Τόσο στη φύση, όσο και στα έργα των ανθρώπων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και σε όλες τις εποχές, ορισμένα σχήματα έχουν προτιμηθεί από άλλα, επειδή θεωρούνται πιο ελκυστικά και αισθητικά τέλεια. Αυτό που έχουν κοινό ο Παρθενών των Αθηνών, οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, η Μόνα Λίζα του ντα Βίντσι και (για να γίνουμε λίγο ασεβείς) το κεφάλι του Τζορτζ Κλούνεϊ, είναι η λεγόμενη "χρυσή αναλογία", μια μαθηματική αναλογία που διαχρονικά και υποσυνείδητα, για κάποιο λόγο, ευχαριστεί το ανθρώπινο μάτι.
Η χρυσή αναλογία ή θεϊκή αναλογία ή χρυσή τομή (η αναλογία που ισούται περίπου με 1:1,618), η οποία χοντρικά απεικονίζεται στις διαστάσεις μιας τηλεοπτικής ή κινηματογραφικής οθόνης (πράγμα καθόλου τυχαίο), έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην αρχιτεκτονική και τη ζωγραφική, ενώ συναντάται και στη φύση.
Τώρα, ένας μαθηματικός, ο καθηγητής 'Αντριαν Μπέτζαν του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, ο οποίος δημοσίευσε σχετική επιστημονική εργασία στο "International Journal of Design and Nature and Ecodynamics" (Διεθνές Περιοδικό Σχεδιασμού και Φύσης και Οικοδυναμικής), σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ", πιστεύει ότι βρήκε την αιτία για την γοητεία που ασκεί η συγκεκριμένη αναλογία.
Όπως πιστεύει, η ενστικτώδης προτίμηση του ανθρώπου για σχήματα με αυτή την αναλογία, οφείλεται στο ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι πιο εύκολο από κάθε άλλη αναλογία για το μάτι και τον εγκέφαλο του ανθρώπου να αποτυπώσουν μια εικόνα σε όλες τις σημαντικές λεπτομέρειές της, κάτι που εξηγείται από την εξελικτική προϊστορία των προγόνων μας. Με άλλα λόγια, η χρυσή αναλογία είναι το πιο αποτελεσματικό σχήμα για το οπτικό "σκανάρισμα" από τον εγκέφαλό μας. Σύμφωνα με τον ερευνητή, χάρη στη χρυσή αναλογία, το μάτι μπορεί να συλλάβει περισσότερες πληροφορίες σε πολύ πιο σύντομο χρόνο (έως και πέντε φορές ταχύτερα).
Ο Μπάτζαν έχει από το 1996 έχει εφεύρει έναν μαθηματικό νόμο, που ισχυρίζεται ότι περιγράφει πώς δημιουργούνται τα διάφορα σχέδια στη φύση, από τη ροή των υδάτων στα δέλτα των ποταμών μέχρι τις διακλαδώσεις των αεραγωγών στους πνεύμονες, με βάση μια ενιαία αρχή: την ολοένα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της κίνησης και της ροής του νερού, του αέρα, του αίματος, ακόμα και των ατόμων μέσα σε ένα πλήθος.
Όπως υποστηρίζει, η όραση επίσης υπόκειται στον ίδιο νόμο της αυξημένης αποτελεσματικότητας, όσον αφορά την ταχύτερη ροή των πληροφοριών από τον έξω κόσμο στο μάτι μας και από εκεί στον εγκέφαλό μας. Και το κατ' εξοχήν σχήμα που βοηθά σε αυτό, όπως λέει, είναι η χρυσή αναλογία. Από βιολογική άποψη, ο "νόμος" αυτός ισχύει στα ζώα και σταδιακά τέθηκε σε εφαρμογή και στους προγόνους των ανθρώπων, όταν κυνηγούσαν ζώα και μάζευαν τροφές από το δάσος ή επέλεγαν συντρόφους.
Κάπως έτσι, κατά τον Μπάτζαν, το μάτι ευχαριστιέται σήμερα ιδιαίτερα να βλέπει ένα οριζόντιο παραλληλόγραμμο στο οποίο η οριζόντια πλευρά είναι περίπου μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την κάθετη και, γενικότερα, μια τέτοια αναλογία επεκράτησε στη ζωή και τον πολιτισμό των ανθρώπων, με συνέπεια, μεταξύ άλλων, πρόσωπα που αντανακλούν αυτή την αναλογία να είναι πιο ελκυστικά από τα άλλα.
Dec 22, 2009
Τα δημητριακά είναι πολύ παλαιότερα από ό,τι νόμιζαν οι επιστήμονες
Το ξεκίνημα της μέρας με ένα μπολ δημητριακών είναι τελικά πολύ παλαιότερη ανθρώπινη συνήθεια, από ό,τι θεωρούσαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες, έχοντας παρελθόν άνω των 100.000 ετών, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Τα δημητριακά είναι πολύ παλαιότερα από ό,τι νόμιζαν οι επιστήμονες
Το ξεκίνημα της μέρας με ένα μπολ δημητριακών είναι τελικά πολύ παλαιότερη ανθρώπινη συνήθεια, από ό,τι θεωρούσαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες, έχοντας παρελθόν άνω των 100.000 ετών, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Η έρευνα, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Τζούλιο Μερκάντερ του πανεπιστημίου του Κάλγκαρι, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δείχνει ότι η κατανάλωση άγριων δημητριακών από τους προϊστορικούς κυνηγούς και συλλέκτες είναι πολύ πιο αρχαία σε σχέση με τις μέχρι σήμερα εκτιμήσεις των επιστημόνων.
Οι καναδοί ερευνητές βρήκαν τα αρχαιότερα δείγματα ευρείας κατανάλωσης δημητριακών και ριζών σε ένα βαθύ ασβεστολιθικό σπήλαιο, κοντά στη λίμνη Νιάσα, στα υψίπεδα της βόρειας Μοζαμβίκης στην Αφρική. Στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν δεκάδες λίθινα εργαλεία, οστά ζώων και υπολείμματα φυτικών τροφών που χρονολογούνται πριν από τουλάχιστον 105.000 χρόνια.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως χιλιάδες κόκκους άμυλου πάνω σε λίθινα εργαλεία αλέσματος και απόξεσης, που δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας έφερναν στο σπήλαιο και κατεργάζονταν άγριο σόργο (τον πρόγονο του βασικού δημητριακού που μέχρι σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην Αφρική). Αυτό, κατά τον Μερκάντερ, συνέβαινε κατά τη Μέση Λίθινη Εποχή, όταν, όπως μέχρι τώρα πιστευόταν, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι βασικά ζούσαν με συλλογή ριζών, φρούτων και καρπών. Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή, που τελείωσε πριν περίπου 12.000 χρόνια, οι άνθρωποι αγνοούσαν τα δημητριακά ή τα απέφευγαν, επειδή δεν μπορούσαν να τα κατεργαστούν για να τα φάνε.
Η ανακάλυψη ότι η διατροφή των ανθρώπων εκείνων περιείχε και δημητριακά (το 90% περίπου των κόκκων που ανακαλύφθηκαν στο σπήλαιο της Μοζαμβίκης, προέρχονταν από σόργο), θεωρείται σημαντικό βήμα στην ανθρώπινη εξέλιξη, λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητας και της μαγειρικής γνώσης που απαιτούνται για να μετατραπούν οι κόκκοι των δημητριακών σε εδώδιμες τροφές.
Μετρήθηκαν οι διαστάσεις του τέλειου γυναικείου προσώπου
Πάρτε μεζούρα και αρχίστε το μέτρημα! Καναδοί επιστήμονες πιστεύουν ότι μέτρησαν τις διαστάσεις του πιο ελκυστικού γυναικείου προσώπου, θεωρώντας "κλειδί" τις αποστάσεις ανάμεσα στα μάτια και ανάμεσα στο στόμα και τα μάτια σε σχέση με το υπόλοιπο πρόσωπο.
Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο, υπό τον καθηγητή Κανγκ Λι, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Vision Research" (Έρευνα Όρασης), σύμφωνα με το BBC. Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν μια σειρά από πειράματα, στα οποία εθελοντές κλήθηκαν να βαθμολογήσουν την ελκυστικότητα μιας σειράς εγχρώμων φωτογραφιών του ίδιου γυναικείου προσώπου, του οποίου οι αναλογίες είχαν αλλοιωθεί με το ειδικό πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών Photoshop.
Τελικά, οι ερευνητές συμπέραναν ότι οι τέλειες αναλογίες είναι οι εξής:
- Η απόσταση ανάμεσα στα μάτια της γυναίκας και στο στόμα της να είναι λίγο πάνω από το ένα τρίτο (συγκεκριμένα 36%) του συνολικού μήκους του προσώπου της, από τα μαλλιά μέχρι το πηγούνι της.
- Η απόσταση ανάμεσα στις κόρες των ματιών της πρέπει να είναι λίγο κάτω από το μισό (συγκεκριμένα 46%) του συνολικού πλάτους του προσώπου της (ανάμεσα στα δύο αυτιά της).
Ευτυχώς για τις γυναίκες, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτές οι πιο ελκυστικές αναλογίες ουσιαστικά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από ένα μέσο γυναικείο πρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση, όπως είπαν οι ερευνητές, οι γυναίκες που δεν έχουν τις "τέλειες" αναλογίες, δεν χρειάζεται να καταφύγουν στον…πλαστικό χειρούργο.
