Το σέλινο βοηθάει την μνήμη

Το σέλινο βοηθάει την μνήμη

www.healthyliving.gr: Ένα νέο site για την υγεία και τη διατροφή

www.healthyliving.gr: Ένα νέο site για την υγεία και τη διατροφή

Πολύ αρχαιότερη η Λίθινη Εποχή από ό,τι θεωρούσαν οι επιστήμονες

Μια πολύ σημαντική επιστημονική ανακάλυψη έρχεται να ανατρέψει τις μέχρι τώρα αντιλήψεις για το πότε άρχισε η χρήση των πρώτων λίθινων εργαλείων από τους προγόνους του ανθρώπου. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει να ξαναγραφεί το βιβλίο της ανθρώπινης εξέλιξης και να προστεθεί ένα νέο "κεφάλαιο", καθώς "σπρώχνει" κατά σχεδόν ένα εκατομμύριο χρόνια στο παρελθόν την χρονολογία έναρξης της Λίθινης Εποχής. Όπως έδειξε η ανακάλυψη ιχνών από σημάδια πάνω σε απολιθωμένα οστά ζώων, που βρέθηκαν στη βόρεια Αιθιοπία, οι πρόγονοί μας την εποχή της "Λούσι", πριν από 3,4 εκατ. χρόνια (800.000 νωρίτερα από ό,τι θεωρείτο μέχρι τώρα) χρησιμοποιούσαν πρωτόγονα εργαλεία για να κόβουν το κρέας τους.

Οι ερευνητές, υπό τον Σάνον ΜακΦέρον του γερμανικού Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ στη Λειψία, στη σχετική εργασία τους που δημοσίευσαν στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το BBC, το "Science", το "New Scientist" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ", αναφέρουν ότι ο Αυστραλοπίθηκος Αφαρένσις (το είδος της "Λούσι" που ανακαλύφθηκε το 1976) χρησιμοποιούσε εργαλεία, συνεπώς η εξέλιξη της χρήσης των εργαλείων και της κατανάλωσης κρέατος είναι πιο αρχαία και περίπλοκη από ό,τι νόμιζαν οι επιστήμονες. Αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος πρόγονος του ανθρώπου, υπήρξε πιθανότατα πιο κοντά στον άνθρωπο παρά στον πίθηκο.

Οι επιστήμονες γενικά θεωρούσαν μέχρι σήμερα ότι η ανακάλυψη των εργαλείων και η κατανάλωση κρέατος, που σηματοδοτούν την ανάδυση του γένους Homo, είχαν χονδρικά συμπέσει πριν από περίπου 2,5 εκατ. χρόνια (τα αρχαιότερα λίθινα εργαλεία μέχρι σήμερα, ηλικίας 2,5 εκατ. ετών, είχαν βρεθεί στην περιοχή Γκόνα της Αιθιοπίας), αλλά τώρα αυτή η ημερομηνία μεταφέρεται πολύ πιο πίσω στο παρελθόν, στα 3,4 εκατ. χρόνια.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν πάνω στα οστά των ζώων (θηλαστικών) βαθιές χαρακιές. Η μελέτη τους με ηλεκτρονικά μικροσκόπια, ακτίνες Χ κλπ. απέκλεισε την πιθανότητα να είχαν γίνει από άλλα ζώα. Το συμπέρασμα ήταν ότι προέρχονταν από μυτερά πέτρινα εργαλεία, που χρησιμοποιήθηκαν για να αποκοπεί η σάρκα από τα οστά του ζώου, ενώ άλλο αμβλύ εργαλείο είχε χρησιμοποιηθεί για να σπάσουν τα οστά και οι πρόγονοί μας να φάνε το θρεπτικό μεδούλι στο εσωτερικό τους. Παραμένει όμως άγνωστο αν οι Αυστραλοπίθηκοι βρήκαν στη φύση τις μυτερές πέτρες ή τις έκαναν εκείνοι μυτερές.

Τα οστά βρέθηκαν στην περιοχή Ντικίκα της Αιθιοπίας σε γεωλογικό στρώμα ηλικίας 3,2 - 3,4 εκατ. ετών. Ο Homo habilis (Επιδέξιος) έζησε μεταξύ των 2,4 - 1,4 εκατ. ετών και είχε θεωρηθεί ο πρώτος που χρησιμοποίησε εργαλεία, αλλά τώρα αυτή η "τιμή" περνάει στον ανθρωπίδη Australopithecus Afarensis.

Μερικοί πάντως επιστήμονες δήλωσαν ότι δεν έχουν πειστεί για την ορθότητα της ανακάλυψης, τόσο για την παλαιότητά των οστών, όσο και για το κατά πόσο τα σημάδια έχουν γίνει από εργαλεία ή από δόντια άλλων ζώων (π.χ. κροκοδείλων).



Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.nature.com/nature/journal/v466/n7308

Πραγματικά όλα είναι γκρίζα όταν είμαστε θλιμμένοι

Συνηθίζουμε να λέμε πως όταν κάποιος είναι θλιμμένος βλέπει τα πάντα γύρω του γκρίζα, αλλά αυτό αποδεικνύεται πραγματικότητα, αφού σύμφωνα με ομάδα γερμανών ερευνητών η κατάθλιψη προκαλεί αλλαγές στην όραση.
Η κατάθλιψη επηρεάζει την όραση και ένας ασθενής δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αντίθεση του άσπρου με το μαύρο, με αποτέλεσμα όλα να μοιάζουν θολά και γκρίζα.

Οι επιστήμονες εξέτασαν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα ανθρώπων που είχαν συμπτώματα κατάθλιψης και εμφάνιζαν και την "γκρίζα εικόνα".

Ισως αυτός να είναι ο λόγος που εδώ και αιώνας καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο περιγράφουν την κατάθλιψη με σκοτεινά, ειδικά γκρίζα χρώματα.

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν τόσο εντυπωσιακά που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το τεστ αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμα και για να μετρηθούν με αξιοπιστία τα επίπεδα κατάθλιψης.

Η έρευνα διεξήχθη από τον καθηγητή Λούντγκερ Τεμπαρτζ φαν Ελστ από το πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ.

Ο "λατίνος εραστής" δεν υπάρχει πια

Ο μύθος του "λατίνου εραστή" δεν έχει πλέον καμιά πέραση στις ξένες τουρίστριες, το 79% των οποίων δηλώνουν πως δεν υποκύπτουν στα κοπλιμέντα και στο φλερτ των Ιταλών, σύμφωνα με δημοσκόπηση του περιοδικού Vie del Gusto σε 1.000 τουρίστριες. Οι λόγοι που συντέλεσαν σε αυτήν την...απόρριψη είναι ότι οι Ιταλοί δεν προβάλλουν πλέον τόσο πολύ την αρσενική τους πλευρά (57%) και ότι έχουν χάσει την ικανότητά τους να διασκεδάζουν, αλλά και την χαρούμενη διάθεση τους (5!%).

Επίσης το 49% τους κατηγορεί για εντελώς παιδαριώδη συμπεριφορά. Από τους Ιταλούς, αυτοί που εξακολουθούν να έχουν σχετική επιτυχία ανάμεσα στις ξένες επισκέπτριες είναι οι φοιτητές (23%), οι επιχειρηματίες (21%) και φυσικά οι DJ και οι ανιματέρ στα παραθεριστικά κέντρα. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, οι τουρίστριες εξακολουθούν να θεωρούν τους "λατίνους εραστές" ιπποτικούς (78%), καλοντυμένους (67%) και ευγενικούς (59%), αλλά παράλληλα θα τους ήθελαν λιγότερο είρωνες και περισσότερο αθλητικούς.

Κόλαση οι σύζυγοι παρά τα αφεντικά

Το άγχος που μεταδίδουν οι σύζυγοι στο σπίτι είναι πιο βαρύ από το άγχος που επιβάλλουν οι εργοδότες στη δουλειά. Ενας απαιτητικός και γκρινιάρης σύζυγος (όπως και μια απαιτητική και γκρινιάρα σύζυγος) πιθανόν είναι να δημιουργήσει περισσότερο στρες απ΄ ό,τι οι προϊστάμενοι και οι διευθυντές, όπως δείχνει βρετανική έρευνα την οποία συντόνισε κορυφαίος ψυχολόγος, ειδικευμένος στις ψυχικές συνέπειες της εργασίας. Σύμφωνα με τον καθηγητή της Ψυχολογίας στο βρετανικό Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ Κάρι Κούπερ, σχεδόν 6 στους 10 εργαζομένους, ανεξαρτήτως φύλου, ζουν στρεσογόνες καταστάσεις μέσα στο σπίτι τους εξαιτίας των συζύγων τους...

Η ομάδα του κ. Κούπερ, σε έρευνα που δημοσίευσε αυτές τις ημέρες, κατέληξε σε μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα, ύστερα από μελέτη 3.000

εργαζομένων, ανδρών και γυναικών κάθε παραγωγικής ηλικίας.

Συνολικά 58% των ερωτηθέντων αγχώνονται από την παρουσία και τη συμπεριφορά των συντρόφων τους, με το ποσοστό αυτών που αγχώνονται από την παρουσία των προϊσταμένων τους να αγγίζει μόλις το 43%. Ειδικότερα οι γυναίκες είναι αυτές που μοιάζουν να υποφέρουν περισσότερο από στρεσογόνες καταστάσεις εντός της οικογενειακής εστίας: 18% των γυναικών δήλωσαν μάλιστα ότι «αγχώνονται πάρα πολύ» από τους άνδρες τους, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό (του... «πάρα πολύ») στους άνδρες είναι 12%.

«Οπως προκύπτει από την έρευνά μας, οι άνθρωποι κουβαλάνε στο σπίτι τους όλα τα προβλήματα που εκσκήπτουν καθημερινά στον χώρο εργασίας τους, φορτίζοντας αρνητικά το οικιακό κλίμα. Η κατάσταση μεταξύ των συζύγων μπορεί επίσης να επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο από τις υπερωρίες του ενός ή του αλλού. Οι πολλές ώρες στον χώρο εργασίας αποτελούν εστίες καβγάδων ανάμεσα στο ζευγάρι» υποστηρίζει ο καθηγητής Κούπερ.

Αυτό το συνεχές παλαντζάρισμα υποχρεώσεων ανάμεσα σε προσωπική ζωή και εργασία είναι τόσο επώδυνο ψυχολογικά για τις γυναίκες, ώστε συχνά αποτελεί παράγοντα που οδηγεί στην παχυσαρκία. Σε ποσοστό 50% οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα ομολογούν πως η αυξομείωση του σωματικού τους βάρους αποτελεί προτεραιότητα σημαντικότερη από τον ίδιο τους τον μισθό!

«Το υψηλότερο ποσοστό των γυναικών που αγχώνονται πάρα πολύ οφείλεται ακριβώς στα κάθε λογής “ακροβατικά” που η σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα είναι υποχρεωμένη να επιτελέσει, ανάμεσα στους διαφορετικούς ρόλους της στο σπίτι και στην εργασία» καταλήγει ο κ. Κούπερ.

Η μελέτη αυτή ουσιαστικά επιβεβαιώνει τα ευρήματα μιας προ μηνών κοινής αμερικανοβρετανικής έρευνας, από την οποία προκύπτει πως οι γυναίκες είναι πιθανότερο, σε σχέση με τους άνδρες, να νιώθουν αισθήματα ανεπάρκειας είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά τους.

Η μελέτη, η οποία έγινε από ψυχολόγους του Πανεπιστημίου Ομπερν της Αλαμπάμα, υπό την καθηγήτρια Τζάκλιν Μίτσελσον , ισχυρίζεται ότι οι γυναίκες νιώθουν πως δεν ικανοποιούν τα επίπεδα που οι ίδιες έχουν θέσει στον εαυτό τους όσον αφορά την οικογένεια και το επάγγελμά τους. σε ποσοστό 34% οι γυναίκες που ρωτήθηκαν για το επάγγελμά τους δήλωσαν ότι «νιώθουν πως δεν εκπληρούν τα υψηλά στάνταρντ που έθεσαν στους εαυτούς τους» έναντι ποσοστού 24% των ανδρών. Οσον αφορά το σπίτι και την οικογενειακή ζωή, το αντίστοιχα ποσοστά ήταν 30% για τις γυναίκες και 17% για τους άνδρες.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Κούπερ, ο οποίος συμμετείχε και στην αμερικανοβρετανική έρευνα, «οι γυναίκες συχνά αισθάνονται ένοχες, όταν μπερδεύουν τις απαιτήσεις της δουλειάς και της οικογένειάς τους, καθώς νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν σωστά σε κανέναν από τους δύο τομείς».
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΒΙΟΣ... ΑΒΙΩΤΟΣ
Σε ποσοστό 28% οι εργαζόμενοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση (σχεδόν 56 εκατομμύρια άνθρωποι) υποφέρουν από υψηλά επίπεδα άγχους. Ως το 2020 το άγχος αναμένεται να γίνει η δεύτερη συνηθέστερη αιτία ασθενείας.

Περισσότεροι αγχώνονται λόγω συζύγου παρά λόγω προϊσταμένου.

Σε τρεις χώρες (Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία) το κόστος από τις «άδειες λόγω στρες» ξεπέρασε τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ το 2007.

Ειδικοί ζητούν να ληφθούν μέτρα κατά της ουσίας Δισφαινόλη-Α που βρίσκεται στα πλαστικά δοχεία

Επιστήμονες και διεθνείς οργανώσεις για την υγεία από διάφορες χώρες ζήτησαν σήμερα από την υπηρεσία ασφάλειας τροφίμων της Ευρώπης να εκδώσει κανονισμό κατά της έκθεσης σε μία εν δυνάμει επιβλαβή χημική ουσία που βρίσκεται στα πλαστικά δοχεία.

Σε ανοιχτή επιστολή της προς την Ευρωπαϊκή Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων (EFSA), μια ομάδα 60 επιστημόνων και ακτιβιστών για την υγεία από 15 χώρες εκφράζει φόβους ότι η έκθεση στη χημική ουσία Δισφαινόλη-Α (BPA) θα μπορούσε να βλάψει την υγεία, ιδιαίτερα μεταξύ των ευάλωτων ομάδων, όπως τα βρέφη και οι έγκυες.
Η BPA είναι μια χημική ουσία μαζικής παραγωγής που χρησιμοποιείται στην κατασκευή πολυανθρακικών πλαστικών.
Υπάρχει στα πλαστικά δοχεία για τρόφιμα και ποτά, όπως τα μπιμπερό, και ως εποξειδική ρητίνη σε κονσερβοποιημένα τρόφιμα και ποτά και δοχεία συντήρησης.

Ορισμένες πρόσφατες επιστημονικές μελέτες έχουν συνδέσει την έκθεση στην BPA με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης προβλημάτων όπως τα καρδιακά νοσήματα, ο καρκίνος του μαστού και ο διαβήτης.
Η EFSA αναμένεται να δημοσιεύσει μια νέα "επιστημονική γνωμοδότηση" για την ασφάλεια της Δισφαινόλης Α στα δοχεία τροφίμων και ποτών τον ερχόμενο μήνα, αφού ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να κάνει μια νέα αποτίμηση των κινδύνων.

"Η άποψή μας είναι ότι οποιαδήποτε αντικειμενική και συνολική επανεξέταση των επιστημονικών συγγραμάτων θα οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται να αναληφθεί δράση για να μειωθούν τα επίπεδα έκθεσης στην BPA, ιδιαίτερα για τις ομάδες που διατρέχουν τον υψηλότερο κίνδυνο, κυρίως τα βρέφη και οι έγκυες", αναφέρουν οι επιστήμονες στην επιστολή τους προς την EFSA.

Οι αρμόδιες αρχές στον Καναδά και στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει ήδη να αναλαμβάνουν δράση όσον αφορά την έκθεση στην BPA.
Ο Καναδάς σχεδιάζει να απαγορεύσει τη χρήση της στα μπιμπερό.
Ωστόσο μέχρι στιγμής δεν υπάρχει παρόμοια δράση σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μόνον ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως η Σουηδία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Δανία, έχουν κάνει μονομερώς κινήσεις πριν από την επανεξέταση της ουσίας από την EFSA.

Νέος πρόγονος του ανθρώπου

Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων βρήκε στην Αιθιοπία και μελέτησε ένα τμήμα σκελετού ηλικίας 3,58 εκατ. ετών, που εκτιμούν ότι ανήκει σε ένα πρώιμο πρόγονο του ανθρώπου, συγγενή της διάσημης «Λούσι» και αρχαιότερο κατά περίπου 400.000 χρόνια σε σχέση με αυτήν. Το απολίθωμα, που ανήκει στο ίδιο είδος ανθρωπίδη που ανήκει και η «Λούσι», στον Αυστραλοπίθηκο (Australopithecus afarensis), δείχνει ότι περπατούσε σε όρθια θέση, κάτι που σημαίνει ότι η όρθια βάδιση, όπως των σημερινών ανθρώπων, συνέβη νωρίτερα από ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες. Η ανακάλυψη παρουσιάστηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, από τους δύο υπεύθυνους της έρευνας, τον αιθιοπικής καταγωγής έφορο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Κλίβελαντ Γιοχάνες Χαϊλέ-Σελασιέ και τον καθηγητή παλαιοανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Kent State Όουεν Λαβτζόι, σύμφωνα με το “Nature”. Ο σκελετός του νέου ανθρωπίδη βρέθηκε πριν πέντε χρόνια στην περιοχή Αφάρ της Αιθιοπίας, περίπου 330 χλμ. βορειοανατολικά από την πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα. Το απολίθωμα πήρε το όνομα «Καντανουούμουου» (που σημαίνει «μεγάλος άνθρωπος» στην τοπική γλώσσα), καθώς πρόκειται για ένα αρσενικό με ύψος κοντά σε δύο μέτρα, ενώ η «Λούσι» (ο πρώτος σκελετός Αυστραλοπίθηκου που βρέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 και χρονολογείται πριν από 3,2 εκατ. χρόνια) είχε ύψος μόνο ένα μέτρο. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι το νέο απολίθωμα αποκαλύπτει πολύ περισσότερα στοιχεία σε σχέση με τη «Λούσι» και επιβεβαιώνει ότι όταν πια εκείνη ζούσε, η όρθια βάδιση είχε για τα καλά επικρατήσει. Ο παλαιότερος ανθρωπίδης που έχει ποτέ βρεθεί, επίσης στην Αιθιοπία, είναι ο Αρδιπίθηκος (Ardipithecus ramidus), που χρονολογείται πριν από 4,4 εκατ. χρόνια και ο οποίος είχε πιο έντονα στοιχεία πιθήκου στα χέρια και τα πόδια του, τα οποία όμως ο νέος σκελετός Αυστραλοπίθηκου δεν διέθετε πια, έχοντας πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά στο σκελετό του.

Οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τις επιστήμες από ό,τι για τον αθλητισμό

Οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τις επιστήμες από ό,τι για τον αθλητισμό και επιθυμούν να ενισχυθεί η έρευνα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που συνάγεται από το Ευρωβαρόμετρο με θέμα την έρευνα και την τεχνολογία που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της κοινοτικής δημοσκόπησης, οι Ευρωπαίοι δηλώνουν σε ποσοστό σχεδόν 80% (86% για τους Ελληνες) ότι ενδιαφέρονται για τις επιστημονικές ανακαλύψεις και τις τεχνολογικές εξελίξεις, έναντι 65% που ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό.

Ακόμη, πάνω από το 70% των Ευρωπαίων πιστεύουν ότι η έρευνα που χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα γίνει πιο σημαντική στο μέλλον, ενώ το 50% πιστεύει ότι οι επιστήμονες θα πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο με την προβολή του έργου τους και το 66% ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των νέων στα επιστημονικά θέματα.

Εξάλλου, στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι Ευρωπαίοι αναγνωρίζουν τα οφέλη και τη σημασία των επιστημών, ένα μεγάλο ποσοστό εκφράζει παράλληλα ανησυχίες για τους κινδύνους που ενέχουν οι νέες τεχνολογίες και την ισχύ που αποκτούν οι επιστήμονες μέσω της γνώσης.

Στην ΕΕ το 61% των πολιτών θεωρεί ότι είναι καλά ή αρκετά καλά ενημερωμένο για τις επιστημονικές ανακαλύψεις και τις τεχνολογικές εξελίξεις.

Το 74% των Ευρωπαίων πολιτών πιστεύει ότι η συνεργατική έρευνα που εκτείνεται στο σύνολο της Ευρώπης και χρηματοδοτείται από την ΕΕ θα αποκτά συνεχώς μεγαλύτερη βαρύτητα, ενώ πάνω από έξι στους δέκα τη θεωρούν πιο δημιουργική και αποδοτική.

Η συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών συναντά ευρεία αποδοχή (βρίσκει σύμφωνο το 72% των Ευρωπαίων).
Συνολικά, από τη δημοσκόπηση προκύπτει ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι αρκετά αισιόδοξοι όσον αφορά την επιστήμη και την τεχνολογία.

Το 75% των ερωτηθέντων συμμερίζεται την άποψη ή τείνει να συμμερίζεται την άποψη ότι χάρη στην επιστήμη και στην τεχνολογία θα υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες για τις μελλοντικές γενιές.

Παρατηρείται όμως ελαφρά στροφή προς τον σκεπτικισμό σε σχέση με τη δημοσκόπηση του 2005.
Οι Ευρωπαίοι κρίνουν ακόμη θετικά την επίδραση που έχει στους νέους η ενασχόληση με τις επιστήμες, αλλά θεωρούν ότι οι κυβερνήσεις δεν δραστηριοποιούνται αρκετά ώστε να τονώσουν το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού.

Η ενίσχυση των προσπαθειών των κυβερνήσεων για την προσέλκυση των γυναικών στην επιστημονική δραστηριότητα θεωρείται απαραίτητη και πιστεύεται ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα.

Χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης οι "μπαμπάδες για πρώτη φορά"

Οι άνδρες που γίνονται μπαμπάδες για πρώτη φορά απολαμβάνουν μεγαλύτερο σεβασμό στον εργασιακό τους χώρο μόνο και μόνο επειδή έγιναν μπαμπάδες, όπως προκύπτει από έρευνα που δόθηκε στη δημοσιότητα από το Boston College Center for Work & Family.

Από τις απαντήσεις 33 ανδρών που έγιναν μπαμπάδες για πρώτη φορά οι ερευνητές συμπέραναν ότι, ως επαγγελματίες, οι άνδρες αυτοί καταφέρνουν και διατηρούν μία ισορροπία που η προηγούμενη γενιά των πατεράδων τους δεν είχε καθώς την εποχή εκείνη ο άνδρας που στήριζε την οικογένειά του εξ΄ορισμού ήταν απών από το μεγάλωμα των παιδιών.

Η έρευνα για τον "Νέο Πατέρα: Η Εξερεύνηση της Πατρότητας μέσα από το Επαγγελματικό Πρίσμα" συντάχθηκε σε διάστημα ενός χρόνου από τον Μπραντ Χάρινγκτον, καθηγητή της Σχολής διοίκησης επιχειρήσεων Κάρολ στο κολλέγιο Boston και διευθυντής του κέντρου που χρηματοδοτεί την έρευνα, τον Φρεντ Βαν Ντόισεν, συνεργάτη του κολλεγίου και τον καθηγητή του πανεπιστημίου Northeastern, Τζέιμι Λατζ.
Οπως λέει ο Χάρινγκτον, οι νεαροί άνθρωποι, ειδικά οι νέοι μπαμπάδες, επαναπροσδιορίζουν τις έννοιες του επιτυχημένου και ευτυχισμένου.

Η καριέρα δεν αποτελεί για αυτούς πλέον αυτοσκοπό, λέει ο Χάρινγκτον: στις πρώτες προτεραιότητές τους είναι να βοηθούν στο μεγάλωμα των παιδιών στο σπίτι.

Οι ερωτηθέντες απάντησαν, μάλιστα, ότι οι διευθυντές τους είναι θετικοί και ενθαρρυντικοί ως προς την ανάγκη τους για ευέλικτο ωράριο ώστε να περνούν περισσότερες ώρες στο σπίτι, ενώ και οι συνάδελφοί τους επιδεικνύουν περισσότερο σεβασμό.

Οι άνδρες διαλέγουν τις γυναίκες σε κλάσμα δευτερολέπτου!

Η «πανάρχαιη» γενετική κληρονομιά τους τούς οδηγεί προς τις ελκυστικές γυναίκες, υποστηρίζουν ερευνητές από τα Πανεπιστήμια του Αμστερνταμ στην Ολλανδία και του Κεντ στη Βρετανία.

Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία αναμένεται να δημοσιευθεί στο επιστημονικό περιοδικό «Social Cognitive and Αffective Νeuroscience», όταν ένας άνδρας βλέπει μια γυναίκα με
ελκυστικό πρόσωπο, το ένστικτο της επιβίωσης τον οδηγεί στο να σκεφτεί υποσυνείδητα ότι η γυναίκα αυτή είναι γόνιμη και κατάλληλη για τη διαιώνιση του είδους.

Αντιθέτως οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερο χρόνο προκειμένου να ξεκαθαρίσουν τα συ ναισθήματά τους για έναν άνδρα, αφού είναι πιο αναλυτικές και «ζυγίζουν» τα υπέρ και τα κατά του. Υποσυνείδητα οι γυναίκες σκέφτονται κυρίως αν θα είναι ένας πιστός σύντροφος που θα τους παρέχει τα απαραίτητα- και η συγκεκριμένη διεργασία είναι αυτόματη και γίνεται στο πλαίσιο του ενστίκτου επιβίωσης.

Τα συμπεράσματα αυτά προέκυψαν ύστερα από τη διεξαγωγή τεστ σε 20 άνδρες και σε 20 γυναίκες. Οι ερευνητές έδειξαν στους εθελοντές φωτογραφίες του αντίθετου φύλου τις οποίες έκριναν από ελκυστικές ως άσχημες. Οπως προέκυψε, οι άνδρες επέλεγαν γρήγορα τα ελκυστικά πρόσωπα γυναικών και αφαιρούνταν όταν έβλεπαν ένα όμορφο πρόσωπο. Αντιθέτως οι γυναίκες είχαν κύριο στόχο τους να φέρουν εις πέρας το καθήκον που τους είχε ανατεθεί.

Οπως ανέφερε ο επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Μαρκ βαν Βογκτ, «οι άνδρες έχουν σίγουρα μάτι που “παίζει”, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή στο πλαίσιο της εξέλιξης είναι προγραμματισμένοι ώστε να προσέχουν τα σήματα που δείχνουν γονιμότητα της γυναίκας- ένα από αυτά τα σήματα είναι η ομορφιά του προσώπου ».

To στρες δυσκολεύει το κλείσιμο των τραυμάτων

Το άγχος και το στρες δυσκολεύουν το κλείσιμο μιας πληγής, σύμφωνα με μια νέα έρευνα βρετανών ψυχιάτρων. Οι ερευνητές προξένησαν μικρά τραύματα σε υγιείς εθελοντές, που βρίσκονταν υπό διαφορετικές συνθήκες άγχους και ψυχολογικής πίεσης. Τα τραύματα των λιγότερο αγχωμένων ατόμων έκλεισαν με διπλάσια ταχύτητα, κατά μέσο όρο, σε σχέση με όσους ένιωθαν πολύ στρες. Η έρευνα, υπό τον καθηγητή Τζον Γουάινμαν του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής του King's College του Λονδίνου, παρουσιάστηκε στο επιστημονικό φεστιβάλ του Τσέλτενχαμ, σύμφωνα με τη βρετανική "Ιντεπέντεντ".

Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι μεταβολές στο επίπεδο της "ορμόνης του στρες" κορτιζόλης αντανακλούσαν την ταχύτητα αποθεραπείας μιας πληγής. Όσο περισσότερη η κορτιζόλη, τόσο πιο αργό το κλείσιμο του τραύματος.

Ο βρετανός ψυχίατρος εξέφρασε την ελπίδα ότι τα συμπεράσματα των ερευνών του θα αξιοποιηθούν, ώστε οι γιατροί να συμπεριλάβουν και ψυχολογικού τύπου παρεμβάσεις σε ασθενείς που αναρρώνουν από μια χειρουργική επέμβαση ή που έχουν κάποιο άλλο τραύμα.

Oι 4 τύποι της ανθρώπινης προσωπικότητας με βάση το «ωροσκόπιο των ορμονών»

Ο χαρακτήρας μας είναι ζήτημα μερικών ορμονών: της τεστοστερόνης, των οιστρογόνων, της σεροτονίνης, της οξυτοκίνης, της νοραδρεναλίνης και της ντοπαμίνης. Αυτές οι ορμόνες δρουν σε διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου και μας κάνουν να αντιδρούμε διαφορετικά στα σήματα και τα ερεθίσματα. Από αυτές τις ορμόνες καθορίζεται, επίσης, ο τρόπος που ερωτευόμαστε, οι σχέσεις μας και οι φιλίες μας.


Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε η Ελεν Φίσερ, καθηγήτρια Νευρολογίας στο Rutgers University του Νιου Τζέρσι, η οποία στο βιβλίο της «Οι τέσσερις τύποι της αγάπης», προϊόν μελέτης σε ένα δείγμα 28.000 εθελοντών, περιγράφει τους τέσσερις βασικούς τύπους χαρακτήρων: τον «πρωτοπόρο», τον «διπλωμάτη», τον «εξερευνητή» και τον «θεμελιωτή». Η Αμερικανίδα πανεπιστημιακός διευκρινίζει ότι οι τέσσερις τύποι χαρακτήρων δεν είναι παρά η απλοποίηση μιας πολύ πιο πολύπλοκης διαδικασίας. Ο χαρακτήρας των περισσότερων ανθρώπων, επισημαίνει, καθορίζεται από ένα μίγμα των διαφόρων ορμονών, οι οποίες υπάρχουν σε διαφορετικές ποσότητες στον ανθρώπινο οργανισμό.

Ο διαχωρισμός των χαρακτήρων σε τύπους δεν είναι καινούργιος. Στην αρχαιότητα ο διαχωρισμός γινόταν ανάμεσα στους χολερικούς, τους φλεγματικούς, τους θερμόαιμους και τους μελαγχολικούς. Η διαφορά είναι ότι σήμερα οι τύποι της προσωπικότητας βασίζονται σε ένα είδος «ωροσκόπιου των ορμονών».

Ετσι, η προσωπικότητα του «πρωτοπόρου» καθορίζεται από την υψηλή συγκέντρωση τεστοστερόνης στη μήτρα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο ευθύ και αναλυτικό, ο οποίος ξέρει να επιβάλει τις απόψεις του, σκέπτεται με στρατηγικό τρόπο, διακρίνεται από αυτοέλεγχο και υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης. Σε αυτή την κατηγορία, σύμφωνα με την Ελεν Φίσερ, ανήκουν ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα και η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ.

Η προσωπικότητα του «διπλωμάτη» καθορίζεται από τα οιστρογόνα. Διακρίνεται από συνθετική ικανότητα, καλή μνήμη και βάθος σκέψης. Θεωρείται εξωστρεφής, κινείται με το ένστικτο και εμπνέει εμπιστοσύνη. Ονειροπόλος, μελαγχολικός και με όχι ιδιαίτερα υψηλή αυτοπεποίθηση, ο «διπλωμάτης» αναζητά τη βαθιά αγάπη. Η «χημεία» του με τον πρωτοπόρο είναι καλή. Σε αυτή την κατηγορία η Αμερικανίδα καθηγήτρια κατατάσσει τον καναδό τραγουδοποιό Λέοναρντ Κοέν.

Ο τρίτος τύπος, αυτός του «εξερευνητή» καθορίζεται από τη δράση της ντοπαμίνης. Είναι φιλομαθής, δημιουργικός, αισιόδοξος, θέλει να κατακτάται τόσο διανοητικά όσο και σωματικά από τους συντρόφους του, διαφορετικά πλήττει. Ταιριάζει με έναν άλλο εξερευνητή αλλά και με τον διπλωμάτη. Η Φίσερ εντόπισε μια τέτοια περίπτωση στο πρόσωπο του Χάρι, πρίγκιπα της Βρετανίας και γιου της Νταϊάνα.

Στην τέταρτη κατηγορία, αυτή του «θεμελιωτή», η βασική ορμόνη είναι η σεροτονίνη. Αυτή η ορμόνη κάνει έναν άνθρωπο πραγματιστή, μεθοδικό, ήρεμο, με σεβασμό προς την εξουσία αλλά και πολλές φορές κάπως βαρετό. Μια από τις βασικές του επιδιώξεις στη ζωή είναι η δημιουργία οικογένειας και θα μπορούσε να κατακτήσει την ευτυχία με έναν άλλο θεμελιωτή ή έναν διπλωμάτη αλλά ποτέ με έναν εξερευνητή. Η Φίσερ δεν απομακρύνθηκε πολύ από τη βασιλική οικογένεια της Βρετανίας για να βρει ένα χαρακτηριστικό τύπο αυτής της κατηγορίας: είναι ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, αδελφός του Χάρι.

Το «ωροσκόπιο των ορμονών» μπορεί να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από πολλούς ειδικούς, αλλά για τον ρόλο που παίζουν οι ίδιες οι ορμόνες στο ερωτικό παιχνίδι δεν έχουν καμία αμφιβολία. Όπως εξηγεί στην εφημερίδα "La Repubblica" η Ιταλίδα ψυχοθεραπεύτρια Ρομπέρτα Τζόμι, οι ορμόνες είναι ένα από τα ελατήρια που προκαλούν την έλξη ανάμεσα σε δύο πρόσωπα. Το κοκτέιλ των ορμονών στον οργανισμό μας καθορίζει το ερωτικό μας ταπεραμέντο, αλλά τον δικό τους ρόλο παίζουν και άλλοι παράγοντες, όπως είναι ο χαρακτήρας, ο τρόπος ζωής και το οικογενειακό περιβάλλον. Οσο για τους τέσσερις τύπους της προσωπικότητας, η Ιταλίδα ψυχοθεραπεύτρια πιστεύει ότι δεν χαρακτηρίζουν σταθερά ένα άτομο σε όλη του τη ζωή, αλλά ότι αντιπροσωπεύουν κύκλους της ζωής του. Από αυτή την άποψη, πρέπει να αναμένουμε σύντομα ένα εβδομαδιαίο ωροσκόπιο των ορμονών.

«Έξυπνα» ρούχα που προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη!

Αν η αυτή η μόδα εξαπλωθεί, τότε οι ψυχολόγοι θα τα βάψουν μαύρα γιατί η πελατεία τους θα μειωθεί! Η αιτία θα είναι τα νέα «έξυπνα» ρούχα που είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να αναλύουν τη διάθεση του κατόχου τους και να κάνουν ό,τι μπορούν για να του τη φτιάξουν. Πώς γίνεται αυτό; Τα ρούχα είναι εφοδιασμένα με ηχεία και οθόνες που παίζουν αυτομάτως τραγούδια ή δείχνουν λέξεις και εικόνες, που τα ρούχα «κρίνουν» ότι θα βελτιώσουν τη συναισθηματική κατάσταση του «αφεντικού» τους!

Τα πρωτότυπα ρούχα (δεν έχουν ακόμα παραχθεί μαζικά) διαθέτουν ειδικούς ηλεκτρονικούς ασύρματους αισθητήρες που παρακολουθούν τη φυσιολογία του κατόχου τους, μεταξύ άλλων την θερμοκρασία, την αναπνοή, την κατάσταση του δέρματος και το ρυθμό της καρδιάς του. Τα ρούχα συνδέονται με μια απομακρυσμένη βάση δεδομένων που αναλύει τα στοιχεία και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με τη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου. Στη συνέχεια, δίνει εντολή να ενεργοποιηθεί το κατάλληλο πολυμεσικό περιεχόμενο (multimedia).

