.
Τα αποτελέσματα, όπως παρουσιάζονται στην έρευνα του Backus, μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι για το «κυνήγι του ιδανικού συντρόφου».
Η διαπίστωση αυτή ανήκει στον καθηγητή του πανεπιστημίου του Warwick, Peter Backus, συγγραφέα του συγγράμματος «Γιατί δεν έχω κοπέλα». Η θεωρία του βασίζεται σε μία βασική μαθηματική εξίσωση που αρχικά χρησιμοποιήθηκε, για να εκτιμηθεί η ύπαρξη εξωγήινης ζωής.
Τα αποτελέσματα, όπως παρουσιάζονται στην έρευνα του Backus, μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι για το «κυνήγι του ιδανικού συντρόφου».
Jan 13, 2010
Οι γυναίκες που είναι μόνες... αδυνατίζουν
Αυτό τουλάχιστον έδειξε έρευνα που έγινε στην Αυστραλία. Οι γυναίκες που είναι μόνες αδυνατίζουν ενώ όσες έχουν σύντροφο παίρνουν κιλά.
Είναι γνωστό ότι οι γυναίκες συνήθως παίρνουν βάζουν κιλά μετά τη γέννα του παιδιού τους. Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι όσες γυναίκες δεν έχουν παιδιά, αλλά ζουν με έναν σύντροφο, παχαίνουν περισσότερο σε σύγκριση με όσες δεν διατηρούν μόνιμη σχέση ή δεν είναι παντρεμένες.
Μέσα σε μια περίοδο δέκα ετών, μια γυναίκα βάρους 63 κιλών κατά μέσο όρο προσέθεσε 9 κιλά στο βάρος της, εάν ήταν παντρεμένη με παιδί, 6,7 κιλά αν είχε σύντροφο αλλά όχι παιδί, και μόλις πέντε κιλά, αν δεν είχε ούτε σύντροφο ούτε παιδί (οι περιπτώσεις γυναικών με μωρό αλλά χωρίς σύντροφο ήταν πολύ λίγες, για να προκύψουν στατιστικά αξιόπιστα συμπεράσματα).
Επειδή δεν υπάρχει λόγος να πιστέψει κανείς ότι η ύπαρξη συντρόφου προκαλεί αλλαγές στο μεταβολισμό μιας γυναίκας, οι ερευνητές συμπέραναν ότι το αυξημένο πάχος μιας γυναίκας με σύντροφο και χωρίς παιδί σχεδόν σίγουρα προέρχεται από μεταβολές στη συμπεριφορά της λόγω της σχέσης της ή του γάμου της.
Η μελέτη, υπό την καθηγήτρια βιοστατιστικής Ανέτ Ντόμπσον του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό «American Journal of Preventive Medicine», σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», κάλυψε ένα δείγμα πάνω από 6.000 γυναικών, ηλικίας 18 έως 23 ετών, στην αρχή της δεκαετούς περιόδου μελέτης.
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις γυναικών που γέννησαν, υπήρξε μονιμότερη αύξηση του βάρους τους στη συνέχεια.
Η αύξηση του πάχους συνέβη κατά τη γέννηση του πρώτου παιδιού τους, ενώ οι γεννήσεις των επόμενων παιδιών δεν είχαν παρά ελάχιστη πρόσθετη επίπτωση στο βάρος τους. Επίσης, μετά την παρέλευση της δεκαετίας, είχε αυξηθεί το ποσοστό των γυναικών που δεν ασκούνταν σωματικά.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένας λόγος για την αύξηση του πάχους των γυναικών που έχουν σύντροφο είναι ότι κάνουν πιο έντονη κοινωνική ζωή -π.χ. πηγαίνουν συχνότερα σε εστιατόρια και μάλιστα το βράδυ.
Μια προηγούμενη μελέτη είχε διαπιστώσει ότι και οι άνδρες που έχουν παιδιά τείνουν να έχουν αυξημένο πάχος, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι για τα πρόσθετα κιλά παίζουν ρόλο, πρωτίστως, παράγοντες κοινωνικής
Είναι γνωστό ότι οι γυναίκες συνήθως παίρνουν βάζουν κιλά μετά τη γέννα του παιδιού τους. Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι όσες γυναίκες δεν έχουν παιδιά, αλλά ζουν με έναν σύντροφο, παχαίνουν περισσότερο σε σύγκριση με όσες δεν διατηρούν μόνιμη σχέση ή δεν είναι παντρεμένες.
Μέσα σε μια περίοδο δέκα ετών, μια γυναίκα βάρους 63 κιλών κατά μέσο όρο προσέθεσε 9 κιλά στο βάρος της, εάν ήταν παντρεμένη με παιδί, 6,7 κιλά αν είχε σύντροφο αλλά όχι παιδί, και μόλις πέντε κιλά, αν δεν είχε ούτε σύντροφο ούτε παιδί (οι περιπτώσεις γυναικών με μωρό αλλά χωρίς σύντροφο ήταν πολύ λίγες, για να προκύψουν στατιστικά αξιόπιστα συμπεράσματα).
Επειδή δεν υπάρχει λόγος να πιστέψει κανείς ότι η ύπαρξη συντρόφου προκαλεί αλλαγές στο μεταβολισμό μιας γυναίκας, οι ερευνητές συμπέραναν ότι το αυξημένο πάχος μιας γυναίκας με σύντροφο και χωρίς παιδί σχεδόν σίγουρα προέρχεται από μεταβολές στη συμπεριφορά της λόγω της σχέσης της ή του γάμου της.
Η μελέτη, υπό την καθηγήτρια βιοστατιστικής Ανέτ Ντόμπσον του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό «American Journal of Preventive Medicine», σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», κάλυψε ένα δείγμα πάνω από 6.000 γυναικών, ηλικίας 18 έως 23 ετών, στην αρχή της δεκαετούς περιόδου μελέτης.
Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις γυναικών που γέννησαν, υπήρξε μονιμότερη αύξηση του βάρους τους στη συνέχεια.
Η αύξηση του πάχους συνέβη κατά τη γέννηση του πρώτου παιδιού τους, ενώ οι γεννήσεις των επόμενων παιδιών δεν είχαν παρά ελάχιστη πρόσθετη επίπτωση στο βάρος τους. Επίσης, μετά την παρέλευση της δεκαετίας, είχε αυξηθεί το ποσοστό των γυναικών που δεν ασκούνταν σωματικά.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένας λόγος για την αύξηση του πάχους των γυναικών που έχουν σύντροφο είναι ότι κάνουν πιο έντονη κοινωνική ζωή -π.χ. πηγαίνουν συχνότερα σε εστιατόρια και μάλιστα το βράδυ.
Μια προηγούμενη μελέτη είχε διαπιστώσει ότι και οι άνδρες που έχουν παιδιά τείνουν να έχουν αυξημένο πάχος, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι για τα πρόσθετα κιλά παίζουν ρόλο, πρωτίστως, παράγοντες κοινωνικής
Γιατί κλαίμε και ποιες οι συνέπειες;
Ποιον εξελικτικό σκοπό εξυπηρετεί το κλάμα; Σύμφωνα με μια νέα επιστημονική θεωρία, το κλάμα αποτελεί ένα σκόπιμο σημάδι μειονεκτήματος για να δείξουμε στους γύρω μας ότι ρίχνουμε τις άμυνες μας.
«Το κλάμα είναι μια άκρως εξελιγμένη συμπεριφορά», σύμφωνα με τον εξελικτικό βιολόγο Όραν Χάσον του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ. Όπως υποστηρίζει, εκ των πραγμάτων το κλάμα θολώνει την όραση, άρα ο άνθρωπος δεν βλέπει καλά το περιβάλλον του και είναι πιο ευάλωτος σε κάθε πιθανό κίνδυνο.
Έτσι, το κλάμα δείχνει ότι ο οργανισμός έχει ελαττώσει τις φυσικές άμυνες και το επίπεδο εγρήγορσης που του εξασφαλίζει την επιβίωσή του, συνεπώς εξαρτάται περισσότερο -ή και απόλυτα- από τη βοήθεια των συνανθρώπων του.
Η νέα θεωρία, που παρουσιάστηκε σε άρθρο στο περιοδικό «Evolutionary Psychology» θεωρεί το κλάμα ένα σήμα υποταγής του εαυτού, μια κραυγή απόγνωσης για βοήθεια από τους γύρω, μια επίδειξη συναισθηματικής προσέγγισης και εξάρτησης από τους άλλους και, τελικά, μια ένδειξη κοινωνικής συνοχής, αφού αυτός που κλαίει, χρειάζεται υποστήριξη.
Το κλάμα για συναισθηματικούς λόγους είναι μοναδικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Στο παρελθόν, οι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι το κλάμα βοηθά για να απομακρύνει από το σώμα επικίνδυνες χημικές ουσίες που δημιουργούνται από το στρες ή ότι διατηρήθηκε ως λειτουργία επειδή απλώς μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα ή επειδή, από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος, μπορεί με το κλάμα, ως μωρό, να μεταδώσει τη δυσφορία του για κάτι ή για κάποιο πρόβλημα υγείας.
Τώρα, ο ισραηλινός επιστήμονας υποστηρίζει ότι το κλάμα, καθώς θολώνει την όραση, εμποδίζει την επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους και σηματοδοτεί ότι κάποιος είναι ευάλωτος, μια στρατηγική που δένει συναισθηματικά τους άλλους με αυτόν που κλαίει, δημιουργώντας στενότερους διαπροσωπικούς δεσμούς.
Στο απώτατο παρελθόν, το κλάμα πιθανότατα ήταν ακόμα πιο φανερά μια στρατηγική επιβίωσης, καθώς αυτός που έκλαιγε, δήλωνε την υποταγή του σε έναν εχθρό ή επιδρομέα και ζητούσε το έλεός του για να ζήσει ή ζητούσε συμπάθεια και έμπρακτη βοήθεια από τα άτομα της δικής του κοινότητας, σε μια στιγμή που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα.
Με την ίδια λογική, όταν ένας άνθρωπος μοιράζεται το κλάμα του με κάποιον άλλο (και το κλάμα έχει αποδειχτεί ότι συχνά είναι "κολλητικό"), σύμφωνα με τον Χάσον, σημαίνει ότι επιδεικνύει τη διάθεσή του και την ικανότητά του να δεθεί με τους γύρω του, να μοιραστεί τα συναισθήματά τους, να αναπτύξει ή να εμβαθύνει τη φιλία μαζί τους, να λειτουργήσει ομαδικά.
Από την άλλη, κατά τον ισραηλινό βιολόγο, η αποτελεσματικότητα αυτής της εξελικτικής συμπεριφοράς δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει, στη δουλειά τους (όπου συχνά επικρατεί ένα ανταγωνιστικό κλίμα) οι άνθρωποι τείνουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους, επειδή αισθάνονται ότι το κλάμα δεν θα λειτουργήσει υπέρ τους.
«Το κλάμα είναι μια άκρως εξελιγμένη συμπεριφορά», σύμφωνα με τον εξελικτικό βιολόγο Όραν Χάσον του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ. Όπως υποστηρίζει, εκ των πραγμάτων το κλάμα θολώνει την όραση, άρα ο άνθρωπος δεν βλέπει καλά το περιβάλλον του και είναι πιο ευάλωτος σε κάθε πιθανό κίνδυνο.
Έτσι, το κλάμα δείχνει ότι ο οργανισμός έχει ελαττώσει τις φυσικές άμυνες και το επίπεδο εγρήγορσης που του εξασφαλίζει την επιβίωσή του, συνεπώς εξαρτάται περισσότερο -ή και απόλυτα- από τη βοήθεια των συνανθρώπων του.