Αυτό που συμβουλεύουν τις γυναίκες, είναι να αξιοποιήσουν μάλλον τον …κομμωτή τους, για να δημιουργήσουν οπτικά "τρικ" με το χτένισμά τους, έτσι ώστε το πρόσωπό τους να πλησιάσει με "τεχνητό" τρόπο τις τέλειες αναλογίες (αν, τέλος πάντων, τις απασχολεί το ζήτημα!). Όπως δήλωσε ο καθηγητής Κανγκ Λι, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ", "μερικές φορές μια ελκυστική γυναίκα χάνει τη γοητεία της ή το αντίστροφο, μετά από ένα συγκεκριμένο κόψιμο και χτένισμα των μαλλιών της, επειδή ακριβώς έχει αλλάξει τις αναλογίες του προσώπου της".
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όμορφες γυναίκες, όπως η διάσημη ηθοποιός Αντζελίνα Ζολί, δεν έχουν καθόλου τις "σωστές" αναλογίες προσώπου, αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει να είναι άκρως γοητευτικές. Αντίθετα, άλλες γνωστές ηθοποιοί, όπως η Τζέσικα 'Αλμπα, έχουν όντως τις "τέλειες" αναλογίες στο πρόσωπό τους.
Από την άλλη, σύμφωνα με τον αντίλογο από τον καθηγητή Ντέηβιντ Πέρετ του πανεπιστημίου του Σεν 'Αντριους στη Σκωτία, αυτά καθεαυτά τα χαρακτηριστικά του προσώπου μάλλον παίζουν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τις αναλογίες τους: ένας άνδρας είναι πιθανότερο να γοητευτεί από δύο μεγάλα και ωραία γυναικεία μάτια ή από δύο σαρκώδη χείλη, παρά από το γεγονός ότι τα μάτια δεν είναι τόσο ωραία, αλλά βρίσκονται σε μια "τέλεια" απόσταση μεταξύ τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι βιολόγοι και εξελικτικοί ψυχολόγοι έχουν επισημάνει ότι οι άνδρες είναι πιθανότερο να γοητευτούν περισσότερο από μια γυναίκα με καμπύλες, παρά από μια πολύ αδύνατη και χωρίς καμπύλες γυναίκα, άσχετα με τις αναλογίες του προσώπου της.
Η μελέτη έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο, υπό τον καθηγητή Κανγκ Λι, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Vision Research" (Έρευνα Όρασης), σύμφωνα με το BBC. Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν μια σειρά από πειράματα, στα οποία εθελοντές κλήθηκαν να βαθμολογήσουν την ελκυστικότητα μιας σειράς εγχρώμων φωτογραφιών του ίδιου γυναικείου προσώπου, του οποίου οι αναλογίες είχαν αλλοιωθεί με το ειδικό πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών Photoshop.
Τελικά, οι ερευνητές συμπέραναν ότι οι τέλειες αναλογίες είναι οι εξής:
- Η απόσταση ανάμεσα στα μάτια της γυναίκας και στο στόμα της να είναι λίγο πάνω από το ένα τρίτο (συγκεκριμένα 36%) του συνολικού μήκους του προσώπου της, από τα μαλλιά μέχρι το πηγούνι της.
- Η απόσταση ανάμεσα στις κόρες των ματιών της πρέπει να είναι λίγο κάτω από το μισό (συγκεκριμένα 46%) του συνολικού πλάτους του προσώπου της (ανάμεσα στα δύο αυτιά της).
Ευτυχώς για τις γυναίκες, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτές οι πιο ελκυστικές αναλογίες ουσιαστικά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από ένα μέσο γυναικείο πρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση, όπως είπαν οι ερευνητές, οι γυναίκες που δεν έχουν τις "τέλειες" αναλογίες, δεν χρειάζεται να καταφύγουν στον…πλαστικό χειρούργο.
Αυτό που συμβουλεύουν τις γυναίκες, είναι να αξιοποιήσουν μάλλον τον …κομμωτή τους, για να δημιουργήσουν οπτικά "τρικ" με το χτένισμά τους, έτσι ώστε το πρόσωπό τους να πλησιάσει με "τεχνητό" τρόπο τις τέλειες αναλογίες (αν, τέλος πάντων, τις απασχολεί το ζήτημα!). Όπως δήλωσε ο καθηγητής Κανγκ Λι, σύμφωνα με τη βρετανική "Ντέιλι Μέιλ", "μερικές φορές μια ελκυστική γυναίκα χάνει τη γοητεία της ή το αντίστροφο, μετά από ένα συγκεκριμένο κόψιμο και χτένισμα των μαλλιών της, επειδή ακριβώς έχει αλλάξει τις αναλογίες του προσώπου της".
Σύμφωνα με τους ερευνητές, όμορφες γυναίκες, όπως η διάσημη ηθοποιός Αντζελίνα Ζολί, δεν έχουν καθόλου τις "σωστές" αναλογίες προσώπου, αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει να είναι άκρως γοητευτικές. Αντίθετα, άλλες γνωστές ηθοποιοί, όπως η Τζέσικα 'Αλμπα, έχουν όντως τις "τέλειες" αναλογίες στο πρόσωπό τους.
Από την άλλη, σύμφωνα με τον αντίλογο από τον καθηγητή Ντέηβιντ Πέρετ του πανεπιστημίου του Σεν 'Αντριους στη Σκωτία, αυτά καθεαυτά τα χαρακτηριστικά του προσώπου μάλλον παίζουν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τις αναλογίες τους: ένας άνδρας είναι πιθανότερο να γοητευτεί από δύο μεγάλα και ωραία γυναικεία μάτια ή από δύο σαρκώδη χείλη, παρά από το γεγονός ότι τα μάτια δεν είναι τόσο ωραία, αλλά βρίσκονται σε μια "τέλεια" απόσταση μεταξύ τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο, οι βιολόγοι και εξελικτικοί ψυχολόγοι έχουν επισημάνει ότι οι άνδρες είναι πιθανότερο να γοητευτούν περισσότερο από μια γυναίκα με καμπύλες, παρά από μια πολύ αδύνατη και χωρίς καμπύλες γυναίκα, άσχετα με τις αναλογίες του προσώπου της.
Dec 16, 2009
Καφές και τσάi απομακρύνουν τον διαβήτη τύπου 2
Η κατανάλωση καφέ και τσάι περιορίζει την εμφάνιση διαβήτη τύπου 2, υποστηρίζουν Αυστραλοί επιστήμονες.
Σύμφωνα με την έρευνα που έγινε από το «The George Institute for International Health», ένα άτομο που καταναλώνει τρία με τέσσερα κύπελλα καφέ ή τσάι ημερησίως μειώνει κατά 25% τις πιθανότητες να προσβληθεί από διαβήτη τύπου 2.
"Η μείωση φτάνει έως το 40% για όσους πίνουν έξι καφέδες την ημέρα", δήλωσε η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Δρ Ράσελ Χάξλεϊ.
Η ερευνητική ομάδα εστίασε τη μελέτη της σε 18 σχετικές έρευνες που έγιναν σε 480.000 ανθρώπους.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται στο ιατρικό περιοδικό «Archives of Internal Medicine».
Σύμφωνα με την έρευνα που έγινε από το «The George Institute for International Health», ένα άτομο που καταναλώνει τρία με τέσσερα κύπελλα καφέ ή τσάι ημερησίως μειώνει κατά 25% τις πιθανότητες να προσβληθεί από διαβήτη τύπου 2.
"Η μείωση φτάνει έως το 40% για όσους πίνουν έξι καφέδες την ημέρα", δήλωσε η επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Δρ Ράσελ Χάξλεϊ.
Η ερευνητική ομάδα εστίασε τη μελέτη της σε 18 σχετικές έρευνες που έγιναν σε 480.000 ανθρώπους.
Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται στο ιατρικό περιοδικό «Archives of Internal Medicine».
Ποιοι άνθρωποι θυμώνουν περισσότερο
Οι νεότεροι, όσοι έχουν παιδιά και οι λιγότερο μορφωμένοι είναι οι τρεις κατηγορίες ανθρώπων που είναι πιθανότερο να εκδηλώσουν θυμό, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.
Ο θυμός, ένα από τα πιο κοινά αρνητικά συναισθήματα, μπορεί να έχει σημαντικές ψυχικές και σωματικές συνέπειες αν διαρκεί πολύ, αν και η σύγχρονη ψυχολογία τον θεωρεί μάλλον ως ένα φυσικό συναίσθημα, που ορισμένες φορές μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο, γι' αυτό, άλλωστε, ενθαρρύνει την εκδήλωσή του. Μάλιστα μια προηγούμενη μελέτη έχει διαπιστώσει ότι όσοι εκφράζουν συχνά το θυμό τους (σε λογικά πλαίσια!) μπορούν να ζήσουν περισσότερο από όσους τον κρατούν μέσα τους.
Η νέα έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο υπό τον καθηγητή Σκοτ Σίμαν του τμήματος κοινωνιολογίας, σύμφωνα με το Live Science, και θα δημοσιευτεί στο "International Handbook of Anger" (Διεθνές Εγχειρίδιο του Θυμού), που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2010.
Σύμφωνα με την έρευνα:
Οι νεότεροι άνθρωποι κάτω των 30 ετών νιώθουν πιο συχνά θυμό σε σχέση με τους μεγαλύτερους, κυρίως επειδή βιώνουν μεγαλύτερη πίεση χρόνου, περισσότερες οικονομικές δυσκολίες (ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης) και μεγαλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις στο εργασιακό περιβάλλον τους.
Η έλλειψη χρόνου και το συνακόλουθο αίσθημα πίεσης είναι ο συχνότερος παράγων πρόκλησης θυμού.
Πέρα από τις πολλές χαρές της, μια οικογένεια με παιδιά (ειδικά όταν αυτά είναι άτακτα…) είναι ένα περιβάλλον όπου συχνά γεννιούνται συναισθήματα θυμού και επιθετικές συμπεριφορές, κάτι που ισχύει περισσότερο για τις γυναίκες παρά για τους άνδρες.