Τα καινοτομικά ρούχα, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο συνέδριο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Μόντρεαλ, έχουν δημιουργηθεί από την Μπάρμπαρα Λέιν του καναδικού πανεπιστημίου Κονκόρντια και τη Τζάνις Τζέφερις των Digital Studios του βρετανικού Κολλεγίου Goldsmiths, σύμφωνα με το BBC.

Τα πρωτοποριακά ρούχα έχουν κατασκευαστεί από υφάσματα στα οποία έχουν ενσωματωθεί διάφοροι ασύρματοι αισθητήρες, οι οποίοι στέλνουν τα στοιχεία που συλλέγουν σε μια απομακρυσμένη βάση δεδομένων μέσω σύνδεσης Ίντερνετ ενός «έξυπνου» κινητού. Όταν γίνεται «διάγνωση» ότι ο κάτοχος του ρούχου είναι ψυχικά…πεσμένος, τότε η βάση δεδομένων στέλνει στα ρούχα πολυμεσικό περιεχόμενο (τραγούδια, λέξεις, εικόνες) και τα ρούχα αναλαμβάνουν να το προβάλλουν, ώστε να φτιάξουν τη διάθεση του προσώπου. Για να το πετύχουν αυτό, τα ρούχα είναι εφοδιασμένα με μικρές οθόνες LED και μικροσκοπικά ηχεία. Τα κείμενα μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμα και προ-ηχογραφημένα μηνύματα από συγγενείς και φίλους.

Αύξηση μισθών σε κινεζικό εργοστάσιο ύστερα από σειρά αυτοκτονιών

Η εταιρεία ηλεκτρονικών της Ταϊβάν Foxconn Technology ανακοίνωσε σήμερα ότι σχεδιάζει να αυξήσει κατά 30% τους μισθούς για τους κινέζους εργαζομένους που απασχολεί ύστερα από μία σειρά αυτοκτονιών στο εργοστάσιό της στη νότια Κίνα.

Εκπρόσωπος της εταιρείας στην Ταϊπέι δήλωσε ότι η αύξηση των μισθών από 900 γιουάν (132 δολάρια) σε 1.200 γιουάν θα έφαρμοστεί άμεσα.

Η αύξηση αυτή είναι μεγαλύτερη από την αύξηση κατά 20% που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα.
Μία σειρά αυτοκτονιών στο εργοστάσιο στη Σενζέν προκάλεσε συζητήσεις σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, τους μισθούς και τον αυστηρό τρόπο διοίκησης που χαρακτηρίστηκε "στρατιωτικού τύπου" από τους επικριτές.
Από την αρχή του έτους δέκα εργαζόμενοι στη Foxconn αυτοκτόνησαν και τρεις αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν.

Η Foxconn είναι η μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο κατασκευής ηλεκτρονικού εξοπλισμού.
Στους πελάτες της περιλαμβάνονται η Dell Inc και η Αpple Inc και απασχολεί πάνω από 400.000 άτομα στην Σενζέν.
Ο διευθυντής της Αpple Στιβ Τζόμπς, μιλώντας σε μία τεχνολογική διάσκεψη στην Καλιφόρνια , υπερασπίστηκε την εταιρεία.

"Είναι ένα εργοστάσιο, αλλά έχει εστιατόρια και θέατρα. Σημειώθηκαν ορισμένες αυτοκτονίες και απόπειρες αυτοκτονιών. Υπάρχουν εκεί περίπου 400.000 εργαζόμενοι. Το ποσοστό είναι χαμηλότερο από αυτό στις ΗΠΑ, αλλά εξακολουθεί να δημιουργεί ανησυχία".

Αρκετοί διεθνείς πελάτες της Foxconn άρχισαν ανεξάρτητες έρευνες για τις αυτοκτονίες.

Κινέζοι ειδικοί ανέφεραν ότι πιθανά αίτια για τις αυτοκτονίες είναι η μεγάλη πίεση για εργασία, η απομόνωση και η έλλειψη προοπτικής για πολλούς από τους νέους μετανάστες εργαζομένους.

Εργαζόμενοι σε ένα εργοστάσιο της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Honda Μοtor Co πραγματοποιούν απεργία για δύο εβδομάδες στη Φοσάν στη Νότια Κίνα διεκδικώντας υψηλότερους μισθούς.

Χθες η εταιρεία συμφώνησε να αυξήσει τους μηνιαίους βασικούς μισθούς από 366 γιουάν και το προσωπικό επέστρεψε προσωρινά σήμερα στην εργασία του.

Επίσης η εταιρεία ανακοίνωσε ότι θα γνωστοποιήσει την τελική της προσφορά την Παρασκευή.

Τα παιδιά που λένε ψέματα από μικρά πετυχαίνουν στη ζωή

Επιστημονική έρευνα δείχνει ότι όσα λένε ψέματα από την τρυφερή ηλικία των δύο ετών είναι πιο ευφυή και έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιτύχουν στο μέλλον. Οσο πιο αληθοφανή είναι μάλιστα τα ψέματα, τόσο πιο έξυπνο είναι το παιδί.

Μελέτη του Πανεπιστημίου του Τορόντο στον Καναδά έδειξε πως η ικανότητα να λέει ένα παιδί ψέματα σε νηπιακή ηλικία είναι σημάδι ότι ο εγκέφαλός του αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, γεγονός που με τη σειρά του μπορεί να το οδηγήσει να έχει μια πολύ επιτυχημένη ζωή στο μέλλον.

Οπως ισχυρίζονται οι παιδοψυχολόγοι, τα παιδιά αρχίζουν να λένε ψέματα από τη νηπιακή ηλικία, αν και το νήπιο δεν έχει συναίσθηση ότι ψεύδεται.

Συνήθως λέει μια ανακατασκευασμένη μορφή της αλήθειας ή χρησιμοποιεί μια ευφάνταστη ανακρίβεια που το βολεύει ώστε να βγει από μια δύσκολη θέση.

« Οσο πιο ευφάνταστο είναι το ψέμα που θα πουν τόσο το καλύτερο γι΄ αυτά» λέει ο Κανγκ Λι, διευθυντής του Ινστιτούτου Ερευνας για το Παιδί του Πανεπιστημίου του Τορόντο. «Ολη αυτή η διαδικασία στην οποία μπαίνουν τα νήπια για να πουν ένα ψέμα είναι σημάδι ενός εγκεφάλου που αναπτύσσεται πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Αυτό είναι θετικό, γιατί σημαίνει ότι το παιδί θα σταθεί στα πόδια του πιο σύντομα από τα υπόλοιπα συνομήλικα παιδιά και ότι έχει αρκετές πιθανότητες να γίνει πολύ επιτυχημένο στην ενήλικη ζωή του» εξηγεί ο επιστήμονας.

Οι ερευνητές οδήγησαν 1.200 παιδιά, ηλικίας 2-16 ετών, ένα κάθε φορά, μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κρυφές κάμερες. Κατόπιν τοποθέτησαν ένα μικρό παιχνίδι από πίσω τους και τους ζήτησαν, για όση ώρα θα έλειπε ο ερευνητής, να μην κρυφοκοιτάξουν πίσω τους. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι το 90% των νηπίων κρυφοκοίταξε και μετά, ερωτώμενα αν το έκαναν, το αρνήθηκαν με επιμονή.

Σε παιδιά λίγο μεγαλύτερης ηλικίας ζητήθηκε να απαντήσουν στις ερωτήσεις ενός γραπτού τεστ, χωρίς να κρυφοκοιτάξουν τις απαντήσεις, στο πίσω μέρος του χαρτιού. Οσα κρυφοκοίταξαν, δεν το παραδέχθηκαν, και όταν ρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουν τις απαντήσεις σε τόσο δύσκολες ερωτήσεις, έδωσαν δικαιολογίες όπως «μου το δίδαξαν στο μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο».

«Οι γονείς των παιδιών αυτών δεν είναι ανάγκη να ανησυχούν. Στην ηλικία των δύο ετώντο 20% των νήπιων λέει ψέματα, ποσοστό που φτάνει στο 90% στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο μέχρι στιγμήςπου να συνδέει τα ψέματα αυτά με τυχόν παραβατική συμπεριφορά του παιδιού στο μέλλον» καταλήγει ο δρ Λι.

Αντίθετα, τα ψέματα που λένε οι ενήλικοι στα παιδιά έχουν σοβαρές επιπτώσεις.

Μαζί με την αμερικανίδα ψυχολόγο Γκέιλ Χέιμαν, ο δρ Λι εξέτασε 130 μαθητές μαζί με τους γονείς τους, διαπιστώνοντας ότι περισσότεροι από το 80% των γονέων είχαν χρησιμοποιήσει ψέματα κάποια στιγμή για να πείσουν τα παιδιά τους σχετικά με κάτι. Τα παιδιά είπαν πως όταν κατάλαβαν τα ψέματα έχασαν την εμπιστοσύνη προς τους γονείς τους.

Η ντοπαμίνη υπεύθυνη για την εφηβική συμπεριφορά

Σεξ χωρίς προφυλάξεις, μηχανές, κάπνισμα, ναρκωτικά και αλκοόλ είναι μερικοί από τους κινδύνους, στους οποίους είναι επιρρεπείς οι νέοι. Τι, όμως, τους οδηγεί σε αυτούς;

Σύμφωνα με Αμερικανούς ψυχολόγους, η απάντηση βρίσκεται στην υπερευαισθησία των εφήβων σε ερεθίσματα που απελευθερώνουν ντοπαμίνη, μία ισχυρή χημική ουσία του εγκεφάλου που αυξάνει την ευχαρίστηση μετά από μία ανταμοιβή.

Μία ομάδα με επικεφαλής την Τζέσικα Κοέν από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια προσέλαβε 45 άτομα από τρεις ηλικιακές ομάδες: 8-12, 14-19 και 25-30 ετών. Οι εθελοντές κλήθηκαν να κοιτάξουν κάποιες εικόνες σε υπολογιστή και να δηλώσουν αν ταιριάζουν με το μοντέλο δύο εικονικών πανεπιστημίων. Για κάθε σωστή απάντηση κέρδιζαν και ένα μικρό χρηματικό ποσό.

Την ώρα που απαντούσαν οι εθελοντές ήταν συνδεδεμένοι με μια μαγνητική τομογραφία σάρωσης, που μετρά τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο σε σχέση με τα νευρικά σήματα.

Τα ευρήματα έδειξαν πως η περιοχή του εγκεφάλου που είναι ευαίσθητη στη ντοπαμίνη, φωτίζεται πιο έντονα στους εφήβους, όταν λαμβάνουν την ανταμοιβή, από ό,τι στα παιδιά και τους ενήλικες. «Η έρευνά μας δείχνει ότι οι ο εγκέφαλος των εφήβων ανταποκρίνεται πολύ ευχάριστα σε μία ανταμοιβή που δεν περιμένουν να πάρουν. Δεν μετρήσαμε τα επίπεδα της ντοπαμίνης, αλλά υποθέτουμε πως αυτή είναι η αιτία», δήλωσε η κ. Κοέν.

Ωστόσο, συμπλήρωσε πως «και οι ενήλικες χαίρονται ιδιαίτερα, όταν παίρνουν κάποια ανταμοιβή, απλώς μπορούν να καταπιέσουν αυτό το συναίσθημά τους, γιατί σκέφτονται πριν δράσουν».

Αρκεί ένα χτύπημα στην πλάτη για να επηρεάσει τη συμπεριφορά κάποιου

Αρκεί ένα χτύπημα στην πλάτη ή ένα άγγιγμα στον ώμο για να επηρεάσει τη συμπεριφορά κάποιου, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Κι αυτό μπορεί να καθορίσει αν κάποιος επενδύει σε ένα επικίνδυνο οικονομικό εγχείρημα ή αποφασίζει να παραμείνει σε ασφαλές έδαφος.
"Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος ξαφνικού επηρεασμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς χωρίς ο ίδιος ο άνθρωπος να αντιλαμβάνεται ότι επηρεάζεται", εξηγεί ο Τζόναθαν Λεβάβ, καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων και μάρκετινγκ στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης.
"Αν είσαι γιατρός ή στέλεχος πωλήσεων, αυτή είναι μία μορφή επικοινωνίας που μπορεί να θέλουμε να λάβουμε υπόψη μας", πρόσθεσε ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Τα ευρήματα του Λεβάβ, τα οποία δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Psychological Science, βασίζονται σε μία σειρά πειραμάτων που περιλαμβάνουν την αφή.
Σε μία μελέτη 67 άνδρες και γυναίκες κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ ενός χρηματικού ποσού και μίας ριψοκίνδυνης απόφασης και στη συνέχεια τους άγγιξαν στον ώμο και στην πλάτη άνδρες και γυναίκες επιστήμονες από την ομάδα του Λεβάβ.
Ο Λεβάβ και η συνεργάτης του Τζένιφερ ’ργκο, του πανεπιστημίου της Alberta, στον Καναδά, διαπίστωσαν ότι και τα δύο φύλα ήταν πιο πιθανό να επιλέξουν το ρίσκο παρά το χρηματικό ποσό, αν είχαν αισθανθεί άνετα από το άγγιγμα και κυρίως αν τους είχαν αγγίξει γυναίκες.

Μεταφέρθηκε ο νους ενός άνδρα στο σώμα μιας γυναίκας

Ερευνητές στην Ισπανία, με την χρήση της εικονικής πραγματικότητας, κατάφεραν για πρώτη φορά να κάνουν άνδρες να αισθανθούν ότι βρίσκονταν μέσα σε γυναικεία σώματα. Οι άνδρες, που συμμετείχαν στο πείραμα, δήλωσαν ότι ένιωσαν τον εαυτό τους να κατέχει το σώμα μιας γυναίκας.

Το πείραμα, που μπορεί να ρίξει φως στο πώς οι άνθρωποι διακρίνουν τους εαυτούς τους από τους άλλους, έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, υπό τον Μελ Σλέιτερ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS One, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν».

Οι ερευνητές κατασκεύασαν ένα «κράνος» εικονικής πραγματικότητας που επέτρεπε στους άνδρες εθελοντές να βλέπουν και να ακούνε τον κόσμο γύρω τους σαν να ήσαν γυναίκες. Όταν κοιτούσαν χαμηλά το «γυναικείο» σώμα τους, μπορούσαν να δουν τα φορέματα που (νόμιζαν ότι) φορούσαν.

Το αίσθημα «ανταλλαγής» ταυτότητας ήταν τόσο πειστικό που ξεπερνούσε την σωματική ταύτιση, καθώς ο εαυτός των ανδρών άρχισε να αντιδρά αντανακλαστικά στα γεγονότα του εικονικού κόσμου σαν ήταν γυναίκα.

«Αυτή η έρευνα ανοίγει ένα νέο δρόμο στην εικονική πραγματικότητα, καθώς δεν μεταμορφώνει μόνο την αίσθηση του χώρου, αλλά και την αίσθηση του εαυτού. Δεν υπάρχει άλλη τεχνολογία που να επιτρέπει σε κάποιον να κοιτάει προς τα κάτω και να βλέπει ότι έχει ένα άλλο σώμα, αλλά να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι το δικό του», σύμφωνα με τον Σλέιτερ, ο οποίος, εκτός από το Καταλανικό Ινστιτούτο Ερευνών και Προωθημένων Μελετών της Βαρκελώνης, συνεργάζεται με το τμήμα επιστήμης των υπολογιστών του University College του Λονδίνου.

Σύμφωνα με τον ερευνητή, «αν μπορούμε να δώσουμε στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση ότι τα σώματά τους είναι διαφορετικά, τότε τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα, δείχνουν πως επίσης επηρεάζεται η συμπεριφορά τους και ο τρόπος που σκέφτονται. Μπορούν να έχουν νέες εμπειρίες. Κάποιος που είναι αδύνατος, μπορεί να μάθει πως είναι να είναι χοντρός. Ένας άνδρας μπορεί να έχει την εμπειρία του τι σημαίνει να είναι γυναίκα».

Τα πειράματα με 24 άνδρες, μεταξύ άλλων, έδειξαν ότι ο νους του ανθρώπου έχει μια πολύ «ρευστή» εικόνα για το σώμα του. Η έρευνα αναμένεται να βοηθήσει στην κατανόηση ενός από τα σημαντικότερα αινίγματα της νευροεπιστήμης: με ποιο ο τρόπο ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να ξεχωρίσει ένα μέρος του σώματός μας από κάτι άλλο στον περιβάλλοντα χώρο. Επίσης τέτοιου είδους έρευνες μπορεί μελλοντικά να βοηθήσουν ασθενείς που έχουν πληγεί από εγκεφαλικό και άλλα ιατρικές παθήσεις, ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν ξανά το σώμα τους.

Ο γάμος με πολύ νεότερο άνδρα συντομεύει τη ζωή της γυναίκας

Ο γάμος τελικά ωφελεί περισσότερο τους άνδρες, παρά τις γυναίκες, τουλάχιστον για όσους θέλουν να ζήσουν περισσότερα χρόνια -αλλά και ποιος δεν θα ήθελε. Οι γυναίκες που είναι επτά έως εννέα χρόνια πιο νέες από τον άνδρα τους, έχουν 20% μεγαλύτερο κίνδυνο θνησιμότητας από ό,τι αν είχαν την ίδια ηλικία με τον σύζυγό τους, σύμφωνα με μια νέα γερμανική έρευνα, που παράλληλα δείχνει ότι οι άνδρες, οι οποίοι παντρεύονται νεαρότερη γυναίκα, ζουν περισσότερα χρόνια.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο γάμος γενικά αυξάνει το προσδόκιμο ζωής, αλλά όταν υπάρχει μεγάλη διαφορά ηλικίας, η επίπτωσή της στο προσδόκιμο ζωής είναι διαφορετικά στα δύο φύλα: Ο γάμος με νεαρότερο άνδρα «κλέβει» χρόνια από μια γυναίκα, ενώ ο γάμος με νεαρότερη γυναίκα «προσθέτει» χρόνια στον άνδρα.