Η νέα θεωρία, που παρουσιάστηκε σε άρθρο στο περιοδικό «Evolutionary Psychology» θεωρεί το κλάμα ένα σήμα υποταγής του εαυτού, μια κραυγή απόγνωσης για βοήθεια από τους γύρω, μια επίδειξη συναισθηματικής προσέγγισης και εξάρτησης από τους άλλους και, τελικά, μια ένδειξη κοινωνικής συνοχής, αφού αυτός που κλαίει, χρειάζεται υποστήριξη.
Το κλάμα για συναισθηματικούς λόγους είναι μοναδικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Στο παρελθόν, οι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι το κλάμα βοηθά για να απομακρύνει από το σώμα επικίνδυνες χημικές ουσίες που δημιουργούνται από το στρες ή ότι διατηρήθηκε ως λειτουργία επειδή απλώς μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα ή επειδή, από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος, μπορεί με το κλάμα, ως μωρό, να μεταδώσει τη δυσφορία του για κάτι ή για κάποιο πρόβλημα υγείας.
Τώρα, ο ισραηλινός επιστήμονας υποστηρίζει ότι το κλάμα, καθώς θολώνει την όραση, εμποδίζει την επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους και σηματοδοτεί ότι κάποιος είναι ευάλωτος, μια στρατηγική που δένει συναισθηματικά τους άλλους με αυτόν που κλαίει, δημιουργώντας στενότερους διαπροσωπικούς δεσμούς.
Στο απώτατο παρελθόν, το κλάμα πιθανότατα ήταν ακόμα πιο φανερά μια στρατηγική επιβίωσης, καθώς αυτός που έκλαιγε, δήλωνε την υποταγή του σε έναν εχθρό ή επιδρομέα και ζητούσε το έλεός του για να ζήσει ή ζητούσε συμπάθεια και έμπρακτη βοήθεια από τα άτομα της δικής του κοινότητας, σε μια στιγμή που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα.
Με την ίδια λογική, όταν ένας άνθρωπος μοιράζεται το κλάμα του με κάποιον άλλο (και το κλάμα έχει αποδειχτεί ότι συχνά είναι "κολλητικό"), σύμφωνα με τον Χάσον, σημαίνει ότι επιδεικνύει τη διάθεσή του και την ικανότητά του να δεθεί με τους γύρω του, να μοιραστεί τα συναισθήματά τους, να αναπτύξει ή να εμβαθύνει τη φιλία μαζί τους, να λειτουργήσει ομαδικά.
Από την άλλη, κατά τον ισραηλινό βιολόγο, η αποτελεσματικότητα αυτής της εξελικτικής συμπεριφοράς δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει, στη δουλειά τους (όπου συχνά επικρατεί ένα ανταγωνιστικό κλίμα) οι άνθρωποι τείνουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους, επειδή αισθάνονται ότι το κλάμα δεν θα λειτουργήσει υπέρ τους.
Jan 10, 2010
Τα γυναικεία πόδια «μιλάνε»
Το σώμα έχει γενικά τη δική του γλώσσα, τα μάτια λένε πολλά χωρίς λόγια, αλλά φαίνεται πως υπάρχει μια ακόμη «γλώσσα», αυτή των ποδιών. Ένας κορυφαίος Βρετανός ψυχολόγος, που μελετά το ζήτημα εδώ και δεκαετίες, ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε άλλη μια «οδό» επικοινωνίας, με την οποία όλοι οι άνθρωποι, ιδίως οι γυναίκες, στέλνουν μυστικά μηνύματα στους γύρω τους και το κάνουν με τα πόδια τους, χωρίς οι περισσότεροι από εμάς να έχουμε καν ιδέα ότι αυτό συμβαίνει.
Η ανακάλυψη έγινε από τον καθηγητή Τζιόφρι Μπίτι, επικεφαλής της σχολής ψυχολογικών επιστημών του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph». Η έρευνα, που έγινε για λογαριασμό της εταιρίας κατασκευής υποδημάτων Τζέφερι Γουέστ, έδειξε ότι αν μια γυναίκα επιθυμεί έναν άνδρα και γελά, όταν μιλά μαζί του, τα πόδια της ασυνείδητα απομακρύνονται από το σώμα της και παίρνει μια στάση με πιο ανοικτά πόδια, σαφείς ενδείξεις ότι ο συνομιλητής της την ελκύει σεξουαλικά. Αν όμως τα πόδια της είναι σταυρωμένα ή διπλωμένα κάτω από το σώμα της, την ώρα που μιλά σε έναν άνδρα, τότε μάλλον δεν έλκεται από αυτόν.
Οι άνδρες, αντίθετα με τις γυναίκες, δεν «σηματοδοτούν» σεξουαλική έλξη με τα πόδια τους. Οι ψεύτες κρατάνε τα πόδια τους αφύσικα ακίνητα, ώστε υποσυνείδητα να μην δίνουν στόχο και τους προσέχουν οι άλλοι. Οι γυναίκες κρίνουν τους άνδρες σε μεγάλο βαθμό από τα παπούτσια που φοράνε, πόσο είναι στιλάτα, καθαρά και ακριβά (ή τουλάχιστον φαίνονται να είναι!).
Αν ένας άνδρας είναι νευρικός, θα το δείξει αυξάνοντας τις κινήσεις των ποδιών του. Αντίθετα, οι γυναίκες, όταν είναι νευρικές, κρατάνε τα πόδια τους ακίνητα. Οι κυριαρχικοί τύποι ανδρών και γυναικών κάνουν συγκριτικά λιγότερες κινήσεις ποδιών, γιατί τους αρέσει να ελέγχουν όχι μόνο το περιβάλλον τους, αλλά και το σώμα τους. Οι εξωστρεφείς κάνουν το ίδιο (λίγες κινήσεις), όπως και οι αλαζόνες και εγωιστές, αλλά για άλλους λόγους, ενώ οι ντροπαλοί κάνουν συχνές κινήσεις με τα πόδια τους.