Οι περισσότερο μορφωμένοι είναι λιγότερο επιρρεπείς στον θυμό και, όταν θυμώνουν, μιλάνε πιο ανοιχτά από τους λιγότερους μορφωμένους για τις αιτίες του θυμού τους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι γενικά ο αυτοέλεγχος αυξάνεται ανάλογα με το επίπεδο της μόρφωσης ενός ανθρώπου.
Όσοι έχουν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, τείνουν να έχουν και περισσότερο θυμό, κάτι που ισχύει επίσης περισσότερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Ο θυμός, ένα από τα πιο κοινά αρνητικά συναισθήματα, μπορεί να έχει σημαντικές ψυχικές και σωματικές συνέπειες αν διαρκεί πολύ, αν και η σύγχρονη ψυχολογία τον θεωρεί μάλλον ως ένα φυσικό συναίσθημα, που ορισμένες φορές μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο, γι' αυτό, άλλωστε, ενθαρρύνει την εκδήλωσή του. Μάλιστα μια προηγούμενη μελέτη έχει διαπιστώσει ότι όσοι εκφράζουν συχνά το θυμό τους (σε λογικά πλαίσια!) μπορούν να ζήσουν περισσότερο από όσους τον κρατούν μέσα τους.
Η νέα έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Τορόντο υπό τον καθηγητή Σκοτ Σίμαν του τμήματος κοινωνιολογίας, σύμφωνα με το Live Science, και θα δημοσιευτεί στο "International Handbook of Anger" (Διεθνές Εγχειρίδιο του Θυμού), που θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2010.
Σύμφωνα με την έρευνα:
Οι νεότεροι άνθρωποι κάτω των 30 ετών νιώθουν πιο συχνά θυμό σε σχέση με τους μεγαλύτερους, κυρίως επειδή βιώνουν μεγαλύτερη πίεση χρόνου, περισσότερες οικονομικές δυσκολίες (ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης) και μεγαλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις στο εργασιακό περιβάλλον τους.
Η έλλειψη χρόνου και το συνακόλουθο αίσθημα πίεσης είναι ο συχνότερος παράγων πρόκλησης θυμού.
Πέρα από τις πολλές χαρές της, μια οικογένεια με παιδιά (ειδικά όταν αυτά είναι άτακτα…) είναι ένα περιβάλλον όπου συχνά γεννιούνται συναισθήματα θυμού και επιθετικές συμπεριφορές, κάτι που ισχύει περισσότερο για τις γυναίκες παρά για τους άνδρες.
Οι περισσότερο μορφωμένοι είναι λιγότερο επιρρεπείς στον θυμό και, όταν θυμώνουν, μιλάνε πιο ανοιχτά από τους λιγότερους μορφωμένους για τις αιτίες του θυμού τους. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι γενικά ο αυτοέλεγχος αυξάνεται ανάλογα με το επίπεδο της μόρφωσης ενός ανθρώπου.
Όσοι έχουν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, τείνουν να έχουν και περισσότερο θυμό, κάτι που ισχύει επίσης περισσότερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες.
Dec 15, 2009
Ο γάμος κάνει καλό στην υγεία, σύμφωνα με διεθνή έρευνα
Ο γάμος κάνει καλό στην υγεία, σύμφωνα με τα συμπεράσματα διεθνούς έρευνας, που δείχνουν ότι η συζυγική σχέση μειώνει τον κίνδυνο κατάθλιψης και άγχους.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 34.500 ανθρώπων από 15 χώρες, διευκρινίζει η Κέιτ Σκοτ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Οταγκο στη Νέα Ζηλανδία.
Η έρευνα βασίζεται και σε στοιχεία για την ψυχική υγεία από τα αρχεία του ΠΟΥ.
"Αυτό που προκύπτει από την εργασία μας είναι ότι οι συζυγικές σχέσεις ωφελούν σε μεγάλο βαθμό την ψυχική υγεία τόσο των ανδρών, όσο και των γυναικών, τόνισε η Σκοτ και πρόσθεσε πως ο πόνος και οι διαταραχές που ακολουθούν τη διάλυση ενός γάμου, καθιστούν ακόμα πιο ευάλωτους τους ανθρώπους.
Η διάσταση, ο χωρισμός ή ο θάνατος ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι αυξάνουν τους κινδύνους για την εμφάνιση ψυχικών προβλημάτων όπως η κατάθλιψη στους άντρες και οι κατάχρηση αλκοόλ και φαρμάκων στις γυναίκες.
"Ο γάμος είναι ωφέλιμος και για τα δύο φύλα σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία τους", εξηγεί η νεοζηλανδή επιστήμονας, θέλοντας να επισημάνει ότι δεν ωφελούνται μόνο οι άντρες από την έγγαμη ζωή.
"Αυτό που κάνει την έρευνα μοναδική και περισσότερο αξιόπιστη είναι το γεγονός ότι έχουμε ένα πολύ μεγάλο δείγμα από τόσες χώρες και το ότι διαθέτουμε στοιχεία όχι μόνο για την κατάθλιψη, αλλά και για το άγχος και την κατάχρηση ουσιών", συμπληρώνει η Δρ Σκοτ.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην βρετανική επιθεώρηση Psychological Medicine.
Στην διεξαγωγή της συμμετείχαν ο ΠΟΥ, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και αρκετοί διεθνείς οργανισμοί.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 34.500 ανθρώπων από 15 χώρες, διευκρινίζει η Κέιτ Σκοτ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Οταγκο στη Νέα Ζηλανδία.
Η έρευνα βασίζεται και σε στοιχεία για την ψυχική υγεία από τα αρχεία του ΠΟΥ.
"Αυτό που προκύπτει από την εργασία μας είναι ότι οι συζυγικές σχέσεις ωφελούν σε μεγάλο βαθμό την ψυχική υγεία τόσο των ανδρών, όσο και των γυναικών, τόνισε η Σκοτ και πρόσθεσε πως ο πόνος και οι διαταραχές που ακολουθούν τη διάλυση ενός γάμου, καθιστούν ακόμα πιο ευάλωτους τους ανθρώπους.
Η διάσταση, ο χωρισμός ή ο θάνατος ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι αυξάνουν τους κινδύνους για την εμφάνιση ψυχικών προβλημάτων όπως η κατάθλιψη στους άντρες και οι κατάχρηση αλκοόλ και φαρμάκων στις γυναίκες.
"Ο γάμος είναι ωφέλιμος και για τα δύο φύλα σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία τους", εξηγεί η νεοζηλανδή επιστήμονας, θέλοντας να επισημάνει ότι δεν ωφελούνται μόνο οι άντρες από την έγγαμη ζωή.
"Αυτό που κάνει την έρευνα μοναδική και περισσότερο αξιόπιστη είναι το γεγονός ότι έχουμε ένα πολύ μεγάλο δείγμα από τόσες χώρες και το ότι διαθέτουμε στοιχεία όχι μόνο για την κατάθλιψη, αλλά και για το άγχος και την κατάχρηση ουσιών", συμπληρώνει η Δρ Σκοτ.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην βρετανική επιθεώρηση Psychological Medicine.
Στην διεξαγωγή της συμμετείχαν ο ΠΟΥ, το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και αρκετοί διεθνείς οργανισμοί.
Ο φωτισμός του χώρου επηρεάζει τη γεύση και την τιμή του κρασιού
Ο φωτισμός που υπάρχει σε ένα χώρο ασκεί μια υποσυνείδητη αλλά υπαρκτή επίδραση στη γεύση που μας αφήνουν τα κρασιά, αλλά και στο πόσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε γι' αυτά, σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα.
Οι ερευνητές από το Ινστιτούτο Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ του Μάιντς, σε εργασία τους στο "Journal of Sensory Studies" (Περιοδικό Αισθητηριακών Μελετών), παρουσιάζουν έρευνα σε περίπου 500 εθελοντές, από τους οποίους ζητήθηκε να δοκιμάσουν ένα συγκεκριμένο κρασί υπό διαφορετικές συνθήκες φωτισμού στον χώρο γύρω τους και να δηλώσουν πώς τους φάνηκε η γεύση του κρασιού και πόσα χρήματα ήσαν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να το αγοράσουν.
Η έρευνα έδειξε ότι το κρασί "βαθμολογήθηκε" με καλύτερη γεύση, όταν εκτίθετο υπό ερυθρό ή μπλε φωτισμό από ό,τι όταν ο φωτισμός γύρω από το κρασί προερχόταν από πράσινο ή λευκό φως. Μάλιστα, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να πληρώσουν παραπάνω (τουλάχιστον ένα ευρώ) για το μπουκάλι κρασιού που λουζόταν στο κόκκινο φως σε σχέση με το πράσινο φως (ευχάριστα νέα για τους Ολυμπιακούς!).
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας δρα Ντάνιελ Όμπερφελντ-Τουίστελ, ήταν ήδη γνωστό ότι το χρώμα ενός ποτού μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που το γευόμαστε. Η νέα έρευνα έδειξε ότι ανάλογο αποτέλεσμα έχει και ο φωτισμός, για παράδειγμα σε ένα εστιατόριο. Μια ερμηνεία γι' αυτό είναι ότι ο ευχάριστος φωτισμός υποσυνείδητα οδηγεί το νου να αντιληφθεί και το κρασί σαν πιο ευχάριστο.