Το μυστικό για περισσότερα χρόνια ζωής για μια γυναίκα, είναι ο γάμος της με κάποιον που έχει περίπου την ίδια ηλικία με αυτήν. Όσο μικρότερος είναι ο σύζυγός της από την ίδια, τόσο λιγότερο αναμένεται να ζήσει μια γυναίκα κατά μέσο όρο, ενώ το ίδιο ισχύει -αλλά σε μικρότερο ποσοστό- ακόμα και αν ο σύζυγός της είναι πολύ μεγαλύτερος. Με άλλα λόγια, όσο μεγαλύτερη ηλικιακή «ψαλίδα» υπάρχει σε ένα ζευγάρι, τόσο αυτό αποβαίνει σε βάρος της γυναίκας από άποψη προσδόκιμου ζωής (τουλάχιστον αυτό δείχνει η στατιστική ανάλυση, αλλά δεν είναι ανάγκη να ισχύει σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση).



Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό για θέματα δημογραφίας “Demography”, έγινε από ερευνητές του γερμανικού Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών Μαξ Πλανκ, υπό τον Σβεν Ντρεφάλ, και βασίστηκε στην ανάλυση ιατρικών αρχείων περίπου δύο εκατομμυρίων ζευγαριών από τη Δανία, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν».



Η ανάλυση έδειξε ότι ένας άνδρας που είναι μικρότερος κατά επτά έως εννέα χρόνια από τη γυναίκα του, έχει 11% μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής σε σχέση με έναν άνδρα που έχει ίδια ηλικία με τη σύζυγό του. Αντίθετα, ένας άνδρας πεθαίνει νωρίτερα, αν είναι πιο νέος από τη γυναίκα του.



Σύμφωνα με τον Ντρεφάλ, παραμένει ασαφές γιατί υπάρχει αυτή η ανισότητα στη διαφορετική επίπτωση που έχει στα δύο φύλα η «ψαλίδα» στη διαφορά ηλικίας μεταξύ των συζύγων. Μια πιθανή ερμηνεία έχει να κάνει με τις διαφορετικές φιλίες που αναπτύσσουν άνδρες και γυναίκες στη διάρκεια της ζωής τους. Οι γυναίκες ωφελούνται ψυχολογικά και κοινωνικά λιγότερο από ένα νεαρότερο άνδρα από ό,τι ένας πιο ηλικιωμένος άνδρας ωφελείται από την πιο νέα σύζυγό του, επειδή, κατά τον Ντρεφάλ, «κατά μέσο όρο, οι άνδρες έχουν λιγότερες και χειρότερης ποιότητας κοινωνικές επαφές με άλλους σε σχέση με τις γυναίκες».



Σύμφωνα με τους γερμανούς ερευνητές, οι γυναίκες έχουν περισσότερες και καλύτερες φιλίες έξω από το γάμο τους, συνεπώς ωφελούνται αναλογικά λιγότερο από ένα πιο νέο σύζυγο, που θα μπορούσε να τους φροντίσει, να τις διασκεδάσει ή να πάει μια βόλτα μαζί τους, καθώς όλα αυτά μια γυναίκα μπορεί να τα κάνει και με τις φίλες της. Αντίθετα, ένας μεγαλύτερος άνδρας, χάρη στη νεαρότερη σύζυγό του, κάνει και βιώνει πράγματα που δεν θα μπορούσε να κάνει με τους φίλους του.



Από την άλλη, σύμφωνα με τον γερμανό ερευνητή, είναι πιθανό ότι τα ζευγάρια στα οποία ο άνδρας είναι πολύ πιο νέος, παραβιάζουν τα κοινωνικά ήθη και συνεπώς υφίστανται κοινωνικές «κυρώσεις» ως τίμημα, με την μορφή αυξημένου άγχους, που πλήττει κυρίως τις γυναίκες και αυτό συντομεύει το προσδόκιμο ζωής τους.


Πάντως, αν και η νέα έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες ωφελούνται από ένα γάμο κυρίως όταν παντρεύονται κάποιον που έχει τη δική τους περίπου ηλικία, προηγούμενες έρευνες έχουν βεβαιώσει ότι ο γάμος γενικότερα αυξάνει το προσδόκιμο ζωής (δηλαδή η ζωή του εργένη αφαιρεί χρόνια…) και αυτό ισχύει τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες. Εξάλλου, σε όλο τον κόσμο, το προσδόκιμο ζωής των γυναικών ξεπερνά αυτό των ανδρών κατά μερικά χρόνια.

Νήπιa έξι μηνών έχουν ηθική

Οι γονείς αγχώνονται πώς θα καταφέρουν να μεταφέρουν τις κατάλληλες ηθικές αρχές στο παιδί τους, ίσως όμως αυτό τελικά να τους έχει προλάβει και αυτοί να μην το ξέρουν. Σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα...

τα μωρά μπορούν να αρχίσουν να κάνουν ηθικές κρίσεις και να ξεχωρίζουν τι είναι καλό και τι είναι κακό, ήδη από την ηλικία των έξι μηνών, κάτι που δείχνει ότι ίσως γεννιούνται με έμφυτες και "καλωδιωμένες" στον εγκέφαλό τους τις θεμελιώδεις ηθικές αξίες.

Τα ευρήματα της νέας μελέτης ανατρέπουν την κυρίαρχη μέχρι σήμερα αντίληψη ότι οι άνθρωποι ξεκινάνε τη ζωή τους ως μια "άγραφη πλάκα" ηθικής, που διαμορφώνεται στη συνέχεια από τις επιρροές των γονέων και του υπόλοιπου περιβάλλοντος. Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ, υπό τον καθηγητή Πολ Μπλουμ, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου" και τους "Τάιμς της Ν. Υόρκης".

Σε ένα από τα πειράματα, νήπια ηλικίας έξι μηνών έως ενός έτους παρακολούθησαν ένα φιλμ με κινούμενα σκίτσα, όπου "πρωταγωνιστούσαν" απλά γεωμετρικά σχήματα. Μια κόκκινη μπάλα με μάτια προσπαθούσε να ανέβει ένα λόφο, την ίδια στιγμή που ένα κίτρινο τετράγωνο προσπαθεί να τη βοηθήσει σπρώχνοντάς την από πίσω, ενώ αντίθετα ένα πράσινο τρίγωνο εμποδίζει την μπάλα να ανέβει και την υποχρεώνει να γυρίσει πίσω. Τα παιδιά είδαν αρκετές φορές την ταινία και σε ποσοστό 80%, όταν στη συνέχεια κλήθηκαν να επιλέξουν, έδειξαν την προτίμησή τους στο "καλό" κίτρινο τετράγωνο που βοηθούσε την μπάλα και όχι στο "κακό" πράσινο τρίγωνο που την εμπόδιζε.

Σε ένα δεύτερο πείραμα, ένας σκύλος-παιγνίδι προσπαθεί να ανοίξει ένα κουτί. Ένα αρκουδάκι τον βοηθά, αλλά ένα άλλο τον εμποδίζει. Αφού είδαν κι αυτό το σύντομο φιλμ πολλές φορές, τα παιδάκια στη συντριπτική πλειονότητά τους έδειξαν την προτίμησή τους για το φιλικό αρκουδάκι που βοηθά το σκύλο.

Σύμφωνα με τον Μπλουμ, τέτοιου είδους πειράματα έρχονται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις διάσημων ψυχαναλυτών όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ, που πίστευαν ότι ο άνθρωπος γεννιέται ως ένα "ανήθικο ζώο", ή ψυχολόγων όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς, που θεωρούσε ότι η νοητική ζωή του νήπιου βρισκόταν σε "μεγάλη σύγχυση". "Υπάρχει πια ένα αυξανόμενο σώμα επιστημονικών στοιχείων που υποστηρίζουν την ιδέα ότι ίσως εκ γενετής υπάρχει κάποια αίσθηση καλού και κακού", τόνισε ο Μπλουμ.

Δεν πείθονται πάντως όλοι οι επιστήμονες. Η συμπεριφορίστρια ψυχολόγος Νάντζα Ράισλαντ του βρετανικού πανεπιστημίου του Ντέραμ εμφανίστηκε επιφυλακτική για τη νέα αντίληψη. Όπως είπε, για παράδειγμα, το γεγονός ότι τα παιδιά προτιμούν τον "καλό" που βοηθά την μπάλα να πάει προς τα πάνω, ίσως να μην αποτελεί ένδειξη για κάποια έμφυτη ηθική στο μωρό υπέρ του καλού, αλλά απλώς του γεγονότος ότι τα μωρά προτιμούν να βλέπουν τα πράγματα να πηγαίνουν προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Σημείωσε επίσης ότι τα παιδιά αρχίζουν να κοινωνικοποιούνται και να μαθαίνουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό (δηλαδή αυτό που επιτρέπεται και αυτό που απαγορεύεται) ήδη από τη στιγμή της γέννησής τους.

Ο καθηγητής ψυχολογίας του βρετανικού πανεπιστημίου του Νταντί, από την άλλη, επεσήμανε ότι "δεν μπορεί κανείς να μπει στο μυαλό του μωρού. Δεν μπορείς να το ρωτήσεις. Πρέπει να αρκεστείς να παρατηρείς τι είναι αυτό που τραβά την προσοχή του. Ξέρουμε πια ότι κατά το πρώτο εξάμηνο τα μωρά μαθαίνουν διάφορα πράγματα πολύ πιο γρήγορα από ό,τι θεωρούσαμε δυνατό. Είναι όμως δύσκολο να ξεχωρίσουμε αυτό που έχουν μέσα τους εκ γενετής, από αυτό που μαθαίνουν μόλις γεννιούνται".

Κάτι ήξερε ο Πόντιος Πιλάτος! Το πλύσιμο των χεριών απομακρύνει τύψεις και αμφιβολίες

Αν έχετε αμφιβολίες και τύψεις για κάποια απόφαση που μόλις πήρατε και το μυαλό σας βασανίζεται για το αν επιλέξατε σωστά, τότε πλύνετε τα χέρια σας με σαπούνι και νερό, γιατί αυτό θα σας βοηθήσει να "εξαγνίσετε" το μυαλό σας μετά από μια δύσκολη και επίμαχη επιλογή, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Η ψυχολογική επίπτωση από το πλύσιμο των χεριών για πρώτη φορά μελετήθηκε επιστημονικά το 2006, όταν η καθηγήτρια Κέιτι Λίλιενκβιστ του αμερικανικού πανεπιστημίου Μπρίνγκαμ Γιάνγκ είχε δείξει ότι ένα απλό καθάρισμα των χεριών μπορεί να κάνει κάποιον να νοιώσει λιγότερο ένοχος για μια πράξη του. Σύμφωνα με την Λίλιενκβιστ, "η καθαριότητα, γενικότερα, φαίνεται να απελευθερώνει ψυχολογικά τους ανθρώπους".

Η νέα έρευνα, υπό τον ψυχολόγο Σπάικ Λι του πανεπιστημίου Μίτσιγκαν, η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science", δείχνει ότι ένα καλό πλύσιμο των χεριών μπορεί να απομακρύνει όχι μόνο τις αμαρτίες παλαιότερων πράξεων, αλλά και τα αισθήματα τύψεων ή αμφιβολιών σχετικά με καθημερινές απλές επιλογές του τύπου "έκανα καλά που διάλεξα το Παρίσι αντί για το Λονδίνο για τις διακοπές μου;", "μήπως δεν έπρεπε να αγοράσω αυτή την πολυτελή BMW αλλά την Mercedes;" κλπ.

Πλένοντας τα χέρια τους, οι καταναλωτές και γενικότερα οι άνθρωποι μπορούν να εστιάσουν καλύτερα στις θετικές πλευρές της όποιας επιλογής τους και να ανακουφιστούν υποσυνείδητα. Τα πειράματα του Λι έδειξαν ότι πολλοί άνθρωποι βασανίζονται από αμφιβολίες μετά από κάποια απόφασή τους (το φαινόμενο ονομάζεται επιστημονικά "γνωσιακή δυσαρμονία"), όταν όμως πλένουν τα χέρια τους αμέσως μετά, το συναίσθημα αυτό υποχωρεί αισθητά ή και εξαφανίζεται, αν και δεν είναι σαφές πόσο χρόνο διαρκεί αυτή η επίδραση.

Άλλα πειράματα έδειξαν ότι το πλύσιμο των χεριών λειτουργεί και όταν γίνεται, όχι μετά αλλά πριν από μια επιλογή (όπως ακριβώς έκανε ο Πόντιος Πιλάτος πριν παραδώσει τον Χριστό για να σταυρωθεί). Ο Λι διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που πλένουν τα χέρια τους καλά πριν από μια σημαντική απόφαση, νιώθουν πιο ελεύθεροι στη μετέπειτα επιλογή τους και την παίρνουν με λιγότερες τύψεις και ενδοιασμούς.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν μια επιλογή, αισθάνονται την ψυχολογική ανάγκη να υποστηρίξουν αυτή την επιλογή τους στη συνέχεια. Κάτι που έχουν ήδη διαλέξει (π.χ. ένα καταναλωτικό αγαθό που αγόρασαν) τους φαίνεται πιο ελκυστικό απ’ ό,τι τους φαινόταν πριν το αγοράσουν κι ένα αγαθό που έχουν απορρίψει (δεν το επέλεξαν), τους φαίνεται πια λιγότερο ελκυστικό. Όμως αυτή η τάση δεν υπάρχει πια, όταν ο άνθρωπος πλένει τα χέρια του, οπότε απελευθερώνεται από την "ψυχαναγκαστική" ώθησή του να δικαιολογήσει εκ των υστέρων την απόφασή του.

Εδώ και αιώνες η καθαριότητα έχει σχετιστεί με την ηθική - και η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει πια αυτή τη σχέση. Οι άνθρωποι που έχουν κάνει κάτι ανήθικο (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν) αισθάνονται λιγότερες ενοχές, όταν στη συνέχεια πλένονται, ενώ άλλα πειράματα έχουν δείξει ότι τα καθαρά και αρωματισμένα δωμάτια βγάζουν τον καλύτερο εαυτό των ανθρώπων και τους παρακινούν να είναι πιο γενναιόδωροι.

Η νέα μελέτη, σύμφωνα με τους ερευνητές, δείχνει ότι όπως η καθαριότητα μπορεί να "σβήσει" τα ίχνη της παλαιάς ανήθικης συμπεριφοράς, έτσι και το πλύσιμο των χεριών μπορεί να απαλείψει την ανάγκη κάποιου να δικαιολογήσει τις επιλογές του.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση: http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/328/5979/709

Αρσενικός και θηλυκός εγκέφαλος έχουν διαφορετική "καλωδίωση"

Η αμερικανίδα ψυχίατρος Λούαν Μπριζεντάιν, η οποία είχε γίνει διάσημη διεθνώς με το μπεστ-σέλερ βιβλίο της "Ο θηλυκός εγκέφαλος", όπου είχε υποστηρίξει ότι οι γυναίκες έχουν διαφορετικά νευρωνικά κυκλώματα από τους άνδρες, τα οποία οδηγούν αναγκαστικά σε διαφορετικές συμπεριφορές, "ξαναχτύπησε" με το νέο βιβλίο της "Ο αρσενικός εγκέφαλος", όπου ξαναπιάνει το ζήτημα από την άλλη όψη του νομίσματος, για να καταλήξει τελικά στο ίδιο συμπέρασμα: οι άνδρες έχουν διαφορετική εγκεφαλική "καλωδίωση" από τις γυναίκες, γι' αυτό σκέφτονται και νιώθουν διαφορετικά από αυτές.

Ήδη από το πρώτο της βιβλίο, που μεταφράστηκε και στην Ελλάδα το 2008 από τις εκδόσεις Λιβάνη ως "Το θηλυκό μυαλό: Όλα όσα πρέπει να ξέρει μια γυναίκα για…", η Μπριζεντάιν είχε υποστηρίξει ότι υπάρχουν γενετικές και δομικές διαφορές στους εγκεφάλους των δύο φύλων. Μεταξύ άλλων, ανέφερε -λανθασμένα- ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν 20.000 λέξεις τη μέρα κατά μέσο όρο στην ομιλία τους έναντι μόλις των 7.000 των ανδρών, ότι οι άνδρες έχουν πιο επιφανειακά συναισθήματα σε σχέση με τις γυναίκες και ότι οι γυναίκες όταν γίνονται μαμάδες, συντονίζονται σε τέτοια εγκεφαλική "συχνότητα", που στην κυριολεξία δεν έχουν μυαλό για τίποτε άλλο από αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, εκτός από το παιδί τους και μόνο (κάτι που δεν άρεσε καθόλου στις φεμινίστριες…).

Στο νέο βιβλίο της η Μπριζεντάιν συμπεραίνει ότι, μετά από μακρά εξελικτική πορεία, ο ανδρικός εγκέφαλος, "βουτηγμένος" (ή, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά με ορολογία μαγειρικής, "μαριναρισμένος") μέσα στην τεστοστερόνη, ήδη από την όγδοη εβδομάδα της σύλληψής του παιδιού μέσα στην μήτρα, αποκτά ορισμένες εγγενείς ιδιότητες, που καθίστανται κατά κάποιο τρόπο αναπόφευκτες να εκδηλωθούν αργότερα: να λέει συστηματικά ψέματα (ιδίως στις γυναίκες για να κρύβει τις… ζαβολιές του), να παίρνει υπερβολικά ρίσκα (συχνά για να εντυπωσιάσει τις γυναίκες), να καταπιέζει σε μόνιμη βάση τα συναισθήματά του (για να μην φανεί… γυναίκα) κ.α.

Αν η τεστοστερόνη ήταν μπίρα, σύμφωνα με την αμερικανίδα ψυχίατρο, ένα εννιάχρονο αγόρι θα ήταν σαν να έπινε μισό λίτρο κάθε μέρα και μέχρι τα 15 του θα είχε φτάσει να πίνει το ισοδύναμο ενός γαλονιού (περίπου 4,5 λίτρα) καθημερινά. Όλη αυτή η ορμονική πλημμυρίδα υποτίθεται ότι "πνίγει" την ικανότητα του εφήβου να "διαβάζει" τις εκφράσεις του προσώπου των γύρω του και να τους συναισθάνεται, ενώ παράλληλα αυξάνει υπερβολικά την υπερευαισθησία του απέναντι στην κριτική των άλλων, ενώ τον κάνει να βαριέται υπερβολικά, αν δεν κάνει κάτι που να περιέχει πολλή δράση (και, όχι σπάνια, βία).