Ο Μπίτι (που είναι ο αρμόδιος ψυχολόγος για τα σόου του Big Brother στη Βρετανία) ανέφερε ότι οι άνθρωποι μπορούν ευκολότερα να έχουν επίγνωση των μηνυμάτων που μεταδίδουν με τα χέρια ή τις εκφράσεις του προσώπου τους, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τα πόδια τους. «Η μυστική γλώσσα των ποδιών μπορεί να αποκαλύψει πολλά για την προσωπικότητά μας, τι σκεφτόμαστε για το πρόσωπο με το οποίο συνομιλούμε και γενικότερα για τη συναισθηματική και ψυχολογική μας κατάσταση. Είναι ένα πραγματικά γοητευτικό μη λεκτικό κανάλι επικοινωνίας», πρόσθεσε και τόνισε ότι ακριβώς επειδή είναι κατ' εξοχήν ασυνείδητο, είναι πιο αξιόπιστο όσον αφορά τα μηνύματα που μεταφέρει.
Η ανακάλυψη έγινε από τον καθηγητή Τζιόφρι Μπίτι, επικεφαλής της σχολής ψυχολογικών επιστημών του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, σύμφωνα με τη βρετανική «Telegraph». Η έρευνα, που έγινε για λογαριασμό της εταιρίας κατασκευής υποδημάτων Τζέφερι Γουέστ, έδειξε ότι αν μια γυναίκα επιθυμεί έναν άνδρα και γελά, όταν μιλά μαζί του, τα πόδια της ασυνείδητα απομακρύνονται από το σώμα της και παίρνει μια στάση με πιο ανοικτά πόδια, σαφείς ενδείξεις ότι ο συνομιλητής της την ελκύει σεξουαλικά. Αν όμως τα πόδια της είναι σταυρωμένα ή διπλωμένα κάτω από το σώμα της, την ώρα που μιλά σε έναν άνδρα, τότε μάλλον δεν έλκεται από αυτόν.
Οι άνδρες, αντίθετα με τις γυναίκες, δεν «σηματοδοτούν» σεξουαλική έλξη με τα πόδια τους. Οι ψεύτες κρατάνε τα πόδια τους αφύσικα ακίνητα, ώστε υποσυνείδητα να μην δίνουν στόχο και τους προσέχουν οι άλλοι. Οι γυναίκες κρίνουν τους άνδρες σε μεγάλο βαθμό από τα παπούτσια που φοράνε, πόσο είναι στιλάτα, καθαρά και ακριβά (ή τουλάχιστον φαίνονται να είναι!).
Αν ένας άνδρας είναι νευρικός, θα το δείξει αυξάνοντας τις κινήσεις των ποδιών του. Αντίθετα, οι γυναίκες, όταν είναι νευρικές, κρατάνε τα πόδια τους ακίνητα. Οι κυριαρχικοί τύποι ανδρών και γυναικών κάνουν συγκριτικά λιγότερες κινήσεις ποδιών, γιατί τους αρέσει να ελέγχουν όχι μόνο το περιβάλλον τους, αλλά και το σώμα τους. Οι εξωστρεφείς κάνουν το ίδιο (λίγες κινήσεις), όπως και οι αλαζόνες και εγωιστές, αλλά για άλλους λόγους, ενώ οι ντροπαλοί κάνουν συχνές κινήσεις με τα πόδια τους.
Ο Μπίτι (που είναι ο αρμόδιος ψυχολόγος για τα σόου του Big Brother στη Βρετανία) ανέφερε ότι οι άνθρωποι μπορούν ευκολότερα να έχουν επίγνωση των μηνυμάτων που μεταδίδουν με τα χέρια ή τις εκφράσεις του προσώπου τους, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τα πόδια τους. «Η μυστική γλώσσα των ποδιών μπορεί να αποκαλύψει πολλά για την προσωπικότητά μας, τι σκεφτόμαστε για το πρόσωπο με το οποίο συνομιλούμε και γενικότερα για τη συναισθηματική και ψυχολογική μας κατάσταση. Είναι ένα πραγματικά γοητευτικό μη λεκτικό κανάλι επικοινωνίας», πρόσθεσε και τόνισε ότι ακριβώς επειδή είναι κατ' εξοχήν ασυνείδητο, είναι πιο αξιόπιστο όσον αφορά τα μηνύματα που μεταφέρει.
Αναλύθηκε το DNA ενός Ευρωπαίου κυνηγού-συλλέκτη που έζησε πριν από 30.000 χρόνια
Γερμανοί και ρώσοι επιστήμονες κατάφεραν να αναλύσουν γενετικό υλικό (DNA) από τα υπολείμματα ενός κυνηγού-συλλέκτη που ζούσε στην Ευρώπη πριν από περίπου 30.000 χρόνια. Η μελέτη του DNA προγόνων του ανθρώπου μπορεί να φωτίσει καλύτερα την εξέλιξη του είδους μας, του «χόμο σάπιενς» (homo sapiens).
Προηγούμενες γενετικές μελέτες είχαν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, καθώς οι επιστήμονες αδυνατούσαν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο αρχαίο DNA και στις σύγχρονες «μολύνσεις» του. Όμως η νέα μελέτη, υπό τον διάσημο ερευνητή Σβάντε Πάαμπο, επικεφαλής του αξιοσέβαστου γερμανικού Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, σε συνεργασία με μελετητές του Παλαιολιθικού Τμήματος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Current Biology" (Σύγχρονη Βιολογία), κατόρθωσε να ξεπεράσει τα μέχρι τώρα εμπόδια, σύμφωνα με το BBC.
Οι ερευνητές αξιοποίησαν τις πιο σύγχρονες τεχνικές ανάγνωσης των γενετικών αλληλουχιών και μελέτησαν τις γενετικές πληροφορίες που είχαν πάρει από ανθρώπινα υπολείμματα που βρέθηκαν το 1954 στην περιοχή Κοστένσκι, στις όχθες του ποταμού Ντον της Νότιας Ρωσίας.