Σύμφωνα με τις πειραματικές γευσιγνωσίες υπό διαφορετικούς φωτισμούς, το κρασί γίνεται αντιληπτό από τους ανθρώπους περίπου ως μιάμιση φορά πιο γλυκό, όταν περιβάλλεται από κόκκινο φως σε σχέση με λευκό ή πράσινο. Επίσης το κόκκινο φως αυξάνει περισσότερο τη φρουτώδη γεύση του κρασιού.
Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι οι ακραίες συνθήκες φωτισμού που επικρατούν σε ορισμένα μπαρ, αναμφίβολα επηρεάζουν τον τρόπο που οι πελάτες γεύονται τα ποτά τους, πέρα από την επίδραση που έχει το χρώμα του ίδιου του ποτού στη γεύση. Παράλληλα, συνιστούν ότι οι σοβαρές γευσιγνωσίες κρασιών πρέπει να γίνονται με ουδέτερο φωτισμό για να μην αλλοιώνεται το αποτέλεσμα.
Οι γερμανοί επιστήμονες σχεδιάζουν περαιτέρω έρευνες για την καλύτερη κατανόηση της σχέσης φωτισμού-γεύσης.
Οι ερευνητές από το Ινστιτούτο Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ του Μάιντς, σε εργασία τους στο "Journal of Sensory Studies" (Περιοδικό Αισθητηριακών Μελετών), παρουσιάζουν έρευνα σε περίπου 500 εθελοντές, από τους οποίους ζητήθηκε να δοκιμάσουν ένα συγκεκριμένο κρασί υπό διαφορετικές συνθήκες φωτισμού στον χώρο γύρω τους και να δηλώσουν πώς τους φάνηκε η γεύση του κρασιού και πόσα χρήματα ήσαν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να το αγοράσουν.
Η έρευνα έδειξε ότι το κρασί "βαθμολογήθηκε" με καλύτερη γεύση, όταν εκτίθετο υπό ερυθρό ή μπλε φωτισμό από ό,τι όταν ο φωτισμός γύρω από το κρασί προερχόταν από πράσινο ή λευκό φως. Μάλιστα, οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να πληρώσουν παραπάνω (τουλάχιστον ένα ευρώ) για το μπουκάλι κρασιού που λουζόταν στο κόκκινο φως σε σχέση με το πράσινο φως (ευχάριστα νέα για τους Ολυμπιακούς!).
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας δρα Ντάνιελ Όμπερφελντ-Τουίστελ, ήταν ήδη γνωστό ότι το χρώμα ενός ποτού μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που το γευόμαστε. Η νέα έρευνα έδειξε ότι ανάλογο αποτέλεσμα έχει και ο φωτισμός, για παράδειγμα σε ένα εστιατόριο. Μια ερμηνεία γι' αυτό είναι ότι ο ευχάριστος φωτισμός υποσυνείδητα οδηγεί το νου να αντιληφθεί και το κρασί σαν πιο ευχάριστο.
Σύμφωνα με τις πειραματικές γευσιγνωσίες υπό διαφορετικούς φωτισμούς, το κρασί γίνεται αντιληπτό από τους ανθρώπους περίπου ως μιάμιση φορά πιο γλυκό, όταν περιβάλλεται από κόκκινο φως σε σχέση με λευκό ή πράσινο. Επίσης το κόκκινο φως αυξάνει περισσότερο τη φρουτώδη γεύση του κρασιού.
Οι ερευνητές συμπεραίνουν ότι οι ακραίες συνθήκες φωτισμού που επικρατούν σε ορισμένα μπαρ, αναμφίβολα επηρεάζουν τον τρόπο που οι πελάτες γεύονται τα ποτά τους, πέρα από την επίδραση που έχει το χρώμα του ίδιου του ποτού στη γεύση. Παράλληλα, συνιστούν ότι οι σοβαρές γευσιγνωσίες κρασιών πρέπει να γίνονται με ουδέτερο φωτισμό για να μην αλλοιώνεται το αποτέλεσμα.
Οι γερμανοί επιστήμονες σχεδιάζουν περαιτέρω έρευνες για την καλύτερη κατανόηση της σχέσης φωτισμού-γεύσης.
Dec 11, 2009
Βρέθηκε γονίδιο στα ποντίκια που καθορίζει τη σεξουλική ταυτότητα
Η ατελείωτη μάχη των φύλων δεν διεξάγεται μόνο έξω από μας αλλά και μέσα στο εσωτερικό του κάθε οργανισμού, καθώς η διαφορά ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό είναι τελικά πολύ μικρότερη από ό,τι θα νόμιζε κανείς, τουλάχιστον στο κυτταρικό επίπεδο. Ευρωπαίοι επιστήμονες ανακάλυψαν τον τρόπο να μετατρέπουν (σε ποντίκια κατ' αρχήν) τα κύτταρα των ωοθηκών σε κύτταρα όρχεων απλώς και μόνο με την απενεργοποίηση ενός γονιδίου.
Η ιστορική ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο βιολογικό περιοδικό "Cell" (Κύτταρο), έγινε από ερευνητές υπό τον βιολόγο Ματίας Τράιερ του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Ίσως βοηθήσει τους επιστήμονες να καταλάβουν καλύτερα τις διαταραχές της σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά και γιατί μερικές γυναίκες φθάνουν πιο γρήγορα στην εμμηνόπαυση λόγω προβληματικών ωοθηκών, σύμφωνα με το "Science" και τις βρετανικές "Ιντεπέντεντ" και "Τάιμς του Λονδίνου".
Οι ερευνητές απενεργοποίησαν ένα συγκεκριμένο γονίδιο (FoxL2), που ήταν ήδη γνωστό ότι είναι σημαντικό για τα κύτταρα των ωοθηκών, και τότε διαπίστωσαν μια απρόσμενη και δραματική αλλαγή στο θηλυκό ποντίκι, καθώς μέσα σε τρεις εβδομάδες οι ωοθήκες του γέμισαν με κυτταρικές δομές παρόμοιες με αυτές στον ιστό των όρχεων. Ο προσεκτικότερος έλεγχος απέδειξε ότι όντως τα κύτταρα των ωοθηκών είχαν αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά των κυττάρων των όρχεων, παράγοντας μάλιστα επίπεδα τεστοστερόνης τυπικά για ένα ενήλικο αρσενικό (όχι όμως και σπέρμα).
Αυτό συμβαίνει επειδή όταν "σβήνει" το γονίδιο FoxL2, ένα άλλο γονίδιο (το Sox9) είναι ελεύθερο πια να "πάρει το πάνω χέρι" και να μετατρέψει τα "θηλυκά" κύτταρα σε "αρσενικά". Η γενετική επέμβαση ("αλλαγή φύλου") δεν είχε παρενέργειες για τα ποντίκια, ούτε επηρέασε τη διάρκεια ζωής τους.
Η πρωτοποριακή έρευνα δείχνει ότι η ενήλικη γονάδα, δηλαδή ο γεννητικός αδένας (ωοθήκη ή όρχις) έχει τελικά αξιοσημείωτη "πλαστικότητα". Η μέχρι τώρα αντίληψη -ουσιαστικά ένα από τα βασικά δόγματα της βιολογίας- ήταν ότι το φύλο καθορίζεται από τη γέννηση, καθώς ήδη κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης υπάρχουν πολλοί αμοιβαία επικαλυπτόμενοι και ενισχυόμενοι γενετικοί και βιοχημικοί μηχανισμοί που ξεχωρίζουν τα δύο φύλα και διατηρούν σταθερά έναν οργανισμό αρσενικό ή θηλυκό.
Όμως, αντίθετα, η νέα έρευνα δείχνει ότι η διαφοροποίηση των δύο φύλων δεν είναι τόσο τελεσίδικη, καθώς η αλλαγή ενός γονιδίου και συνεπώς του επιπέδου της πρωτεΐνης που αυτό ρυθμίζει, είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια δραματική αλλαγή φύλου (έστω και μερική) ακόμα και σε ένα ενήλικο οργανισμό. Με άλλα λόγια, το να είναι ένας οργανισμός αρσενικός ή θηλυκός, δεν είναι μια μόνιμη και αμετάβλητη κατάσταση, αλλά κάτι που πρέπει συνεχώς να συντηρείται στο ενήλικο σώμα, μέσα από μια συνεχή αλληλεπίδραση γονιδίων που συντηρούν το "στάτους κβο" - ή το ανατρέπουν!
Αν και η έρευνα έγινε σε ποντίκια, σύμφωνα με τους ερευνητές, έχει ισχύ και για τους ανθρώπους, αφού τα δύο κρίσιμα γονίδια υπάρχουν σε όλα τα θηλαστικά. Σύμφωνα με τον δρα Τράιερ, τα γονίδια FoxL2 και Sox9 υπάρχουν σε όλα τα σπονδυλωτά και, κατά κάποιο τρόπο, αποτελούν ένα βιολογικό δίδυμο "γιν-γιανγκ" που διατηρεί μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα, η οποία όμως θα μπορούσε να διαταραχθεί με μια γενετική παρέμβαση. Ορισμένα ψάρια είναι ήδη γνωστό ότι μπορούν να αλλάζουν το φύλο τους ακόμα και όταν είναι ενήλικα -και ίσως η νέα έρευνα εξηγεί με ποιο μηχανισμό αυτό συμβαίνει.
Μια άλλη ομάδα ερευνητών, υπό τον βιολόγο Ρόμπιν Λάβελ-Μπατζ του Εθνικού Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών του Λονδίνου, σύμφωνα με το "Science", ήδη έρευνά την αντίστροφη δυνατότητα: την μετατροπή αρσενικών κυττάρων σε θηλυκά μέσω ανάλογης παρέμβασης στα γονίδια - κάτι που, αν καταστεί εφικτό, θα εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη για εγχειρίσεις αλλαγής φύλου ή θα βελτιώσει τις θεραπείες για τα παιδιά που γεννιούνται με ανάμικτο φύλο.