Το βουτηγμένο στην τεστοστερόνη αρσενικό κέντρο ανταμοιβής του εγκεφάλου απαιτεί συνεχώς την ενεργοποίηση έντονων αισθήσεων και εμπειριών δράσης και μια κλασική διέξοδος είναι όλα αυτά τα (αποβλακωτικά και δυνητικά επικίνδυνα) βιντεοπαιγνίδια, στα οποία ο νέος "τη βρίσκει" να σκοτώνει όποιον περνάει από μπροστά του.

Αν πάλι ο νέος κοιμηθεί αμέσως μετά το σεξ, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την συναισθηματική σύντροφό του, σύμφωνα με την Μπριζεντάιν, φταίει απλώς ένα είδος ναρκοληψίας που προκαλείται μόνο στους άνδρες, εξαιτίας της ξαφνικής "έκρηξης" της ορμόνης της απόλαυσης ωκυτοκίνης, η οποία απελευθερώνεται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου μετά τον οργασμό. Στις μεν γυναίκες, η ωκυτοκίνη προκαλεί την ανάγκη για κουβεντούλα και χάδια, όμως στους άνδρες ("για λόγους που δεν γνωρίζουμε ακόμα", κατά την Μπριζεντάιν) επιδρά στο κέντρο ύπνου του εγκεφάλου και δρα σαν υπνωτικό χαπάκι.

Η Μπριζεντάιν, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου", είναι τακτική επισκέπτρια στα "τοκ-σόου" της αμερικανικής τηλεόρασης (και όχι μόνο), ασκώντας επιρροή στη διαμόρφωση της αμερικανικής κοινής γνώμης. Όπως αναφέρει, βασίζει τα συμπεράσματά της για τις διαφορές στον εγκέφαλο των δύο φύλων, τόσο σε μια μεγάλη γκάμα επιστημονικών δεδομένων (σ.σ. καθώς και αναπόδεικτων θεωριών), όσο και στη δική της 25ετή κλινική εμπειρία.

Η αμερικανίδα ψυχίατρος, που δηλώνει φεμινίστρια, αλλά βρίσκεται σε κόντρα με πολλές φεμινίστριες, αναγκάστηκε σε επόμενη έκδοση του βιβλίου της "Θηλυκός εγκέφαλος" να απαλείψει τον αρχικό ισχυρισμό της ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν πολύ περισσότερες λέξεις από τους άνδρες, όταν το έγκυρο περιοδικό "Nature" (που είχε δημοσιεύσει σχετική έρευνα) την κατηγόρησε ότι είχε παρανοήσει και παραποιήσει τα πορίσματα της δημοσιευμένης έρευνας.

Η Μπριζεντάιν (που η ίδια έχει έναν 20χρονο γιό) επιμένει πάντως ότι το νέο βιβλίο της θα βοηθήσει τις γυναίκες να δουν τον κόσμο μέσα από τα ανδρικά μάτια, ώστε να καταλάβουν καλύτερα τους συζύγους, τους εραστές και τα αγόρια τους. "Όντας φεμινίστρια στη δεκαετία του '90, θεωρούσα πράγματι τους άνδρες εχθρό. Εμείς οι γυναίκες βάλαμε ένα φίμωτρο εδώ και 30 χρόνια στους άνδρες και τους εμποδίσαμε να μιλάνε για την πραγματικότητά τους. Όμως το εκκρεμές πήγε πολύ μακριά και τώρα επανέρχεται… Αν ξεκινήσουμε με μια βαθύτερη κατανόηση του αρσενικού εγκεφάλου, μπορούμε να δημιουργήσουμε πιο ρεαλιστικές προσδοκίες για τα αγόρια και τους άνδρες", όπως υποστηρίζει.

Το «Χάπι», ένα σύμβολο με πολλά παράδοξα, έγινε 50 χρόνων

Είναι το μοναδικό φαρμακευτικό σκεύασμα που αναφέρεται σε ολόκληρο τον κόσμο απλά ως «χάπι» και το πρώτο στην ιστορία που φτιάχτηκε για να το παίρνουν άνθρωποι που δεν υπέφεραν από κάποια ασθένεια. Πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί μια απλή μέθοδο αντισύλληψης, έγινε ένα από τα σύμβολα της γυναικείας χειραφέτησης και εδραίωσε την ιδέα ότι σκοπός της σεξουαλικής πράξης δεν είναι μόνο η αναπαραγωγή του είδους.


Όπως όλα τα σύμβολα, όμως, έτσι και το χάπι - ή μάλλον η πορεία του σε αυτόν τον μισό αιώνα από τότε που δημιουργήθηκε - είναι γεμάτη παράδοξα. Ο εφευρέτης του ήταν ένας συντηρητικός καθολικός που αναζητούσε μια θεραπεία για τα προβλήματα γονιμότητας. Συνδέθηκε με την έκρηξη της σεξουαλικής επανάστασης, παρά το γεγονός ότι τη δεκαετία του 1960 η χρήση του επιτρεπόταν κατά κύριο λόγο μόνο για γυναίκες που ήταν παντρεμένες.

Οι υποστηρικτές του ήλπιζαν ότι θα τόνωνε τον θεσμό του γάμου, αφού θα απάλλασσε τα ζευγάρια από το άγχος μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Οι επικριτές του ισχυρίζονται ακόμη και σήμερα ότι είναι σχεδόν η κινητήρια δύναμη της ακολασίας, της μοιχείας και τη διάλυσης της οικογένειας.

Οι αντιφάσεις δεν σταματούν εδώ: Το 1999 το περιοδικό "Economist" χαρακτήρισε το αντισυλληπτικό χάπι ως τη μεγαλύτερη επιστημονική πρόοδο του 20ού αιώνα. Αλλά η Γκλόρια Στάινεμ, μια από τις πιο γνωστές φεμινίστριες εκείνης της εποχής, θεωρούσε την επιρροή του «υπερεκτιμημένη». Στη μεγαλύτερη έρευνα που πραγματοποιήθηκε ποτέ - συμμετείχαν 46.000 γυναίκες επί 40 χρόνια - διαπιστώθηκε ότι οι γυναίκες που έπαιρναν αντισυλληπτικά είχαν λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα από οποιαδήποτε αιτία, συμπεριλαμβανομένων του καρκίνου και των καρδιαγγειακών παθήσεων. Κι όμως, πολλές γυναίκες αναρωτιούνται εάν οι κίνδυνοι για την υγεία τους είναι περισσότεροι από τα οφέλη.

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι ήθελαν να μάθουν πώς να μην κάνουν παιδιά σχεδόν από τότε που έκαναν παιδιά. Οι αρχαίες Αιγύπτιες έφτιαχναν έναν πολτό από τα περιττώματα των κροκόδειλων, τον οποίο χρησιμοποιούσαν ως αντισυλληπτικό κολπικό υπόθεμα. Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι το λάδι από κέδρο και το λιβάνι είχαν σπερματοκτόνο δράση. Ο Καζανόβας είχε γράψει πως χρησιμοποιούσε μια λεμονόκουπα για διάφραγμα. Τον 18ο αιώνα κάποιος δόκτωρ Κόντομ κατασκεύασε μια ελαστική μεμβράνη από έντερα προβάτου για τον Κάρολο Β', βασιλιά της Αγγλίας και πατέρα πολλών νόθων παιδιών. Τα πρώτα προφυλακτικά, βέβαια, είχαν φτιαχτεί πολλούς αιώνες πριν.

Δεν ήταν το χάπι επομένως που διαχώρισε την αναπαραγωγή από το σεξ στα παντρεμένα ζευγάρια, όπως επισημαίνει στο περιοδικό "Time" η καθηγήτρια Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Κλάουντια Γκόλντιν. Οι γυναίκες ήξεραν πολύ πριν την εισαγωγή του ως μεθόδου αντισύλληψης πώς να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Και σε αυτή τη διαπίστωση συνηγορούν οι στατιστικές: Η μέση λευκή Αμερικανίδα γεννούσε επτά φορές τον 18ο αιώνα. Σε λιγότερο από εκατό χρόνια αργότερα, ο αριθμός αυτός είχε μειωθεί στο 3,5.

Ολη αυτή την περίοδο η αντισύλληψη αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα απ' όλο το θρησκευτικό φάσμα. Ακόμη και μέσα στο γάμο, το σεξ θεωρείτο ανήθικο εάν ο σκοπός της συνουσίας δεν ήταν η αναπαραγωγή. Ο φόβος της εγκυμοσύνης υποτίθεται ότι ήταν ένας ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας για την ακολασία και η ενημέρωση γύρω από την αντισύλληψη χαρακτηριζόταν περίπου ως πορνογραφία. Το 1873 το αμερικανικό Κογκρέσο πέρασε νόμο με τον οποίο απαγόρευσε την ενημέρωση γύρω από την αποφυγή της σύλληψης ως αντιβαίνουσα τα χρηστά ήθη.

Η κινητήριος δύναμη που άλλαξε τα δεδομένα ήταν μια γυναίκα, η οποία γεννήθηκε στο Κόρνινγκ της Νέας Υόρκης από καθολική μητέρα και έναν πατέρα που έφτιαχνε φιγούρες αγγέλων και αγίων από μάρμαρο. Όταν η μητέρα της πέθανε στα 50 της χρόνια έπειτα από 18 τοκετούς, η Μάργκαρετ Σέιντγκερ κατηγόρησε τον πατέρα της ότι ήταν υπεύθυνος για την απώλεια. «Εσύ το προκάλεσες αυτό. Η μητέρα πέθανε επειδή έκανε πολλά παιδιά», του είπε. Η Σέιντγκερ έγινε νοσοκόμα και άρχισε να ονειρεύεται ένα «μαγικό χάπι» που θα εμπόδιζε τη σύλληψη. Το 1914 επινόησε τον όρο «έλεγχος γεννήσεων» και την ίδια χρονιά βρέθηκε αντιμέτωπη με τις αρχές επειδή ταχυδρομούσε την «Εξεγερμένη γυναίκα», μια μπροσούρα για την αντισύλληψη. Δύο χρόνια αργότερα άνοιξε την πρώτη κλινική οικογενειακού προγραμματισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνελήφθη και πάλι και φυλακίστηκε για 30 ημέρες.

Το 1917 η Μάργκαρετ Σέιντγκερ συνάντησε σε μια διάλεξη στη Βοστόνη την Κάθριν Ντέξτερ ΜακΚόρμικ. Από πλούσια οικογένεια, η ΜακΚόρμικ ήταν η δεύτερη γυναίκα που είχε αποφοιτήσει από το τμήμα Βιολογίας του φημισμένου MIT, του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης. Ενθερμη φεμινίστρια σαν την Σέιντγκερ, η πλούσια βιολόγος έγινε αμέσως η χρηματοδότρια του κινήματος ελέγχου γεννήσεων.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν 55 κλινικές γεννήσεων το 1930. Δώδεκα χρόνια αργότερα είχαν φτάσει τις 800. Εκείνη τη χρονιά, η Birth Control League της Σέιντγκερ άλλαξε το όνομά της σε Planned Parenthood Federation of America. Στο μεταξύ, η έρευνα στα εργαστήρια προχωρούσε γρήγορα. Η ιδέα μιας ορμονικής προσέγγισης στον έλεγχο γεννήσεων είχε γεννηθεί αρκετά χρόνια πριν, αλλά το πέρασμα από τη θεωρία σε ένα χάπι που οι γυναίκες θα μπορούσαν να παίρνουν τόσο εύκολα όσο μια βιταμίνη, απαιτούσε έναν συνδυασμό κίνητρων, χρήματος, γνώσεων και επιστημονικής ευφυΐας.

Η επιστημονική ευφυΐα βρέθηκε στο πρόσωπο του Γκρέγκορι Πίνκους, τον οποίο η Σέιντγκερ συνάντησε σε μια δεξίωση το 1951. Τη δεκαετία του 1930, ο Πίνκους ήταν ένας φέρελπις βοηθός καθηγητή Φυσιολογίας στο Χάρβαρντ. Όταν γνωρίστηκε με τη Σέιντγκερ, ο Πίνκους είχε το δικό του εργαστήριο. Από τις έρευνές του ήξερε ότι τα αυξημένα επίπεδα μιας ορμόνης, της προγεστερόνης, διέκοπταν τη διαδικασία της ωορρηξίας. Η πειραματική επαλήθευση της θεωρίας σε ανθρώπους απαιτούσε κάποιον με κλινική εμπειρία. Κι αυτός ήταν ο Τζον Ροκ, ένας αφοσιωμένος καθολικός με πέντε παιδιά και 19 εγγόνια, ο οποίος είχε αφιερωθεί επιστημονικά στην αντιμετώπιση της γυναικείας στειρότητας.

Οι δύο επιστήμονες άρχισαν να συνεργάζονται το 1952 πραγματοποιώντας τις δοκιμές τους στο Πουέρτο Ρίκο, καθώς η έρευνα για την αντισύλληψη ήταν απαγορευμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πέντε χρόνια αργότερα, το χάπι εγκρίθηκε από τις αρμόδιες αρχές ως μέσον θεραπείας των «γυναικείων διαταραχών». Τον Μάιο του 1960 η αμερικανική Ομοσπονδία Τροφίμων και Φαρμάκων έδωσε τις ευλογίες της για την εμπορική διάθεση του φαρμάκου.

Από κάποιους το χάπι θεωρήθηκε απειλή και άλλοι είδαν σε αυτό ένα νέο όπλο. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η Καθολική Εκκλησία που στη Β' Σύνοδο του Βατικανού το 1962 αποφάσισε να συστήσει ειδική επιτροπή για την εξέταση του θέματος. Στη δεύτερη κατηγορία βρέθηκαν κάποιοι σταυροφόροι του αντικομμουνισμού, οι οποίοι θεώρησαν ότι ο έλεγχος των γεννήσεων σε χώρες με πολιτική αστάθεια και υψηλά ποσοστά φτώχειας θα μείωνε τον κίνδυνο να «μολυνθούν» οι κοινωνίες τους από την κομμουνιστική ιδεολογία. Αλλοι ήλπισαν ότι θα βοηθούσε στη μείωση των αμβλώσεων, ειδικά σε χώρες - όπως στην πρώην Ανατολική Γερμανία - όπου ο αριθμός τους ήταν υψηλότερος από αυτόν των γεννήσεων.

Οι γυναίκες, πάντως, αγκάλιασαν το χάπι για έναν πολύ προσωπικό λόγο: Ηταν ένας αποτελεσματικός και βολικός τρόπος για να αποφύγουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Το 1961 το χρησιμοποιούσαν 400.000 γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα χρόνο αργότερα έγιναν 1.200.000, αριθμός που είχε τριπλασιασθεί έως το 1965, παρά το γεγονός ότι περιοδικά της εποχής αναρωτιόντουσαν εάν το χάπι μπορεί να οδηγήσει σε «σεξουαλική αναρχία». Ηταν ερωτήματα που δεν είχαν και πολύ σημασία.

Οι δυτικές κοινωνίες γνώρισαν έντονες κοινωνικές αλλαγές από τη δεκαετία του 1960 και αυτές οι αλλαγές είχαν στενή σχέση με το χάπι. Το 1960 η μέση αμερικανική οικογένεια είχε 3,6 παιδιά. Εως το 1980 είχαν μειωθεί στα δυο. Ηταν η πρώτη φορά που οι περισσότερες γυναίκες θεωρούσαν τον εαυτό τους εργαζόμενες παρά νοικοκυρές. Σήμερα, περισσότερες από 100 εκατομμύρια γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο ξεκινούν την ημέρα τους με ένα αντισυλληπτικό χάπι.

Γιατί το τανγκό είναι θεραπευτικό

Το τανγκό μπορεί να γεννήθηκε ως κοινωνικός χορός, αλλά με το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκε και σε θεραπευτικό μέσο. Αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ότι το κράτημα του χεριού και το τρυφερό χάδι που αισθάνεται κάποιος, όταν χορεύει τανγκό, ανεβάζει τα επίπεδα της οξιτοκίνης, η οποία συμβάλλει στην ελάττωση της πίεσης του αίματος και τη διαστολή των αρτηριών. Έτσι, δημιουργείται μία θετική διάθεση, που βοηθά στην καταπολέμηση της ανησυχίας και του άγχους.

«Το τανγκό είναι ένας χορός που συνδυάζει το όφελος της σωματικής άσκησης (γυμναστικής), την αίσθηση της αρμονίας με τη μουσική και τις κινήσεις του σώματος. Επίσης, είναι μία δραστηριότητα που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους, με μία βαθιά αίσθηση μοιράσματος, αμοιβαιότητας και φροντίδας. Αυτό εξηγεί, γιατί το τανγκό έχει θεωρηθεί ως μία θεραπευτική δραστηριότητα και εξελίχτηκε σε «τανγκο-θεραπεία».

Η «τανγκο-θεραπεία» έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για την αντιμετώπισης της αθηροσκλήρωσης, άλλα και σε παθήσεις, όπως η νόσος Alzheimer, η νόσος του Πάρκινσον, καθώς επίσης σε ψυχικές διαταραχές, όπως φοβίες, κατάθλιψη, άγχος, μέχρι και με ψυχωτικούς ασθενείς κλπ, με κύρια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση την ψυχανάλυση», ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Αργεντίνα ψυχολόγος, Ρομίνα Τουμίνι, η οποία έχει εκπαιδευτεί στην τανγκο-θεραπεία από τον καθηγητή ψυχιατρικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Ροζάριο της Αργεντινής, Φεδερίκο Τροσέρο, ο οποίος είναι επίσης τανγκο-θεραπευτής και δάσκαλος του τανγκό.

Ο καθηγητής Τροσέρο και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο “Tango terapia” υποστηρίζει ότι, λόγω των χαρακτηριστικών του, το τανγκό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία συμπληρωματική των θεραπειών που εφαρμόζονται για διάφορες ψυχολογικές διαταραχές, όπως η κοινωνική φοβία, η κατάθλιψη ακόμη και η σχιζοφρένεια, ενώ είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχουν τα ζευγάρια στις σχέσεις τους.