Οι ανασκαφές σε αυτή την περιοχή έχουν φέρει στο φως πλούσια ευρήματα από την Παλαιολιθική περίοδο (πριν από 40.000 - 10.000 χρόνια). Το DΝΑ που αναλύθηκε, προερχόταν από έναν άνδρα ηλικίας 20-25 ετών που είχε ταφεί πριν από 30.000 χρόνια περίπου. Τα υπολείμματα των οστών του, που πήραν την ονομασία «σκελετός Μάρκινα Γκόρα», ήσαν καλυμμένα με μια βαφή κοκκινωπής ώχρας, που πιστεύεται ότι χρησιμοποιείτο κατά τις προϊστορικές νεκρικές τελετές.
Η νέα τεχνολογία ανάγνωσης DNA, που αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη οστών Νεάντερταλ, επέτρεψε να απομονωθεί το αυθεντικό αρχαίο γενετικό υλικό του homo sapiens από τις κατοπινές μολύνσεις του (π.χ. από τους ερευνητές που άγγιξαν τα οστά). Χάρη στις νέες μεθόδους, που ανακάλυψε ο καθηγητής Πάαμπο και οι συνεργάτες του, κατέστη εφικτή η ανάγνωση του πλήρους μιτοχονδριακού γονιδιώματος του «σκελετού Μάρκινα Γκόρα».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα πορίσματα της μελέτης τους ενισχύουν την άποψη ότι υπάρχει γενετική συνέχεια ανάμεσα στους Παλαιολιθικούς κυνηγούς-συλλέκτες και στους σημερινούς κατοίκους της Ευρώπης.
Προηγούμενες γενετικές μελέτες είχαν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, καθώς οι επιστήμονες αδυνατούσαν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο αρχαίο DNA και στις σύγχρονες «μολύνσεις» του. Όμως η νέα μελέτη, υπό τον διάσημο ερευνητή Σβάντε Πάαμπο, επικεφαλής του αξιοσέβαστου γερμανικού Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, σε συνεργασία με μελετητές του Παλαιολιθικού Τμήματος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Current Biology" (Σύγχρονη Βιολογία), κατόρθωσε να ξεπεράσει τα μέχρι τώρα εμπόδια, σύμφωνα με το BBC.
Οι ερευνητές αξιοποίησαν τις πιο σύγχρονες τεχνικές ανάγνωσης των γενετικών αλληλουχιών και μελέτησαν τις γενετικές πληροφορίες που είχαν πάρει από ανθρώπινα υπολείμματα που βρέθηκαν το 1954 στην περιοχή Κοστένσκι, στις όχθες του ποταμού Ντον της Νότιας Ρωσίας.
Οι ανασκαφές σε αυτή την περιοχή έχουν φέρει στο φως πλούσια ευρήματα από την Παλαιολιθική περίοδο (πριν από 40.000 - 10.000 χρόνια). Το DΝΑ που αναλύθηκε, προερχόταν από έναν άνδρα ηλικίας 20-25 ετών που είχε ταφεί πριν από 30.000 χρόνια περίπου. Τα υπολείμματα των οστών του, που πήραν την ονομασία «σκελετός Μάρκινα Γκόρα», ήσαν καλυμμένα με μια βαφή κοκκινωπής ώχρας, που πιστεύεται ότι χρησιμοποιείτο κατά τις προϊστορικές νεκρικές τελετές.
Η νέα τεχνολογία ανάγνωσης DNA, που αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη οστών Νεάντερταλ, επέτρεψε να απομονωθεί το αυθεντικό αρχαίο γενετικό υλικό του homo sapiens από τις κατοπινές μολύνσεις του (π.χ. από τους ερευνητές που άγγιξαν τα οστά). Χάρη στις νέες μεθόδους, που ανακάλυψε ο καθηγητής Πάαμπο και οι συνεργάτες του, κατέστη εφικτή η ανάγνωση του πλήρους μιτοχονδριακού γονιδιώματος του «σκελετού Μάρκινα Γκόρα».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα πορίσματα της μελέτης τους ενισχύουν την άποψη ότι υπάρχει γενετική συνέχεια ανάμεσα στους Παλαιολιθικούς κυνηγούς-συλλέκτες και στους σημερινούς κατοίκους της Ευρώπης.
Στη σφαίρα του μύθου ανήκει το σημείο «G»
Πρόσφατη μεγάλη έρευνα που πραγματοποίησε ερευνητική ομάδα από το βρετανικό King's College σε δείγμα 1800 γυναικών, θέτει υπό σοβαρή αμφισβήτηση την ύπαρξη του περιβόητου σημείου «G». Η συγγραφέας και επικεφαλής της συγκεκριμένης μελέτης Αντρέα Μπάρι δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «είναι σχετικά ανεύθυνο να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχει μια περιοχή που η ύπαρξή της δεν έχει αποδειχθεί ενώ την ίδια στιγμή άνδρες και γυναίκες να νιώθουν πίεση εξαιτίας της».
Οι γυναίκες που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα ήταν ζεύγη μονοζυγωτικών διδύμων, γεγονός που σημαίνει ότι μοιράζονταν τα ίδια γονίδια. Όταν ερωτήθηκαν εάν έχουν σημείο «G» ένα ποσοστό της τάξης του 56% ισχυρίστηκε ότι το είχε εντοπίσει στον κόλπο τους ενώ το υπόλοιπο ποσοστό απάντησε αρνητικά. Φυσιολογικά, όπως λένε οι επιστήμονες, εάν το σημείο υπήρχε πραγματικά θα είχε αναφερθεί από όλες τις γυναίκες.
H επικεφαλής της έρευνας παραδέχτηκε ότι ήταν ιδιαίτερα αγχωμένη στην προσπάθειά της να αφαιρέσει οποιοδήποτε αίσθημα ανικανότητας και χαμηλής αυτοπεποίθησης από τις γυναίκες που φοβήθηκαν ότι δεν είχαν σημείο «G».