Η νέα ανακάλυψη μπορεί ίσως να ρίξει φως και σε ορισμένα βιολογικά μυστήρια, όπως γιατί ορισμένες γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση αναπτύσσουν ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως βαθύτερη φωνή και τρίχες στο πρόσωπο ή, ακόμα, γιατί μερικοί άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι με το φύλο που γεννήθηκαν και καταφεύγουν σε ορμονοθεραπείες και αλλαγή φύλου.
Πάντως, όπως είπαν οι επιστήμονες, θα χρειαστεί ακόμα πολύς χρόνος μέχρι η νέα τεχνική να έχει πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους - όσους ενδιαφέρονται τέλος πάντων.
Η ιστορική ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο βιολογικό περιοδικό "Cell" (Κύτταρο), έγινε από ερευνητές υπό τον βιολόγο Ματίας Τράιερ του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Ίσως βοηθήσει τους επιστήμονες να καταλάβουν καλύτερα τις διαταραχές της σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά και γιατί μερικές γυναίκες φθάνουν πιο γρήγορα στην εμμηνόπαυση λόγω προβληματικών ωοθηκών, σύμφωνα με το "Science" και τις βρετανικές "Ιντεπέντεντ" και "Τάιμς του Λονδίνου".
Οι ερευνητές απενεργοποίησαν ένα συγκεκριμένο γονίδιο (FoxL2), που ήταν ήδη γνωστό ότι είναι σημαντικό για τα κύτταρα των ωοθηκών, και τότε διαπίστωσαν μια απρόσμενη και δραματική αλλαγή στο θηλυκό ποντίκι, καθώς μέσα σε τρεις εβδομάδες οι ωοθήκες του γέμισαν με κυτταρικές δομές παρόμοιες με αυτές στον ιστό των όρχεων. Ο προσεκτικότερος έλεγχος απέδειξε ότι όντως τα κύτταρα των ωοθηκών είχαν αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά των κυττάρων των όρχεων, παράγοντας μάλιστα επίπεδα τεστοστερόνης τυπικά για ένα ενήλικο αρσενικό (όχι όμως και σπέρμα).
Αυτό συμβαίνει επειδή όταν "σβήνει" το γονίδιο FoxL2, ένα άλλο γονίδιο (το Sox9) είναι ελεύθερο πια να "πάρει το πάνω χέρι" και να μετατρέψει τα "θηλυκά" κύτταρα σε "αρσενικά". Η γενετική επέμβαση ("αλλαγή φύλου") δεν είχε παρενέργειες για τα ποντίκια, ούτε επηρέασε τη διάρκεια ζωής τους.
Η πρωτοποριακή έρευνα δείχνει ότι η ενήλικη γονάδα, δηλαδή ο γεννητικός αδένας (ωοθήκη ή όρχις) έχει τελικά αξιοσημείωτη "πλαστικότητα". Η μέχρι τώρα αντίληψη -ουσιαστικά ένα από τα βασικά δόγματα της βιολογίας- ήταν ότι το φύλο καθορίζεται από τη γέννηση, καθώς ήδη κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ανάπτυξης υπάρχουν πολλοί αμοιβαία επικαλυπτόμενοι και ενισχυόμενοι γενετικοί και βιοχημικοί μηχανισμοί που ξεχωρίζουν τα δύο φύλα και διατηρούν σταθερά έναν οργανισμό αρσενικό ή θηλυκό.
Όμως, αντίθετα, η νέα έρευνα δείχνει ότι η διαφοροποίηση των δύο φύλων δεν είναι τόσο τελεσίδικη, καθώς η αλλαγή ενός γονιδίου και συνεπώς του επιπέδου της πρωτεΐνης που αυτό ρυθμίζει, είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μια δραματική αλλαγή φύλου (έστω και μερική) ακόμα και σε ένα ενήλικο οργανισμό. Με άλλα λόγια, το να είναι ένας οργανισμός αρσενικός ή θηλυκός, δεν είναι μια μόνιμη και αμετάβλητη κατάσταση, αλλά κάτι που πρέπει συνεχώς να συντηρείται στο ενήλικο σώμα, μέσα από μια συνεχή αλληλεπίδραση γονιδίων που συντηρούν το "στάτους κβο" - ή το ανατρέπουν!
Αν και η έρευνα έγινε σε ποντίκια, σύμφωνα με τους ερευνητές, έχει ισχύ και για τους ανθρώπους, αφού τα δύο κρίσιμα γονίδια υπάρχουν σε όλα τα θηλαστικά. Σύμφωνα με τον δρα Τράιερ, τα γονίδια FoxL2 και Sox9 υπάρχουν σε όλα τα σπονδυλωτά και, κατά κάποιο τρόπο, αποτελούν ένα βιολογικό δίδυμο "γιν-γιανγκ" που διατηρεί μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα, η οποία όμως θα μπορούσε να διαταραχθεί με μια γενετική παρέμβαση. Ορισμένα ψάρια είναι ήδη γνωστό ότι μπορούν να αλλάζουν το φύλο τους ακόμα και όταν είναι ενήλικα -και ίσως η νέα έρευνα εξηγεί με ποιο μηχανισμό αυτό συμβαίνει.
Μια άλλη ομάδα ερευνητών, υπό τον βιολόγο Ρόμπιν Λάβελ-Μπατζ του Εθνικού Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών του Λονδίνου, σύμφωνα με το "Science", ήδη έρευνά την αντίστροφη δυνατότητα: την μετατροπή αρσενικών κυττάρων σε θηλυκά μέσω ανάλογης παρέμβασης στα γονίδια - κάτι που, αν καταστεί εφικτό, θα εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη για εγχειρίσεις αλλαγής φύλου ή θα βελτιώσει τις θεραπείες για τα παιδιά που γεννιούνται με ανάμικτο φύλο.
Η νέα ανακάλυψη μπορεί ίσως να ρίξει φως και σε ορισμένα βιολογικά μυστήρια, όπως γιατί ορισμένες γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση αναπτύσσουν ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως βαθύτερη φωνή και τρίχες στο πρόσωπο ή, ακόμα, γιατί μερικοί άνθρωποι δεν είναι ικανοποιημένοι με το φύλο που γεννήθηκαν και καταφεύγουν σε ορμονοθεραπείες και αλλαγή φύλου.
Πάντως, όπως είπαν οι επιστήμονες, θα χρειαστεί ακόμα πολύς χρόνος μέχρι η νέα τεχνική να έχει πρακτική εφαρμογή για τους ανθρώπους - όσους ενδιαφέρονται τέλος πάντων.
Dec 9, 2009
Ανδρες και γυναίκες ψωνίζουν με διαφορετικό τρόπο
Αν οι γυναίκες περνάνε ώρες ατελείωτες σε ψώνια στα καταστήματα, μπαινοβγαίνοντας από το ένα στο άλλο και δοκιμάζοντας (εκτός από ρούχα) την υπομονή των ανδρών, οι οποίοι συνήθως αρκούνται σε σύντομης διάρκειας "καταδρομικού στιλ" επισκέψεις στα μαγαζιά, αυτό οφείλεται στο διαφορετικό εξελικτικό παρελθόν τους, που φθάνει στην εποχή των κυνηγών-συλλεκτών, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, υπό τον καθηγητή Ντάνιελ Κρούγκερ, και δημοσιεύεται στο "Journal of Social, Evolutionary and Cultural Psychology" (Περιοδικό Κοινωνικής, Εξελικτικής και Πολιτισμικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Οι διαφορετικοί ρόλοι μεταξύ των δύο φύλων στους προϊστορικούς χρόνους εξελίχθηκαν σταδιακά στις σημερινές διαφορετικές καταναλωτικές "στρατηγικές". Στο παρελθόν οι γυναίκες, συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους βρίσκοντας και συλλέγοντας φαγητό από τα δάση και τους αγρούς. Σήμερα περνάνε… άπειρες ώρες, πάλι συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, μέχρι να βρουν το "τέλειο" δώρο ή αντικείμενο για το σπίτι τους, όπως πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια υπομονετικά έψαχναν να βρουν την "τέλεια" τροφή στη φύση, κάτι που ήταν θέμα ζωής ή θανάτου, επειδή μια λάθος επιλογή μπορεί να προκαλούσε θανατηφόρα δηλητηρίαση.
Η ανάγκη αυτή έκανε τις γυναίκες, μέσα από μια μακρά εξελικτική "εκπαίδευση", ιδιαίτερα ικανές στο να ξεχωρίζουν χρώματα, υφές μυρωδιές κλπ., ώστε να είναι σίγουρες ότι η τροφή που μάζευαν ήταν όντως ασφαλής. Η ίδια ουσιαστικά ικανότητα αξιοποιείται σήμερα για τα ψώνια.
Από την πλευρά τους, οι άνδρες στο απώτερο παρελθόν ήσαν κυρίως κυνηγοί που σχεδίαζαν εκ των προτέρων πού και πώς θα πιάσουν και θα σκοτώσουν τη λεία τους, ενώ μόλις εκτελούσαν το έργο τους, επέστρεφαν αμέσως στο σπίτι τους. Σήμερα πια έχουν υποσυνείδητα υιοθετήσει ένα ανάλογο "στιλ", έχοντας προσχεδιάσει συνήθως τι θέλουν να αγοράσουν και από ποιο κατάστημα, το ψωνίζουν χωρίς χρονοτριβή και μετά γυρνούν σπίτι πάραυτα κουβαλώντας τα "νεκρά θηράματα" (ψώνια!), αφού θεωρούν ότι…η αποστολή τους εξετελέσθη. Δεν τους αρέσει να κουβαλάνε τα μικρά παιδιά τους μαζί στα ψώνια, όπως κάποτε δεν τα έπαιρναν μαζί στο κυνήγι, επειδή θεωρούσαν ότι τους ήταν βάρος.