Το τανγκό είναι ένας χορός που μπορούν να τον απολαύσουν άνθρωποι κάθε ηλικίας και είναι μια καλή άσκηση, δεδομένου ότι συνεπάγεται τα γνωστά οφέλη του περπατήματος, έναν υψηλό βαθμό συντονισμού, την ισορροπία και τον συγχρονισμό ανάμεσα στο ζεύγος, αλλά και τον συγχρονισμό του ζεύγους με τη μουσική. Γι' αυτόν το λόγο, έχει χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση και βελτίωση της ισορροπίας στα ηλικιωμένα άτομα. Επίσης, έχει εφαρμοστεί ως επιτυχής μορφή θεραπείας στους ασθενείς με Alzheimer, καθώς η προσπάθειά τους να θυμηθούν μια περίπλοκη αλληλουχία βημάτων τούς υποβάλλει σε μια διανοητική άσκηση. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτική μέθοδος σε ασθενείς με Πάρκινσον, όπου αποδείχτηκε αποτελεσματικότερο από τις κανονικές ασκήσεις που εφαρμόστηκαν από φυσικοθεραπευτές.



Ταγνκό για ασθενείς με Πάρκινσον

Ήδη, στη Θεσσαλονίκη, εφαρμόζεται από τον Σεπτέμβριο του 2009, σε μία ομάδα 60 ατόμων, μία θεραπευτική προσέγγιση, που συνδυάζει τη φυσικοθεραπεία με το αργεντίνικο τανγκό και με τη μέθοδο Feldenkrais, η οποία βασίζεται στην υπόθεση ότι, τα ανθρώπινα όντα έχουν τη δυνατότητα να μετασχηματισθούν και ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την ηλικία ή την κατάστασή τους, έχουν τη δυνατότητα να μάθουν.

«Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης αυτών των ασθενών, από τον Σεπτέμβριο που ξεκίνησε το πρόγραμμα μέχρι σήμερα, είναι εντυπωσιακά όσον αφορά στην εξοικείωσή τους με τα προβλήματα της νόσου. Τα τανγκό τούς βοηθά να απελευθερωθούν, να αποκτήσουν αυτογνωσία και εξοικειωθούν με το πρόβλημά τους», ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής εφαρμογών του τμήματος Φυσικοθεραπείας ΑΤΕΙΘ, Στέλιος Ρόσπογλου, υπό την ευθύνη του οποίου εφαρμόζεται το εν λόγω πρόγραμμα.



Πρόγραμμα αυτογνωσίας Ιnner Tango

Τον Σεπτέμβριο του 2009, ξεκίνησε και στην Αθήνα ένα πρόγραμμα αυτογνωσίας, που βασίζεται στη μέθοδο του Inner Tango, η οποία αποτελεί μια προσωπική προσέγγιση της Ρομίνας Τουμίνι στο θεραπευτικό τανγκό.

«Το Inner Tango είναι μια ευχάριστη δραστηριότητα και ταυτόχρονα μια θεραπευτική τεχνική, που καλλιεργεί την αυτογνωσία και την προσωπική ανάπτυξη. Συνδυάζει στοιχεία από το τανγκό, το bodywork, την προσωποκεντρική και focusing βιωματική ψυχοθεραπεία. Υπό αυτή την έννοια, αποτελεί μία καινοτόμα και ευρύτερη προσέγγιση της «τανγκο-θεραπείας».

Το Inner Tango δρα θεραπευτικά, εμβαθύνοντας στην κατανόηση του σώματος, αναπτύσσοντας μια πιο ισορροπημένη αίσθηση του εαυτού μας και ενώνοντάς μας με τις εσωτερικές μας πηγές δύναμης και θετικής αυτοεκτίμησης. Το Inner Τango, ως βιωματική τεχνική, έχει τρεις λειτουργικές ενότητες: Το διερευνητικό κομμάτι, όπου οι συμμετέχοντες, μόνοι τους και σε ζευγάρια, εκτελούν ασκήσεις με βήματα του τανγκό (που δεν είναι ανάγκη να τα γνωρίζει εκ τον προτέρων ο συμμετέχοντας), το κομμάτι όπου εξετάζονται οι βιωμένες αισθήσεις που προκάλεσαν οι ασκήσεις και το κομμάτι του μοιράσματος, όπου οι συμμετέχοντες ανταλλάζουν τις εμπειρίες τους και ομάδα αλληλεπιδρά με προσωποκεντρικό τρόπο, με τη βοήθεια του συντονιστή, με σκοπό την εμβάθυνση των θεμάτων που αναδύονται και γενικά την προσωπική ανάπτυξη», εξηγεί η Ρομίνα Τουμίνι, η οποία εκτός από ψυχολόγος/ τανγκο-θεραπεύτρια είναι και μια από τις πιο γνωστές δασκάλες του τανγκό στην Ελλάδα.



Διάλεξη και σεμινάριο για την τανγκο-θεραπεία

Οι Έλληνες θα έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν για την τανγκο-θεραπεία, σε διάλεξη του Φεδερίκο Τροσέρο, με θέμα «Γιατί το Tango είναι θεραπευτικό», που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στο βιβλιοπωλείο Ιανός στις 27 Μαΐου (22.30). Στην ίδια εκδήλωση να μιλήσει για την τανγκο-θεραπεία στην Ελλάδα η Ρομίνα Τουμίνι.

Εξάλλου, στις 28-30 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί, στην Αίγινα, σεμινάριο τανγκο-θεραπείας από τον καθηγητή Τροσέρο και σεμινάριο Inner Tango από τη Ρομίνα Τουμίνι. Τα σεμινάρια αυτά απευθύνονται τόσο σε φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγους, ψυχαναλυτές αλλά και σε άτομα που θέλουν να επωφεληθούν από τις θεραπευτικές ιδιότητες του τανγκό, ασχέτως αν ξέρουν να χορεύουν ή όχι.

Ποτέ άλλοτε η επιστήμη δεν ήταν τόσο «σέξι»

Ποτέ άλλοτε τα επιστημονικά βιβλία δεν είχαν τόση απήχηση στο κοινό όσο σήμερα. Σπάνια οι επιστημονικές ειδήσεις κατέληγαν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και ακόμη πιο σπάνια σχηματίζονταν ουρές σε επιστημονικές εκθέσεις, όπως συνέβη πρόσφατα στη Ρώμη για την έκθεση «Δαρβίνος 1809-2009». «Η επιστήμη είναι σέξι», διαπιστώνει σε ένα σχετικό αφιέρωμα η βρετανική εφημερίδα "Guardian". Και οι λόγοι είναι πολλοί.

Το ενδιαφέρον του κοινού για την επιστήμη δεν είναι καινούργιο. Στις «Φιλοσοφικές επιστολές του» ο Βολτέρος διηγείται τις εντυπώσεις του από την κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους που επιφύλαξαν οι Βρετανοί στον Νεύτωνα το 1727. «Θάφτηκε σαν ένας βασιλιάς που είχε κάνει καλό στους υπηκόους του», παρατηρούσε έκπληκτος ο Γάλλος φιλόσοφος, αφού δεν είχε δει ποτέ τη χώρα του να αποχαιρετά με τις ίδιες τιμές τους κορυφαίους της επιστήμονες. Αντίθετα με τις τιμές της Βρετανίας αλλά και την αδιαφορία της Γαλλίας, η Ιταλία ήταν εχθρική απέναντι στις δικές της ιδιοφυΐες. Το 1642, ο Γαλιλαίος θάφτηκε κρυφά στα υπόγεια του καθεδρικού ναού του Τιμίου Σταυρού στη Φλωρεντία για να μην δυσαρεστηθεί ο πάπας που τον είχε υποχρεώσει να αποκηρύξει δημόσια τις θέσεις του. Η Καθολική Εκκλησία χρειάστηκε περισσότερα από 300 χρόνια για να αποκαταστήσει τη μνήμη του.

Θα έπρεπε να έρθει ο 20ός αιώνας για να υποκλιθεί ο πλανήτης στον πρώτο «διεθνή σταρ» της επιστήμης. Το 1919 ο Αλμπερτ Αϊνστάιν γινόταν ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν οι εφημερίδες της εποχής αφιέρωσαν τα πρωτοσέλιδά τους στη Θεωρία της Σχετικότητας. Ο Γερμανοεβραίος φυσικός δικαίωσε σύντομα τη φήμη του σταρ με τις αντισυμβατικές πόζες του στον φωτογραφικό φακό και τις πικάντικες δηλώσεις του. «Θα λυπόμουν για τον Θεό γιατί η θεωρία μου είναι απολύτως σωστή», απάντησε σε μια φοιτήτρια που τον ρώτησε τι θα σκεφτόταν εάν ήταν αρνητικά τα αποτελέσματα της έρευνάς του. Στα μέσα του 20ού αιώνα διαδέχθηκε τον Αϊνστάιν ο Τζέιμς Γουότσον, το «τρομερό παιδί» της Βιολογίας που στα 24 του χρόνια χαρτογράφησε με τον συνάδελφό του Φράνσις Κρικ τη δομή του DNA. Σαν ένας γνήσιος «αντιστάρ», ο Γουότσον δεν έδινε συνεντεύξεις και δεν εμφανιζόταν στην τηλεόραση. Αλλά ο «Διπλός Ελικας» έγινε μπεστ σέλερ το 1968.

Προς το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας ήταν η ιδιοφυΐα του Ρίτσαρντ Φάινμαν που κατέκτησε την κοινή γνώμη και τα μέσα ενημέρωσης. Ο Τύπος μαγνητίστηκε από την προσωπικότητά του, όταν με αφορμή τη βράβευσή του με το Νόμπελ, ένας δημοσιογράφος του ζήτησε να εξηγήσει σε πέντε λεπτά τι είχε κάνει για να αξίζει το βραβείο. «Νεαρέ μου, εάν μπορούσε να εξηγηθεί σε πέντε λεπτά δεν θα άξιζε το Νόμπελ», ήταν η απάντησή του. Ακολούθησαν το αυτοβιογραφικό «Σίγουρα θα αστειεύεστε, κύριε Φάινμαν» με ανεκδοτολογικές ιστορίες από την επαγγελματική και προσωπική του ζωή και μια «μυθική» εμφάνιση στην τηλεόραση, όπου με ένα κομμάτι λάστιχο κι ένα ποτήρι παγωμένο νερό εξήγησε την έκρηξη του διαστημόπλοιου «Τσάλεντζερ» 73 δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή του στις 28 Ιανουαρίου του 1986.

Ο Αϊνστάιν, ο Γουότσον και ο Φράινμαν ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες, ωστόσο, κάτι έχει αλλάξει. Η επιστήμη και οι επιστήμονες τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας όλο και περισσότερο και πέρα από τον στενό κύκλο των επιστημονικών επιθεωρήσεων και των συναδέλφων τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η είδηση της απόδειξης του Τελευταίου Θεωρήματος του Φερμά από τον Αντριου Ουάιλς κατέληξε στην πρώτη σελίδα των "New York Times". Το 1994, η βράβευση με Νόμπελ του Τζον Νας, του ιδιοφυούς μαθηματικού που πάλευε για χρόνια με τη σχιζοφρένεια, κατέκτησε το ευρύτερο κοινό. Οι ιστορίες των δύο μαθηματικών ενέπνευσαν την τέχνη: Το θέατρο με το «Τελευταίο ταγκό του Φερμά», ένα μιούζικαλ που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ. Και τον κινηματογράφο με την οσκαρική ταινία «Ένα υπέροχο μυαλό» και πρωταγωνιστή τον Ράσελ Κρόου. Τα μαθηματικά ξαναβρήκαν μια θέση στον κινηματογράφο με τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινκ» και το «Proof», ταινίες που χάρισαν βραβεία Οσκαρ στους δημιουργούς τους και είχαν εξαιρετική πορεία στις αίθουσες.

Σήμερα, βιβλία επιστημόνων όπως του Ρίτσαρντ Ντόνκινς και του Μπράιαν Γκριν γίνονται μπεστ σέλερ, ξεπερνώντας σε πωλήσεις το ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Ο αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ, καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα από μια σπάνια νευρομυική ασθένεια, απέκτησε παγκόσμια φήμη για τη θεωρία που ανέπτυξε γύρω από τη δημιουργία του σύμπαντος και η περιπέτεια της υγείας του τον περασμένο χρόνο βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα των μεγαλύτερων εφημερίδων του κόσμου. Τα τηλεοπτικά δίκτυα παραχωρούν ευχαρίστως τα στούντιό τους στους επιστήμονες και αναλαμβάνουν την παραγωγή πανάκριβων προγραμμάτων, όπως το «Πλανήτης Γη» του Ντέιβιντ Ατένμπορο, με τη βεβαιότητα ότι θα εξασφαλίσουν υψηλή τηλεθέαση.

Εάν η επιστήμη και οι ιδιοφυΐες έγιναν «σέξι», το οφείλουν εν πολλοίς στο Διαδίκτυο και στην ταχύτητα με την οποία μπήκαν οι νέες τεχνολογίες στη ζωή μας. «Μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι υπολογιστές και η ψηφιακή επικοινωνία μέσω του Διαδικτύου ή της κινητής τηλεφωνίας άλλαξαν τόσο πολύ τη ζωή μας, που ήταν αναπόφευκτη μια αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε την επιστημονική κοινότητα», επισημαίνει ο Τιμ Ράντφορντ, αρχισυντάκτης στο επιστημονικό τμήμα της εφημερίδας "Guardian". Ενας άλλος λόγος είναι ότι, χάρη στο Διαδίκτυο, οι επιστημονικές θεωρίες διαδίδονται πολύ πιο γρήγορα και σε ένα πολύ πιο ευρύ περιβάλλον. «Οι επιστήμονες επικοινωνούσαν πάντοτε μεταξύ τους», αναφέρει ο Αλοκ Τζχα, επιστημονικός συντάκτης της βρετανικής εφημερίδας και συγγραφέας πολλών επιστημονικών δοκιμίων. «Σήμερα, όμως, μπορούν να κάνουν διάλογο με οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για το έργο τους χάρη σε ένα κλικ στο ποντίκι του υπολογιστή τους. Υπάρχει μεγαλύτερη ανταλλαγή πληροφοριών, περισσότερη δημοκρατία και επαφή ιδεών», προσθέτει.

Για τον καθηγητή Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, Μπράιν Κοξ, ένας άλλος λόγος για το αυξημένο ενδιαφέρον προς την επιστήμη βρίσκεται στο μεγαλύτερο επιστημονικό πείραμα στην ιστορία της ανθρωπότητας: την αναπαράσταση του μπιγκ μπανγκ, της μεγάλης έκρηξης, από τον επιταχυντή σωματιδίων του CERN στα σύνορα της Ελβετίας με τη Γαλλία. Πολλά οφείλονται ακόμη στις εκπληκτικές εικόνες που φτάνουν με πανίσχυρα τηλεσκόπια και ρομποτικά διαστημόπλοια από μακρινούς πλανήτες, στα πειράματα με τα βλαστοκύτταρα, στη συνειδητοποίηση ότι χωρίς την επιστήμη είναι αδύνατο να αντιμετωπισθεί η κλιματική αλλαγή. Ολοι αυτοί οι λόγοι συνηγορούν σε ένα γεγονός: Ζούμε τη χρυσή εποχή της επιστήμης.

Αυτοκτονούν τα ζώα; Το ερώτημα διχάζει τους ειδικούς εδώ και αιώνες

Πριν από 40 χρόνια, ο Ρίτσαρντ Ο’ Μπάρι είδε την Κάθι, ένα δελφίνι που συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή της δεκαετίας του 1960 Flipper, να θέτει τέρμα στη ζωή της. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται. Αφού τον κοίταξε στα μάτια, βυθίστηκε στο βάθος της μεταλλικής δεξαμενής και σταμάτησε να αναπνέει. Εκείνη τη στιγμή, από εκπαιδευτής δελφινιών, ο Ρίτσαρντ Ο’ Μπάρι μετατράπηκε σε έναν ένθερμο υποστηρικτή των δικαιωμάτων των ζώων. Ο ρόλος του στον «Ορμο», το βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Ελληνοαμερικανού Λιούις Ψυχογιού που πραγματεύεται τη μαζική σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία, τον έκανε διάσημο. Μιλώντας στο αμερικανικό περιοδικό Time, ο Ο’ Μπάρι επιμένει στην άποψή του. Υπενθυμίζει ότι τα δελφίνια είναι ζώα με αυτεπίγνωση και υποστηρίζει ότι εάν η ζωή τους γίνει αφόρητη σταματούν να αναπνέουν. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να ορισθεί ως αυτοκτονία.

Η άποψη ότι τα ζώα αυτοκτονούν μπορεί να ακούγεται παράλογη. Το ζήτημα, ωστόσο, έχει απασχολήσει από πολύ παλιά τη φιλοσοφία. Ο Αριστοτέλης ανέφερε ότι ένας επιβήτορας είχε πηδήξει στο κενό όταν κατάλαβε ότι είχε συνευρεθεί ερωτικά με τη μητέρα του.

Με το θέμα είχαν ασχοληθεί, επίσης, οι πρωτοχριστιανικοί θεολόγοι και οι ακαδημαϊκοί της βικτοριανής εποχής. «Σήμερα, όταν αναφερόμαστε στην αυτοκτονία των ζώων, είναι ένας τρόπος να εκδηλώσουμε τη συμπόνιά μας στην κακομεταχείριση που υφίστανται και την αιχμαλωσία τους», υποστηρίζει ο Ντάνκαν Ουίλσον, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στη Βρετανία και συντάκτης μιας μελέτης για τα αυτοκαταστροφικά ζώα, η οποία δημοσιεύθηκε τον περασμένο Μάρτιο στην βρετανική επιθεώρηση Endeavour.