Οι γυναίκες που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα ήταν ζεύγη μονοζυγωτικών διδύμων, γεγονός που σημαίνει ότι μοιράζονταν τα ίδια γονίδια. Όταν ερωτήθηκαν εάν έχουν σημείο «G» ένα ποσοστό της τάξης του 56% ισχυρίστηκε ότι το είχε εντοπίσει στον κόλπο τους ενώ το υπόλοιπο ποσοστό απάντησε αρνητικά. Φυσιολογικά, όπως λένε οι επιστήμονες, εάν το σημείο υπήρχε πραγματικά θα είχε αναφερθεί από όλες τις γυναίκες.
H επικεφαλής της έρευνας παραδέχτηκε ότι ήταν ιδιαίτερα αγχωμένη στην προσπάθειά της να αφαιρέσει οποιοδήποτε αίσθημα ανικανότητας και χαμηλής αυτοπεποίθησης από τις γυναίκες που φοβήθηκαν ότι δεν είχαν σημείο «G».
Jan 4, 2010
Τα δελφίνια χαρακτηρίστηκαν τα δεύτερα πιο έξυπνα πλάσματα στον πλανήτη μετά τους ανθρώπους
Τα δελφίνια χαρακτηρίστηκαν τα δεύτερα πιο έξυπνα πλάσματα στον πλανήτη μετά τους ανθρώπους και ορισμένοι επιστήμονες διατυπώνουν πλέον την τολμηρή πρόταση ότι τα συμπαθή θηλαστικά της θάλασσας είναι τόσο ικανά που πρέπει να αντιμετωπίζονται πια ως "μη ανθρώπινα πρόσωπα".
Οι μέχρι τώρα έρευνες πάνω στη συμπεριφορά των δελφινιών έχουν δείξει ότι αυτή είναι παρόμοια με την ανθρώπινη, όσον αφορά ιδίως την επικοινωνία, και υπέρτερη γενικά των χιμπατζήδων. Το συμπέρασμα αυτό υποστηρίζεται και από την ανατομική έρευνα που δείχνει ότι ο εγκέφαλος του δελφινιού έχει πολλά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την ανώτερη νοημοσύνη.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όπως αναφέρουν οι «Τάιμς του Λονδίνου», είναι ηθικά απαράδεκτο να κρατούνται τόσο έξυπνα πλάσματα φυλακισμένα σε ενυδρεία ψυχαγωγικών πάρκων ή να φονεύονται σκοπίμως για τροφή ή κατά λάθος από τους ψαράδες.
«Πολλοί εγκέφαλοι δελφινιών είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς μας και, αναλογικά με το μέγεθος του σώματός τους, έρχονται δεύτεροι μετά τους ανθρώπινους εγκεφάλους», δήλωσε η ζωολόγος Λόρι Μαρίνο του πανεπιστημίου Έμορι της Ατλάντα των ΗΠΑ. Η αμερικανίδα ερευνήτρια έχει μέσω μαγνητικών τομογραφιών «χαρτογραφήσει» τους εγκεφάλους των δελφινιών και τους έχει συγκρίνει με αυτούς των άλλων πρωτευόντων (ανθρώπων και πιθήκων), αποκαλύπτοντας ότι τα δελφίνια έχουν εντυπωσιακά μεγάλη αναλογία νεοφλοιού, του εξελικτικά πιο σύγχρονου και προχωρημένου τμήματος του εγκεφάλου, στο οποίο εδράζονται οι ανώτερες νοητικές λειτουργίες. «Η νευροανατομία υποδηλώνει μια ψυχολογική συνέχεια ανάμεσα στους ανθρώπους και τα δελφίνια, πράγμα που δεν μπορεί παρά να έχει σημαντικές συνέπειες για την ηθική των σχέσεων ανθρώπων-δελφινιών», πρόσθεσε.
Εδώ και χρόνια τα δελφίνια είχαν θεωρηθεί τα εξυπνότερα ζώα μετά τον άνθρωπο, όμως ορισμένοι επιστήμονες πρόσφατα τα υποβίβασαν κάτω από τους χιμπατζήδες, καθώς μερικές έρευνες έδειξαν ότι οι εξυπνότεροι πίθηκοι μπορούν να φτάσουν τη νοημοσύνη τρίχρονων παιδιών. Πιο πρόσφατα όμως, νέες συμπεριφορικές μελέτες ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι τα δελφίνια ξεπερνάνε τους χιμπατζήδες σε εξυπνάδα και μάλιστα υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά τα δελφίνια έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες, ισχυρή αίσθηση του εαυτού τους, ενώ μπορούν να σκεφτούν ακόμα και για το μέλλον. Επιπλέον, αποδείχτηκε ότι το ένα δελφίνι μαθαίνει από το άλλο νέες μορφές συμπεριφοράς, ένα σημείο-κλειδί για την εμφάνιση «πολιτισμού».
Η Νταϊάνα Ράις, καθηγήτρια ψυχολογίας του κολεγίου Χάντερ του πανεπιστημίου της Ν.Υόρκης, έδειξε ότι τα δελφίνια μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να τον χρησιμοποιήσουν για να δουν διάφορα μέρη του σώματός τους. Επίσης αποκάλυψε ότι τα δελφίνια μπορούν να μάθουν μια συμβολική γλώσσα.
'Αλλες έρευνες έδειξαν ότι τα δελφίνια μπορούν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, ενώ όσα ζουν ελεύθερα στη θάλασσα, μπορούν να συνεργαστούν με τρόπους που υποδηλώνουν πολύπλοκες κοινωνικές δομές και υψηλού επιπέδου συναισθηματικές αντιδράσεις.