Κάπως έτσι, τελικά, σήμερα οι άνδρες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μια μαύρη κάλτσα από μια σκούρα μπλε, όταν ψωνίζουν, ενώ οι γυναίκες μπορεί να χάσουν τον προσανατολισμό τους ακόμα και μέσα σε ένα πολυκατάστημα.
Σύμφωνα με τον Κρούγκερ, η εξήγηση αυτή μπορεί να ρίξει φως στο γιατί τόσο συχνά, σε όλο τον κόσμο, τα ζευγάρια τσακώνονται, όταν βγουν για ψώνια μαζί. Πολύ απλά… το ευχαριστιούνται με διαφορετικό τρόπο και ο ένας δεν αντέχει υποσυνείδητα τη "στρατηγική" του άλλου. Ο ερευνητής καλεί τα δύο φύλα να δείξουν μεγαλύτερη αμοιβαία κατανόηση, ειδικά τώρα που αρχίζει η νέα εορταστική περίοδος και τα ψώνια θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Ακόμα διευκρίνισε ότι αυτές οι διαφορετικές συμπεριφορές ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι γενετικά καθορισμένες και δεν ισχύουν κατ' ανάγκην για τον καθένα, αλλά ισχύουν ως μια γενική τάση στα δύο φύλα.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, υπό τον καθηγητή Ντάνιελ Κρούγκερ, και δημοσιεύεται στο "Journal of Social, Evolutionary and Cultural Psychology" (Περιοδικό Κοινωνικής, Εξελικτικής και Πολιτισμικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Οι διαφορετικοί ρόλοι μεταξύ των δύο φύλων στους προϊστορικούς χρόνους εξελίχθηκαν σταδιακά στις σημερινές διαφορετικές καταναλωτικές "στρατηγικές". Στο παρελθόν οι γυναίκες, συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους βρίσκοντας και συλλέγοντας φαγητό από τα δάση και τους αγρούς. Σήμερα περνάνε… άπειρες ώρες, πάλι συνήθως μαζί με τα παιδιά τους, μέχρι να βρουν το "τέλειο" δώρο ή αντικείμενο για το σπίτι τους, όπως πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια υπομονετικά έψαχναν να βρουν την "τέλεια" τροφή στη φύση, κάτι που ήταν θέμα ζωής ή θανάτου, επειδή μια λάθος επιλογή μπορεί να προκαλούσε θανατηφόρα δηλητηρίαση.
Η ανάγκη αυτή έκανε τις γυναίκες, μέσα από μια μακρά εξελικτική "εκπαίδευση", ιδιαίτερα ικανές στο να ξεχωρίζουν χρώματα, υφές μυρωδιές κλπ., ώστε να είναι σίγουρες ότι η τροφή που μάζευαν ήταν όντως ασφαλής. Η ίδια ουσιαστικά ικανότητα αξιοποιείται σήμερα για τα ψώνια.
Από την πλευρά τους, οι άνδρες στο απώτερο παρελθόν ήσαν κυρίως κυνηγοί που σχεδίαζαν εκ των προτέρων πού και πώς θα πιάσουν και θα σκοτώσουν τη λεία τους, ενώ μόλις εκτελούσαν το έργο τους, επέστρεφαν αμέσως στο σπίτι τους. Σήμερα πια έχουν υποσυνείδητα υιοθετήσει ένα ανάλογο "στιλ", έχοντας προσχεδιάσει συνήθως τι θέλουν να αγοράσουν και από ποιο κατάστημα, το ψωνίζουν χωρίς χρονοτριβή και μετά γυρνούν σπίτι πάραυτα κουβαλώντας τα "νεκρά θηράματα" (ψώνια!), αφού θεωρούν ότι…η αποστολή τους εξετελέσθη. Δεν τους αρέσει να κουβαλάνε τα μικρά παιδιά τους μαζί στα ψώνια, όπως κάποτε δεν τα έπαιρναν μαζί στο κυνήγι, επειδή θεωρούσαν ότι τους ήταν βάρος.
Κάπως έτσι, τελικά, σήμερα οι άνδρες δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μια μαύρη κάλτσα από μια σκούρα μπλε, όταν ψωνίζουν, ενώ οι γυναίκες μπορεί να χάσουν τον προσανατολισμό τους ακόμα και μέσα σε ένα πολυκατάστημα.
Σύμφωνα με τον Κρούγκερ, η εξήγηση αυτή μπορεί να ρίξει φως στο γιατί τόσο συχνά, σε όλο τον κόσμο, τα ζευγάρια τσακώνονται, όταν βγουν για ψώνια μαζί. Πολύ απλά… το ευχαριστιούνται με διαφορετικό τρόπο και ο ένας δεν αντέχει υποσυνείδητα τη "στρατηγική" του άλλου. Ο ερευνητής καλεί τα δύο φύλα να δείξουν μεγαλύτερη αμοιβαία κατανόηση, ειδικά τώρα που αρχίζει η νέα εορταστική περίοδος και τα ψώνια θα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Ακόμα διευκρίνισε ότι αυτές οι διαφορετικές συμπεριφορές ανάμεσα στα δύο φύλα δεν είναι γενετικά καθορισμένες και δεν ισχύουν κατ' ανάγκην για τον καθένα, αλλά ισχύουν ως μια γενική τάση στα δύο φύλα.
Dec 4, 2009
Η χαμηλή χοληστερόλη φέρνει αυτοκτονίες και επιθετικότητα
Οι χαμηλές τιμές ολικής χοληστερόλης προδιαθέτουν για αυτοκτονία και επιθετικότητα, σύμφωνα με στοιχεία διεθνών ερευνών στα οποία αναφέρθηκαν ο επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αθανάσιος Δουζένης και ο αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής στο ίδιο Πανεπιστήμιο Βασίλης Κονταξάκης σε ανακοινώσεις τους στο 4ο Διεθνές Συνέδριο Εγκεφάλου και Συμπεριφοράς, το οποίο διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.
Η έρευνα για τη σχέση της στάθμης της χοληστερόλης με την αυτοκτονικότητα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια από Σκανδιναβούς ερευνητές οι οποίοι προσπάθησαν να μειώσουν στο γενικό πληθυσμό την χοληστερίνη για να ελαττώσουν τους θανάτους από καρδιαγγειακά νοσήματα με τη χορήγηση αντιλιπιδιαμικών.
«Πράγματι μειώθηκαν οι θάνατοι από καρδιαγγειακά αλλά ,προς μεγάλη έκπληξη των ερευνητών, ο γενικός δείκτης θνησιμότητας δεν μειώθηκε. Ψάχνοντας λοιπόν βρήκαν ότι είχαν αυξηθεί οι δείκτες θνησιμότητας από αυτοκτονίες και γενικά από βίαιες συμπεριφορές και αυτό άρχισε να τους προβληματίζει. Γίνανε πολλές μελέτες και φαίνεται ότι έχει επιβεβαιωθεί ότι η χαμηλή στάθμη χοληστερόλης σχετίζεται με τις αυτοκτονίες χωρίς όμως να έχει ακόμη εξηγηθεί πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός» εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κονταξάκης.
Ο κ. Δουζένης από τη πλευρά του επισήμανε ότι έχει βρεθεί πως η χαμηλή χοληστερόλη προδιαθέτει για αυτοκτονική διάθεση και για επιθετικότητα σύμφωνα με στοιχεία από διεθνείς έρευνες . «Αυτό το εύρημα δεν έχει καταφέρει να εξηγηθεί ακόμη αλλά , είναι επιβεβαιωμένο από πολλές εργασίες ότι η χαμηλή χοληστερόλη αυξάνει την αυτοκτονικότητα Πολλές φορές το επιδιώκουμε και εμείς σαν ψυχίατροι και πολλές φορές το βλέπουμε σε ανθρώπους που παίρνουν αντιλιπιδαιμικά φάρμακα να εμφανίζουν χαμηλή διάθεση, να κάνουν αρνητικές σκέψεις. Αυτό είναι κάτι για το οποίο και οι παθολόγοι και εμείς οι ψυχίατροι να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι ώστε να το αντιμετωπίσουμε» πρόσθεσε ο κ. Δουζένης.
Ο κ. Κονταξάκης επισήμανε ότι βιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση της σεροτονίνης με την αυτοκτονικότητα. Όπως εξήγησε η σεροτονίνη είναι μια βιογενής αμίνη του εγκεφάλου η οποία ρυθμίζει τα συναισθήματα, την παρορμητικότητα, την επιθετικότητα κλπ σε συνδυασμό με άλλες ουσίες και φαίνεται ότι άτομα που έχουν χαμηλή στάθμη των μεταβολιτών της σεροτονίνης είναι πιο ευάλωτα στην επιθετικότητα και την αυτοκτονικότητα. Πρόσθεσε ακόμη ότι έχουν βρεθεί ορισμένα γονίδια τα οποία εμπλέκονται σε αυτές τις παρορμητικές επιθετικές συμπεριφορές που αφορούν κυρίως τη σεροτονίνη. «Η βιοτεχνολογία με πολύ φιλόδοξα σχέδια αποσκοπεί να τροποποιήσει αυτά τα γονίδια αλλάζοντας και τη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων . Αυτά είναι σημαντικά καινούργια βήματα» τόνισε ο κ. Κονταξάκης.