Αυτό που ισχυρίζεται ο Βρετανός καθηγητής είναι ότι οι διαφορές ιστορικά στον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το θέμα της αυτοκτονίας των ζώων απεικονίζει τις αξιακές αλλαγές γύρω από αυτά. Οι Λατίνοι, για παράδειγμα, θεωρούσαν την αυτοκτονία των ζώων απολύτως φυσιολογική και ένδειξη ανωτερότητας κάποιων ειδών. Ένα ζώο για το οποίο πίστευαν ότι ήταν αυτοκτονικό και το σέβονταν γι’ αυτό το λόγο, ήταν το άλογο. Τον 13ο αιώνα, ο καθολικός θεολόγος και φιλόσοφος Αγιος Θωμάς Ακινάτης υποστήριζε ότι η αυτοκτονία ήταν αμαρτία για τους ανθρώπους και αδιανόητη για τα ζώα. Η θέση του ήταν ότι όλα τα δημιουργήματα του Θεού αγαπούν από τη φύση τους τον εαυτό τους κι εξίσου από τη φύση τους θέλουν να κρατηθούν στη ζωή.

Από τότε και για πολλούς αιώνες η συζήτηση ατόνησε. Τον 19ο αιώνα, ωστόσο, αφού ο Δαρβίνος διατύπωσε τη θεωρία ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τα ζώα και όταν αργότερα η χορτοφαγία και τα "πετς" άρχισαν να γίνονται της μόδας, η διαμάχη ήρθε και πάλι στην επιφάνεια. Ο συνήθης ύποπτος αυτή τη φορά ήταν ο σκύλος. Το 1845, η εφημερίδα Ιllustrated London News δημοσίευσε την ιστορία ενός Νιούφαουντλαντ, το οποίο είχε αποπειραθεί πολλές φορές να πνιγεί.

Στη μελέτη του Ντάνκαν Ουίλσον η λίστα μεγαλώνει με την προσθήκη μιας αγριόπαπιας, μιας γάτας, πελεκάνων και σκορπιών. Ο Βρετανός καθηγητής, πάντως, δεν υποστηρίζει σε καμία περίπτωση ότι αυτά τα ζώα είχαν τεχνικά την ικανότητα να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.

Καταθέτοντας τη δική του - και πολύ διαφορετική - άποψη για το θέμα, ο Τόμας Τζόινερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα στις ΗΠΑ και συγγραφέας του βιβλίου «Μύθοι γύρω από την αυτοκτονία», επισημαίνει έναν κοινό παρονομαστή στις αυτοκτονικές τάσεις των έμβιων όντων. «Στη φύση φαίνεται ότι υπάρχει το ίδιο είδος υπολογισμού», λέει στο Time. «Ο θάνατός μου αξίζει περισσότερο από τη ζωή μου; Οι αυτοκτονίες όλων των ειδών περιλαμβάνουν αυτόν τον υπολογισμό - από τα βακτήρια έως τα έντομα και από τους ανθρώπους που αυτοκτονούν για διάφορους συμβατικούς λόγους έως τους τρομοκράτες καμικάζι».

Στη συζήτηση αυτή χωρούν πολλές απόψεις. Ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Eating Animals», στο οποίο περιγράφει με τον πιο ωμό τρόπο τη διαδρομή ενός ζώου από το εκτροφείο στο σφαγείο και από εκεί στο πιάτο μας, προσεγγίζει το ζήτημα από μια διαφορετική οπτική γωνία. «Πρέπει να εξολοθρεύουμε τις μύγες με τη μυγοσκοτώστρα, αρέσει στα φυτά η κλασική μουσική, αυτοκτονούν οι σκύλοι; Όλα αυτά τα ερωτήματα μπορεί να είναι ενδιαφέροντα, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το πώς αλληλεπιδρούμε με τα ζώα», δηλώνει.

Ο Αμερικανός συγγραφέας είδε πρόσφατα τον «Ορμο» του Λιούις Ψυχογιού. Πιστεύει ότι οι αναφορές του ντοκιμαντέρ στην αυτοκτονία των ζώων είναι κάπως «ύποπτες». «Δεν χρειάζεται να κάνουμε τα ζώα σαν τους ανθρώπους για να τους συμπεριφερόμαστε καλά», λέει. «Θα ήταν αρκετό εάν συμπεριφερόμασταν στα γουρούνια σαν να είναι γουρούνια και στις αγελάδες σαν να είναι αγελάδες».

Γιατί δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα ο εγκέφαλός μας

Η ανικανότητα του ανθρώπου, τόσο του άνδρα, όσο και της γυναίκας, να ασχοληθεί με περισσότερα από δύο πράγματα τη φορά (αυτό που στη γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών ονομάζεται “multitasking”), οφείλεται στο γεγονός ότι διαθέτει μόνο δύο ημισφαίρια, σύμφωνα με μια νέα έρευνα γάλλων νευροεπιστημόνων.


Η μελέτη διαπίστωσε ότι όταν ο εγκέφαλος επιχειρεί να καταπιαστεί με πάνω από ένα πράγμα, τότε κάθε ήμισυ του εγκεφάλου διαχωρίζεται, εστιάζεται σε μια μόνο «δουλειά» και καταφέρνει να εκτελεί τις παράλληλες εργασίες με αυτό τον διχασμό. Όμως η προσθήκη ενός τρίτου πράγματος δημιουργεί προβλήματα στον εγκέφαλο, δηλαδή η «κατανομή εργασίας» έχει εγγενή όρια, πράγμα που εξηγεί γιατί δυσκολευόμαστε να είμαστε «πολυδιάστατα» όντα την ίδια στιγμή.

Η μελέτη, υπό τον δρα Ετιέν Κεσλέν της Ecole Normale Superieure και του ερευνητικού ινστιτούτου INSERM του Παρισιού, δημοσιεύτηκε στο “Science”, σύμφωνα με το BBC, τον «Ιντεπέντεντ», το “Science” και το “Live Science”. Οι γάλλοι ερευνητές θεωρούν ότι η έρευνά τους επίσης μπορεί να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σε ανορθολογικές αποφάσεις, όταν έχουν να επιλέξουν από μια μακρά λίστα πραγμάτων.

Σύμφωνα με τον Κεσλέν, «μπορούμε να μαγειρέψουμε και ταυτόχρονα να μιλάμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν μπορούμε πραγματικά να κάνουμε και ένα τρίτο πράγμα, όπως π.χ. να διαβάσουμε εφημερίδα, γιατί όταν έχουμε τρία ή περισσότερα πράγματα, ο εγκέφαλός μας αδυνατεί να τα εκτελέσει σωστά».

Οι γάλλοι ερευνητές, με τη βοήθεια απεικονιστικής τεχνικής (λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας), παρακολούθησαν τους εγκεφάλους 32 εθελοντών (16 ανδρών και 16 γυναικών), ηλικίας 19-32 ετών, που κλήθηκαν να εκτελέσουν διάφορα καθήκοντα. Όταν οι εθελοντές έκαναν ένα πράγμα τη φορά, μόλις το ολοκλήρωναν, μια συγκεκριμένη περιοχή στον μετωπιαίο λοβό ενεργοποιείτο, όταν όμως οι εθελοντές εκτελούσαν δύο καθήκοντα παράλληλα, τότε τα δύο ημισφαίρια χώριζαν τις «δουλειές» και το καθένα αναλάμβανε μια ξεχωριστή εργασία.

Ο εγκέφαλος μπορούσε να ελέγχει ταυτόχρονα και τις δύο παράλληλες δραστηριότητες, όμως μόλις προστίθετο μια τρίτη, τότε ο εγκέφαλος άρχιζε να αδυνατεί να τα βγάλει πέρα, γιατί δεν διαθέτει…τρίτο ημισφαίριο για να αναθέσει την τρίτη εργασία. Για το λόγο αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι άνθρωποι δυσκολεύονται γενικότερα να διαλέξουν κάτι ή να πάρουν μια απόφαση, όταν οι επιλογές που αντιμετωπίζουν, ξεπερνούν τις δύο σε αριθμό, με συνέπεια συχνά να παίρνουν ανορθολογικές αποφάσεις.

Υπάρχουν πάντως νευροεπιστήμονες, όπως ο Σκοτ Χιούτελ του πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ, οι οποίοι δεν πείθονται ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τέτοιο όριο. Όπως είπε, «όλα εξαρτώνται από το είδος της τρίτης δραστηριότητας και από το κατά πόσο αυτή υποστηρίζεται από άλλα τμήματα του εγκεφάλου».

Τουλάχιστον 130 ιερείς στην Ιταλία ενεπλάκησαν τα 2 τελευταία χρόνια σε κρούσματα παιδεραστείας

Περίπου 130 ιερωμένοι συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν ή καταδικάστηκαν τα δύο τελευταία χρόνια στο πλαίσιο των ερευνών της ιταλικής δικαιοσύνης για κρούσματα παιδεραστείας στην Ιταλία, αναφέρει σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα Il Fatto, επικαλούμενη δήλωση ενός δικηγόρου με πρόσβαση στον "καυτό φάκελλο" της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από λειτουργούς της Καθολικής εκκλησίας.

Από το Μπολτσάνο στο βορρά έως το Τράπανι στο σικελικό νότο, η ιταλική δικαιοσύνη βρέθηκε αντιμέτωπη με κρούσματα παιδεραστείας στα οποία εμπλέκονται ιερείς και στα οποία τα θύματα ήταν νεαρά, και μάλιστα συχνά πολύ νεαρά άτομα, αναφέρει το δημοσίευμα επικαλούμενο τον δικηγόρο Σέρτζο Καβαλιέρε, που όπως λέει, ο αριθμός των βεβαιωμένων κρουσμάτων δεν αποτελεί, παρά την "κορυφή του παγόβουνου".
"Σε καμμία περίπτωση ο τοπικός επίσκοπος δεν ενημερώνει την αστυνομία όταν υπάρχουν υπόνοιες κακοποίησης", τονίζει.

Σύμφωνα με τον εισαγγελέα του Μιλάνου Πιέτρο Φόρνο, ο οποίος έχει αναλάβει πληθώρα καταγγελιών για παιδεραστεία με δράστες ιερείς, εκ των οποίων δέκα καταδικάστηκαν, στις περιπτώσεις αυτές οι καταγγελίες δεν κατατέθηκαν από άλλους ιερείς αλλά από τις οικογένειες των θυμάτων, αφού προηγουμένως είχαν απευθυνθεί χωρίς επιτυχία στις εκκλησιαστικές αρχές.

Η ιταλική αστυνομία έχει εξάλλου βάσιμες υπόνοιες ότι υπάρχει "ένα δίκτυο ιερωμένων με πάθος για μικρά παιδιά".
"Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις εξακριβώθηκε ότι οι ιερωμένοι που κακοποιούσαν σεξουαλικά ανηλίκους μοιράζονταν αυτή τη διαστροφή με συναδέλφους τους", τονίζεται στο δημοσίευμα.

Οι μισoγύνηδες (του Ηλία Μαγκλίνη, από το kathimerini.gr)

Είναι οι γυναίκες άνθρωποι; Ενδιαφέρον ερώτημα - και πολύ παλιό επίσης. Το έτος 585, στη βουργουνδική πόλη Μακόν, συνήλθε η τρίτη από τις έξι συνολικά επισκοπικές συνόδους που έλαβαν χώρα στη συγκεκριμένη πόλη της Γαλλίας. Σε αυτήν 43 επίσκοποι και 20 αντιπρόσωποι άλλων επισκόπων προβληματίστηκαν, μεταξύ των άλλων, πάνω σε αυτό ακριβώς το ερώτημα: οι γυναίκες δικαιούνται να λέγονται άνθρωποι (homines); Ελαφρώς πιο κομψά το ερώτημα διατυπώθηκε και ως εξής: έχουν οι γυναίκες ψυχή; Μη φανταστείτε ότι το ζήτημα αυτό αποτέλεσε το επίκεντρο της συνόδου.

Είχαν και άλλα, πιο σοβαρά πράγματα να συζητήσουν: την επιβολή της υποχρεωτικής κυριακάτικης αργίας στους χριστιανούς, ώστε να μη συμπίπτει η αργία τους με τη σαββατιάτικη των Εβραίων? το δικαίωμα παρέμβασης των επισκόπων στα δικαστήρια? τη μαστίγωση όσων αρνούνταν να εργαστούν την Πέμπτη, που ήταν ημέρα αφιερωμένη στον θεό Δία... Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο Γρηγόριος των Τουρόνων (538-593) ήταν αυτός που παραδέχθηκε ότι στη συγκεκριμένη σύνοδο συζητήθηκε το πρόβλημα των γυναικών. Πάντως απάντηση δεν δόθηκε. Τελικά, η αναγνώριση της γυναίκας ως έμψυχου όντος έγινε μάλλον από τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία στη σύνοδο του Τρέντο το 1545.

Εξαλλα θήλεα

Ολα αυτά συνέβησαν στον μαύρο Μεσαίωνα και λίγο αργότερα. Με το διάβα των αιώνων, όμως, υπήρξε μια κάποια πρόοδος στο πώς οι ιερωμένοι και οι κοσμικοί είδαν τις γυναίκες. Η πρόοδος αυτή δεν αφορά μόνον την Εσπερία. Χαρακτηριστικό του άλματος προς τον φιλελευθερισμό είναι το πιο κάτω απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ελληνική εφημερίδα Νέα Ημέρα στις 20 Μαρτίου 1928: «Ορισμένα τινά ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξη από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπο και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ορισμένας ημέρας εκάστου μηνός. Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλα, είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνη ημέραν να ορίζωνται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον».

«Φαλλοκρατικά γουρούνια!» αναφώνησε μια καλή μου φίλη καθώς της διάβασα όλα τα προηγούμενα. «Μισογύνηδες!» πρόσθεσε με αηδία. Εσπευσα τότε να τη διορθώσω: «Γουρούνια ναι. Ισως. Μισογύνηδες όμως όχι. Δεν ετίθετο θέμα μισογυνισμού το 585 ή το 1545. Ακόμα και ο ανώνυμος αρθρογράφος του 1928 δεν είμαι βέβαιος κατά πόσον πρέπει να χαρακτηριστεί μισογύνης». Στην ουσία εξέφραζε το πνεύμα της εποχής του. Είναι σαν να πεις σήμερα τους Ταλιμπάν μισογύνηδες επειδή κρεμάνε καμιά γυναικούλα που συνελήφθη να φοράει κραγιόν ή να έχει διαπράξει ένα ανάλογου επιπέδου ειδεχθές έγκλημα. Απλούστατα, η κουλτούρα τους είναι ελάχιστα τρυφερή προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο μισογυνισμός είναι όμως κάτι διαφορετικό. Μισογύνης είναι εκείνος που ζει και αναπνέει σε μια κοινωνία που έχει εξελιχθεί ως προς τις θεμελιώδεις αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ο μισογύνης απαντάται στη Δύση. Με άλλα λόγια, στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Συνοπτικές φεμινιστικές δίκες

Σύμφωνα με τη θρυλική «Εγκυκλοπαίδεια του Ηλιου», μισογύνης είναι «ο αισθανόμενος ή απλώς επιδεικνύων αποστροφήν προς τας γυναίκας. Η τοιαύτη στάσις ενός ανδρός κλιμακούται από απλής αντιλήψεως περί κατωτερότητος και αναξιότητος των γυναικών ως ανειλικρινών, υποκριτριών κτλ. μέχρι μίσους κατ' αυτών ως σκευών ακολασίας και οργάνων του Σατανά (μισογυνία φανατικών μοναχών) και περαιτέρω μέχρι σεξουαλικής, νευρωτικής αντιπαθείας προς το γυναικείον φύλον, οπότε παρουσιάζεται ως μία μορφή σαδισμού». Αυτά λέει η εγκυκλοπαίδεια. Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι ένας μισογύνης θα λάβει αυτόν τον προσδιορισμό από τις γυναίκες. Οι γυναίκες είναι οι νονές των μισογύνηδων. Ας μιλήσουμε με μερικά παραδείγματα. Το μυθιστόρημα «Μάθημα ανατομίας» του Φίλιπ Ροθ αρχίζει με την παρακάτω εκπληκτική πρόταση: «Οταν ένας άντρας είναι άρρωστος, θέλει τη μητέρα του? αν εκείνη δεν είναι εκεί, τότε αρκούν οι άλλες γυναίκες». Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1983. Λίγα χρόνια πριν, κατά τη δεκαετία του 1970, στην ακμή του φεμινισμού, η νεοϋορκέζικη εφημερίδα Village Voice δημοσίευσε άρθρο γνωστής φεμινίστριας με τίτλο: «Γιατί αυτοί οι άντρες μισούν τις γυναίκες;». Από κάτω υπήρχαν οι φωτογραφίες του Σολ Μπέλοου, του Νόρμαν Μέιλερ (ενός εκ των ιδρυτών της Village Voice), του Χένρι Μίλερ και του Φίλιπ Ροθ. Ενας εξ αυτών μάλιστα, ο πολύ «μάτσο» Μέιλερ, θα έφτανε στο σημείο να μαχαιρώσει μία εκ των έξι συζύγων του, την Αντέλ. Εν πάση περιπτώσει, οι γυναικείες μορφές στα βιβλία αυτών των συγγραφέων μοιάζουν στολισμένες με ποικίλες χάρες: δείχνουν υστερικές, καταπιεστικές, ανικανοποίητες, αναίσθητες, αφόρητα ανασφαλείς (μέχρι να παντρευτούν), απλά σκεύη ηδονής και συνάμα επικίνδυνες.

Μερικές θυμίζουν βαμπίρ που πίνουν το αίμα/σπέρμα των αντρών και τους ξεζουμίζουν. Στην περίπτωση του Ροθ, πάντως, αυτό που ενόχλησε τις φεμινίστριες, το γυναικείο κοινό γενικότερα, ήταν ότι ο συγγραφέας αναγνωρίζει στις γυναίκες το μερίδιο εξουσίας που τους αναλογεί και παράλληλα δεν διστάζει να καταγράφει τους τρόπους με τους οποίους διεκδικούν αυτήν την εξουσία. Εκείνος σε μερικά βιβλία του τόλμησε να αποτυπώσει γλαφυρά μια διαχρονική, πανανθρώπινη αλήθεια: η γυναίκα δεν συγχωρεί στον άντρα τα μυστικά που της έχει αποκαλύψει, ενώ ο άντρας θέλει να εξοντώσει τη γυναίκα που γνωρίζει τους πιο απόκρυφους φόβους του. Αποτέλεσμα; Ενα σφαγείο.