Οι Μαρίνο και Ράις θα παρουσιάσουν τα νέα ευρήματά τους σε μια επιστημονική συνδιάσκεψη στην Καλιφόρνια τον επόμενο μήνα και αναμένεται να καλέσουν την επιστημονική κοινότητα να αναγνωρίσει ως ανήθικη την κακομεταχείριση των δελφινιών. Στη συνδιάσκεψη θα συμμετάσχει και ο Τόμας Γουάιτ, καθηγητής ηθικής στο πανεπιστήμιο Λογιόλα του Λος 'Αντζελες, που έχει ήδη σε επιστημονικές εργασίες του υποστηρίξει ότι τα δελφίνια πρέπει να έχουν δικαιώματα και ο οποίος δήλωσε ότι «μετά και τις νέες επιστημονικές έρευνες, τα δελφίνια πρέπει να θεωρηθούν ως μη ανθρώπινα πρόσωπα, που δικαιούνται να έχουν την ηθική υπόσταση ατόμων».
Οι μέχρι τώρα έρευνες πάνω στη συμπεριφορά των δελφινιών έχουν δείξει ότι αυτή είναι παρόμοια με την ανθρώπινη, όσον αφορά ιδίως την επικοινωνία, και υπέρτερη γενικά των χιμπατζήδων. Το συμπέρασμα αυτό υποστηρίζεται και από την ανατομική έρευνα που δείχνει ότι ο εγκέφαλος του δελφινιού έχει πολλά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την ανώτερη νοημοσύνη.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όπως αναφέρουν οι «Τάιμς του Λονδίνου», είναι ηθικά απαράδεκτο να κρατούνται τόσο έξυπνα πλάσματα φυλακισμένα σε ενυδρεία ψυχαγωγικών πάρκων ή να φονεύονται σκοπίμως για τροφή ή κατά λάθος από τους ψαράδες.
«Πολλοί εγκέφαλοι δελφινιών είναι μεγαλύτεροι από τους δικούς μας και, αναλογικά με το μέγεθος του σώματός τους, έρχονται δεύτεροι μετά τους ανθρώπινους εγκεφάλους», δήλωσε η ζωολόγος Λόρι Μαρίνο του πανεπιστημίου Έμορι της Ατλάντα των ΗΠΑ. Η αμερικανίδα ερευνήτρια έχει μέσω μαγνητικών τομογραφιών «χαρτογραφήσει» τους εγκεφάλους των δελφινιών και τους έχει συγκρίνει με αυτούς των άλλων πρωτευόντων (ανθρώπων και πιθήκων), αποκαλύπτοντας ότι τα δελφίνια έχουν εντυπωσιακά μεγάλη αναλογία νεοφλοιού, του εξελικτικά πιο σύγχρονου και προχωρημένου τμήματος του εγκεφάλου, στο οποίο εδράζονται οι ανώτερες νοητικές λειτουργίες. «Η νευροανατομία υποδηλώνει μια ψυχολογική συνέχεια ανάμεσα στους ανθρώπους και τα δελφίνια, πράγμα που δεν μπορεί παρά να έχει σημαντικές συνέπειες για την ηθική των σχέσεων ανθρώπων-δελφινιών», πρόσθεσε.
Εδώ και χρόνια τα δελφίνια είχαν θεωρηθεί τα εξυπνότερα ζώα μετά τον άνθρωπο, όμως ορισμένοι επιστήμονες πρόσφατα τα υποβίβασαν κάτω από τους χιμπατζήδες, καθώς μερικές έρευνες έδειξαν ότι οι εξυπνότεροι πίθηκοι μπορούν να φτάσουν τη νοημοσύνη τρίχρονων παιδιών. Πιο πρόσφατα όμως, νέες συμπεριφορικές μελέτες ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι τα δελφίνια ξεπερνάνε τους χιμπατζήδες σε εξυπνάδα και μάλιστα υποστηρίζουν ότι ουσιαστικά τα δελφίνια έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες, ισχυρή αίσθηση του εαυτού τους, ενώ μπορούν να σκεφτούν ακόμα και για το μέλλον. Επιπλέον, αποδείχτηκε ότι το ένα δελφίνι μαθαίνει από το άλλο νέες μορφές συμπεριφοράς, ένα σημείο-κλειδί για την εμφάνιση «πολιτισμού».
Η Νταϊάνα Ράις, καθηγήτρια ψυχολογίας του κολεγίου Χάντερ του πανεπιστημίου της Ν.Υόρκης, έδειξε ότι τα δελφίνια μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να τον χρησιμοποιήσουν για να δουν διάφορα μέρη του σώματός τους. Επίσης αποκάλυψε ότι τα δελφίνια μπορούν να μάθουν μια συμβολική γλώσσα.
'Αλλες έρευνες έδειξαν ότι τα δελφίνια μπορούν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, ενώ όσα ζουν ελεύθερα στη θάλασσα, μπορούν να συνεργαστούν με τρόπους που υποδηλώνουν πολύπλοκες κοινωνικές δομές και υψηλού επιπέδου συναισθηματικές αντιδράσεις.
Οι Μαρίνο και Ράις θα παρουσιάσουν τα νέα ευρήματά τους σε μια επιστημονική συνδιάσκεψη στην Καλιφόρνια τον επόμενο μήνα και αναμένεται να καλέσουν την επιστημονική κοινότητα να αναγνωρίσει ως ανήθικη την κακομεταχείριση των δελφινιών. Στη συνδιάσκεψη θα συμμετάσχει και ο Τόμας Γουάιτ, καθηγητής ηθικής στο πανεπιστήμιο Λογιόλα του Λος 'Αντζελες, που έχει ήδη σε επιστημονικές εργασίες του υποστηρίξει ότι τα δελφίνια πρέπει να έχουν δικαιώματα και ο οποίος δήλωσε ότι «μετά και τις νέες επιστημονικές έρευνες, τα δελφίνια πρέπει να θεωρηθούν ως μη ανθρώπινα πρόσωπα, που δικαιούνται να έχουν την ηθική υπόσταση ατόμων».