-------------------------------------------------------------
Η Ελλάδα πρώτη μεταξύ των χωρών με τις λιγότερες αυτοκτονίες
-------------------------------------------------------------
Οι αυτοκτονίες είναι ένα σύνθετο μείζον βιοψυχοκοινωνικό πρόβλημα σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ ανησυχητικό είναι ότι παρουσιάζει μία σημαντική αύξηση μεταξύ των νέων γεγονός που οδήγησε την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα τη μείωση των αυτοκτονιών με διαφόρων τύπων προληπτικές παρεμβάσεις .
Η Ελλάδα περιλαμβάνεται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες του κόσμου και της Ευρώπης στις αυτοκτονίες με δείκτη αυτοκτονιών 4-5 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού, ενώ στην Εσθονία και τη Λετονία είναι 70/100.000. Ο κ. Κονταξάκης εξηγώντας το χαμηλό ποσοστό αυτοκτονιών στη χώρα μας ανέφερε ως ένα αποτρεπτικό στοιχείο το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη στενοί οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί καθώς και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Παράλληλα όμως τόνισε : «Η Ελλάδα είναι η πρώτη όμως στα τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη. Αυτό κάτι δείχνει. Πώς κανείς χειρίζεται την επιθετικότητά του; Είτε ενδοβάλλοντάς την είτε προβάλλοντάς την . Αν την ενδοβάλλει κανείς αυτοκτονεί, αν την προβάλλει κάνει μια βίαιη πράξη προς τους άλλους. Έχει βρεθεί ότι όταν κάποιος οδηγεί ένα αυτοκίνητο μεθυσμένος με μεγάλη ταχύτητα αυτή είναι παραυτοκτονική συμπεριφορά γιατί πιθανότατα θα οδηγήσει στο θάνατο».
Εξηγώντας τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονικών στις Βόρειες χώρες ανάφερε ότι αυτό έχει σχέση με την αλλαγή του κοινωνικού στάτους, που έχει ως συνέπεια την αλλαγή ή μη λειτουργία των κοινωνικών δομών, οπότε και εμφανίζονται εκτροπές συμπεριφορών είτε προς τη βία είτε προς την αυτοκαταστροφή. Πρόσθεσε ακόμη ότι η απελπισία και η απαισιοδοξία είναι επιβαρυντικοί παράγοντες σε ευάλωτα άτομα, τονίζοντας ότι η προδιάθεση και το στρες πυροδοτούν τις αυτοκτονίες.
Ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας παρατηρούνται στα άτομα που έχουν ψυχικές διαταραχές. Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή ψυχιατρική Αθανάσιο Δουζένη, στα άτομα με διπολική διαταραχή τα ποσοστά αυτοκτονίας κυμαίνονται γύρω στα 20%, ενώ στους σχιζοφρενείς είναι 10-15%. Υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας που φτάνουν στο 18% παρατηρούνται και στους αλκοολικούς αλλά και στα άτομα που έχουν διαταραχές προσωπικότητας. Να σημειωθεί ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας παγκοσμίως είναι 10πλάσιες από τους θανάτους από αυτοκτονία.
Η έρευνα για τη σχέση της στάθμης της χοληστερόλης με την αυτοκτονικότητα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια από Σκανδιναβούς ερευνητές οι οποίοι προσπάθησαν να μειώσουν στο γενικό πληθυσμό την χοληστερίνη για να ελαττώσουν τους θανάτους από καρδιαγγειακά νοσήματα με τη χορήγηση αντιλιπιδιαμικών.
«Πράγματι μειώθηκαν οι θάνατοι από καρδιαγγειακά αλλά ,προς μεγάλη έκπληξη των ερευνητών, ο γενικός δείκτης θνησιμότητας δεν μειώθηκε. Ψάχνοντας λοιπόν βρήκαν ότι είχαν αυξηθεί οι δείκτες θνησιμότητας από αυτοκτονίες και γενικά από βίαιες συμπεριφορές και αυτό άρχισε να τους προβληματίζει. Γίνανε πολλές μελέτες και φαίνεται ότι έχει επιβεβαιωθεί ότι η χαμηλή στάθμη χοληστερόλης σχετίζεται με τις αυτοκτονίες χωρίς όμως να έχει ακόμη εξηγηθεί πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός» εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κονταξάκης.
Ο κ. Δουζένης από τη πλευρά του επισήμανε ότι έχει βρεθεί πως η χαμηλή χοληστερόλη προδιαθέτει για αυτοκτονική διάθεση και για επιθετικότητα σύμφωνα με στοιχεία από διεθνείς έρευνες . «Αυτό το εύρημα δεν έχει καταφέρει να εξηγηθεί ακόμη αλλά , είναι επιβεβαιωμένο από πολλές εργασίες ότι η χαμηλή χοληστερόλη αυξάνει την αυτοκτονικότητα Πολλές φορές το επιδιώκουμε και εμείς σαν ψυχίατροι και πολλές φορές το βλέπουμε σε ανθρώπους που παίρνουν αντιλιπιδαιμικά φάρμακα να εμφανίζουν χαμηλή διάθεση, να κάνουν αρνητικές σκέψεις. Αυτό είναι κάτι για το οποίο και οι παθολόγοι και εμείς οι ψυχίατροι να είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι ώστε να το αντιμετωπίσουμε» πρόσθεσε ο κ. Δουζένης.
Ο κ. Κονταξάκης επισήμανε ότι βιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση της σεροτονίνης με την αυτοκτονικότητα. Όπως εξήγησε η σεροτονίνη είναι μια βιογενής αμίνη του εγκεφάλου η οποία ρυθμίζει τα συναισθήματα, την παρορμητικότητα, την επιθετικότητα κλπ σε συνδυασμό με άλλες ουσίες και φαίνεται ότι άτομα που έχουν χαμηλή στάθμη των μεταβολιτών της σεροτονίνης είναι πιο ευάλωτα στην επιθετικότητα και την αυτοκτονικότητα. Πρόσθεσε ακόμη ότι έχουν βρεθεί ορισμένα γονίδια τα οποία εμπλέκονται σε αυτές τις παρορμητικές επιθετικές συμπεριφορές που αφορούν κυρίως τη σεροτονίνη. «Η βιοτεχνολογία με πολύ φιλόδοξα σχέδια αποσκοπεί να τροποποιήσει αυτά τα γονίδια αλλάζοντας και τη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων . Αυτά είναι σημαντικά καινούργια βήματα» τόνισε ο κ. Κονταξάκης.
-------------------------------------------------------------
Η Ελλάδα πρώτη μεταξύ των χωρών με τις λιγότερες αυτοκτονίες
-------------------------------------------------------------
Οι αυτοκτονίες είναι ένα σύνθετο μείζον βιοψυχοκοινωνικό πρόβλημα σε πολλές χώρες του κόσμου, ενώ ανησυχητικό είναι ότι παρουσιάζει μία σημαντική αύξηση μεταξύ των νέων γεγονός που οδήγησε την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας να βάλει σε πρώτη προτεραιότητα τη μείωση των αυτοκτονιών με διαφόρων τύπων προληπτικές παρεμβάσεις .
Η Ελλάδα περιλαμβάνεται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες του κόσμου και της Ευρώπης στις αυτοκτονίες με δείκτη αυτοκτονιών 4-5 άτομα ανά 100.000 πληθυσμού, ενώ στην Εσθονία και τη Λετονία είναι 70/100.000. Ο κ. Κονταξάκης εξηγώντας το χαμηλό ποσοστό αυτοκτονιών στη χώρα μας ανέφερε ως ένα αποτρεπτικό στοιχείο το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη στενοί οικογενειακοί και κοινωνικοί δεσμοί καθώς και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Παράλληλα όμως τόνισε : «Η Ελλάδα είναι η πρώτη όμως στα τροχαία ατυχήματα στην Ευρώπη. Αυτό κάτι δείχνει. Πώς κανείς χειρίζεται την επιθετικότητά του; Είτε ενδοβάλλοντάς την είτε προβάλλοντάς την . Αν την ενδοβάλλει κανείς αυτοκτονεί, αν την προβάλλει κάνει μια βίαιη πράξη προς τους άλλους. Έχει βρεθεί ότι όταν κάποιος οδηγεί ένα αυτοκίνητο μεθυσμένος με μεγάλη ταχύτητα αυτή είναι παραυτοκτονική συμπεριφορά γιατί πιθανότατα θα οδηγήσει στο θάνατο».
Εξηγώντας τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονικών στις Βόρειες χώρες ανάφερε ότι αυτό έχει σχέση με την αλλαγή του κοινωνικού στάτους, που έχει ως συνέπεια την αλλαγή ή μη λειτουργία των κοινωνικών δομών, οπότε και εμφανίζονται εκτροπές συμπεριφορών είτε προς τη βία είτε προς την αυτοκαταστροφή. Πρόσθεσε ακόμη ότι η απελπισία και η απαισιοδοξία είναι επιβαρυντικοί παράγοντες σε ευάλωτα άτομα, τονίζοντας ότι η προδιάθεση και το στρες πυροδοτούν τις αυτοκτονίες.
Ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας παρατηρούνται στα άτομα που έχουν ψυχικές διαταραχές. Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή ψυχιατρική Αθανάσιο Δουζένη, στα άτομα με διπολική διαταραχή τα ποσοστά αυτοκτονίας κυμαίνονται γύρω στα 20%, ενώ στους σχιζοφρενείς είναι 10-15%. Υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας που φτάνουν στο 18% παρατηρούνται και στους αλκοολικούς αλλά και στα άτομα που έχουν διαταραχές προσωπικότητας. Να σημειωθεί ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας παγκοσμίως είναι 10πλάσιες από τους θανάτους από αυτοκτονία.