Από τον Αριστοτέλη στον Καζανόβα

Η άγρυπνη αναζήτηση για σημεία μισογυνισμού δεν περιορίζεται μόνο στον 20ό αιώνα. Εμβληματικά κείμενα όπως η Βίβλος και το Κοράνι, προσωπικότητες όπως ο Απόστολος Παύλος, ο Αριστοτέλης, ο Ναπολέων, ο Μακιαβέλι, ο Ρουσό και ο Προυντόν έχουν κατηγορηθεί για μισογυνισμό. Κάποια στιγμή ο Ρωμαίος Κάτων είπε ότι για τρία πράγματα είχε μετανιώσει στη ζωή του· το ένα ήταν ότι κάποτε εμπιστεύθηκε ένα μυστικό σε γυναίκα. Μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν κάποιος χαρακτήρισε τον Ευριπίδη «μισογύνη» στον Σοφοκλή, ο τελευταίος σχολίασε: «Μπορεί και να είναι έτσι στις τραγωδίες του. Στο κρεβάτι του, όμως, τους εκφράζει όλη του την αγάπη». Εκπληκτικό σχόλιο. Μας παραπέμπει στον ιδιότυπο μισογυνισμό του Δον Ζουάν και του Τζάκομο Καζανόβα.

«Μα αυτοί λάτρευαν τις γυναίκες!» μπορεί να φωνάξετε. Η αλήθεια είναι ότι λάτρευαν δύο πράγματα: πρώτον, τη συλλογή γυναικών· δεύτερον, το σεξ με τις γυναίκες. Για ορισμένους ψυχαναλυτές, και κυρίως για ορισμένες ψυχαναλύτριες του φεμινισμού, τύποι σαν τον Καζανόβα δεν είναι παρά ακραιφνείς μισογύνηδες. Ακόμα και κρυπτοομοφυλόφιλοι. Δεν είναι παρά ερωτευμένοι με τον ίδιο τους τον εαυτό, έτσι όπως προβάλλεται στο πρόσωπο μιας ακόμα γυναίκας που τους ποθεί. Στην ουσία, ποθούν τη γυναίκα μόνο και μόνο επειδή εκείνη τους ποθεί.

Μίσος και θεωρία

Στη σύγχρονη αντίληψη υπάρχουν και οι λεγόμενοι «θεωρητικοί του μισογυνισμού». Σε αυτούς περιλαμβάνονται και μεγάλοι φιλόσοφοι όπως ο Αρθούρος Σοπενάουερ και ο Φρειδερίκος Νίτσε. Ο πρώτος αφιέρωσε ολόκληρη μελέτη στις γυναίκες με τον εύγλωττο τίτλο «Περί γυναικών» και έδειξε την παροιμιώδη περιφρόνησή του για το γυναικείο φύλο διατυπώνοντας την άποψη ότι από τη φύση τους «οι γυναίκες είναι προορισμένες να υπακούν». Οσο για τον Νίτσε, στο βιβλίο του «Πέρα από το καλό και το κακό», εξέθεσε τη δική του πίστη με τις φράσεις «Οι γυναίκες είναι κάτι λιγότερο από ρηχά πλάσματα» και «Πας να βρεις γυναίκες; Μην ξεχάσεις το μαστίγιό σου». Τρεισήμισι αιώνες νωρίτερα, το 1558, ο αιδεσιμότατος Τζον Νοξ, με το σύγγραμά του «Το πρώτο πλήγμα της σάλπιγγας εναντίον του τερατώδους καθεστώτος των γυναικών» («The First Blast of the Trumpet Against the Monstrous Regiment of Women») καυτηρίασε με ασίγαστο μίσος και αχαλίνωτη οργή τη βασιλεία της Μαρίας Στιούαρτ και της Μαρίας Τιδόρ. Οπως καταλαβαίνετε, μολονότι το κίνητρό του ήταν κυρίως θρησκευτικό (ήταν φανατικός προτεστάντης), η απέχθειά του για τις δύο βασίλισσες πήρε μπάλα όλες τις γυναίκες. Ο μέγιστος θεωρητικός της γυναικείας μειονεξίας ήταν πάντως ο Αυστριακός στοχαστής Οτο Βάινιγκερ (Otto Weininger), με τα φιλοσοφικά έργα «Ερως και ψυχή» και «Φύλο και χαρακτήρας». Γεννήθηκε το 1880 στη Βιέννη και μεγάλωσε σε εβραϊκό περιβάλλον.

Σπούδασε φιλοσοφία, ψυχολογία, φυσικές επιστήμες και ιατρική. Με το που απέκτησε το διδακτορικό του, αποκήρυξε τον ιουδαϊσμό και βαφτίστηκε προτεστάντης. Τον Ιούνιο του 1903 δημοσίευσε τη μελέτη «Φύλο και χαρακτήρας», δηλαδή τη διδακτορική του διατριβή αλλά με τα τρία πρόσθετα κεφάλαια «Η γυναικεία φύση και η σχέση της με το σύμπαν», «Ιουδαϊσμός» και «Γυναίκες και ανθρωπότητα». Φιλοδοξία του μεγαλομανούς Οθωνος από τη Βιέννη ήταν να θέσει τις «σεξουαλικές σχέσεις σε ένα νέο και αποκαλυπτικό πλαίσιο». Παρά ταύτα, η έκδοση του βιβλίου δεν είχε την πολυαναμενόμενη υποδοχή και ο μανιοκαταθλιπτικός Βάινιγκερ έθεσε σε εφαρμογή ένα παλαιότερό του σχέδιο και αυτοκτόνησε τον Οκτώβριο του 1903. Επειτα οι κριτικοί ανακάλυψαν το «Φύλο και χαρακτήρας», το αποθέωσαν και πέτυχαν το βιβλίο να διαβαστεί από ανθρώπους όπως ο δραματουργός Αύγουστος Στρίντμπεργκ (που επίσης έχει κατηγορηθεί για μισογυνισμό) και ο νεαρός τότε Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, ο οποίος έμελλε να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους φιλόσοφους όλων των εποχών.

Πολύ συνοπτικά, με το έργο του ο Βάινιγκερ ισχυρίστηκε ότι όλοι οι άνθρωποι εμπεριέχουν το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο. Το πρώτο είναι δημιουργικό, δραστήριο, παραγωγικό, ηθικό, συνειδητό και λογικό, ενώ το δεύτερο είναι παθητικό, αντιπαραγωγικό, ανήθικο, ασυνείδητο και άλογο. Εξυπακούεται ότι στους άντρες υπερισχύει το πρώτο, ενώ στις γυναίκες το δεύτερο. Ετσι η γυναίκα καθορίζεται απολύτως από τη σεξουαλική λειτουργία - γίνεται είτε πόρνη είτε μητέρα. Αντίθετα, σκοπός του άντρα είναι να ακονίσει τον νου του και να φτάσει στα υψίπεδα της μεγαλοφυΐας. Επίσης, να ξεπεράσει τη σεξουαλική ορμή και να κατακτήσει τον έρωτα για το απόλυτο, για τον Θεό. Στο ίδιο βιβλίο ο Βάινιγκερ ταύτισε το θηλυκό στοιχείο με τον αρχετυπικό για εκείνον Εβραίο: ένα πρόσωπο χωρίς ουσιαστική θρησκεία, χωρίς ατομικότητα, χωρίς αίσθηση του καλού και του κακού.

Φλερτάροντας με τη φαιδρότητα

Ομως ας ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα. Αν το καλοσκεφτείτε, στην καθημερινότητά μας ο μισογυνισμός είναι πολύ ρευστή έννοια: για ορισμένες γυναίκες ο μισογύνης είναι το ιδεώδες υπεραρσενικό και ο ευαίσθητος, πολιτικώς ορθός άντρας ταυτίζεται με τα χασμουρητά. Στη δική μας πραγματικότητα ο μισογυνισμός μοιάζει με μικρόβιο που μπορεί να εισχωρήσει παντού, σε κάθε ιδεολογία και σε κάθε πολιτισμό, αλλά πάντα ακροβατεί κάπου ανάμεσα στο πνευματώδες χιούμορ, στην παραδοξολογία, στον σαρκασμό και στη χυδαία φάρσα. Τέλος, ας επιστρέψουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε και ας δούμε τι οδήγησε τους παπάδες στο να αποφανθούν ότι και οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Αν αποφαίνονταν ότι οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι, όσοι άντρες ήταν παντρεμένοι θα συγκαταλέγονταν στους κτηνοβάτες, διότι είχε από καιρό αποφασιστεί ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή! Προκειμένου λοιπόν να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου, οι ιεράρχες έκαναν αυτήν την υποχώρηση. Να με ποιον μηχανισμό οποιαδήποτε έκφανση μισογυνισμού ερωτοτροπεί με τη γελοιότητα.

Οι πιο μορφωμένες και έξυπνες γυναίκες πίνουν περισσότερο αλκοόλ

Όσο πιο υψηλό είναι το μορφωτικό επίπεδο μιας γυναίκας, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι… το ρίχνει στο ποτό, σύμφωνα με μια νέα βρετανική έρευνα, η οποία διαπίστωσε ότι οι γυναίκες κάτοχοι πανεπιστημιακών πτυχίων τείνουν να καταναλώνουν περισσότερο αλκοόλ καθημερινά σε σχέση με τις λιγότερο μορφωμένες γυναίκες. Μια ανάλογη συσχέτιση ανάμεσα στην μόρφωση και την κατανάλωση αλκοόλ διαπιστώνεται και στους άνδρες, αλλά σε πολύ λιγότερο βαθμό.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Social Science and Medicine" (Κοινωνική Επιστήμη και Ιατρική), έγινε από ερευνητές της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου (LSE), υπό την Φρανσέσκα Μποργκονόβι και την Μαρία Χουέρτα, σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ". Οι ερευνήτριες μελέτησαν τις περιπτώσεις άνω των δέκα χιλιάδων 39χρονων γυναικών, που είχαν όλες γεννηθεί την ίδια εβδομάδα του 1970.

Όπως διαπιστώθηκε, οι γυναίκες που έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο, έχουν περίπου διπλάσια πιθανότητα να πίνουν αλκοόλ κάθε μέρα και επίσης είναι πιο πιθανό να παραδεχτούν ότι έχουν πρόβλημα αλκοολισμού. Η έρευνα συμπέρανε ότι "οι καλύτερα μορφωμένες φαίνεται να είναι αυτές που αναπτύσσουν τις πιο προβληματικές συνήθειες κατανάλωσης αλκοόλ".

Είναι μάλιστα δυνατό να προβλέψει κανείς την κατοπινή σχέση με το ποτό, από τους βαθμούς μιας κοπέλας όταν ήταν μόνο πέντε έως δέκα ετών! Οι γυναίκες που έπαιρναν υψηλούς βαθμούς στο δημοτικό σχολείο, έχουν διπλάσια πιθανότητα να πίνουν καθημερινά, όταν πια ενηλικιωθούν. Αντίστοιχα, οι άνδρες που ήσαν καλοί μαθητές στο σχολείο και έπαιρναν εξίσου καλούς βαθμούς, είναι μόνο 49% πιθανότερο να πίνουν αλκοόλ καθημερινά, όταν ενηλικιωθούν.

Οι ερευνήτριες θεωρούν ως πιθανές εξηγήσεις, όσον αφορά το γιατί οι πιο έξυπνες και μορφωμένες γυναίκες πίνουν περισσότερο, μια σειρά από λόγους: αργούν να κάνουν παιδιά, αναβάλλουν τις ευθύνες τους ως γονείς, εκτίθενται στην κατανάλωση αλκοόλ στα φοιτητικά χρόνια τους, έχουν πιο ενεργή κοινωνική ζωή και (νυχτερινή) διασκέδαση, εργάζονται συχνότερα σε ανδροκρατούμενα και ανταγωνιστικά περιβάλλοντα όπου το αλκοόλ είναι συχνό φαινόμενο κ.α.

Βρέθηκε χαμένος "κρίκος" μεταξύ ανθρώπου και πιθήκου

Η νέα ανακάλυψη απολιθωμάτων, ηλικίας περίπου δύο εκατομμυρίων ετών, στο ασβεστολιθικό σπήλαιο Μαλάπα της Νότιας Αφρικής, κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ, έρχεται να ρίξει νέο φως στην εξελικτική "αλυσίδα" των προγόνων των ανθρώπων.

Τα απολιθώματα προέρχονται από μια κρίσιμη περίοδο, όταν οι πρόγονοί μας άρχισαν να περπατάνε όρθιοι, να αποκτούν μεγαλύτερο εγκέφαλο, να χρησιμοποιούν εργαλεία και να αναπτύσσουν την ικανότητα της ομιλίας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις επιστημόνων, η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική και μπορεί ακόμα και να οδηγήσει στο να "ξαναγραφεί" η ανθρώπινη προϊστορία, συμπληρώνοντας κρίσιμα κενά που υπήρχαν ως τώρα στις επιστημονικές γνώσεις.

Τα απολιθώματα (ένας σχεδόν πλήρης σκελετός παιδιού και επίσης διάσπαρτα οστά ενηλίκων) προέρχονται από έναν άγνωστο μέχρι σήμερα τύπου ανθρωπίδη (ανθρωποειδούς), δηλαδή του εξελικτικού εκείνου κλάδου των πρωτευόντων (που περιλαμβάνουν και τους πιθήκους), ο οποίος οδήγησε στον σύγχρονο άνθρωπο. Το νέο είδος μπορεί να αποτελεί ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στους πιθηκοειδείς ανθρωπίδες και στο πρώτο είδος εξελιγμένου ανθρώπου, τον homo habilis.

Σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου" και τη βρετανική "Τέλεγκραφ", η επιστημονική κοινότητα αναμένει με πολύ ενδιαφέρον τις λεπτομερείς ανακοινώσεις για την ανακάλυψη (αναμένονται εντός της εβδομάδος), η οποία έγινε από τον καθηγητή Λι Μπέργκερ του πανεπιστημίου Γουιτγουότερσραντ της Ν.Αφρικής. Ο πρόεδρος της χώρας Τζέικομπ Ζούμα ήδη επισκέφτηκε το πανεπιστήμιο για να δει τα απολιθώματα, ενώ μόνο λίγοι άλλοι επιστήμονες είχαν μέχρι τώρα την ευκαιρία να τα δουν.

Ο επιφανής ανθρωπολόγος Φίλιπ Τομπάιας, ένας από τους πρώτους ερευνητές που το 1964 ανακάλυψαν ότι ο homo habilis αποτελούσε ένα πρωτόγονο κρίκο στην αλυσίδα της ανθρώπινης εξέλιξης, χαρακτήρισε "συναρπαστική" την ανακάλυψη, αν μη τι άλλο, όπως είπε, επειδή είναι πολύ σπάνια η εύρεση ενός τόσο παλαιού σκελετού, καθώς συνήθως οι παλαιοανθρωπολόγοι πρέπει να αρκεστούν σε μερικά δόντια ή σε ένα κομμάτι κρανίου. Η ελλιπής αυτή εικόνα έχει δώσει τροφή στους φονταμενταλιστές εχθρούς της θεωρίας της εξέλιξης να αμφισβητήσουν ότι ο άνθρωπος είναι στενός συγγενής των πιθήκων.

Οι άνθρωποι και οι χιμπατζήδες διαχωρίστηκαν από ένα κοινό πρόγονο πριν από περίπου έξι εκατομμύρια χρόνια. Οι πρώτοι ανθρωπίδες που περπατούσαν όρθιοι, οι Αυστραλοπίθηκοι, εμφανίστηκαν στην Αφρική πριν από 3,9 εκατ. χρόνια, παρόλα αυτά συνέχισαν να περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους πάνω στα δέντρα και κράτησαν για πολλά χρόνια τα πιθηκοειδή χαρακτηριστικά τους. Μόνο πριν από περίπου 2,5 εκατ. χρόνια, στη νότια και ανατολική Αφρική, οι homo habilis άρχισαν να αναπτύσσουν πιο εξελιγμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που αργότερα αναπτύχθηκαν περαιτέρω στα επόμενα ανθρώπινα είδη, τον homo erectus και κυρίως στον homo sapiens, ο οποίος κατέκτησε τον πλανήτη.

Ο homo habilis, που είχε 50% μεγαλύτερο εγκέφαλο από τους πιθηκοειδείς προγόνους του, είναι το πρώτο είδος που θεωρείται ανθρώπινο (δηλαδή ανήκει στο γένος Homo), όμως μέχρι σήμερα ελάχιστα απολιθώματά του έχουν βρεθεί και αυτά είναι διάσπαρτα μέρη οστών μόνο από κρανίο, σαγόνι και άκρα και όχι από τη λεκάνη του ούτε από τα μέλη του σώματός του. Το πότε και γιατί οι πρόγονοί μας υιοθέτησαν την μόνιμα όρθια στάση και το βάδισμα στα δύο πόδια, παραμένει ζήτημα επιστημονικών διαφωνιών.

Η νέα ανακάλυψη -που πιθανότατα αποτελεί έναν χαμένο κρίκο ανάμεσα στον Αυστραλοπίθηκο και στον Homo habilis- έρχεται να επιβεβαιώσει τον χαρακτηρισμό της Αφρικής ως "λίκνου της ανθρωπότητας", καθώς συνεχώς νέα ευρήματα έρχονται στο φως από την "μαύρη ήπειρο". Το 1994, στην ίδια περιοχή της Νοτίου Αφρικής, που αποτελεί προστατευόμενη περιοχή από την Unesco, είχε ανακαλυφθεί ο επονομαζόμενος "Μικροπόδαρος", ένα σχεδόν πλήρες απολίθωμα Αυστραλοπίθηκου ηλικίας 3,3 εκατ. ετών.