Αναλύθηκε το DNA ενός Ευρωπαίου κυνηγού-συλλέκτη που έζησε πριν από 30.000 χρόνια
Γερμανοί και ρώσοι επιστήμονες κατάφεραν να αναλύσουν γενετικό υλικό (DNA) από τα υπολείμματα ενός κυνηγού-συλλέκτη που ζούσε στην Ευρώπη πριν από περίπου 30.000 χρόνια. Η μελέτη του DNA προγόνων του ανθρώπου μπορεί να φωτίσει καλύτερα την εξέλιξη του είδους μας, του «χόμο σάπιενς» (homo sapiens).
Προηγούμενες γενετικές μελέτες είχαν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, καθώς οι επιστήμονες αδυνατούσαν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο αρχαίο DNA και στις σύγχρονες «μολύνσεις» του. Όμως η νέα μελέτη, υπό τον διάσημο ερευνητή Σβάντε Πάαμπο, επικεφαλής του αξιοσέβαστου γερμανικού Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, σε συνεργασία με μελετητές του Παλαιολιθικού Τμήματος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Current Biology" (Σύγχρονη Βιολογία), κατόρθωσε να ξεπεράσει τα μέχρι τώρα εμπόδια, σύμφωνα με το BBC.
Οι ερευνητές αξιοποίησαν τις πιο σύγχρονες τεχνικές ανάγνωσης των γενετικών αλληλουχιών και μελέτησαν τις γενετικές πληροφορίες που είχαν πάρει από ανθρώπινα υπολείμματα που βρέθηκαν το 1954 στην περιοχή Κοστένσκι, στις όχθες του ποταμού Ντον της Νότιας Ρωσίας.
Οι ανασκαφές σε αυτή την περιοχή έχουν φέρει στο φως πλούσια ευρήματα από την Παλαιολιθική περίοδο (πριν από 40.000 - 10.000 χρόνια). Το DΝΑ που αναλύθηκε, προερχόταν από έναν άνδρα ηλικίας 20-25 ετών που είχε ταφεί πριν από 30.000 χρόνια περίπου. Τα υπολείμματα των οστών του, που πήραν την ονομασία «σκελετός Μάρκινα Γκόρα», ήσαν καλυμμένα με μια βαφή κοκκινωπής ώχρας, που πιστεύεται ότι χρησιμοποιείτο κατά τις προϊστορικές νεκρικές τελετές.
Η νέα τεχνολογία ανάγνωσης DNA, που αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη οστών Νεάντερταλ, επέτρεψε να απομονωθεί το αυθεντικό αρχαίο γενετικό υλικό του homo sapiens από τις κατοπινές μολύνσεις του (π.χ. από τους ερευνητές που άγγιξαν τα οστά). Χάρη στις νέες μεθόδους, που ανακάλυψε ο καθηγητής Πάαμπο και οι συνεργάτες του, κατέστη εφικτή η ανάγνωση του πλήρους μιτοχονδριακού γονιδιώματος του «σκελετού Μάρκινα Γκόρα».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα πορίσματα της μελέτης τους ενισχύουν την άποψη ότι υπάρχει γενετική συνέχεια ανάμεσα στους Παλαιολιθικούς κυνηγούς-συλλέκτες και στους σημερινούς κατοίκους της Ευρώπης.
Προηγούμενες γενετικές μελέτες είχαν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, καθώς οι επιστήμονες αδυνατούσαν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στο αρχαίο DNA και στις σύγχρονες «μολύνσεις» του. Όμως η νέα μελέτη, υπό τον διάσημο ερευνητή Σβάντε Πάαμπο, επικεφαλής του αξιοσέβαστου γερμανικού Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, σε συνεργασία με μελετητές του Παλαιολιθικού Τμήματος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Current Biology" (Σύγχρονη Βιολογία), κατόρθωσε να ξεπεράσει τα μέχρι τώρα εμπόδια, σύμφωνα με το BBC.
Οι ερευνητές αξιοποίησαν τις πιο σύγχρονες τεχνικές ανάγνωσης των γενετικών αλληλουχιών και μελέτησαν τις γενετικές πληροφορίες που είχαν πάρει από ανθρώπινα υπολείμματα που βρέθηκαν το 1954 στην περιοχή Κοστένσκι, στις όχθες του ποταμού Ντον της Νότιας Ρωσίας.
Οι ανασκαφές σε αυτή την περιοχή έχουν φέρει στο φως πλούσια ευρήματα από την Παλαιολιθική περίοδο (πριν από 40.000 - 10.000 χρόνια). Το DΝΑ που αναλύθηκε, προερχόταν από έναν άνδρα ηλικίας 20-25 ετών που είχε ταφεί πριν από 30.000 χρόνια περίπου. Τα υπολείμματα των οστών του, που πήραν την ονομασία «σκελετός Μάρκινα Γκόρα», ήσαν καλυμμένα με μια βαφή κοκκινωπής ώχρας, που πιστεύεται ότι χρησιμοποιείτο κατά τις προϊστορικές νεκρικές τελετές.
Η νέα τεχνολογία ανάγνωσης DNA, που αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί για τη μελέτη οστών Νεάντερταλ, επέτρεψε να απομονωθεί το αυθεντικό αρχαίο γενετικό υλικό του homo sapiens από τις κατοπινές μολύνσεις του (π.χ. από τους ερευνητές που άγγιξαν τα οστά). Χάρη στις νέες μεθόδους, που ανακάλυψε ο καθηγητής Πάαμπο και οι συνεργάτες του, κατέστη εφικτή η ανάγνωση του πλήρους μιτοχονδριακού γονιδιώματος του «σκελετού Μάρκινα Γκόρα».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα πορίσματα της μελέτης τους ενισχύουν την άποψη ότι υπάρχει γενετική συνέχεια ανάμεσα στους Παλαιολιθικούς κυνηγούς-συλλέκτες και στους σημερινούς κατοίκους της Ευρώπης.
Subscribe to:
Posts (Atom)