Dec 2, 2009
Η μοναξιά είναι κολλητική και εξαπλώνεται σαν ιός, σύμφωνα με νέα έρευνα
Δεν χρειάζεται παρά ένα άτομο σε μια ομάδα να αισθανθεί μοναξιά, για να αρχίσει το ίδιο συναίσθημα να εξαπλώνεται σταδιακά και στους άλλους σαν κολλητικός ιός, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι το "μικρόβιο" της μοναξιάς "κτυπάει" συγκριτικά περισσότερο τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες. Σύμφωνα με την έρευνα, κάθε φίλος που έχει κάποιος, τον σώζει κατά μέσο όρο από δύο μέρες μοναξιάς το χρόνο.
Μελετώντας πάνω από 5.000 ανθρώπους και τις κοινωνικές επαφές τους για χρονικό διάστημα άνω των δέκα ετών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μοναξιά τελικά μπορεί να είναι "κολλητική", ενώ οι μοναχικοί άνθρωποι τείνουν σταδιακά να "εξοβελιστούν" στο περιθώριο των κοινωνικών δικτύων. Όσο πιο πολύ στην περιφέρεια της κοινωνίας βρίσκεται κάποιος, τόσους λιγότερους φίλους έχει (κάτι που έχει βαθιές εξελικτικές ρίζες, καθώς παρατηρείται και στις κοινωνίες των πιθήκων). Πριν όμως καθένας μοναχικός άνθρωπος διακόψει τις κοινωνικές σχέσεις του, μεταδίδει την μοναξιά του στους γύρω του, οι οποίοι επίσης τείνουν να γίνουν πιο μοναχικοί.
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες με επικεφαλής τον ψυχολόγο Τζον Κατσιόπο του πανεπιστημίου του Σικάγο, σε συνεργασία με ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Ντιέγκο, και δημοσιεύθηκε στο "Journal of Personality and Social Psychology" (Περιοδικό Προσωπικότητας και Κοινωνικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το "Nιού Σάιεντιστ" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Αξιοποιώντας ένα πλούτο πληροφοριών από τους ίδιους τους ανθρώπους, από φίλους και συγγενείς τους, σε σχέση με τα συναισθήματα και τη διαχρονική εξέλιξη των φιλικών και άλλων κοινωνικών σχέσεων τους, οι ερευνητές "έχτισαν", σαν να συμπληρώνουν παζλ, μια εικόνα για τις κοινωνικές διασυνδέσεις των επιμέρους ατόμων και τον μέσο αριθμό των μοναχικών ημερών στη ζωή του. Έτσι, ανακάλυψαν μια κρυμμένη "δομή" της μοναξιάς: οι μοναχικοί άνθρωποι καταφέρνουν να "μολύνουν" τους γύρω τους με αρνητικά συναισθήματα, με συνέπεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μετακινούνται προς το περιθώριο της κοινωνίας.
Εάν ο γείτονας ενός μοναχικού ατόμου νιώθει κι αυτός μεγαλύτερη μοναξιά, θα το μεταδώσει στο δικό του γείτονα ή φίλο και πάει λέγοντας, με συνέπεια αργά-αργά να μεγαλώνει η "αλυσίδα" των μοναχικών ανθρώπων, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τους άλλους και δεν ανοίγονται σε αυτούς, κάτι που δυσκολεύει τη δημιουργία ή τη συνέχιση μιας φιλίας. Υπολογίστηκε ότι για κάθε μέρα που ο γείτονας είναι μοναχικός, ένας άνθρωπος κατά μέσο όρο νιώθει μοναξιά για πέντε ώρες περίπου.
Η μοναξιά γίνεται λιγότερο "κολλητική", όσο πιο μακρινός είναι ο βαθμός της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένα άτομο είναι 52% πιθανότερο να νιώθει μοναξιά, αν ο στενός φίλος του νιώθει το ίδιο (πρώτος βαθμός). Το ποσοστό πέφτει στο 25%, αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου (δεύτερος βαθμός) και στο 15% αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου του φίλου (τρίτος βαθμός). Ο αριθμός των μελών της οικογένειας κάποιου δεν φαίνεται να επηρεάζει ιδιαίτερα το βαθμό της μοναξιάς.
Οι γυναίκες, όπως διαπιστώθηκε, είναι πιο επιρρεπείς στον "ιό" της μοναξιάς, επιβεβαιώνοντας προηγούμενες έρευνες, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για συναισθηματική υποστήριξη από τους άνδρες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνθρωπος βασικά είναι κοινωνικό είδος και χρειάζεται την παρουσία και τη συνεργασία των άλλων, γι' αυτό οι σύγχρονες κοινωνίες πρέπει να φροντίσουν πιο ενεργά για την καταπολέμηση της μοναξιάς και την επανακοινωνικοποίηση των ατόμων που ζουν -κυριολεκτικά και ψυχολογικά- στο περιθώριο. Η μοναξιά, όπως έχουν δείξει άλλες μελέτες, σχετίζεται με διάφορες ψυχικές (κατάθλιψη κ.α.), αλλά και σωματικές παθήσεις λόγω της εξασθένησης του ανοσοποιητικού συστήματος.
Μελετώντας πάνω από 5.000 ανθρώπους και τις κοινωνικές επαφές τους για χρονικό διάστημα άνω των δέκα ετών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μοναξιά τελικά μπορεί να είναι "κολλητική", ενώ οι μοναχικοί άνθρωποι τείνουν σταδιακά να "εξοβελιστούν" στο περιθώριο των κοινωνικών δικτύων. Όσο πιο πολύ στην περιφέρεια της κοινωνίας βρίσκεται κάποιος, τόσους λιγότερους φίλους έχει (κάτι που έχει βαθιές εξελικτικές ρίζες, καθώς παρατηρείται και στις κοινωνίες των πιθήκων). Πριν όμως καθένας μοναχικός άνθρωπος διακόψει τις κοινωνικές σχέσεις του, μεταδίδει την μοναξιά του στους γύρω του, οι οποίοι επίσης τείνουν να γίνουν πιο μοναχικοί.
Η έρευνα έγινε από επιστήμονες με επικεφαλής τον ψυχολόγο Τζον Κατσιόπο του πανεπιστημίου του Σικάγο, σε συνεργασία με ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σαν Ντιέγκο, και δημοσιεύθηκε στο "Journal of Personality and Social Psychology" (Περιοδικό Προσωπικότητας και Κοινωνικής Ψυχολογίας), σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, το "Nιού Σάιεντιστ" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ".
Αξιοποιώντας ένα πλούτο πληροφοριών από τους ίδιους τους ανθρώπους, από φίλους και συγγενείς τους, σε σχέση με τα συναισθήματα και τη διαχρονική εξέλιξη των φιλικών και άλλων κοινωνικών σχέσεων τους, οι ερευνητές "έχτισαν", σαν να συμπληρώνουν παζλ, μια εικόνα για τις κοινωνικές διασυνδέσεις των επιμέρους ατόμων και τον μέσο αριθμό των μοναχικών ημερών στη ζωή του. Έτσι, ανακάλυψαν μια κρυμμένη "δομή" της μοναξιάς: οι μοναχικοί άνθρωποι καταφέρνουν να "μολύνουν" τους γύρω τους με αρνητικά συναισθήματα, με συνέπεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μετακινούνται προς το περιθώριο της κοινωνίας.
Εάν ο γείτονας ενός μοναχικού ατόμου νιώθει κι αυτός μεγαλύτερη μοναξιά, θα το μεταδώσει στο δικό του γείτονα ή φίλο και πάει λέγοντας, με συνέπεια αργά-αργά να μεγαλώνει η "αλυσίδα" των μοναχικών ανθρώπων, οι οποίοι δεν εμπιστεύονται τους άλλους και δεν ανοίγονται σε αυτούς, κάτι που δυσκολεύει τη δημιουργία ή τη συνέχιση μιας φιλίας. Υπολογίστηκε ότι για κάθε μέρα που ο γείτονας είναι μοναχικός, ένας άνθρωπος κατά μέσο όρο νιώθει μοναξιά για πέντε ώρες περίπου.
Η μοναξιά γίνεται λιγότερο "κολλητική", όσο πιο μακρινός είναι ο βαθμός της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ένα άτομο είναι 52% πιθανότερο να νιώθει μοναξιά, αν ο στενός φίλος του νιώθει το ίδιο (πρώτος βαθμός). Το ποσοστό πέφτει στο 25%, αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου (δεύτερος βαθμός) και στο 15% αν μοναχικός είναι ο φίλος του φίλου του φίλου (τρίτος βαθμός). Ο αριθμός των μελών της οικογένειας κάποιου δεν φαίνεται να επηρεάζει ιδιαίτερα το βαθμό της μοναξιάς.
Οι γυναίκες, όπως διαπιστώθηκε, είναι πιο επιρρεπείς στον "ιό" της μοναξιάς, επιβεβαιώνοντας προηγούμενες έρευνες, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για συναισθηματική υποστήριξη από τους άνδρες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνθρωπος βασικά είναι κοινωνικό είδος και χρειάζεται την παρουσία και τη συνεργασία των άλλων, γι' αυτό οι σύγχρονες κοινωνίες πρέπει να φροντίσουν πιο ενεργά για την καταπολέμηση της μοναξιάς και την επανακοινωνικοποίηση των ατόμων που ζουν -κυριολεκτικά και ψυχολογικά- στο περιθώριο. Η μοναξιά, όπως έχουν δείξει άλλες μελέτες, σχετίζεται με διάφορες ψυχικές (κατάθλιψη κ.α.), αλλά και σωματικές παθήσεις λόγω της εξασθένησης του ανοσοποιητικού συστήματος.
Subscribe to:
Posts (Atom)